Paris!

Op een frisse vrijdagochtend stond ik met Uk in de locale buurtsuper, toen mijn mobieltje begon te pingen. Terwijl ik Uk verbood slidings te maken in het gangpad en een halfje bruin in het mandje probeerde te flikkeren, viste ik de BB uit mijn bodemloze tas. Ik kijk en lees: "Uuuuuuuhhhh....volgens mij heb ik een reisje Parijs gewonnen".....
Om eerlijk te zijn vatte ik hem niet per direct. Het halfje lag op de grond en Uk kwam voorbij gescheurd op haar knieën terwijl ik toch echt net had gezegd dat de super niet de aangewezen plaats was om te sliden. Ik dacht aan reclame, en vroeg iets in de trend van "weet je het zeker"....
Het antwoord was luid en duidelijk: "Yes....are you in???" En voordat ik het besefte schreef ik terug: "JA"... Ik keek blijkbaar nogal verrast, want de winkeljuf vroeg of het goed nieuws was. Nou, dat was het dus, want ik ga blijkbaar naar Parijs!
En toen was Leiden in last, want dan moet er van alles geregeld worden, en wel nu! En per direct! Dus vulde ik mijn mandje gedachteloos met wat spullen die echt niet nodig waren, de spullen die dat wel waren vergat ik voor het gemakje. Ik rekende af, propte de spullen in de auto en realiseerde me dat Uk nog steeds gezellig de gangpaden in de dorpswinkel onveilig aan het maken was. Dus hoppa, kind in de auto, naar huis, laptop aangezwengeld en binnen no time hadden we een datum geprikt, een reis geregeld (om er op de valreep achter te komen dat we eigenlijk eerst de disponibiliteit van het hotel hadden moeten checken). Geen probleem, werd ook binnen 2 minuten gereserveerd en bevestigd.
Parijsboeken werden onder het stof vandaan getrokken, linkjes werden heen en weer gestuurd en er werd een plan de campagne opgezet: We doen het net als vorige keer!!! Never change a winning team!! Onze Lynda zal aankomen zetten met een enorm aantal dingen die gezien moeten worden, en ik probeer dat alles in 3 dagen Parijs te proppen en alles logistiek zo soepeltjes mogelijk te laten verlopen. Ik vraag de weg, zij fotografeert. We "oehoe'en" en "ahaaa'en" heel veel, en genieten van de gansche Parijse belevenis. En aangezien ik weet dat ons tempo bijna moordend is, staat er als nr. 1 op mijn to-do-lijst alvast: Grootverpakking blarenpleisters aanschaffen.
Een spontane actie. Parijs in de lente. Krwassantjes en Bakketjes..... Here we come (again)!!

ADHD en andere etiketjes

Dat Ex2 een probleemgevalletje was, wist ik vanaf het begin. Dat weerhield mij echter niet om halsoverkop in een relatie met hem te duiken. En toen het hoofdstuk kinderen al rap naar boven kwam, was ik me er maar al te goed van bewust dat wij nu niet direct de perfecte genetische match vormden voor ons nageslacht. Het risico op enkele mankementen was aanwezig, waaronder ADHD, want niet alleen papa, maar ook 75% van de rest van zijn familie zit vast aan een dagelijkse dosis R.italin/C.oncerta of andere (al dan niet recreatief gebruik van) methylfenidaten en/of andere middelen.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik een aantal verslaafde ADHD'ers toegewezen om creatief mee aan de slag te gaan. En zo besefte ik al snel dat ADHD zo erg niet is, mits er aangeleerd wordt dat de wereld zich niet zal aanpassen aan de ADHD'er, maar dat zij zich aan zullen moeten aanpassen aan de wereld, wilt men zich op een "normale manier" standhouden in, en deelnemen aan de maatschappij.

Zo mocht ik aanwezig zijn bij enkele gesprekken van een psychiater met ouders van pubers met ADHD. Het verbaasde mij enorm dat er van "gesprekken" geen sprake was. Waar het om draaide was de medicatie. En alhoewel de psychiater duidelijk aangaf dat medicatie geen oplossing was, maar gepaard moest gaan met een goede therapie, waren de ouders voornamelijk geïnteresseerd in het verhogen van de dosis medicijnen zodat zij zelf meer rust kunnen ervaren. Dat het hoofdbestanddeel in de gangbare medicatie voor ADHD een verslavend middel is (en dat voor een groep dat sowieso verslavingsgevoelig is) werd aan voorbij gegaan.

Na de geboorte van Kleine Uk had ik een serieus gesprek met mijn moeder. Mijn moeder werkt op een kinderdagverblijf al sinds de tijd er nog gerookt mocht worden, en heeft dus de nodige ervaring. Zij vertelde mij dat er ouders waren die aan de leidsters vroegen om een schriftelijke verklaring waarin geschreven werd dat "het kind zo druk was en er ADHD werd vermoed" (iets wat mijn moeder pertinent weigert, net als zij weigert de stille kinderen tot PDD-NOS'jes te veroordelen) Konden ze ermee naar de huisarts voor een dosis R.italin, want da's een wondermiddel bij drukke kinderen.
En mijn moeder gaf me een wijze les: Zij vertelde mij dat er 25 jaar geleden gelet moest worden op kinderen met MD, dat diezelfde kinderen later "Nieuwetijdskinderen" werden genoemd, en dat de huidige trend ADHD of Autisme wordt genoemd. En us mams, met haar zalige oprechtheid, wordt daar boos om, want zij is van mening dat ieder kind anders en uniek is. En dat ieder kind zijn eigen persoonlijke aanpak vereist. Dat het wel erg makkelijk is al heel kleine kinderen te etiketteren en aan de medicatie te zetten om als ouder rust te krijgen, terwijl juist die kinderen gebaat zouden zijn met wat ouderwetse Rust, Reinheid en Regelmaat. (lees: wat extra inspanning van hun ouders)

Toen Ex2, na een periode van experimenteren met allerlei medicijnen, aangaf ermee te willen stoppen, moest dat natuurlijk onder de loep genomen worden. Hij gaf aan dat het in zijn hoofd een vierbaans-snelweg was, waar iedere gedachte op zijn eigen snelheid overheen reed. Dat de medicatie er weliswaar voor zorgde dat zijn gedachten op een stabiele 120 kilometer per uur reed, maar dat het leek alsof hij geen deel meer van uitmaakte van het verkeer. Hij voelde zich een toeschouwer in zijn eigen leven, en dat was (ook voor mij) reden genoeg te stoppen met medicatie, maar zich meer te richten op een praktische aanpak van alle dagelijkse zaken.

En Uk kwam op de wereld. Na 11 maanden zaten wij bij het concentratie-bureau alwaar ik de concentratie-mevrouw bijna over haar bureau heb getrokken omdat zij er automatisch vanuit ging dat een papa met ADHD ervoor zorgde dat zijn dochter hetzelfde stempeltje op haar hoofd verdiende terwijl ze nog geen jaar oud was! Ik had bijna de Nordic-walking-stokken, waarmee ze binnen kwam door haar reet geduwd! Mijn dochter is een heerlijk actief meiske, dat op een positieve manier aanwezig is. Ja, ze is "druk" en vereist haar eigen persoonlijke aandacht, net als ieder ander kind! En of er geëtiketteerd moet worden, weet ik niet. Ik ben er geen voorstander van. Ik zie mijn dochter als individu, met een heel eigen karaktertje dat zich volop aan het ontwikkelen is. En ik weiger die ontwikkeling te beperken door haar in een bepaald "groepje" te stoppen.
Of zoals us mams zegt: Niks mis met dat kind, een heerlijk positief jong.........

Matennaaierij...over vriendschap

Ik heb al vaker mijn verbazing uitgesproken over vrouwenvriendschappen, want verbaast, dat ben ik iedere keer weer. Ben dan ook een groot voorstander van "mannenvriendschappen"...niet mét mannen, maar op z'n man's... Simpel, recht-door-zee, eerlijk en vooral zonder al te veel gezeik van derden erom heen. Loopt zo'n vriendschap dan alsnog spaak, wordt er gezegd wat er gezegd moet worden, en daarmee is de kous af. Vrouwen, en dan het liefst gezamenlijk met het favo-clubje-van-het-moment, geven vage sneren na, idiote verwijzingen of zelfverheerlijkende uitspraken. Er wordt om het hardst geroepen dat men zich niet geraakt voelt, maar O wat voelt het toch lekker iemand door de stront te halen op een onsmakelijke manier. Mannen hebben meer respect voor een vriendschap, al is die voorbij.
Nog verbazingwekkender wordt het wanneer vrouwen elkaar jaren niet uit kunnen staan (en daarover graag, respectievelijk separaat en goed voorzien van luisterende oren, op hatelijke manier communiceren) opeens sooo BFF geraken met hun voormalige wellus/nietus-vriendin. What the fuck!! Ben coherent!! Gebruik je ruggengraat!! Zwalk niet van links naar rechts, maar bewandel een recht pad!!
Irritant wordt het wanneer dit soort vrouwen-vriendinnen gebruik maken van social media. Dan springen de geheime, ontoegankelijk-voor-derden-accounts uit de lucht. Frieda heet nu Jasmina123 en ex-vriendin Katrien mag er niets van weten. Er ontspruiten nieuwe blogjes, waarover men eerst een toepasselijk mailtje moet sturen, want die mag niet weten dat die onder een andere naam blogt, want da's alleen voor de intimi. Maar als Jasmina123 (eerst Frieda) weer bevriend raakt met Katrien (die inmiddels Klara heet) shiften alle accounts weer. Steevast gevolgd door een block-rondje, want de oproepen om de ex-vriendin-van-dat-moment te blokkeren, zijn niet van de lucht. Persoonlijk meegemaakt en dus reden geweest te stoppen met Twitter, want aan dat soort gezeik wens ik niet deel te nemen, laat staan te lezen. Want da's dan weer een voordeel van pc-accountjes, men kan besluiten te stoppen en dat ook consequent vol te houden.
Wat ben ik dan blij als kijk naar de meiden die ik vriendinnen mag noemen! Gelijkgestemden en andersgezinden, maar stuk voor stuk eerlijk, open, oprecht en met het hart op een correcte manier op de tong!! Vrouwenvriendschap op een mannenmanier....daar teken ik voor!!!

Queen Bee

De Bijenkoningin (Moer) is een zeer interessant beest. Ze wordt geboren met een gouden paplepel en haar rol ligt vanaf het ontpoppen al vast. Een rol die bevestigd wordt door de duizenden werksters waarmee zij zich omringt, die zich letterlijk uit hun naad werken om mevrouw te plezieren en haar van haar natje en droogje te voorzien. De darren komen pas in beeld wanneer Hare Majesteit het tijd vindt worden voor nageslacht te zorgen. (Leuk weetje: De Moer pist graag buiten de pot, aan haar eigen mannen heeft ze niet genoeg, ze prefereert heren van een andere kolonie) En zodra de darren hun taak hebben verricht, worden ze zonder pardon buiten de korf geflikkerd door de werksters om aan de wensen van De Moer te voldoen.
Bijenkoningin zijn is eigenlijk een vrij relaxed baantje. Ze legt wat (on)bevruchte eitjes en de rest van de dag onderwerpt ze de cellen aan een uiterst kritische controle. Madame de perfectioniste checkt de grootte van de cel en kijkt of het boeltje wel proper genoeg is naar haar smaak. Er worden meer cellen afgekeurd dan goedbevonden. Haar nageslacht wordt grootgebracht door haar nannies. Ondertussen kruipt een gevolg van zo'n 12 werksters, de hofstaat, om haar heen om aan iedere wens te voldoen. Hare Koninklijke Bijïgheid wordt op commando gelikt, gewassen en gevoederd. Haar officiële retelikkers ;) omdat zij onder invloed zijn van Hare Hoogheid's Koninginnenstof....een feromoonachtig goedje dat dient haar gevolg zoet te houden.
Meestal gaat De Moer directe confrontaties uit de weg, of beter, ze laat haar problemen door het werkvolk opknappen. Toch ontkomt er soms niet altijd aan en breekt er een ware catfight uit tussen twee rivaliserende Queens. Gelukkig bevat de angel van de Koninginnebij geen weerhaken en zal ze niet sterven omdat ze haar gansche klierstelsel verliest.
Opmerkelijk is dat, wanneer zich een tweede Moer aandient, de Oude Koningin met de helft van haar gevolg vertrekt en op zoek gaat naar een nieuwe stek. Tot wel 6 keer per jaar zwermt de heersende Koningin om elders door te gaan op oude voet. Zij neemt haar gedweeë hofstaat iedere keer met zich mee.

The Queen Bee komt jammer genoeg ook in menselijke vorm voor....

Femme Fatale

Toen mijn ouders 30 jaar geleden uit elkaar besloten te gaan, was ik het eerste kind in mijn klas waarvan de ouders gescheiden waren. Vanaf het moment dat dit publiekelijk werd, waren zusjelief en ik opeens "zielig". Mijn moeder kreeg hele vervelende brieven over Het Huwelijk, God en Zonden. Maar wat mijn moeder destijds heel erg heeft gevonden, is dat haar jeugdvriendin al het contact verbrak. Niet omdat ze "partij koos" voor mijn vader. En niet vanwege morele bezwaren tegen scheiden. Nee...ze was getrouwd en vreesde dat een alleenstaande moeder een bedreiging vormde voor haar huwelijk.

We zijn een aantal jaren verder en ik lees dat we vorig jaar over de grens van 35.000 scheidingen per jaar zijn gegaan. En als men ook het verbreken van langdurige relaties zou meerekenen, niet-huwelijken, dan kom je op 300 verbroken relaties per dag. Eind 2010 waren er 486.000 één-ouder-gezinnen geregistreerd in Nederland.
Aan de cijfers te zien, zou men kunnen constateren dat single mom's aardig vertegenwoordig zijn in de Nederlandse bevolking. En ik dacht werkelijk dat er in 30 jaar tijd heel wat veranderd was. Althans, ik heb me nooit op enige manier belast gevoeld vanwege het feit dat ik er alleen voorsta in de opvoeding van mijn dochter.

Gisterenavond bracht ik met mijn gebruikelijke enthousiasme wat tijd door op het KDV van Uk. Ouderavond. Informatie over de gevolgen van de bezuinigingen. En ik was aardig strijdlustig, want dat we allemaal wat in moeten leveren, kan ik begrijpen. Maar dat de vaste krachten (en dus vaste gezichten voor een verticale groep) op één na allemaal elders zijn ondergebracht, en ik mijn dochter achter moet laten bij 18-jarige meiskes die niet eens de moeite nemen zich voor te stellen tijdens een eerste ontmoeting, kijk, dat bevalt mij niet.
Ronde één was informatief, daarna een koffie-pauze en ronde twee was bestemd voor vragen, opmerkingen en suggesties.
Met een on-opgemaakt gezicht, en mijn verfkleding kwam ik aangekakt. Had me heerlijk uitgeleefd op doek, het werd wat laat en ik bedacht dat mijn bijdrage niet gelinkt hoefde te zijn aan uiterlijk vertoon. En zo zetelde ik mij op één van de weinig beschikbare stoelen tussen twee echtparen. De meneer had ik vlak voor het binnentreden al ontmoet terwijl we haastig nog een sigaretje deden. In afwachting van een niet-opstartende PowerPoint-presentatie maakten wij een babbeltje. Over roken in de regen. Small Talk.
Al na 10 minuten in de presentatie verheugde ik mij stilletjes op de beloofde kop koffie (met een sigaretje) en de meneer naast mij blijkbaar ook aangezien hij met zijn aansteker aan het spelen was. Een blik van verstandhouding volgde. En zo stond ik dus in de pauze, met een plastic bekertje koffie, weer naast mijn buurman terwijl zijn vrouw op een afstandje met wat andere vrouwen stond te kletsen.
Opeens werd mijn buurman met harde stem gesommeerd bij het vrouwtje te komen. Er volgden wat woorden, en ik kreeg de indruk dat de vrouw nogal boos wegliep.
Tot mijn verrassing trof ik bij terugkomst in de aula, de mevrouw aan op de stoel naast me, mij stug negerend en klampachtig de hand van haar meneer vasthoudend. Meneer wierp een blik over het hoofd van zijn vrouw heen en werd door zijn partner getrakteerd op een ruk aan zijn hand. De buurvrouw aan de andere kant zat in haar vuistje te lachen, boog zich naar mij toe en luisterde in mijn oor: "ze heeft te horen gekregen dat je alleenstaand bent".

Er is dus blijkbaar niet veel veranderd in 30 jaar tijd. Als alleenstaande moeder vorm ik blijkbaar een bedreiging voor gehuwde stellen. Ik ben een Femme Fatale!!!!!!!!