ADHD en andere etiketjes

Dat Ex2 een probleemgevalletje was, wist ik vanaf het begin. Dat weerhield mij echter niet om halsoverkop in een relatie met hem te duiken. En toen het hoofdstuk kinderen al rap naar boven kwam, was ik me er maar al te goed van bewust dat wij nu niet direct de perfecte genetische match vormden voor ons nageslacht. Het risico op enkele mankementen was aanwezig, waaronder ADHD, want niet alleen papa, maar ook 75% van de rest van zijn familie zit vast aan een dagelijkse dosis R.italin/C.oncerta of andere (al dan niet recreatief gebruik van) methylfenidaten en/of andere middelen.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik een aantal verslaafde ADHD'ers toegewezen om creatief mee aan de slag te gaan. En zo besefte ik al snel dat ADHD zo erg niet is, mits er aangeleerd wordt dat de wereld zich niet zal aanpassen aan de ADHD'er, maar dat zij zich aan zullen moeten aanpassen aan de wereld, wilt men zich op een "normale manier" standhouden in, en deelnemen aan de maatschappij.

Zo mocht ik aanwezig zijn bij enkele gesprekken van een psychiater met ouders van pubers met ADHD. Het verbaasde mij enorm dat er van "gesprekken" geen sprake was. Waar het om draaide was de medicatie. En alhoewel de psychiater duidelijk aangaf dat medicatie geen oplossing was, maar gepaard moest gaan met een goede therapie, waren de ouders voornamelijk geïnteresseerd in het verhogen van de dosis medicijnen zodat zij zelf meer rust kunnen ervaren. Dat het hoofdbestanddeel in de gangbare medicatie voor ADHD een verslavend middel is (en dat voor een groep dat sowieso verslavingsgevoelig is) werd aan voorbij gegaan.

Na de geboorte van Kleine Uk had ik een serieus gesprek met mijn moeder. Mijn moeder werkt op een kinderdagverblijf al sinds de tijd er nog gerookt mocht worden, en heeft dus de nodige ervaring. Zij vertelde mij dat er ouders waren die aan de leidsters vroegen om een schriftelijke verklaring waarin geschreven werd dat "het kind zo druk was en er ADHD werd vermoed" (iets wat mijn moeder pertinent weigert, net als zij weigert de stille kinderen tot PDD-NOS'jes te veroordelen) Konden ze ermee naar de huisarts voor een dosis R.italin, want da's een wondermiddel bij drukke kinderen.
En mijn moeder gaf me een wijze les: Zij vertelde mij dat er 25 jaar geleden gelet moest worden op kinderen met MD, dat diezelfde kinderen later "Nieuwetijdskinderen" werden genoemd, en dat de huidige trend ADHD of Autisme wordt genoemd. En us mams, met haar zalige oprechtheid, wordt daar boos om, want zij is van mening dat ieder kind anders en uniek is. En dat ieder kind zijn eigen persoonlijke aanpak vereist. Dat het wel erg makkelijk is al heel kleine kinderen te etiketteren en aan de medicatie te zetten om als ouder rust te krijgen, terwijl juist die kinderen gebaat zouden zijn met wat ouderwetse Rust, Reinheid en Regelmaat. (lees: wat extra inspanning van hun ouders)

Toen Ex2, na een periode van experimenteren met allerlei medicijnen, aangaf ermee te willen stoppen, moest dat natuurlijk onder de loep genomen worden. Hij gaf aan dat het in zijn hoofd een vierbaans-snelweg was, waar iedere gedachte op zijn eigen snelheid overheen reed. Dat de medicatie er weliswaar voor zorgde dat zijn gedachten op een stabiele 120 kilometer per uur reed, maar dat het leek alsof hij geen deel meer van uitmaakte van het verkeer. Hij voelde zich een toeschouwer in zijn eigen leven, en dat was (ook voor mij) reden genoeg te stoppen met medicatie, maar zich meer te richten op een praktische aanpak van alle dagelijkse zaken.

En Uk kwam op de wereld. Na 11 maanden zaten wij bij het concentratie-bureau alwaar ik de concentratie-mevrouw bijna over haar bureau heb getrokken omdat zij er automatisch vanuit ging dat een papa met ADHD ervoor zorgde dat zijn dochter hetzelfde stempeltje op haar hoofd verdiende terwijl ze nog geen jaar oud was! Ik had bijna de Nordic-walking-stokken, waarmee ze binnen kwam door haar reet geduwd! Mijn dochter is een heerlijk actief meiske, dat op een positieve manier aanwezig is. Ja, ze is "druk" en vereist haar eigen persoonlijke aandacht, net als ieder ander kind! En of er geëtiketteerd moet worden, weet ik niet. Ik ben er geen voorstander van. Ik zie mijn dochter als individu, met een heel eigen karaktertje dat zich volop aan het ontwikkelen is. En ik weiger die ontwikkeling te beperken door haar in een bepaald "groepje" te stoppen.
Of zoals us mams zegt: Niks mis met dat kind, een heerlijk positief jong.........