En toen was daar Parijs.....1

(Ziet U het vliegveld van Orly? Daar zaten wij.....ergens....)

Lieve Dames en Heren....ik vrees dat als ik hier ons Parijsche Avontuur neerkalk, ik als een ongeloofwaarlijke fantast wordt beschouwd. Maar ik zeg U: Ieder woord is waarheid!! Vraag maar na bij Haar. Alles dat onze moeders ons geleerd hebben vooral NIET te doen (en datgene wij onze dochters vertellen NOOIT te doen) hebben wij min of meer noodgedwongen gedaan. Ik vrees dat Lynda's wederhelft van zijn stokje af gaat wanneer wij weer eens met een extreem spontaan plan aan komen kakken. Maar we hebben gelachen! En veuls! En we hebben genoten! En veuls!

Enkele opmerkingen (zou een dag bezig zijn alles neer te pennen)

Neem vooral geen maaltijd in de Thalys. Een chique croque monsieur is niets anders dan een prijzig moordwapen. Met gevaar voor eigen leven hebben het ding richting onze maag gedreven, ondanks de tegenwerking van het stuk elastiek kaas dat er tussen zat gevrot.

Hebben wij onze Vlekkengids afgewerkt?
Nee. Flex als wij zijn, hebben we ons laten leiden door spontane acties, en (weers)omstandigheden. Een wolkbreuk na een boottochtje van het type binnen-een-minuut-nat-totaan-het-bot, deed ons besluiten zo snel mogelijk een taxi in te duiken. Helaas dachten daar hordes doorweekte toeristen en opgefokte fransozen hetzelfde over. Met onze enkels in het water dat rap de Seine instroomde, waren wij zowaar getuige van een heuse cat-fight, waarna wij ons met gevaar voor eigen leven (een zinnetje dat U nog heel vaak zult horen en soms erg serieus zal moeten nemen!!!) midden op de weg te storten en een taxi in te duiken. Een zeer chagrijnige taxi-chauffeur liet ons de hoofdprijs betalen voor een kort ritje omdat hij inkomsten zou verliezen aan ons.

Het Hotel, of beter: De Hotels als in meervoud: Wij waren ons terdege bewust van de ligging van het hotel. Vandaar de beslissing de bagage achter te laten op het station, Parijs in te duiken, en pas des avonds in te checken. Voor alle zekerheid gaven wij nog een belletje naar het hotel om dit door te geven. "Geen probleem" zei de meneer. "24 uurs service" zei de meneer. "Er zou voor alle zekerheid een notitie bij de booking geplaatst worden" zei de meneer. "Loopafstand van het station" zei de meneer. En tja, van een Ibis hotel mag je dat wel verwachten, dachten wij.
Het tegendeel bleek waar te zijn. De reis met de RER was al een ervaring op zich. We stapten uit in het juiste stadje, en daar ging het mis.....goed mis.... allereerst kachelden wij (met bagage) de verkeerde kant het station uit in een gehucht midden in de heuvels. Geen probleem: kleine tegenslag, dus doken we een vage bar binnen om de weg te vragen. Na enig overleg van de lokale bevolking, werden wij de andere kant op gestuurd met de boodschap een bus te pakken. Aan de andere kant van het station aangekomen, en na een korte blik te hebben geworpen op de rondhangende locals, het onverlichte onbekende terrein en gehoor gevend aan een gevoel van ernstig onbehagen, besloten wij dat het verstandig was een taxi te nemen richting hotel. Maar geen taxi te bekennen op de taxi-standplaats. Geen probleem. Er was nog een kebab/pizza/donner-tent open, we stiefelden naar binnen en vragen vriendelijk aan 8 man niet-werkend personeel om een taxi te bellen. Waarop wij een telefoon in onze handen geduwd krijgen. Duidelijk gemaakt dat wij geen nummer hadden van het taxibedrijf zo ver buiten Parijs, zoekt deze werkelijk niet al te snuggere meneer van onduidelijke etnische afkomst het nummer op, om vervolgens de telefoon te overhandigen. Dat loste ook niets op, tenslotte hadden wij geen flauw idee waar wij zaten. Uiteindelijk kregen wij te horen dat er geen taxi's reden na 8 uur 's avonds....laat het nou tegen half elf zijn geweest. Dus hoppa, wij nog steeds vol goede moed en met alle bagage de heuvel op..al innerlijk vloekend want de planning was "travel light" en zo licht waren die koffers niet! We moesten een uur wachten....en ondertussen werden wij geobserveerd door de plaatselijke bevolking. Toen kregen wij een briljante ingeving: we bellen toch gewoon het hotel op, leggen de situatie uit en laten een taxi komen, wetende dat de meeste hotels toch wel een dealtje hebben met taxi-bedrijven. Nog steeds vol goede moed, en lachend (uuhh...pietsie zenuwachtig gegiechel) togen wij met ons hebben en houden weer bergje-af om voor het station (enigszins verlicht) op de taxi te wachten. Wat telefoontjes verder met het hotel, krijgen wij te horen: geen taxi's na 8 uur..... met de moed enigszins in de schoenen maakten wij ons weer op om alsnog de heuvel weer te beklimmen en toch maar de bus te pakken, toen we een auto met een bordje "taxi" aan zagen komen rijden...... wat er toen gebeurde heb ik geprobeerd te verdringen... ik weet nog dat we ons met koffers en al voor de taxi hebben gegooid en eigenlijk de beste man wel kon omhelzen. Ookal was de taxi buiten dienst (meneer was de enige taxi-chauffeur en werkte niet na achten, maar goed, dat wisten we inmiddels al) was hij toch bereid ons naar hotel te brengen. De taxi reed weg, en gelooft U mij, met zo'n 120 km per uur, in een dorpje, heuveltje op en af, straatje in en uit....ik denk dat de topsnelheid op 150 km per uur was. Ik hoor Lynda krijsen: "Ik ga dood", ikzelf kreeg spontaan de slappe lach, en de taximeneer vroeg of we bang waren......(*) Toen doemde het bordje "IBIS" op....wat waren wij blij.
Maar onze blijdschap was van korte duur, want het zeer armoedig ogende hotel was overbooked... Wij overhandigden de bevestiging, maakten duidelijk dat er zelfs een telefoontje was gepleegd en een notitie was gemaakt vanwege de late check in. Maar de duidelijk over-de-zeik-zijnde receptioniste vond dat het ons probleem was, niet het hare. Dat was een verkeerde inschatting van die mevrouw. Ondertussen mengde een sterk naar alcohol riekende meneer zich met het probleem, die zichzelf presenteerde als zijnde directeur van alle hotels in de omgeving (?). Na wat gehakketak met de extreem onwelwillende receptioniste werd er een andere "directeur" zijn bed uit getrommeld. En wij stonden daar, zeer vastberaden en doortastend te wachten op wat er komen ging. Na een zeer vaag verhaal (dat ik U zal besparen) en enkele telefoontjes, werd ons gezegd dat we naar een ander hotel konden gaan. Waarop wij vroegen: "hoe dan????" immers, geen taxi's na 8 uur en bovendien waren wij niet van plan de extra kosten te dragen. Weer volgde er overleg tussen de "directeuren" en de tierende receptioniste, waarna wij te horen kregen dat we gebracht zouden worden.
En toen moesten we een zeer ongemakkelijke keuze maken....onze chauffeur zou de aangeschoten meneer worden...we keken elkaar met iets van wanhoop aan (het was inmiddels al ver na middernacht) en zeiden "ja"... waarop wij voor de tweede keer die nacht, al biddend en hopend op een goede afloop, een autoritje maakten. Om aan te geven: meneer was dusdanig onder invloed dat-ie de kofferbak niet eens open kreeg. En voor de tweede keer die avond waren wij blij het bordje met "hotel" te zien staan. Na een drankje (waarvan wij dachten dat het ons aangeboden werd, maar waarvan we later de rekening hebben kunnen betalen) konden we eindelijk de kamer in.

Als U nu denkt dat het niet erger kan.....dat kan het dus wel!!!

Toch even erbij vermelden dat de negatieve gebeurtenissen vrij weinig invloed hebben gehad op ons positieve humeur, want van Parijs hebben we genoten!!

Armoede Hoofdstuk 2

Zo'n 11 jaar geleden, zag mijn leven er een pietsie anders uit dan vandaag de dag. Ex1 en ik vormden samen met onze Grote Uk een gezinnetje waar het aan niets ontbrak (althans niet in materieel opzicht) Wij hadden beiden een zeer goede baan, hadden 2 extreem riante huizen, auto's, vakanties. We aten minstens 2 keer per week buiten de deur, hadden een zeer rijk sociaal leven en konden ons veroorloven up-to-date te blijven qua gadgets. Hilarisch als ik terug denk aan het eerste mobieltje van EX1, een apparaat ter grootte van een pak melk, met accu. Wij hadden een 4 seizoenen-kledingkast, gevuld met kleding ter waarde van een jaarloon. De kapper bezocht ik wekelijks, en tussendoor om mijn haar te laten wassen. Alles leek perfect. Een kleuter, die na ernstige problemen na haar geboorte, volgens het boekje groeit en bloeit. Een relatie die geweldig leek, en ik hield mijzelf krampachtig vast aan die uiterlijke schijn. Ik dacht te genieten van het leven de Italian Way....

Zo'n 7 jaar geleden, zag mijn leven er een pietsie anders uit dan vandaag de dag. Na het vluchten uit Italië met Grote Uk, de rechtszaken, het onderduiken, werd mijn dochter teruggeleid, zoals dat zo mooi heet, naar Italië. En ik ging mee, want mijn dochter achter laten, dat never nooit niet! Ik maak een lang verhaal kort, want eigenlijk doen de redenen er weinig toe. Zo'n 7 jaar geleden leefde ik ondergedoken op straat zonder mijn oudste. Ik mocht bij "de zusters" slapen in de nok van een klooster in een gedeelte van Italië waar ik niet mee bekend was. En het was één van die zeldzame winters waarin het vroor dat het kraakte. Ik had geen inkomen, en in Italië bestaat geen sociaal stelsel dat opvang kan bieden. Het bedrag dat mijn vader overmaakte was niet eens genoeg om de zusters de huur van het bed te betalen. (ter verduidelijking: hij zag, en juist, dat er maar één praktische oplossing was: terugkomen naar Nederland, alleen was ik nog niet zo ver alles achter mij te laten) In het kamertje vroor het, dus lag ik compleet aangekleed in bed met kleding die ik her en der kreeg. Ik had één paar schoenen maat 42 en ik heb schoenmaat 39. Door alle medicatie die ik kreeg toegeschoven om mij geestelijk op de been te houden, legde ik als een zombie kilometers per dag af. Het was ook een goede manier om warm te blijven. Als ik wilde roken, pakte ik sigarettenpeuken van de grond. Voor voedsel was ik aangewezen op de locale gaarkeuken. Daar mocht ik 1 keer per dag, 5 dagen per week wat te eten halen, maar ik moest wel mijn eigen bakje meenemen. En ik had geen bakje! Wel eens op zoek gegaan naar een bakje om eten in te vervoeren? Dat bakje werd een noodzaak! (ik heb nu dan ook een schandalige verzameling aan bakjes in mijn keuken staan) Ik heb gebedeld. Ik heb 's nacht, na sluitingstijd, de vuilnisbakken van restaurants doorgespit. Ik kreeg een sjaal en een muts toegeschoven, en ik was als een kind zo blij, want men..wat was het koud. Sowieso had ik weinig materiële zaken. Mijn bezit: een kapotte cassetterecorder en 1 cassette-bandje. Douchen kon ik bij de zusters, met een boiler van 5 liter die niet werkte. Ooit geprobeerd jezelf te wassen met 5 liter ijskoud water? Op straat kom je allerlei soorten mensen tegen, ieder met een eigen verhaal. De verslaafden, de psychisch labielen, de criminelen en heerschappen die zich graag opwerpen als redder-in-nood tegen een zeer hoge kostprijs. Ik heb ze allemaal gezien. Niets kon me meer raken, ik wilde verdwijnen...

Uiteindelijk begreep het thuisfront dat het niet goed ging, hoe hard ik ook beweerde dat het wél goed ging. En zo werd ik opgehaald, met één geleende koffer waarin wat stinkende kleding zat, en verder gevuld was met kleine spulletjes van mijn Grote Uk.

16 mei 2012: Mijn Kleine Uk zit te ontbijten met een eierkoek met "sjam" (exclusief die gemaakt door Henriëtte) Ze mag nog even Alfred J. Kwak kijken voordat we naar het kdv vertrekken. Ik heb vanochtend lekker gedoucht onder een straal warm water. Ik kan kiezen welke kleding ik vandaag aan wil trekken, ze liggen schoon en gestreken in de kast. Ik heb de luxe te kunnen beslissen wat wij vanavond zullen eten. Er piept een zonnestraaltje naar binnen, en ik voel me rijk.

Twee zaken wil ik proberen duidelijk te maken met mijn verhaal. Ten eerste, je hebt bepaalde zaken niet in de hand. Er kunnen zich altijd problemen voordoen waar je NIET op voorbereid bent, waar je geen controle over hebt. Van de sterren naar de stallen kan binnen een tel gebeurt zijn. Onverwachte zaken die niet mogelijk geacht worden te zijn, worden realiteit. Zeg nooit, nooit.
Ten tweede wil ik laten zien dat armoede, werkelijke armoede, iets anders is dan jezelf beperkt voelen in je uitgavenpatroon. Ik heb van 6-gangen diners genoten op basis van zwarte truffels. Ik heb een halve gebraden kip uit een vuilnisbak gegeten. Ze smaakten beiden, in verschillende omstandigheden, geweldig! Het hangt af van de prioriteiten die er op dat moment zijn.
Ik schaam mij niet voor de periode van misère, absoluut niet! Het is een geweldige leerschool geweest, al had ik het natuurlijk op het moment zelf graag anders willen zien. De persoon die ik nu ben, en datgene waar ik  nu voor sta, zijn mede gevormd door de zwarte bladzijden uit mijn boek. Al met al geloof ik, hoe cliché het ook mag klinken, dat ik door deze ervaring een stuk rijker ben geworden. Ik zal geen zwerver de rug toekeren zonder zijn verhaal gehoord te hebben of zonder proberen de mens achter de zwerver te zien.

Door toeval, het lot, of whatever, ben ik in contact gekomen met Henriëtte en Marcel van de Stichting WCL. Ooit was ik afhankelijk van mensen als zij. De verhalen die zij met mij delen komen af en toe erg dichtbij. Ik weet uit ervaring hoe ontzettend blij men kan zijn met een warme sjaal, of een kop warme soep. Zonder mensen als Henriëtte en Marcel, zou mijn verhaal een andere einde hebben gehad. Misschien dat mijn ervaring wat lezers aanzet om de Stichting te steunen, dan heb ik het toch niet voor Jan-met-de-korte-achternaam neergekalkt ;)

Kinderombudsman en Arme Kinderen

http://www.telegraaf.nl/binnenland/12132634/__Steeds_meer_arme_kinderen__.html

Tijdens mijn eerste kop koffie vanochtend en het doorlezen van de krant, viel mijn oog op bovenstaand bericht. En mijn bek viel open, om verschillende redenen:

De Kinderombudsman: Nog voor dat Marc Dullaert als de eerste "officiële" (=lees: door Nederlandse Staat erkende en betaalde) Kinderombudsman werd benoemd in 2011, bestond er al een "Kinderombudsman". Een groep vrijwilligers met veel inzet, die hun middelen haalden uit eigen zak om hun onafhankelijkheid te waarborgen. Weliswaar kon deze groep mensen niet veel betekenen in mijn persoonlijke situatie, maar ik moet mijn petje afnemen voor hun geschop tegen gesloten deuren en hun inzet wat betreft de wat meer gangbare problematiek. En toen werd het tijd dat Nederland een "echte" Kinderombudsman kreeg. Tenslotte werd het Verdrag inzake de Rechten van het Kind (VRK) al in 1989 ondertekend door Nederland, en waren er al meer dan 35 VN-landen met een Kinderombudsman nog voordat Nederland er één benoemde. De "oude" ONAFHANKELIJKE Kinderombudsman werd zonder al teveel moeite weggebonjourd. En zo veranderden betrokken kinderen van kind-met-naam, in casus nummertje 23483087....
Nu is er in mijn ogen geen twijfel over mogelijk, dat een De Kinderombudsman een noodzakelijk kwaad is voor wat betreft het naleven van het VRK, en waarschijnlijk krijgt Mr. Dullaert in zijn officiële positie eerder gehoor bij Overheidsinstanties op Nationaal niveau, en kan hij zijn zaken wat makkelijker naar buiten brengen dan Mr. Aalders, de voormalige Kinderombudsman.
Toch heb ik mijn twijfels: Daar waar de vrijwillige en onafhankelijke Kinderombudsman 24 uur per dag, 7 dagen per week bereikbaar was, is de nieuwe Kinderombudsman bereikbaar tijdens kantooruren. Waar is de onafhankelijkheid wanneer de werkgever, tevens de tegenstander is? Ter vergelijking: De Centrale Autoriteit maakt deel uit van het Ministerie van Veiligheid en Justitie, en zou een totaal onafhankelijk orgaan moeten zijn. Het tegendeel blijkt echter waar te zijn want diegenen waar kritisch tegen zou moeten worden opgetreden, zijn tevens de naam die op hun loonstrookje staat.
Enfin, zover een stukje persoonlijke frustratie...en mocht dit stukje onder ogen komen van Mr. Dullaert, dan heb ik een goede tip voor hem: Zich eens diep, heel diep te buigen over de rol van de CA inzake teruggeleidingprocedures van Nederlandse kinderen (Nederlandse Nationaliteit) op basis van het Haags Verdrag en de naleving van artikel 9 van het VRK. Staat leuk op papier, maar in de praktijk klopt er geen donder van! Waarbij gezegd moet worden dat van het kastje naar de muur gestuurd worden, en het zich verschuilen achter niet-goed gedefinieerde regeltjes, ook een vak an sich is.

En nu maakt Mr. Dullaert zich zorgen over "lichamelijke, geestelijke, intellectuele, zedelijke en maatschappelijke ontwikkeling" van kinderen die opgroeien met een gezinsinkomen van minder dan 1400 Euro per maand. Deze kinderen zouden: Geen gezond eten krijgen, geen lid zijn van een sportclub, niet op zwemles zitten en oude kleding en schoenen dragen omdat er geen geld is voor nieuwe..........
Ik pakte er nog maar een kop koffie bij. De hoogte van een minimuminkomen bedraagt, give or take een paar Euro's, 1250 Euro per maand. Volgens het CBS betreft het meer dan 2 miljoen gezinnen, ruim boven de cijfers die Mr. Dullaert aanhaalt al praat hij over kinderen en geeft het CBS de gezinnen weer. Maar goed, er hangt dus blijkbaar een prijskaartje van 1400 Euro per maand aan om te voldoen aan"de levensstandaard die toereikend is voor de lichamelijke, geestelijke, intellectuele, zedelijke en maatschappelijke ontwikkeling" van kinderen.
Nu geloof ik niet, werkelijk niet, dat het hier armoede betreft. Armoede is in mijn ogen: Je kind geen dak boven het hoofd kunnen bieden. Niet weten hoe je kinderen kunt voeden de volgende dag. Kinderen de straat op sturen in te kleine schoenen, omdat er sowieso geen mogelijkheid bestaat passende schoenen te vinden. Geen onderwijs aan kinderen kunnen bieden. Geen gas, licht of water ter beschikking hebben om kinderen te voorzien van hygiëne, of een verwarmd huis wanneer nodig is. Je kinderen moeten onthouden van lichamelijke zorg, omdat het onbetaalbaar is. Met pijn in het hard je kinderen op straat te moeten sturen om te bedelen (of erger) omdat er anders helemaal geen inkomen is. Dat is armoede!!!

Persoonlijk heb ik het voorrecht (ja, een voorrecht, geen recht!) te mogen leven van een minimuminkomen d.m.v. een uitkering. Een voorrecht omdat er in Nederland een Sociaal Stelsel bestaat dat juist voorkomt dat mensen (met een beperking) in totale armoede terugvallen. Hulde aan onze grootouders die daar hard voor hebben gestreden. Ik kom dus rond met minder dan het genoemde bedrag van De Kinderombudsman.
Ontbreekt het mijn dochter aan "lichamelijke ontwikkeling"? Nee! Genoeg gratis en betaalbare opties om mijn dochter in beweging te houden.
Ontbreekt het mijn dochter aan "geestelijke en intellectuele ontwikkeling"? Nee! In Nederland bestaan er leerplicht en leerplichtambtenaren die er op toezien dat onze kinderen in ieder geval een gedegen basisopleiding krijgen. Voor verdere "geestelijke ontwikkeling" draag ik zelf zorg, helemaal gratis en voor niks. Vrij toegang tot boeken van de bieb, een betrokken ouder, en internet kunnen al veel doen.
Ontbreekt het mijn dochter aan "zedelijke ontwikkeling"? Wat bedoelt U? Groeit een kind met een gezinsinkomen van minder dan 1400 Euro op tot een onzedelijke, immorele volwassene? Zijn die 1400 Euro een vervanging van normen en waarden? Loopt een kind van ouders met een minimuminkomen meer risico's tot onzedelijk gedrag? Wat er ook mee bedoeld wordt, dit is in het geheel niet inkomensafhankelijk!
Ontbreekt het mijn dochter aan "maatschappelijke ontwikkeling"? Absoluut niet! De regels van de maatschappij breng ik mijn dochter bij, en zal zij zelf, al opgroeiende, ook leren in het leven. Vriendjes en vriendinnetjes kosten niets.

Is het prettig leven van een minimum inkomen? Nee, het is schipperen en zoeken naar creatieve oplossingen. Maar mijn dochter en ik eten zeer gezond, wij zijn lid van een sportclub, t.z.t. zal mijn dochter kunnen zwemmen, en wij beschikken over zowel nieuwe, als tweedehandskleding en dat alles onder het gestelde bedrag. Ja, natuurlijk leven er kinderen in schrijnende situaties. Ja, gezien de crisis zullen de aantallen toenemen. Maar armoede????? En deze zaken zouden geen naleving zijn van het VRK? In Nederland?

Nee, zit geen prijs aan goed ouderschap. En ik geloof dat De Kinderombudsman beter zijn pijlen zou kunnen richten andere zaken. Pedofilie, mishandeling, Bureau Jeugdzorg, CA en Haags Verdrag, incest, kinderprostitutie, het toenemende aantal jongeren dat hun heil zoekt in verdovende middelen, onterechte ots, nazorg, zelfmoord bij jongeren, bullying, misbruik, steun aan kinderen bij gerechtelijke dwalingen, begeleiding...

De Vlekkengids : Deel 2

Inmiddels hebben wij een dagelijks vast ritueel zo'n anderhalve week voor vertrek naar Parijs:

*koffercheck : Ja heus, zowel in het Brabantse als in het Limburgse staan de koffers al klaar. Dagelijks wordt er wel een hoogst noodzakelijk item aan toegevoegd, en ik vrees dat er van het origineel plan om "light" te gaan, weinig overblijft.

*documentencheck : Alle het benodigde papierwerk ligt verdeeld tussen ons tweetjes. Op zich geen probleem, ware het niet dat zowel ikzelf als mijn reisgenote drager zijn van het chaoten-gen. Ons kent ons, dus zijn wij van elkaar op de hoogte wáár de papieren liggen, en doen wij regelmatig een ronde om te checken of alles daadwerkelijk op de genoteerde plek ligt. Eerlijkheidshalve dien ik erbij te vertellen dat er al een momentje paniek heeft plaatsgevonden vanwege mysterieus verplaatste tickets...ik vond ze terug in mijn toilettas......

*meteo-parischeck : Wij gaan uit van een heuse Paris-in-spring-ervaring, maar dan moet het weer wel meewerken natuurlijk. Één van onze "doelen" is met de voetjes in een fontein bungelen, en dat zie ik niet gebeuren als het 7 graden is. Zoals de picknick aan de Seine in Le Marais geen doorgang kan hebben als het met bakken regent.... En zo controleren wij dagelijks (het liefst op verschillende sites) de weersomstandigheden in Parijs. Het ziet er redelijk uit, al knikkerden we beiden een pluuke in de koffer.

*mail-check : Ik legde mijn reisgenote een koopverbod van boeken over Parijs op. Puur uit noodzaak. Met de plannen die wij de eerste week al hadden, konden wij al een week vullen. Naarmate de tijd verstreek werden dat er steeds meer, en als Logistiek Eindverantwoordelijke, moest er een halt worden geroepen aan de dagelijkse stroom must-see-and-do-things. Ik vergat dat mijn reisgenote niet voor één gat te vangen is...ik zei "boeken", zij kwam met tijdschriften. Ik zei "kopen"....zij kreeg complete downloads doorgestuurd. En zo wordt iedere avond de mail gecheckt op updates....sjucht....

*moraal-check : En dat is goed!! Wij zijn niet moeilijk, zeer flexibel en al snel tevreden. Lynda plakt zit suf aan post-it's, ik kleurde de vlekken in en in de trein doen we een eliminatie-ronde. En mocht er wat bij of tussen komen..no problem..flexibel als we zijn is onze route al meerdere keren aangepast.

Wordt het een tour alla "Paris my Sweet"? Een cultureel uitstapje vanwege de "Nuit des Musées"? Een zoektocht naar de beste warme cacao of de beste boulanger? Wat het ook wordt, boels veuls lol gegarandeerd!!!!