Armoede Hoofdstuk 2

Zo'n 11 jaar geleden, zag mijn leven er een pietsie anders uit dan vandaag de dag. Ex1 en ik vormden samen met onze Grote Uk een gezinnetje waar het aan niets ontbrak (althans niet in materieel opzicht) Wij hadden beiden een zeer goede baan, hadden 2 extreem riante huizen, auto's, vakanties. We aten minstens 2 keer per week buiten de deur, hadden een zeer rijk sociaal leven en konden ons veroorloven up-to-date te blijven qua gadgets. Hilarisch als ik terug denk aan het eerste mobieltje van EX1, een apparaat ter grootte van een pak melk, met accu. Wij hadden een 4 seizoenen-kledingkast, gevuld met kleding ter waarde van een jaarloon. De kapper bezocht ik wekelijks, en tussendoor om mijn haar te laten wassen. Alles leek perfect. Een kleuter, die na ernstige problemen na haar geboorte, volgens het boekje groeit en bloeit. Een relatie die geweldig leek, en ik hield mijzelf krampachtig vast aan die uiterlijke schijn. Ik dacht te genieten van het leven de Italian Way....

Zo'n 7 jaar geleden, zag mijn leven er een pietsie anders uit dan vandaag de dag. Na het vluchten uit Italië met Grote Uk, de rechtszaken, het onderduiken, werd mijn dochter teruggeleid, zoals dat zo mooi heet, naar Italië. En ik ging mee, want mijn dochter achter laten, dat never nooit niet! Ik maak een lang verhaal kort, want eigenlijk doen de redenen er weinig toe. Zo'n 7 jaar geleden leefde ik ondergedoken op straat zonder mijn oudste. Ik mocht bij "de zusters" slapen in de nok van een klooster in een gedeelte van Italië waar ik niet mee bekend was. En het was één van die zeldzame winters waarin het vroor dat het kraakte. Ik had geen inkomen, en in Italië bestaat geen sociaal stelsel dat opvang kan bieden. Het bedrag dat mijn vader overmaakte was niet eens genoeg om de zusters de huur van het bed te betalen. (ter verduidelijking: hij zag, en juist, dat er maar één praktische oplossing was: terugkomen naar Nederland, alleen was ik nog niet zo ver alles achter mij te laten) In het kamertje vroor het, dus lag ik compleet aangekleed in bed met kleding die ik her en der kreeg. Ik had één paar schoenen maat 42 en ik heb schoenmaat 39. Door alle medicatie die ik kreeg toegeschoven om mij geestelijk op de been te houden, legde ik als een zombie kilometers per dag af. Het was ook een goede manier om warm te blijven. Als ik wilde roken, pakte ik sigarettenpeuken van de grond. Voor voedsel was ik aangewezen op de locale gaarkeuken. Daar mocht ik 1 keer per dag, 5 dagen per week wat te eten halen, maar ik moest wel mijn eigen bakje meenemen. En ik had geen bakje! Wel eens op zoek gegaan naar een bakje om eten in te vervoeren? Dat bakje werd een noodzaak! (ik heb nu dan ook een schandalige verzameling aan bakjes in mijn keuken staan) Ik heb gebedeld. Ik heb 's nacht, na sluitingstijd, de vuilnisbakken van restaurants doorgespit. Ik kreeg een sjaal en een muts toegeschoven, en ik was als een kind zo blij, want men..wat was het koud. Sowieso had ik weinig materiële zaken. Mijn bezit: een kapotte cassetterecorder en 1 cassette-bandje. Douchen kon ik bij de zusters, met een boiler van 5 liter die niet werkte. Ooit geprobeerd jezelf te wassen met 5 liter ijskoud water? Op straat kom je allerlei soorten mensen tegen, ieder met een eigen verhaal. De verslaafden, de psychisch labielen, de criminelen en heerschappen die zich graag opwerpen als redder-in-nood tegen een zeer hoge kostprijs. Ik heb ze allemaal gezien. Niets kon me meer raken, ik wilde verdwijnen...

Uiteindelijk begreep het thuisfront dat het niet goed ging, hoe hard ik ook beweerde dat het wél goed ging. En zo werd ik opgehaald, met één geleende koffer waarin wat stinkende kleding zat, en verder gevuld was met kleine spulletjes van mijn Grote Uk.

16 mei 2012: Mijn Kleine Uk zit te ontbijten met een eierkoek met "sjam" (exclusief die gemaakt door Henriëtte) Ze mag nog even Alfred J. Kwak kijken voordat we naar het kdv vertrekken. Ik heb vanochtend lekker gedoucht onder een straal warm water. Ik kan kiezen welke kleding ik vandaag aan wil trekken, ze liggen schoon en gestreken in de kast. Ik heb de luxe te kunnen beslissen wat wij vanavond zullen eten. Er piept een zonnestraaltje naar binnen, en ik voel me rijk.

Twee zaken wil ik proberen duidelijk te maken met mijn verhaal. Ten eerste, je hebt bepaalde zaken niet in de hand. Er kunnen zich altijd problemen voordoen waar je NIET op voorbereid bent, waar je geen controle over hebt. Van de sterren naar de stallen kan binnen een tel gebeurt zijn. Onverwachte zaken die niet mogelijk geacht worden te zijn, worden realiteit. Zeg nooit, nooit.
Ten tweede wil ik laten zien dat armoede, werkelijke armoede, iets anders is dan jezelf beperkt voelen in je uitgavenpatroon. Ik heb van 6-gangen diners genoten op basis van zwarte truffels. Ik heb een halve gebraden kip uit een vuilnisbak gegeten. Ze smaakten beiden, in verschillende omstandigheden, geweldig! Het hangt af van de prioriteiten die er op dat moment zijn.
Ik schaam mij niet voor de periode van misère, absoluut niet! Het is een geweldige leerschool geweest, al had ik het natuurlijk op het moment zelf graag anders willen zien. De persoon die ik nu ben, en datgene waar ik  nu voor sta, zijn mede gevormd door de zwarte bladzijden uit mijn boek. Al met al geloof ik, hoe cliché het ook mag klinken, dat ik door deze ervaring een stuk rijker ben geworden. Ik zal geen zwerver de rug toekeren zonder zijn verhaal gehoord te hebben of zonder proberen de mens achter de zwerver te zien.

Door toeval, het lot, of whatever, ben ik in contact gekomen met Henriëtte en Marcel van de Stichting WCL. Ooit was ik afhankelijk van mensen als zij. De verhalen die zij met mij delen komen af en toe erg dichtbij. Ik weet uit ervaring hoe ontzettend blij men kan zijn met een warme sjaal, of een kop warme soep. Zonder mensen als Henriëtte en Marcel, zou mijn verhaal een andere einde hebben gehad. Misschien dat mijn ervaring wat lezers aanzet om de Stichting te steunen, dan heb ik het toch niet voor Jan-met-de-korte-achternaam neergekalkt ;)