(Pffffff....het is nog rustig! Was zeker geen spits!)
Het grootste deel van mijn rijbewijshoudende leven heb ik gespendeerd in Italië. En daar gaat het er in het verkeer toch net iets anders aan toe dan in Nederland. En zo kwam ik als 18-jarige jonge hinde met een vers rijbewijs soms in vreemde situaties terecht.
Er zijn bijvoorbeeld bergen en heuvels, die in het Brabantse landschap ontbreken. En het gast-gezin waar ik als au-pair terecht kwam, woonde op de top van zo'n heuvel in een prachtig verbouwde uitkijktoren. Om op de geasfalteerde weg te komen, moest ik heuveltje af en heuveltje op. Appeltje-Eitje...Toch...?
En daar ging ik dan, met au-pair-kind en de reserve au-pair (we waren met z'n tweetjes) in de au-pair-auto (een Panda'tje), op weg naar de school van au-pair-kind. Heuveltje af ging prima en vol enthousiasme reed ik richting het heuveltje op, mijn eigen redenatie volgend: Hoe hoger de versnelling, des te sneller rijd ik de heuvel op. Iets klopte er niet met mijn redenatie...
De auto viel halverwege de helling stil. Nu ben ik nogal eigenwijs, en bovendien erg koppig, dus, probeerde ik het een tweede keer.
Ik liet de auto in z'n achteruit terug de heuvel afrijden, aangezien er geen plaats was om te keren. En ik zette er een leuk vaartje in. In z'n één, in z'n twee. Daar komt de helling! Hoppa, in z'n drie en meteen naar zijn vier...
Een half uur, en vele pogingen later, ben ik met de hele au-pair-bups in z'n achteruit terug naar de au-pair-familie gereden, met de mededeling: "Oeps....De au-pair-auto is kapot".
Ik zeg maar niets meer....lijkt me verstandiger....
Waar ik me ook over verbaasde, waren de vreemde gebaren in het verkeer. Het eerste gebaar waarmee geconfronteerd werd, was een soort van pompende arm-beweging boven de claxon. Als of de bestuurder mij duidelijk wilde maken, dat als ik niet oppaste, hij eventueel zou gaan toeteren. Waarop ik me in eerste instantie afvroeg wat ik verkeerd deed, en in tweede instantie geïrriteerd raakte. Want man (het waren enkel Heren), als je wilt toeteren, toeter dan!!!
Het bleek dus niet om claxoneren te gaan. Met dit gebaar wordt duidelijk gemaakt dat degene aan wie het gebaar gericht is, do-able is. M.a.w. het was een uiting van waardering en een stille geste ter uitnodiging tot sexueel contact. En wat zeg ik dat toch weer netjes!
Inmiddels zijn er aardig wat jaren verstreken, en rijd nog steeds vrolijk door berg en dal, hetzij in een lagere versnelling wanneer ik een heuveltje op moet.
Ik vrees echter dat ik er een Italian Style qua rijden op na ben gaan houden.
Wanneer mijn moeder naast mij zit, klemt ze haar handtas met zo'n kracht tegen zich aan, dan haar knokkels wit worden. Ik vraag me af: Waarom? Mijn zus slaat ieder aanbod af om met mij in de auto te stappen. En ik vraag me af: Waarom. Mijn vader neemt een half uur voor vertrek een extra harttabletje in. En wederom vraag ik me af: Waarom?
Als ik door Napels van A naar B kan rijden, zonder ook maar een schrammetje of een mini-deukje in de auto te krijgen. Dan ben toch meer dan geschikt om tussen de koeien van het ene durp naar het andere durp te rijden?
PS. Ja, ik vloek nog steeds in het Italiaans, en zeker in de auto. En ja, ik heb er ook op de scooter rond gezwierd...
