En toen was daar Parijs.....1

(Ziet U het vliegveld van Orly? Daar zaten wij.....ergens....)

Lieve Dames en Heren....ik vrees dat als ik hier ons Parijsche Avontuur neerkalk, ik als een ongeloofwaarlijke fantast wordt beschouwd. Maar ik zeg U: Ieder woord is waarheid!! Vraag maar na bij Haar. Alles dat onze moeders ons geleerd hebben vooral NIET te doen (en datgene wij onze dochters vertellen NOOIT te doen) hebben wij min of meer noodgedwongen gedaan. Ik vrees dat Lynda's wederhelft van zijn stokje af gaat wanneer wij weer eens met een extreem spontaan plan aan komen kakken. Maar we hebben gelachen! En veuls! En we hebben genoten! En veuls!

Enkele opmerkingen (zou een dag bezig zijn alles neer te pennen)

Neem vooral geen maaltijd in de Thalys. Een chique croque monsieur is niets anders dan een prijzig moordwapen. Met gevaar voor eigen leven hebben het ding richting onze maag gedreven, ondanks de tegenwerking van het stuk elastiek kaas dat er tussen zat gevrot.

Hebben wij onze Vlekkengids afgewerkt?
Nee. Flex als wij zijn, hebben we ons laten leiden door spontane acties, en (weers)omstandigheden. Een wolkbreuk na een boottochtje van het type binnen-een-minuut-nat-totaan-het-bot, deed ons besluiten zo snel mogelijk een taxi in te duiken. Helaas dachten daar hordes doorweekte toeristen en opgefokte fransozen hetzelfde over. Met onze enkels in het water dat rap de Seine instroomde, waren wij zowaar getuige van een heuse cat-fight, waarna wij ons met gevaar voor eigen leven (een zinnetje dat U nog heel vaak zult horen en soms erg serieus zal moeten nemen!!!) midden op de weg te storten en een taxi in te duiken. Een zeer chagrijnige taxi-chauffeur liet ons de hoofdprijs betalen voor een kort ritje omdat hij inkomsten zou verliezen aan ons.

Het Hotel, of beter: De Hotels als in meervoud: Wij waren ons terdege bewust van de ligging van het hotel. Vandaar de beslissing de bagage achter te laten op het station, Parijs in te duiken, en pas des avonds in te checken. Voor alle zekerheid gaven wij nog een belletje naar het hotel om dit door te geven. "Geen probleem" zei de meneer. "24 uurs service" zei de meneer. "Er zou voor alle zekerheid een notitie bij de booking geplaatst worden" zei de meneer. "Loopafstand van het station" zei de meneer. En tja, van een Ibis hotel mag je dat wel verwachten, dachten wij.
Het tegendeel bleek waar te zijn. De reis met de RER was al een ervaring op zich. We stapten uit in het juiste stadje, en daar ging het mis.....goed mis.... allereerst kachelden wij (met bagage) de verkeerde kant het station uit in een gehucht midden in de heuvels. Geen probleem: kleine tegenslag, dus doken we een vage bar binnen om de weg te vragen. Na enig overleg van de lokale bevolking, werden wij de andere kant op gestuurd met de boodschap een bus te pakken. Aan de andere kant van het station aangekomen, en na een korte blik te hebben geworpen op de rondhangende locals, het onverlichte onbekende terrein en gehoor gevend aan een gevoel van ernstig onbehagen, besloten wij dat het verstandig was een taxi te nemen richting hotel. Maar geen taxi te bekennen op de taxi-standplaats. Geen probleem. Er was nog een kebab/pizza/donner-tent open, we stiefelden naar binnen en vragen vriendelijk aan 8 man niet-werkend personeel om een taxi te bellen. Waarop wij een telefoon in onze handen geduwd krijgen. Duidelijk gemaakt dat wij geen nummer hadden van het taxibedrijf zo ver buiten Parijs, zoekt deze werkelijk niet al te snuggere meneer van onduidelijke etnische afkomst het nummer op, om vervolgens de telefoon te overhandigen. Dat loste ook niets op, tenslotte hadden wij geen flauw idee waar wij zaten. Uiteindelijk kregen wij te horen dat er geen taxi's reden na 8 uur 's avonds....laat het nou tegen half elf zijn geweest. Dus hoppa, wij nog steeds vol goede moed en met alle bagage de heuvel op..al innerlijk vloekend want de planning was "travel light" en zo licht waren die koffers niet! We moesten een uur wachten....en ondertussen werden wij geobserveerd door de plaatselijke bevolking. Toen kregen wij een briljante ingeving: we bellen toch gewoon het hotel op, leggen de situatie uit en laten een taxi komen, wetende dat de meeste hotels toch wel een dealtje hebben met taxi-bedrijven. Nog steeds vol goede moed, en lachend (uuhh...pietsie zenuwachtig gegiechel) togen wij met ons hebben en houden weer bergje-af om voor het station (enigszins verlicht) op de taxi te wachten. Wat telefoontjes verder met het hotel, krijgen wij te horen: geen taxi's na 8 uur..... met de moed enigszins in de schoenen maakten wij ons weer op om alsnog de heuvel weer te beklimmen en toch maar de bus te pakken, toen we een auto met een bordje "taxi" aan zagen komen rijden...... wat er toen gebeurde heb ik geprobeerd te verdringen... ik weet nog dat we ons met koffers en al voor de taxi hebben gegooid en eigenlijk de beste man wel kon omhelzen. Ookal was de taxi buiten dienst (meneer was de enige taxi-chauffeur en werkte niet na achten, maar goed, dat wisten we inmiddels al) was hij toch bereid ons naar hotel te brengen. De taxi reed weg, en gelooft U mij, met zo'n 120 km per uur, in een dorpje, heuveltje op en af, straatje in en uit....ik denk dat de topsnelheid op 150 km per uur was. Ik hoor Lynda krijsen: "Ik ga dood", ikzelf kreeg spontaan de slappe lach, en de taximeneer vroeg of we bang waren......(*) Toen doemde het bordje "IBIS" op....wat waren wij blij.
Maar onze blijdschap was van korte duur, want het zeer armoedig ogende hotel was overbooked... Wij overhandigden de bevestiging, maakten duidelijk dat er zelfs een telefoontje was gepleegd en een notitie was gemaakt vanwege de late check in. Maar de duidelijk over-de-zeik-zijnde receptioniste vond dat het ons probleem was, niet het hare. Dat was een verkeerde inschatting van die mevrouw. Ondertussen mengde een sterk naar alcohol riekende meneer zich met het probleem, die zichzelf presenteerde als zijnde directeur van alle hotels in de omgeving (?). Na wat gehakketak met de extreem onwelwillende receptioniste werd er een andere "directeur" zijn bed uit getrommeld. En wij stonden daar, zeer vastberaden en doortastend te wachten op wat er komen ging. Na een zeer vaag verhaal (dat ik U zal besparen) en enkele telefoontjes, werd ons gezegd dat we naar een ander hotel konden gaan. Waarop wij vroegen: "hoe dan????" immers, geen taxi's na 8 uur en bovendien waren wij niet van plan de extra kosten te dragen. Weer volgde er overleg tussen de "directeuren" en de tierende receptioniste, waarna wij te horen kregen dat we gebracht zouden worden.
En toen moesten we een zeer ongemakkelijke keuze maken....onze chauffeur zou de aangeschoten meneer worden...we keken elkaar met iets van wanhoop aan (het was inmiddels al ver na middernacht) en zeiden "ja"... waarop wij voor de tweede keer die nacht, al biddend en hopend op een goede afloop, een autoritje maakten. Om aan te geven: meneer was dusdanig onder invloed dat-ie de kofferbak niet eens open kreeg. En voor de tweede keer die avond waren wij blij het bordje met "hotel" te zien staan. Na een drankje (waarvan wij dachten dat het ons aangeboden werd, maar waarvan we later de rekening hebben kunnen betalen) konden we eindelijk de kamer in.

Als U nu denkt dat het niet erger kan.....dat kan het dus wel!!!

Toch even erbij vermelden dat de negatieve gebeurtenissen vrij weinig invloed hebben gehad op ons positieve humeur, want van Parijs hebben we genoten!!

Armoede Hoofdstuk 2

Zo'n 11 jaar geleden, zag mijn leven er een pietsie anders uit dan vandaag de dag. Ex1 en ik vormden samen met onze Grote Uk een gezinnetje waar het aan niets ontbrak (althans niet in materieel opzicht) Wij hadden beiden een zeer goede baan, hadden 2 extreem riante huizen, auto's, vakanties. We aten minstens 2 keer per week buiten de deur, hadden een zeer rijk sociaal leven en konden ons veroorloven up-to-date te blijven qua gadgets. Hilarisch als ik terug denk aan het eerste mobieltje van EX1, een apparaat ter grootte van een pak melk, met accu. Wij hadden een 4 seizoenen-kledingkast, gevuld met kleding ter waarde van een jaarloon. De kapper bezocht ik wekelijks, en tussendoor om mijn haar te laten wassen. Alles leek perfect. Een kleuter, die na ernstige problemen na haar geboorte, volgens het boekje groeit en bloeit. Een relatie die geweldig leek, en ik hield mijzelf krampachtig vast aan die uiterlijke schijn. Ik dacht te genieten van het leven de Italian Way....

Zo'n 7 jaar geleden, zag mijn leven er een pietsie anders uit dan vandaag de dag. Na het vluchten uit Italië met Grote Uk, de rechtszaken, het onderduiken, werd mijn dochter teruggeleid, zoals dat zo mooi heet, naar Italië. En ik ging mee, want mijn dochter achter laten, dat never nooit niet! Ik maak een lang verhaal kort, want eigenlijk doen de redenen er weinig toe. Zo'n 7 jaar geleden leefde ik ondergedoken op straat zonder mijn oudste. Ik mocht bij "de zusters" slapen in de nok van een klooster in een gedeelte van Italië waar ik niet mee bekend was. En het was één van die zeldzame winters waarin het vroor dat het kraakte. Ik had geen inkomen, en in Italië bestaat geen sociaal stelsel dat opvang kan bieden. Het bedrag dat mijn vader overmaakte was niet eens genoeg om de zusters de huur van het bed te betalen. (ter verduidelijking: hij zag, en juist, dat er maar één praktische oplossing was: terugkomen naar Nederland, alleen was ik nog niet zo ver alles achter mij te laten) In het kamertje vroor het, dus lag ik compleet aangekleed in bed met kleding die ik her en der kreeg. Ik had één paar schoenen maat 42 en ik heb schoenmaat 39. Door alle medicatie die ik kreeg toegeschoven om mij geestelijk op de been te houden, legde ik als een zombie kilometers per dag af. Het was ook een goede manier om warm te blijven. Als ik wilde roken, pakte ik sigarettenpeuken van de grond. Voor voedsel was ik aangewezen op de locale gaarkeuken. Daar mocht ik 1 keer per dag, 5 dagen per week wat te eten halen, maar ik moest wel mijn eigen bakje meenemen. En ik had geen bakje! Wel eens op zoek gegaan naar een bakje om eten in te vervoeren? Dat bakje werd een noodzaak! (ik heb nu dan ook een schandalige verzameling aan bakjes in mijn keuken staan) Ik heb gebedeld. Ik heb 's nacht, na sluitingstijd, de vuilnisbakken van restaurants doorgespit. Ik kreeg een sjaal en een muts toegeschoven, en ik was als een kind zo blij, want men..wat was het koud. Sowieso had ik weinig materiële zaken. Mijn bezit: een kapotte cassetterecorder en 1 cassette-bandje. Douchen kon ik bij de zusters, met een boiler van 5 liter die niet werkte. Ooit geprobeerd jezelf te wassen met 5 liter ijskoud water? Op straat kom je allerlei soorten mensen tegen, ieder met een eigen verhaal. De verslaafden, de psychisch labielen, de criminelen en heerschappen die zich graag opwerpen als redder-in-nood tegen een zeer hoge kostprijs. Ik heb ze allemaal gezien. Niets kon me meer raken, ik wilde verdwijnen...

Uiteindelijk begreep het thuisfront dat het niet goed ging, hoe hard ik ook beweerde dat het wél goed ging. En zo werd ik opgehaald, met één geleende koffer waarin wat stinkende kleding zat, en verder gevuld was met kleine spulletjes van mijn Grote Uk.

16 mei 2012: Mijn Kleine Uk zit te ontbijten met een eierkoek met "sjam" (exclusief die gemaakt door Henriëtte) Ze mag nog even Alfred J. Kwak kijken voordat we naar het kdv vertrekken. Ik heb vanochtend lekker gedoucht onder een straal warm water. Ik kan kiezen welke kleding ik vandaag aan wil trekken, ze liggen schoon en gestreken in de kast. Ik heb de luxe te kunnen beslissen wat wij vanavond zullen eten. Er piept een zonnestraaltje naar binnen, en ik voel me rijk.

Twee zaken wil ik proberen duidelijk te maken met mijn verhaal. Ten eerste, je hebt bepaalde zaken niet in de hand. Er kunnen zich altijd problemen voordoen waar je NIET op voorbereid bent, waar je geen controle over hebt. Van de sterren naar de stallen kan binnen een tel gebeurt zijn. Onverwachte zaken die niet mogelijk geacht worden te zijn, worden realiteit. Zeg nooit, nooit.
Ten tweede wil ik laten zien dat armoede, werkelijke armoede, iets anders is dan jezelf beperkt voelen in je uitgavenpatroon. Ik heb van 6-gangen diners genoten op basis van zwarte truffels. Ik heb een halve gebraden kip uit een vuilnisbak gegeten. Ze smaakten beiden, in verschillende omstandigheden, geweldig! Het hangt af van de prioriteiten die er op dat moment zijn.
Ik schaam mij niet voor de periode van misère, absoluut niet! Het is een geweldige leerschool geweest, al had ik het natuurlijk op het moment zelf graag anders willen zien. De persoon die ik nu ben, en datgene waar ik  nu voor sta, zijn mede gevormd door de zwarte bladzijden uit mijn boek. Al met al geloof ik, hoe cliché het ook mag klinken, dat ik door deze ervaring een stuk rijker ben geworden. Ik zal geen zwerver de rug toekeren zonder zijn verhaal gehoord te hebben of zonder proberen de mens achter de zwerver te zien.

Door toeval, het lot, of whatever, ben ik in contact gekomen met Henriëtte en Marcel van de Stichting WCL. Ooit was ik afhankelijk van mensen als zij. De verhalen die zij met mij delen komen af en toe erg dichtbij. Ik weet uit ervaring hoe ontzettend blij men kan zijn met een warme sjaal, of een kop warme soep. Zonder mensen als Henriëtte en Marcel, zou mijn verhaal een andere einde hebben gehad. Misschien dat mijn ervaring wat lezers aanzet om de Stichting te steunen, dan heb ik het toch niet voor Jan-met-de-korte-achternaam neergekalkt ;)

Kinderombudsman en Arme Kinderen

http://www.telegraaf.nl/binnenland/12132634/__Steeds_meer_arme_kinderen__.html

Tijdens mijn eerste kop koffie vanochtend en het doorlezen van de krant, viel mijn oog op bovenstaand bericht. En mijn bek viel open, om verschillende redenen:

De Kinderombudsman: Nog voor dat Marc Dullaert als de eerste "officiële" (=lees: door Nederlandse Staat erkende en betaalde) Kinderombudsman werd benoemd in 2011, bestond er al een "Kinderombudsman". Een groep vrijwilligers met veel inzet, die hun middelen haalden uit eigen zak om hun onafhankelijkheid te waarborgen. Weliswaar kon deze groep mensen niet veel betekenen in mijn persoonlijke situatie, maar ik moet mijn petje afnemen voor hun geschop tegen gesloten deuren en hun inzet wat betreft de wat meer gangbare problematiek. En toen werd het tijd dat Nederland een "echte" Kinderombudsman kreeg. Tenslotte werd het Verdrag inzake de Rechten van het Kind (VRK) al in 1989 ondertekend door Nederland, en waren er al meer dan 35 VN-landen met een Kinderombudsman nog voordat Nederland er één benoemde. De "oude" ONAFHANKELIJKE Kinderombudsman werd zonder al teveel moeite weggebonjourd. En zo veranderden betrokken kinderen van kind-met-naam, in casus nummertje 23483087....
Nu is er in mijn ogen geen twijfel over mogelijk, dat een De Kinderombudsman een noodzakelijk kwaad is voor wat betreft het naleven van het VRK, en waarschijnlijk krijgt Mr. Dullaert in zijn officiële positie eerder gehoor bij Overheidsinstanties op Nationaal niveau, en kan hij zijn zaken wat makkelijker naar buiten brengen dan Mr. Aalders, de voormalige Kinderombudsman.
Toch heb ik mijn twijfels: Daar waar de vrijwillige en onafhankelijke Kinderombudsman 24 uur per dag, 7 dagen per week bereikbaar was, is de nieuwe Kinderombudsman bereikbaar tijdens kantooruren. Waar is de onafhankelijkheid wanneer de werkgever, tevens de tegenstander is? Ter vergelijking: De Centrale Autoriteit maakt deel uit van het Ministerie van Veiligheid en Justitie, en zou een totaal onafhankelijk orgaan moeten zijn. Het tegendeel blijkt echter waar te zijn want diegenen waar kritisch tegen zou moeten worden opgetreden, zijn tevens de naam die op hun loonstrookje staat.
Enfin, zover een stukje persoonlijke frustratie...en mocht dit stukje onder ogen komen van Mr. Dullaert, dan heb ik een goede tip voor hem: Zich eens diep, heel diep te buigen over de rol van de CA inzake teruggeleidingprocedures van Nederlandse kinderen (Nederlandse Nationaliteit) op basis van het Haags Verdrag en de naleving van artikel 9 van het VRK. Staat leuk op papier, maar in de praktijk klopt er geen donder van! Waarbij gezegd moet worden dat van het kastje naar de muur gestuurd worden, en het zich verschuilen achter niet-goed gedefinieerde regeltjes, ook een vak an sich is.

En nu maakt Mr. Dullaert zich zorgen over "lichamelijke, geestelijke, intellectuele, zedelijke en maatschappelijke ontwikkeling" van kinderen die opgroeien met een gezinsinkomen van minder dan 1400 Euro per maand. Deze kinderen zouden: Geen gezond eten krijgen, geen lid zijn van een sportclub, niet op zwemles zitten en oude kleding en schoenen dragen omdat er geen geld is voor nieuwe..........
Ik pakte er nog maar een kop koffie bij. De hoogte van een minimuminkomen bedraagt, give or take een paar Euro's, 1250 Euro per maand. Volgens het CBS betreft het meer dan 2 miljoen gezinnen, ruim boven de cijfers die Mr. Dullaert aanhaalt al praat hij over kinderen en geeft het CBS de gezinnen weer. Maar goed, er hangt dus blijkbaar een prijskaartje van 1400 Euro per maand aan om te voldoen aan"de levensstandaard die toereikend is voor de lichamelijke, geestelijke, intellectuele, zedelijke en maatschappelijke ontwikkeling" van kinderen.
Nu geloof ik niet, werkelijk niet, dat het hier armoede betreft. Armoede is in mijn ogen: Je kind geen dak boven het hoofd kunnen bieden. Niet weten hoe je kinderen kunt voeden de volgende dag. Kinderen de straat op sturen in te kleine schoenen, omdat er sowieso geen mogelijkheid bestaat passende schoenen te vinden. Geen onderwijs aan kinderen kunnen bieden. Geen gas, licht of water ter beschikking hebben om kinderen te voorzien van hygiëne, of een verwarmd huis wanneer nodig is. Je kinderen moeten onthouden van lichamelijke zorg, omdat het onbetaalbaar is. Met pijn in het hard je kinderen op straat te moeten sturen om te bedelen (of erger) omdat er anders helemaal geen inkomen is. Dat is armoede!!!

Persoonlijk heb ik het voorrecht (ja, een voorrecht, geen recht!) te mogen leven van een minimuminkomen d.m.v. een uitkering. Een voorrecht omdat er in Nederland een Sociaal Stelsel bestaat dat juist voorkomt dat mensen (met een beperking) in totale armoede terugvallen. Hulde aan onze grootouders die daar hard voor hebben gestreden. Ik kom dus rond met minder dan het genoemde bedrag van De Kinderombudsman.
Ontbreekt het mijn dochter aan "lichamelijke ontwikkeling"? Nee! Genoeg gratis en betaalbare opties om mijn dochter in beweging te houden.
Ontbreekt het mijn dochter aan "geestelijke en intellectuele ontwikkeling"? Nee! In Nederland bestaan er leerplicht en leerplichtambtenaren die er op toezien dat onze kinderen in ieder geval een gedegen basisopleiding krijgen. Voor verdere "geestelijke ontwikkeling" draag ik zelf zorg, helemaal gratis en voor niks. Vrij toegang tot boeken van de bieb, een betrokken ouder, en internet kunnen al veel doen.
Ontbreekt het mijn dochter aan "zedelijke ontwikkeling"? Wat bedoelt U? Groeit een kind met een gezinsinkomen van minder dan 1400 Euro op tot een onzedelijke, immorele volwassene? Zijn die 1400 Euro een vervanging van normen en waarden? Loopt een kind van ouders met een minimuminkomen meer risico's tot onzedelijk gedrag? Wat er ook mee bedoeld wordt, dit is in het geheel niet inkomensafhankelijk!
Ontbreekt het mijn dochter aan "maatschappelijke ontwikkeling"? Absoluut niet! De regels van de maatschappij breng ik mijn dochter bij, en zal zij zelf, al opgroeiende, ook leren in het leven. Vriendjes en vriendinnetjes kosten niets.

Is het prettig leven van een minimum inkomen? Nee, het is schipperen en zoeken naar creatieve oplossingen. Maar mijn dochter en ik eten zeer gezond, wij zijn lid van een sportclub, t.z.t. zal mijn dochter kunnen zwemmen, en wij beschikken over zowel nieuwe, als tweedehandskleding en dat alles onder het gestelde bedrag. Ja, natuurlijk leven er kinderen in schrijnende situaties. Ja, gezien de crisis zullen de aantallen toenemen. Maar armoede????? En deze zaken zouden geen naleving zijn van het VRK? In Nederland?

Nee, zit geen prijs aan goed ouderschap. En ik geloof dat De Kinderombudsman beter zijn pijlen zou kunnen richten andere zaken. Pedofilie, mishandeling, Bureau Jeugdzorg, CA en Haags Verdrag, incest, kinderprostitutie, het toenemende aantal jongeren dat hun heil zoekt in verdovende middelen, onterechte ots, nazorg, zelfmoord bij jongeren, bullying, misbruik, steun aan kinderen bij gerechtelijke dwalingen, begeleiding...

De Vlekkengids : Deel 2

Inmiddels hebben wij een dagelijks vast ritueel zo'n anderhalve week voor vertrek naar Parijs:

*koffercheck : Ja heus, zowel in het Brabantse als in het Limburgse staan de koffers al klaar. Dagelijks wordt er wel een hoogst noodzakelijk item aan toegevoegd, en ik vrees dat er van het origineel plan om "light" te gaan, weinig overblijft.

*documentencheck : Alle het benodigde papierwerk ligt verdeeld tussen ons tweetjes. Op zich geen probleem, ware het niet dat zowel ikzelf als mijn reisgenote drager zijn van het chaoten-gen. Ons kent ons, dus zijn wij van elkaar op de hoogte wáár de papieren liggen, en doen wij regelmatig een ronde om te checken of alles daadwerkelijk op de genoteerde plek ligt. Eerlijkheidshalve dien ik erbij te vertellen dat er al een momentje paniek heeft plaatsgevonden vanwege mysterieus verplaatste tickets...ik vond ze terug in mijn toilettas......

*meteo-parischeck : Wij gaan uit van een heuse Paris-in-spring-ervaring, maar dan moet het weer wel meewerken natuurlijk. Één van onze "doelen" is met de voetjes in een fontein bungelen, en dat zie ik niet gebeuren als het 7 graden is. Zoals de picknick aan de Seine in Le Marais geen doorgang kan hebben als het met bakken regent.... En zo controleren wij dagelijks (het liefst op verschillende sites) de weersomstandigheden in Parijs. Het ziet er redelijk uit, al knikkerden we beiden een pluuke in de koffer.

*mail-check : Ik legde mijn reisgenote een koopverbod van boeken over Parijs op. Puur uit noodzaak. Met de plannen die wij de eerste week al hadden, konden wij al een week vullen. Naarmate de tijd verstreek werden dat er steeds meer, en als Logistiek Eindverantwoordelijke, moest er een halt worden geroepen aan de dagelijkse stroom must-see-and-do-things. Ik vergat dat mijn reisgenote niet voor één gat te vangen is...ik zei "boeken", zij kwam met tijdschriften. Ik zei "kopen"....zij kreeg complete downloads doorgestuurd. En zo wordt iedere avond de mail gecheckt op updates....sjucht....

*moraal-check : En dat is goed!! Wij zijn niet moeilijk, zeer flexibel en al snel tevreden. Lynda plakt zit suf aan post-it's, ik kleurde de vlekken in en in de trein doen we een eliminatie-ronde. En mocht er wat bij of tussen komen..no problem..flexibel als we zijn is onze route al meerdere keren aangepast.

Wordt het een tour alla "Paris my Sweet"? Een cultureel uitstapje vanwege de "Nuit des Musées"? Een zoektocht naar de beste warme cacao of de beste boulanger? Wat het ook wordt, boels veuls lol gegarandeerd!!!!

De Vlekkenwijzer

Mocht U denken wat huishoudelijk advies te krijgen, dan komt U bedrogen uit. De vlekkenwijzer is nl. de bijnaam voor ons 3-daags tripje naar Parijs. "Alweer Parijs?!" Hoor ik U denken... Ja, want wij halen het maximale uit dit avontuur door de 3 dagen daadwerkelijk Parijs uit te breiden tot 6 weken absolute lol. In ons geval maakt de voorpret gewoon deel uit van het gansche avontuur.

Nu is het organiseren van een route een vrij relatief begrip. Tijdens ons vorige reisje werd al snel duidelijk dat spontane acties en het gevoel volgen, zorgden voor leuke verrassingen en fijne momenten. Maar goed, om niet als twee kippen zonder kop tijd te verliezen door van hot naar her te reizen, nam ik de taak op me er een samenhangend geheel van te breien. Geen gemakkelijke taak om alle puntjes die gezien willen worden met elkaar te verbinden en er een logisch geheel in aan te brengen. Vooral niet wanneer je reisgenote in het bezit is van een enorme lading aan Parijs-gerelateerde boekwerken/links/downloads en die met tomeloos enthousiasme graag alles-en-met-eigen-ogen zou willen zien. En als logistiek eindverantwoordelijke die haar taak zeer serieus neemt, lastte ik een aankoopverbod in om nog meer must-see-puntje te vermijden, en beperkte ik de 3 dagen tot 3 vlekken.

De Vlekkengids:

*Zaterdag: Rive Droite : Een rondje vanaf Gare du Nord naar Place des Vosges om vandaar uit via Les Halles richting Lafayette en Printemps weer bij Gare du Nord uit te komen. We pakken de Galleries mee.
*Zondag: Rive Gauche: Een lange lijn, Montparnasse, Eiffel, Saint-Germain des Prés, Panthéon, Quartier Latin, Ile de la Cité, Ile Saint-Louis (inclusief rondvaart)
*Maandag: Rive Droite : Gare du Nord, Père-Lachaise, Canal Saint-Martin gevolgd door de afscheidstour in Montmartre.

We hebben ons ook een paar doelen gesteld, waaronder: met de voeten bungelen in een fontein, een picknick aan de Seine, het knuffelen van een boulanger (lang verhaal, maar ik knuf 'm graag!), een ijsje eten bij Berthilon in de vorm van een tulp, het hangen van een slotje aan Pont des Arts. Waarom? Omdat het kan! ;-)

En terwijl Lyn haar collectie boeken beplakt met fleurige post-its om alle adresjes aan te geven die in de vlekken passen, kijk ik met angst en beven naar het aantal kilometers dat we af gaan leggen.....42...43...44...45...

Pssssssttt.....tips zijn natuurlijk van harte welkom!!!!

Paris!

Op een frisse vrijdagochtend stond ik met Uk in de locale buurtsuper, toen mijn mobieltje begon te pingen. Terwijl ik Uk verbood slidings te maken in het gangpad en een halfje bruin in het mandje probeerde te flikkeren, viste ik de BB uit mijn bodemloze tas. Ik kijk en lees: "Uuuuuuuhhhh....volgens mij heb ik een reisje Parijs gewonnen".....
Om eerlijk te zijn vatte ik hem niet per direct. Het halfje lag op de grond en Uk kwam voorbij gescheurd op haar knieën terwijl ik toch echt net had gezegd dat de super niet de aangewezen plaats was om te sliden. Ik dacht aan reclame, en vroeg iets in de trend van "weet je het zeker"....
Het antwoord was luid en duidelijk: "Yes....are you in???" En voordat ik het besefte schreef ik terug: "JA"... Ik keek blijkbaar nogal verrast, want de winkeljuf vroeg of het goed nieuws was. Nou, dat was het dus, want ik ga blijkbaar naar Parijs!
En toen was Leiden in last, want dan moet er van alles geregeld worden, en wel nu! En per direct! Dus vulde ik mijn mandje gedachteloos met wat spullen die echt niet nodig waren, de spullen die dat wel waren vergat ik voor het gemakje. Ik rekende af, propte de spullen in de auto en realiseerde me dat Uk nog steeds gezellig de gangpaden in de dorpswinkel onveilig aan het maken was. Dus hoppa, kind in de auto, naar huis, laptop aangezwengeld en binnen no time hadden we een datum geprikt, een reis geregeld (om er op de valreep achter te komen dat we eigenlijk eerst de disponibiliteit van het hotel hadden moeten checken). Geen probleem, werd ook binnen 2 minuten gereserveerd en bevestigd.
Parijsboeken werden onder het stof vandaan getrokken, linkjes werden heen en weer gestuurd en er werd een plan de campagne opgezet: We doen het net als vorige keer!!! Never change a winning team!! Onze Lynda zal aankomen zetten met een enorm aantal dingen die gezien moeten worden, en ik probeer dat alles in 3 dagen Parijs te proppen en alles logistiek zo soepeltjes mogelijk te laten verlopen. Ik vraag de weg, zij fotografeert. We "oehoe'en" en "ahaaa'en" heel veel, en genieten van de gansche Parijse belevenis. En aangezien ik weet dat ons tempo bijna moordend is, staat er als nr. 1 op mijn to-do-lijst alvast: Grootverpakking blarenpleisters aanschaffen.
Een spontane actie. Parijs in de lente. Krwassantjes en Bakketjes..... Here we come (again)!!

ADHD en andere etiketjes

Dat Ex2 een probleemgevalletje was, wist ik vanaf het begin. Dat weerhield mij echter niet om halsoverkop in een relatie met hem te duiken. En toen het hoofdstuk kinderen al rap naar boven kwam, was ik me er maar al te goed van bewust dat wij nu niet direct de perfecte genetische match vormden voor ons nageslacht. Het risico op enkele mankementen was aanwezig, waaronder ADHD, want niet alleen papa, maar ook 75% van de rest van zijn familie zit vast aan een dagelijkse dosis R.italin/C.oncerta of andere (al dan niet recreatief gebruik van) methylfenidaten en/of andere middelen.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik een aantal verslaafde ADHD'ers toegewezen om creatief mee aan de slag te gaan. En zo besefte ik al snel dat ADHD zo erg niet is, mits er aangeleerd wordt dat de wereld zich niet zal aanpassen aan de ADHD'er, maar dat zij zich aan zullen moeten aanpassen aan de wereld, wilt men zich op een "normale manier" standhouden in, en deelnemen aan de maatschappij.

Zo mocht ik aanwezig zijn bij enkele gesprekken van een psychiater met ouders van pubers met ADHD. Het verbaasde mij enorm dat er van "gesprekken" geen sprake was. Waar het om draaide was de medicatie. En alhoewel de psychiater duidelijk aangaf dat medicatie geen oplossing was, maar gepaard moest gaan met een goede therapie, waren de ouders voornamelijk geïnteresseerd in het verhogen van de dosis medicijnen zodat zij zelf meer rust kunnen ervaren. Dat het hoofdbestanddeel in de gangbare medicatie voor ADHD een verslavend middel is (en dat voor een groep dat sowieso verslavingsgevoelig is) werd aan voorbij gegaan.

Na de geboorte van Kleine Uk had ik een serieus gesprek met mijn moeder. Mijn moeder werkt op een kinderdagverblijf al sinds de tijd er nog gerookt mocht worden, en heeft dus de nodige ervaring. Zij vertelde mij dat er ouders waren die aan de leidsters vroegen om een schriftelijke verklaring waarin geschreven werd dat "het kind zo druk was en er ADHD werd vermoed" (iets wat mijn moeder pertinent weigert, net als zij weigert de stille kinderen tot PDD-NOS'jes te veroordelen) Konden ze ermee naar de huisarts voor een dosis R.italin, want da's een wondermiddel bij drukke kinderen.
En mijn moeder gaf me een wijze les: Zij vertelde mij dat er 25 jaar geleden gelet moest worden op kinderen met MD, dat diezelfde kinderen later "Nieuwetijdskinderen" werden genoemd, en dat de huidige trend ADHD of Autisme wordt genoemd. En us mams, met haar zalige oprechtheid, wordt daar boos om, want zij is van mening dat ieder kind anders en uniek is. En dat ieder kind zijn eigen persoonlijke aanpak vereist. Dat het wel erg makkelijk is al heel kleine kinderen te etiketteren en aan de medicatie te zetten om als ouder rust te krijgen, terwijl juist die kinderen gebaat zouden zijn met wat ouderwetse Rust, Reinheid en Regelmaat. (lees: wat extra inspanning van hun ouders)

Toen Ex2, na een periode van experimenteren met allerlei medicijnen, aangaf ermee te willen stoppen, moest dat natuurlijk onder de loep genomen worden. Hij gaf aan dat het in zijn hoofd een vierbaans-snelweg was, waar iedere gedachte op zijn eigen snelheid overheen reed. Dat de medicatie er weliswaar voor zorgde dat zijn gedachten op een stabiele 120 kilometer per uur reed, maar dat het leek alsof hij geen deel meer van uitmaakte van het verkeer. Hij voelde zich een toeschouwer in zijn eigen leven, en dat was (ook voor mij) reden genoeg te stoppen met medicatie, maar zich meer te richten op een praktische aanpak van alle dagelijkse zaken.

En Uk kwam op de wereld. Na 11 maanden zaten wij bij het concentratie-bureau alwaar ik de concentratie-mevrouw bijna over haar bureau heb getrokken omdat zij er automatisch vanuit ging dat een papa met ADHD ervoor zorgde dat zijn dochter hetzelfde stempeltje op haar hoofd verdiende terwijl ze nog geen jaar oud was! Ik had bijna de Nordic-walking-stokken, waarmee ze binnen kwam door haar reet geduwd! Mijn dochter is een heerlijk actief meiske, dat op een positieve manier aanwezig is. Ja, ze is "druk" en vereist haar eigen persoonlijke aandacht, net als ieder ander kind! En of er geëtiketteerd moet worden, weet ik niet. Ik ben er geen voorstander van. Ik zie mijn dochter als individu, met een heel eigen karaktertje dat zich volop aan het ontwikkelen is. En ik weiger die ontwikkeling te beperken door haar in een bepaald "groepje" te stoppen.
Of zoals us mams zegt: Niks mis met dat kind, een heerlijk positief jong.........

Matennaaierij...over vriendschap

Ik heb al vaker mijn verbazing uitgesproken over vrouwenvriendschappen, want verbaast, dat ben ik iedere keer weer. Ben dan ook een groot voorstander van "mannenvriendschappen"...niet mét mannen, maar op z'n man's... Simpel, recht-door-zee, eerlijk en vooral zonder al te veel gezeik van derden erom heen. Loopt zo'n vriendschap dan alsnog spaak, wordt er gezegd wat er gezegd moet worden, en daarmee is de kous af. Vrouwen, en dan het liefst gezamenlijk met het favo-clubje-van-het-moment, geven vage sneren na, idiote verwijzingen of zelfverheerlijkende uitspraken. Er wordt om het hardst geroepen dat men zich niet geraakt voelt, maar O wat voelt het toch lekker iemand door de stront te halen op een onsmakelijke manier. Mannen hebben meer respect voor een vriendschap, al is die voorbij.
Nog verbazingwekkender wordt het wanneer vrouwen elkaar jaren niet uit kunnen staan (en daarover graag, respectievelijk separaat en goed voorzien van luisterende oren, op hatelijke manier communiceren) opeens sooo BFF geraken met hun voormalige wellus/nietus-vriendin. What the fuck!! Ben coherent!! Gebruik je ruggengraat!! Zwalk niet van links naar rechts, maar bewandel een recht pad!!
Irritant wordt het wanneer dit soort vrouwen-vriendinnen gebruik maken van social media. Dan springen de geheime, ontoegankelijk-voor-derden-accounts uit de lucht. Frieda heet nu Jasmina123 en ex-vriendin Katrien mag er niets van weten. Er ontspruiten nieuwe blogjes, waarover men eerst een toepasselijk mailtje moet sturen, want die mag niet weten dat die onder een andere naam blogt, want da's alleen voor de intimi. Maar als Jasmina123 (eerst Frieda) weer bevriend raakt met Katrien (die inmiddels Klara heet) shiften alle accounts weer. Steevast gevolgd door een block-rondje, want de oproepen om de ex-vriendin-van-dat-moment te blokkeren, zijn niet van de lucht. Persoonlijk meegemaakt en dus reden geweest te stoppen met Twitter, want aan dat soort gezeik wens ik niet deel te nemen, laat staan te lezen. Want da's dan weer een voordeel van pc-accountjes, men kan besluiten te stoppen en dat ook consequent vol te houden.
Wat ben ik dan blij als kijk naar de meiden die ik vriendinnen mag noemen! Gelijkgestemden en andersgezinden, maar stuk voor stuk eerlijk, open, oprecht en met het hart op een correcte manier op de tong!! Vrouwenvriendschap op een mannenmanier....daar teken ik voor!!!

Queen Bee

De Bijenkoningin (Moer) is een zeer interessant beest. Ze wordt geboren met een gouden paplepel en haar rol ligt vanaf het ontpoppen al vast. Een rol die bevestigd wordt door de duizenden werksters waarmee zij zich omringt, die zich letterlijk uit hun naad werken om mevrouw te plezieren en haar van haar natje en droogje te voorzien. De darren komen pas in beeld wanneer Hare Majesteit het tijd vindt worden voor nageslacht te zorgen. (Leuk weetje: De Moer pist graag buiten de pot, aan haar eigen mannen heeft ze niet genoeg, ze prefereert heren van een andere kolonie) En zodra de darren hun taak hebben verricht, worden ze zonder pardon buiten de korf geflikkerd door de werksters om aan de wensen van De Moer te voldoen.
Bijenkoningin zijn is eigenlijk een vrij relaxed baantje. Ze legt wat (on)bevruchte eitjes en de rest van de dag onderwerpt ze de cellen aan een uiterst kritische controle. Madame de perfectioniste checkt de grootte van de cel en kijkt of het boeltje wel proper genoeg is naar haar smaak. Er worden meer cellen afgekeurd dan goedbevonden. Haar nageslacht wordt grootgebracht door haar nannies. Ondertussen kruipt een gevolg van zo'n 12 werksters, de hofstaat, om haar heen om aan iedere wens te voldoen. Hare Koninklijke Bijïgheid wordt op commando gelikt, gewassen en gevoederd. Haar officiële retelikkers ;) omdat zij onder invloed zijn van Hare Hoogheid's Koninginnenstof....een feromoonachtig goedje dat dient haar gevolg zoet te houden.
Meestal gaat De Moer directe confrontaties uit de weg, of beter, ze laat haar problemen door het werkvolk opknappen. Toch ontkomt er soms niet altijd aan en breekt er een ware catfight uit tussen twee rivaliserende Queens. Gelukkig bevat de angel van de Koninginnebij geen weerhaken en zal ze niet sterven omdat ze haar gansche klierstelsel verliest.
Opmerkelijk is dat, wanneer zich een tweede Moer aandient, de Oude Koningin met de helft van haar gevolg vertrekt en op zoek gaat naar een nieuwe stek. Tot wel 6 keer per jaar zwermt de heersende Koningin om elders door te gaan op oude voet. Zij neemt haar gedweeë hofstaat iedere keer met zich mee.

The Queen Bee komt jammer genoeg ook in menselijke vorm voor....

Femme Fatale

Toen mijn ouders 30 jaar geleden uit elkaar besloten te gaan, was ik het eerste kind in mijn klas waarvan de ouders gescheiden waren. Vanaf het moment dat dit publiekelijk werd, waren zusjelief en ik opeens "zielig". Mijn moeder kreeg hele vervelende brieven over Het Huwelijk, God en Zonden. Maar wat mijn moeder destijds heel erg heeft gevonden, is dat haar jeugdvriendin al het contact verbrak. Niet omdat ze "partij koos" voor mijn vader. En niet vanwege morele bezwaren tegen scheiden. Nee...ze was getrouwd en vreesde dat een alleenstaande moeder een bedreiging vormde voor haar huwelijk.

We zijn een aantal jaren verder en ik lees dat we vorig jaar over de grens van 35.000 scheidingen per jaar zijn gegaan. En als men ook het verbreken van langdurige relaties zou meerekenen, niet-huwelijken, dan kom je op 300 verbroken relaties per dag. Eind 2010 waren er 486.000 één-ouder-gezinnen geregistreerd in Nederland.
Aan de cijfers te zien, zou men kunnen constateren dat single mom's aardig vertegenwoordig zijn in de Nederlandse bevolking. En ik dacht werkelijk dat er in 30 jaar tijd heel wat veranderd was. Althans, ik heb me nooit op enige manier belast gevoeld vanwege het feit dat ik er alleen voorsta in de opvoeding van mijn dochter.

Gisterenavond bracht ik met mijn gebruikelijke enthousiasme wat tijd door op het KDV van Uk. Ouderavond. Informatie over de gevolgen van de bezuinigingen. En ik was aardig strijdlustig, want dat we allemaal wat in moeten leveren, kan ik begrijpen. Maar dat de vaste krachten (en dus vaste gezichten voor een verticale groep) op één na allemaal elders zijn ondergebracht, en ik mijn dochter achter moet laten bij 18-jarige meiskes die niet eens de moeite nemen zich voor te stellen tijdens een eerste ontmoeting, kijk, dat bevalt mij niet.
Ronde één was informatief, daarna een koffie-pauze en ronde twee was bestemd voor vragen, opmerkingen en suggesties.
Met een on-opgemaakt gezicht, en mijn verfkleding kwam ik aangekakt. Had me heerlijk uitgeleefd op doek, het werd wat laat en ik bedacht dat mijn bijdrage niet gelinkt hoefde te zijn aan uiterlijk vertoon. En zo zetelde ik mij op één van de weinig beschikbare stoelen tussen twee echtparen. De meneer had ik vlak voor het binnentreden al ontmoet terwijl we haastig nog een sigaretje deden. In afwachting van een niet-opstartende PowerPoint-presentatie maakten wij een babbeltje. Over roken in de regen. Small Talk.
Al na 10 minuten in de presentatie verheugde ik mij stilletjes op de beloofde kop koffie (met een sigaretje) en de meneer naast mij blijkbaar ook aangezien hij met zijn aansteker aan het spelen was. Een blik van verstandhouding volgde. En zo stond ik dus in de pauze, met een plastic bekertje koffie, weer naast mijn buurman terwijl zijn vrouw op een afstandje met wat andere vrouwen stond te kletsen.
Opeens werd mijn buurman met harde stem gesommeerd bij het vrouwtje te komen. Er volgden wat woorden, en ik kreeg de indruk dat de vrouw nogal boos wegliep.
Tot mijn verrassing trof ik bij terugkomst in de aula, de mevrouw aan op de stoel naast me, mij stug negerend en klampachtig de hand van haar meneer vasthoudend. Meneer wierp een blik over het hoofd van zijn vrouw heen en werd door zijn partner getrakteerd op een ruk aan zijn hand. De buurvrouw aan de andere kant zat in haar vuistje te lachen, boog zich naar mij toe en luisterde in mijn oor: "ze heeft te horen gekregen dat je alleenstaand bent".

Er is dus blijkbaar niet veel veranderd in 30 jaar tijd. Als alleenstaande moeder vorm ik blijkbaar een bedreiging voor gehuwde stellen. Ik ben een Femme Fatale!!!!!!!!