Contradictio in Terminis

Graag omschrijf ik mijzelf als een "chaotische controle-freak" en dat is natuurlijk een tegenstrijdigheid in woorden.
Wie mij een beetje kent, weet dat ik regelmatig dingen kwijt raak vanwege de chaos in huis en hoofd.
Hilarische taferelen natuurlijk wanneer de avond voor de Toppers het treinkaartje onvindbaar blijkt te zijn, en de dag daarna mijn bankpas spoorloos is voor de tweede keer in 10 dagen tijd.
Aan de andere kant flip ik heulegaar door wanneer mijn boeken niet van groot naar klein geordend op de boekenplank staan. Of wanneer zaken (zoals Blogger en Twitter) niet naar behoren functioneren. Geen controle hebben ervaar ik als reuze frustrerend.

Zo weiger ik in een automaat te rijden, of in een gecomputeriseerde auto met kilometer-instellingen. Ik ben graag de baas over het voertuig dat ik bestuur. Automatische toeters en bellen ontnemen mij het gevoel controle te hebben. Met Paps' Hummer (resultaat van een zeer lang aanhoudende penis-pauze) kom ik de straat nog niet uit.
Ook op Paps' nieuw aangeschaft speeltje, een 47 voet lang "bootje" (die penis-pauze is nog lang niet over) zal ik niet snel te vinden zijn, hoewel ik dol ben op zeilen.

En zo werd ik een paar dagen geleden uitgenodigd te gaan wokken in een enorm restaurant. Volmondig zei ik ja, want ik was in een zeer rebelse bui en had zin mijzelf vol te stouwen met allerlei heerlijkheden. Het was gezellig, het was leuk en na een uurtje of wat moest ik gebruik maken van het toilet.
En op dat onverwachte moment, werd ik geconfronteerd met het controle-freak-gedeelte in mij.
Het betrof hier namelijk zo'n volautomatisch toilet. Iedere beweging werd beloond met een piepje, een geur-spray'tje, en water....veuls water. Ik zat goed en wel op een stuk plastic-folie dat vol-automatisch over de toiletbril heen schoof, of het toilet werd doorgespoeld. Waardoor ik van schrik op stond, er een spray'tje recht mijn mik in werd gespoten, en de plastic-folie een loos rondje draaide over de bril.
Poging twee verliep al niet veel beter en werd ik getrakteerd op een dosis spoelwater tegen mijn billen en een plakkerig spray'tje tegen mijn onderrug.
Vloekend en tierend en met ladingen aan toilet-papier begon ik aan poging 3, want als je moet, dan moet je! Weer een spray van het één of het ander benam mij bijna de adem. En toen kon ik alleen nog maar denken:  "Ik moet hier weg!!!!"
Terwijl ik de deur achter mij dichtsloeg, en mijn middelvinger op stak, draaide het plastic-folie er lustig op rond.

Geef mij maar gewoon een ouderwetse WC-pot. Eentje waarbij ik zelf kan beslissen wanneer ik mijn reet afveeg!!