Schoonmoeders

Tot op heden heb ik twee schoonmoeders gehad: Een ras-echte-Italiaanse en een oer-Rotterdamse. Zijn ze me bevallen? Nou niet echt (en dat terwijl ik heus de slechtste niet ben *kuch*)

Ex-Schoonmoeder 1 was het stereo-type van een Italiaanse Mamma. Ik geloof dat de insteek al heulegaar verkeerd was, want, hoe durfde ik haar lief zoontje na een mislukt huwelijk in te palmen als losbandig Hollands Meiske?!?! Ik was niet eens blond!
In den beginne waren er wat communicatieproblemen. Schoonmoeder ging steeds harder tegen mij praten in de hoop dat ik haar Italiaans wat beter begreep. De uitleg dat ik niet doof was, maar haar niet verstond werd niet geaccepteerd, ze heeft een jaar lang tegen me geschreeuwd.
Al snel had ik door dat wat ik ook deed, en hoe hard ik mijn best ook kon doen, ik nooit goed genoeg voor voor haar zoon zou zijn. Maar ze waakte er wel voor dat direct uit te spreken, of te laten merken in het bijzijn van anderen. Gelaten heb ik haar kook-, strijk-, was-, huishoudelijke-, en goed-gedrag-lessen over mij heen laten komen. En er is in 18 jaar tijd geen eind gekomen aan die lessen, noch heb ik ooit mijn diploma bij haar gehaald. (maar ik pluk er nu wel de vruchten van)
Schoonmams had ook de sleutel van ons huis. Kwam ik thuis van een dag hard werken, was de inhoud van mijn keukenkastjes opeens ge-her-organiseerd, of de kledingkasten anders ingedeeld. Het idee dat schoonma met haar neus door mijn verzameling sexy lingerie ging, hing als een zwaard van Damocles boven het hoofd. Ze sloeg altijd onverwacht toe.
Het Heilige Geloof in haar Zo-Mogelijk-Nog-Heiligere-Zoontje is nimmer aan het wankelen gebracht. Zelfs niet toen Ex 2 zich in de auto lag te vermaken met een vrouw, die niet ik was, en hij per ongeluk met zijn mobieltje naar mij belde. Ondanks dat ik het gehijg en gekreun op de speaker aan schoonmam heb laten horen, was er volgens haar niets aan het handje.
Al voor de geboorte van mijn Grote Uk, sprak schoonmoeder niet meer met mij, want hoe haalde ik het in mijn hoofd Haar Kleinkind naar een Crèche te laten gaan! Het was toch Haar Recht als Oma de eerste 4 jaar van het leven van Haar Kleindochter te bepalen?
Toen mijn Grote Uk in levensgevaar op de IC lag, en we niet wisten hoe het af zou gaan lopen, barstte de bom en heb ik het ziekenhuis op stelten gezet. Voor eens en voor altijd heb ik haar duidelijk gemaakt, dat het hier niet om haar, maar om onze dochter draaide. Beledigd vertrok ze voor twee weken om bij te komen aan het zee van al Het Onrecht dat haar was aangedaan.

Het is nooit meer goed gekomen tussen ons.

Tijdens het Hoger Beroep over Grote Uk, fluisterde ze me toe dat "zij nu eindelijk Uk had"..... alsof het om een object ging en niet een klein meisje van 7........

Ex-Schoonmoeder 2, ach....daar wil ik niet eens te veel woorden aan besteden. Binnenkort wordt Kleine Uk 3, en dan is het exact een jaar geleden dat ik haar heb gezien. Geen kaartjes, geen cadeautjes, geen telefoontjes....niets. Alleen een lakend gebrek aan interesse in haar kleindochter.

Het is een beetje een bitter blogje geworden vanwege de bittere na-smaak in mijn mond. Een vervelende droom maakt dat dit gevoel weer even dichterbij komt. Het gaat wel weer over......