Can-You-Feel-It!!!!!????

Vanochtend werd ik fris en fruitig wakker van het irritante ge-blieb van de wekker. Het was een goed ontwaken. Iedere neiging de wekker tegen de muur aan te slingeren, ontbrak. Vreemd, want  vaak haalt een rinkelende wekker het slechtste in mij naar boven. Een soort van compulsief-destructief iets, waarbij de wekker honderden vreselijke doden sterft (heb zoiets ook wel eens denkend aan Ex1) Deze morgen dus niet.
En het was rustig. Heel rustig. Een klein slapend engeltje in haar bedje, twee knorrende katten op de bank en een slaperige hond naast me. Bijna vreedzaam...
Behoedzaam deed ik de gordijnen omhoog. Enige voorzichtigheid is geboden nadat ik ooit ernstig getraumatiseerd ben geraakt door een aanblik waar ik nog immer nachtmerries van heb. De kust was veilig. En over de daken heen zag ik het wazige rood van de zonsopgang. Een vogeltje tjielpte en zeemeeuwen scheerden over de huizen.
Nog voor de eerste kop koffie gooide ik het raam open. En ook dat gaat totaal tegen mijn routine in, want normaal gesproken ben ik pas na twee bakken extra sterke koffie in staat tot enige vorm van fysiek en geestelijk handelen. Ik snoof de lucht op. En deed dat nog een keer. Alle muizenissen waren op slag verdwenen! Bij iedere teug broodnodig zuurstof werd mijn innerlijke batterij opgeladen. Als een idioot rende ik naar de balkondeur en gooide die open. En deze keer werd ik niet per direct diepgevroren. Ik snoof, en snoof, en snoof. Een gevoel van herkenning. De onmiskenbare geur van DE LENTE!!!!!
Gezien het vroege ochtenduur waagde ik mijzelf blootsvoets op mijn balkonnetje in mijn oudste tiet-sjurt negligeetje. Haalde nog een keer diep adem en riep zeer euforisch, maar op een beschaafd volume (het was errug vroeg) uit: "Can You Feel It!!!!????"
Waarop de onderbuurman vanachter de opstijgende walmen van zijn ochtend-jointje op zijn balkon antwoorde: "Nou en of Buurvrouw!"