Femme Fatale

Toen mijn ouders 30 jaar geleden uit elkaar besloten te gaan, was ik het eerste kind in mijn klas waarvan de ouders gescheiden waren. Vanaf het moment dat dit publiekelijk werd, waren zusjelief en ik opeens "zielig". Mijn moeder kreeg hele vervelende brieven over Het Huwelijk, God en Zonden. Maar wat mijn moeder destijds heel erg heeft gevonden, is dat haar jeugdvriendin al het contact verbrak. Niet omdat ze "partij koos" voor mijn vader. En niet vanwege morele bezwaren tegen scheiden. Nee...ze was getrouwd en vreesde dat een alleenstaande moeder een bedreiging vormde voor haar huwelijk.

We zijn een aantal jaren verder en ik lees dat we vorig jaar over de grens van 35.000 scheidingen per jaar zijn gegaan. En als men ook het verbreken van langdurige relaties zou meerekenen, niet-huwelijken, dan kom je op 300 verbroken relaties per dag. Eind 2010 waren er 486.000 één-ouder-gezinnen geregistreerd in Nederland.
Aan de cijfers te zien, zou men kunnen constateren dat single mom's aardig vertegenwoordig zijn in de Nederlandse bevolking. En ik dacht werkelijk dat er in 30 jaar tijd heel wat veranderd was. Althans, ik heb me nooit op enige manier belast gevoeld vanwege het feit dat ik er alleen voorsta in de opvoeding van mijn dochter.

Gisterenavond bracht ik met mijn gebruikelijke enthousiasme wat tijd door op het KDV van Uk. Ouderavond. Informatie over de gevolgen van de bezuinigingen. En ik was aardig strijdlustig, want dat we allemaal wat in moeten leveren, kan ik begrijpen. Maar dat de vaste krachten (en dus vaste gezichten voor een verticale groep) op één na allemaal elders zijn ondergebracht, en ik mijn dochter achter moet laten bij 18-jarige meiskes die niet eens de moeite nemen zich voor te stellen tijdens een eerste ontmoeting, kijk, dat bevalt mij niet.
Ronde één was informatief, daarna een koffie-pauze en ronde twee was bestemd voor vragen, opmerkingen en suggesties.
Met een on-opgemaakt gezicht, en mijn verfkleding kwam ik aangekakt. Had me heerlijk uitgeleefd op doek, het werd wat laat en ik bedacht dat mijn bijdrage niet gelinkt hoefde te zijn aan uiterlijk vertoon. En zo zetelde ik mij op één van de weinig beschikbare stoelen tussen twee echtparen. De meneer had ik vlak voor het binnentreden al ontmoet terwijl we haastig nog een sigaretje deden. In afwachting van een niet-opstartende PowerPoint-presentatie maakten wij een babbeltje. Over roken in de regen. Small Talk.
Al na 10 minuten in de presentatie verheugde ik mij stilletjes op de beloofde kop koffie (met een sigaretje) en de meneer naast mij blijkbaar ook aangezien hij met zijn aansteker aan het spelen was. Een blik van verstandhouding volgde. En zo stond ik dus in de pauze, met een plastic bekertje koffie, weer naast mijn buurman terwijl zijn vrouw op een afstandje met wat andere vrouwen stond te kletsen.
Opeens werd mijn buurman met harde stem gesommeerd bij het vrouwtje te komen. Er volgden wat woorden, en ik kreeg de indruk dat de vrouw nogal boos wegliep.
Tot mijn verrassing trof ik bij terugkomst in de aula, de mevrouw aan op de stoel naast me, mij stug negerend en klampachtig de hand van haar meneer vasthoudend. Meneer wierp een blik over het hoofd van zijn vrouw heen en werd door zijn partner getrakteerd op een ruk aan zijn hand. De buurvrouw aan de andere kant zat in haar vuistje te lachen, boog zich naar mij toe en luisterde in mijn oor: "ze heeft te horen gekregen dat je alleenstaand bent".

Er is dus blijkbaar niet veel veranderd in 30 jaar tijd. Als alleenstaande moeder vorm ik blijkbaar een bedreiging voor gehuwde stellen. Ik ben een Femme Fatale!!!!!!!!