Sekse Neutraal met een Tikje Roze

Een aantal dagen geleden stuitte ik op een artikel in de krant over het gender-neutraal of gendervrij opvoeden van kinderen. Het ontdekken, stimuleren en het niet ontlenen van een eigen identiteit door en d.m.v. alles dat in de verste verte ook maar sekse-gebonden kan zijn. En natuurlijk zijn er dan mensen op deze wereld die het altijd een stapje verder willen brengen zoals het geheim houden van de sekse van een kind. Hoort U ook de verloskundige al roepen: "Gefeliciteerd! Het is een "hetje"?"

Maar het kwaad was al geschied. Mijn nieuwsgierigheid had de prikkel ontvangen, en zo overdacht ik mijn eigen sekse neutraliteit en dat van mijn jongste spruit. (Spruit=Sekse Neutraal)
Met een kritisch gendervrij oog bekeek ik de speelgoedkast van de drie-jarige telg (Telg=Sekse Neutraal), en moest tot de conclusie komen dat er vrij weinig neutraals in te ontdekken viel. Roze voert de boventoon, en dat werd wel duidelijk nadat ik de roze slaapkamerdeur wit had geverfd. Ukkepuk (Verdomd! Sekse Neutraal!) liet me weten het maar niets te vinden die heldere witte deur, en eigenlijk moest er per direct een blik roze overheen.
De weinige poppen waar mee gespeeld wordt, zijn in het roze gehuld. De step is roze. De laatste verjaardags-aanwinsten zijn roze en ook de verjaardagstaart was op verzoek roze.
Ook het glitter-gehalte is erg hoog hier in huis. Glitterende knutsels, glitterende accessoires en tegenwoordig een glitterend gezicht dankzij Liefuh Lyndaaaah. Als een roze glitterende ekster schiet Uk af op alles dat glimt.
En ja, er worden liever rokken en jurken gedragen (roze als het effe kan) want dan kan ze zich een prinses of een ballerina wanen. Dat een kort rokje op de glijbaan niet erg praktisch is, daar is ze nu al wel achter. Het heeft wat rode billen gekost, maar we zijn er.

Tja, ik geloof dat ik mijn best zal doen het goede voorbeeld te geven door een Geëmancipeerde Vrouw te zijn: Gelijke behandeling tussen Man en Vrouw. En ja, mijn dochter mag F-16 piloot worden zoals een niet aanwezige zoon kapper zou mogen worden.

Maar dat neemt niet weg dat er essentiële biologische, chemo-fysische, anatomische en psychologische verschillen zijn tussen man en vrouw die ook in de kleine bewoners van deze aardbol naar boven komen.

Stilletjes bekijk ik mijn kleine meisje terwijl ze op het schoolplein speelt. Jongens en meisjes door elkaar. Ik zie hoe de aandacht van Uk getroffen wordt door een fiets waar een jongentjes-kleuter op zit. Terwijl ik mijzelf achter de juf verschuil, houd ik Uk in het snotje, en zie haar parmantig naar het mannetje toe stiefelen. Een discussie, wat handgebaren en het is duidelijk dat Uk zich de fiets wil toe-eigenen. Het is ook duidelijk dat de kleuter-jongen eigenlijk wel lekker op dat fietsje zit en er nog lang niet vanaf wil. Maar dan had hij niet gerekend op de charmes van mijn dochter met haar roze ballerina-jurk en haar prinsessen-rugzak! Het hoofdje gaat scheef. Ze wiebelt wat heen en weer. En knippert een paar keer met haar ogen. Een seconde later zit ze op fiets met een tevreden gezicht, het knulletje verbijstert achter zich latend. Juf en ik hebben een Tena-Lady-Momentje. Dag Gendervrije Opvoeding!

Het Non-Assertieve Bezige Bijtje

Ergens gaat het in mijn strakke planning goed fout, ik kan er alleen nog niet exact de vinger op leggen.
Gaf ik weloverwogen een aantal taken op als vrijwilliger om wat meer tijd te hebben voor het uitbroeden van mijn eieren, komen er zo maar, heuls spontaan, andere zaken aankakken waar ik (alvorens goed na te denken) "ja" tegen zeg. Dus bevond ik mijzelf deze week in een lastig parket, want een dag heeft nu eenmaal maar 24 uur, terwijl mijn planning was opgesteld voor een 36-uur-durige-werkdag.

Tussen neus en lippen door organiseerde ik de 3de verjaardag van mijn Uk, en het is geen makkelijke taak iedereen te plezieren. Ukkie's verjaardag moet nl. in etappes, op verschillende dagen gevierd worden omdat de volwassenen rondom dat kleine meissie zich opstellen als een stelletje onvolwassen, nukkige pubers.
Want als A komt, dan blijft B weg. Maar komt B dan gaat C met de kinderen later komen. Mijn familie kan de papa van Uk wel schieten, en Uk's papa heeft een hekel aan  A, B en C. Dan hebben we Ex-Schoonmoeder 2, die een jaar niets van zich heeft laten horen, opeens (via haar pleegzoon die tevens haar kleinkind is) een cadeautje liet komen, was de chaos compleet. Dan moet er nog tijd gevonden worden voor de aangenomen opa en oma, de buurvrouw, en alle andere mensen die menen dat Uk op haar verjaardag bij hen hoort te zijn.
Kortom, een zeer relaxte verjaardag werd een stressvolle strijd tegen de klok. Tel daar bij op dat ik een lastig griepje onder de leden heb, en dus niet op het maximale van mijn kunnen aan het presteren ben...

BOEM......

Het heeft iets te maken met assertiviteit en prioriteiten....dat weet ik. Nadenken voordat mijn mond ja zegt is ook een issue. Het willen plezieren van anderen, en daarbij mijzelf vergeten, klinkt mij ook bekend in de oren.

Dus gaat het een volgende gelegenheid anders aangepakt worden. Vaderdag (ook zo'n idiote gelegenheid waarbij iedereen schijnt te denken dat mijn Uk een arm vaderloos meiske is en een lading mannen af moet open om haar te laten zien dat zij genoeg vader-figuren om haar heen heeft) wordt Mama en Uk-dag.
Haar verjaardag wordt éénmalig gevierd op een door mij gekozen locatie en tijdstip. Iedereen is welkom, en heeft zich fatsoenlijk te gedragen ten opzichte van zijn mede-mens, anders mogen ze thuisblijven of worden per direct verwijderd.

Zo, en nu aan de slag om het feest van morgen te gaan voorbereiden.

Over Oma-Onderbroeken en andere Gênante Momenten...

Één van de voornemens die vallen onder het kopje "Eieren van Ratjeplan", is het serieus nemen van bepaalde fysieke klachten. En zo toog ik vol goede moed en een verwijsbrief van de huisarts naar de fysiotherapeut om te proberen nog wat te redden van mijn rug. Of op zijn minst, wat mobieler te worden en wat meer pijnvrij door het leven te huppelen. (en wat minder heppie-pilltjes te hoeven slikken)
Zo kwam het dus dat ik gisteren wederom een afspraak had met Joerie, mijn toegewezen therapeut. En dat Joerie zijn werk erg serieus nam, had ik al in de voorgaande afspraken gemerkt. Joerie houdt niet van half werk. De eerste afspraken werden gevuld met een complete anamnese en het lichten van mijn doopceel.

Nu was het een vrij chaotische ochtend. Een dochter die niet echt meewerkte tijdens het ochtend-ritueel, onvindbare sleutels, een onverwachte hoosbui.... Enfin, tijdnood. Nadat ik dochter in haar onderbroek op het kinderdagverblijf had afgegooid, sjeesde ik door naar mijn afspraak. Niet dat het mijn gewoonte is mijn dochter in haar ondergoed over straat te laten gaan hoor, maar het schatje kreeg het briljante idee een grote plas in te springen onderweg naar de auto en was tot aan haar knietjes doorweekt.

Enfin, daar zat ik dan nat te wezen in het kamertje bij Joerie, want het bleef hozen en in alle haast was ik zowel mijn jas als mijn paraplu vergeten. Een gezellig babbeltje en een kop koffie en dan op naar de tweede afspraak van de ochtend. Althans, dat dacht ik.

Dat bleek dus niet de bedoeling van Joerie te zijn. Ik werd gesommeerd me tot mijn ondergoed te strippen. En dat ik daar geestelijk en praktisch gezien niet op voorbereid was werd wel duidelijk bij het uitrekken van mijn natte kleding: Mijn billen waren gepropt in de meest on-charmante, afgewassen, onflatteuze Oma-Onderbroek die al jaren op de stapel lag om weggegooid te worden. En dat in combinatie met een zwart bh-tje dat ooit beter tijden had gekend, maakte dat ik mijzelf niet 100% comfortabel op het bankje neer vleide. Tel daar bij op dat mijn voeten flink gezwoten hadden in mijn charmante, maar synthetische schoenen en U heeft het complete plaatje. Ik heb mijzelf wel eens beter gepresenteerd.

Nu manoeuvreer ik mijzelf wel vaker in schaamtevolle-acties. Regelmatig bevind ik me in situaties waarin het maar beter is alle gêne te laten varen, en mijzelf over te leveren aan het moment en het gevoel van humor van mijn mede-mens. Spraakverwarringen, vergeetachtigheid, onnadenkendheid, persoonsverwisselingen.... ja ja....ons kent zichzelf.

Omdat ik één gênant moment per dag wel genoeg vind om met U te delen, houd ik het hierbij. Maar ben wel nieuwsgierig naar jullie momentjes van "Dat-Heb-Ik-Weer" ;)

De kop is er af....

(Jajaja Lyn..ik moet ze van onderen nog bijwerken)

Een onsmakelijke uitdrukking eigenlijk, want waar is die kop nu precies van af?? Maar goed, de start is gemaakt en alle dat alle begin moeilijk is heb ik ook kunnen bemerken gezien alle oorlogs-wonden die ik de afgelopen dagen heb opgelopen al klussend.
Zo langzamerhand is mijn Roze Barbie-Huiskamertje/Slaapplaats-voor-Mams/Keukentje zich aan het transformeren van een walgelijk roze (en geloof mij, die kleur was nimmer de bedoeling geweest) tot een helder, schoon, wit geheel. En ik ben zo happy as it can be!

Eerlijkheidshalve dien ik er wel bij te vertellen dat dit geen solo-ervaring is. Het is eerder een goede samenwerking op afstand. Vanuit het Limburgse geeft Onze Lynda ernstige aanwijzingen en goede adviezen.
Nu is deze Limburgsche Schone haar eigen bedrijf gestart in interieur-adviezen, thema-feesten en kantoor-inrichting, dus ben ik in goede handen. En omdat ik enorm geloof in het kunnen van Lynda, kunt U haar vanaf gisteren ook HIER vinden en in mijn side-bar. Gewoon, omdat het kan..

Nu gaan jullie schreeuwen om foto's natuurlijk... En ik doe mijn stinkende best, maar fotograferen is duidelijk niet mijn sterkste kant. Daar staat tegenover dat ik een hordeur in elkaar kan flansen en ophangen, gaten kan boren om een gordijn-rails op te hangen, gas aan kan sluiten en alles wat overschilderbaar is, te schilderen. Niet gek voor een beginnende doe-het-maar-lekker-zelver geloof ik. Ik wiebel dan ook bere-trots langs mijn geverfd houtwerk, mijn beplakte ramen en mijn witte deur. En het einde is voorlopig nog niet in zicht....

Ik dank alle Lieve Dames (en die enkele Heer) voor de interesse in mijn doeken. Omdat ik tot op de dag van vandaag al mijn werken officieel afsta aan de kunstuitleen, neem ik zelf ook letterlijk en figuurlijk afstand van mijn werken. Dat betekend dat ze wel in de catalogus staan, maar dat ik er zelf weinig tot geen foto's van heb.  Een klein voorbeeldje vindt U HIER...... Nieuwe doeken zal ik met liefde en plezier (en met wat bibbers in de buik) ten zijner tijd aan U presenteren.

Zo, en ik ga mijzelf weer in de strijd gooien.... Fijne dag allemaal!

Over de Broedse Kip.... Het Ei van Ratjeplan

(Van Liefuh Lyndaaaahhhh)

Waar zat ik nu precies op te broeden....wel Dames en een enkele Heer....Het gaat om een aantal beslissingen, en plannen op langere termijn.

Allereerst heb ik een aantal vrijwilligers-functies opgezegd. Het werd te veel, te persoonlijk en te zwaar. Het evenwicht was weg. Ik betrapte mijzelf er op dat ik continu voor anderen aan het rennen en vliegen was, en dat er weinig tijd voor mijzelf over bleef, want de tijd die beschikbaar is, deel ik sowieso met mijn kleine meid.
Niet dat ik nu met mijn billen vastgeroest raak aan de bank hoor, absoluut niet. Dat zou ik niet kunnen, en niet willen. Uitdagingen moeten blijven bestaan, en mijn aandeel aan de gemeenschap wil ik blijven geven. Het zal de komende 6 maanden op een iets lager pitje staan.

Ten tweede ga ik mijn eigen collectie van schilderijen opbouwen. En dat voelt heel eng, want ik ben van huis uit absoluut niet artistiek geschoold noch heb ik enige vorm van opleiding genoten op dat vlak. Het toeval wil dat ik schilder omdat ik daar veel plezier aan beleef. En datzelfde toeval wil dat mensen plezier beleven aan dat wat ik schilder. Mijn doeken lopen als een trein op de Kunstuitleen, dus waarom de hobby niet wat uitbreiden?
De ruimte heb ik gevonden in de vorm van mijn vader's huis. Nu hij zijn nieuwe spele-ding in de haven heeft liggen, en daar meer tijd zal doorbrengen, heb ik de sleutel van zijn huis gekregen. Nu alleen nog de tijd vinden.

Op nummer drie staat de re-organisatie van mijn stulpje. Depressief word ik soms als ik rond kijk vanaf de bank. Gillend gek word ik soms als ik het overzicht kwijt raak. Te veel dingen in een te klein huis. Mijn huisje.
Het "voelt" als een veilige plek voor Uk en mij, maar het ziet er niet uit als een fijne plek om te vertoeven.
De tijd is aangebroken dat wij aan een nieuw hoofdstuk beginnen. Er bestaat geen noodzaak meer dat ik alles bewaar voor slechtere tijden. Ik heb alles, en hoef niet meer voor "als het later slechter gaat". En dat betekend een strijd in mijn hoofd en hart.

Praktisch gezien levert het natuurlijk ook wat vraagtekens op want, alhoewel ik leuke dingetjes kan schilderen, ben ik compleet smaakloos als het om inrichting en praktische doe-het-zelf-zaken gaat.
Gelukkig ben ik gezegend met mijn Blog/Twitter-dinnetjes!! Één noodkreet, en daar kwam het schatteke al aan gerend. Van muurkleur tot meubels, van tips tot praktische uitvoering..... op alles had ze een antwoord! (Houdt haar in de gaten Dames en een enkele Heer, deze Dame beloofd heel veel goeds!)
In één middag ging ik van treurig hoopje mens naar enthouisiasteling vol goed uitvoerbare plannen.

Financieel gezien heeft het natuurlijk zijn tijd nodig, maar ach, U weet het, Rome is ook niet op één dag gebouwd! In een maandje of zes moet een groot gedeelte al realiseerbaar zijn.

En zo komt het dus dat ik nu met een agenda voor mijn neus zit, die vol goede ideeën staat en een plan van aanpak. En waarmee ik voor de komende 6 maanden onder de pannen ben, en U begrijpt nu een stuk beter waar ik zo hard op aan het broeden was. Rust, Ruimte en Creativiteit. Geen kattepis toch?

Schoonmoeders

Tot op heden heb ik twee schoonmoeders gehad: Een ras-echte-Italiaanse en een oer-Rotterdamse. Zijn ze me bevallen? Nou niet echt (en dat terwijl ik heus de slechtste niet ben *kuch*)

Ex-Schoonmoeder 1 was het stereo-type van een Italiaanse Mamma. Ik geloof dat de insteek al heulegaar verkeerd was, want, hoe durfde ik haar lief zoontje na een mislukt huwelijk in te palmen als losbandig Hollands Meiske?!?! Ik was niet eens blond!
In den beginne waren er wat communicatieproblemen. Schoonmoeder ging steeds harder tegen mij praten in de hoop dat ik haar Italiaans wat beter begreep. De uitleg dat ik niet doof was, maar haar niet verstond werd niet geaccepteerd, ze heeft een jaar lang tegen me geschreeuwd.
Al snel had ik door dat wat ik ook deed, en hoe hard ik mijn best ook kon doen, ik nooit goed genoeg voor voor haar zoon zou zijn. Maar ze waakte er wel voor dat direct uit te spreken, of te laten merken in het bijzijn van anderen. Gelaten heb ik haar kook-, strijk-, was-, huishoudelijke-, en goed-gedrag-lessen over mij heen laten komen. En er is in 18 jaar tijd geen eind gekomen aan die lessen, noch heb ik ooit mijn diploma bij haar gehaald. (maar ik pluk er nu wel de vruchten van)
Schoonmams had ook de sleutel van ons huis. Kwam ik thuis van een dag hard werken, was de inhoud van mijn keukenkastjes opeens ge-her-organiseerd, of de kledingkasten anders ingedeeld. Het idee dat schoonma met haar neus door mijn verzameling sexy lingerie ging, hing als een zwaard van Damocles boven het hoofd. Ze sloeg altijd onverwacht toe.
Het Heilige Geloof in haar Zo-Mogelijk-Nog-Heiligere-Zoontje is nimmer aan het wankelen gebracht. Zelfs niet toen Ex 2 zich in de auto lag te vermaken met een vrouw, die niet ik was, en hij per ongeluk met zijn mobieltje naar mij belde. Ondanks dat ik het gehijg en gekreun op de speaker aan schoonmam heb laten horen, was er volgens haar niets aan het handje.
Al voor de geboorte van mijn Grote Uk, sprak schoonmoeder niet meer met mij, want hoe haalde ik het in mijn hoofd Haar Kleinkind naar een Crèche te laten gaan! Het was toch Haar Recht als Oma de eerste 4 jaar van het leven van Haar Kleindochter te bepalen?
Toen mijn Grote Uk in levensgevaar op de IC lag, en we niet wisten hoe het af zou gaan lopen, barstte de bom en heb ik het ziekenhuis op stelten gezet. Voor eens en voor altijd heb ik haar duidelijk gemaakt, dat het hier niet om haar, maar om onze dochter draaide. Beledigd vertrok ze voor twee weken om bij te komen aan het zee van al Het Onrecht dat haar was aangedaan.

Het is nooit meer goed gekomen tussen ons.

Tijdens het Hoger Beroep over Grote Uk, fluisterde ze me toe dat "zij nu eindelijk Uk had"..... alsof het om een object ging en niet een klein meisje van 7........

Ex-Schoonmoeder 2, ach....daar wil ik niet eens te veel woorden aan besteden. Binnenkort wordt Kleine Uk 3, en dan is het exact een jaar geleden dat ik haar heb gezien. Geen kaartjes, geen cadeautjes, geen telefoontjes....niets. Alleen een lakend gebrek aan interesse in haar kleindochter.

Het is een beetje een bitter blogje geworden vanwege de bittere na-smaak in mijn mond. Een vervelende droom maakt dat dit gevoel weer even dichterbij komt. Het gaat wel weer over......

Contradictio in Terminis

Graag omschrijf ik mijzelf als een "chaotische controle-freak" en dat is natuurlijk een tegenstrijdigheid in woorden.
Wie mij een beetje kent, weet dat ik regelmatig dingen kwijt raak vanwege de chaos in huis en hoofd.
Hilarische taferelen natuurlijk wanneer de avond voor de Toppers het treinkaartje onvindbaar blijkt te zijn, en de dag daarna mijn bankpas spoorloos is voor de tweede keer in 10 dagen tijd.
Aan de andere kant flip ik heulegaar door wanneer mijn boeken niet van groot naar klein geordend op de boekenplank staan. Of wanneer zaken (zoals Blogger en Twitter) niet naar behoren functioneren. Geen controle hebben ervaar ik als reuze frustrerend.

Zo weiger ik in een automaat te rijden, of in een gecomputeriseerde auto met kilometer-instellingen. Ik ben graag de baas over het voertuig dat ik bestuur. Automatische toeters en bellen ontnemen mij het gevoel controle te hebben. Met Paps' Hummer (resultaat van een zeer lang aanhoudende penis-pauze) kom ik de straat nog niet uit.
Ook op Paps' nieuw aangeschaft speeltje, een 47 voet lang "bootje" (die penis-pauze is nog lang niet over) zal ik niet snel te vinden zijn, hoewel ik dol ben op zeilen.

En zo werd ik een paar dagen geleden uitgenodigd te gaan wokken in een enorm restaurant. Volmondig zei ik ja, want ik was in een zeer rebelse bui en had zin mijzelf vol te stouwen met allerlei heerlijkheden. Het was gezellig, het was leuk en na een uurtje of wat moest ik gebruik maken van het toilet.
En op dat onverwachte moment, werd ik geconfronteerd met het controle-freak-gedeelte in mij.
Het betrof hier namelijk zo'n volautomatisch toilet. Iedere beweging werd beloond met een piepje, een geur-spray'tje, en water....veuls water. Ik zat goed en wel op een stuk plastic-folie dat vol-automatisch over de toiletbril heen schoof, of het toilet werd doorgespoeld. Waardoor ik van schrik op stond, er een spray'tje recht mijn mik in werd gespoten, en de plastic-folie een loos rondje draaide over de bril.
Poging twee verliep al niet veel beter en werd ik getrakteerd op een dosis spoelwater tegen mijn billen en een plakkerig spray'tje tegen mijn onderrug.
Vloekend en tierend en met ladingen aan toilet-papier begon ik aan poging 3, want als je moet, dan moet je! Weer een spray van het één of het ander benam mij bijna de adem. En toen kon ik alleen nog maar denken:  "Ik moet hier weg!!!!"
Terwijl ik de deur achter mij dichtsloeg, en mijn middelvinger op stak, draaide het plastic-folie er lustig op rond.

Geef mij maar gewoon een ouderwetse WC-pot. Eentje waarbij ik zelf kan beslissen wanneer ik mijn reet afveeg!!