In vriendschap heb ik het over het algemeen niet zo op vrouwvolk. Al van jongs af aan was ik een jongetjesmeisje. Beetje voetballen, op school rellen, heerlijk ongecompliceerd.
En nog steeds ben ik ervan overtuigd dat vriendschappen met mannen een stuk simpeler zijn. Opener, vergeven en vergeten, geen ouwe koeien uit de sloot halen. Geen achterbaks geroddel, maar heerlijk recht voor zijn raap. Loyaliteit en goed fatsoen.
Ook op de werkvloer heb ik altijd mannen geprefereerd. Gewoon duidelijke afspraken. Geen gezeik.
Vrouwen zijn onderling anders. Vrouwenvriendschappen kunnen giftig zijn, een langzaam werkend gif met retard-afgave. Geer en Goor hebben zo nu en dan meer fatsoen in hun donder dan menig vrouwenkliekje.
De weinige goede vriendschappen die ik onderhoud met vrouwen, zijn over het algemeen met gelijkgestemden. Dames met een eigen identiteit en eigen mening. Geen kudde-koeien. Waarbij eerlijkheid een grote rol speelt. En niet te vergeten wat cynisme en ironie.
Ik heb altijd gedacht dat een wereld, geregeerd door vrouwen anders, beter zou zijn. Maar ik kijk om me heen en moet mijn mening herzien. Als vrouwen onderling al niet in staat zijn tot correct en fatsoenlijk gedrag, wat zouden zij dan voor meerwaarde kunnen bieden aan een wereld waarin deze normen en waarden sowieso al ver te zoeken zijn?
En u refereert nu naar een specifiek persoon? ;)
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat je gelijk hebt, ook ik ga makkelijker met mannen om dan met vrouwen. Maar niet omdat ik ze niet vertrouw, maar meer omdat de meeste vrouwen me niet liggen. Erg kindergericht, alleen daarover kunnen praten, modepopjes etc.
Wbt dat makkelijk mensen uit je leven kunnen schrappen, ook dat ken ik.
Ik denk dat wij een soortgelijke jeugd hebben gehad, eentje die onveilig was. Emotioneel verwaarloosd en daardoor houd je mensen op een afstand. Ga je ook met vriendschappen niet heel erg de diepte in, want ze kunnen je wel eens kwetsen.
Ik heb pas geleden een boek daarover gekocht... Wil je het lenen van me?
Mooi om een stukje over vriendschap te lezen. Jarenlang heb ik deel uitgemaakt van een hele hechte vriendinnenclub, althans dat dacht ik. Met een verliefdheid heb ik alles verspeeld. Opnieuw een vriendinnenclub opgebouwd maar na mijn verhuizing hebben zij mij laten vallen als een baksteen. Dit heeft zoveel indruk op mij gemaakt en zoveel pijn gedaan dat ik jarenlang niet echt meer vriendinnen gemaakt heb, maar ik miste dit wel. En toen zomaar uit het niets begon ik een blog en wat ik nooit meer had verwacht gebeurde, ik kreeg toch weer vriendinnen, weliswaar virtueel maar toch, het voelde fijn. Afgelopen zaterdag een paar blogmeiden in het echt ontmoet, zo bijzonder….en dan nu wederom afscheid moeten nemen van een blogvriendin, het doet wederom pijn, geen liefde, geen verhuizing en toch een afscheid.
BeantwoordenVerwijderenIk las laatst dat naarmate vrouwen meer macht krijgen ze meer als mannen worden!
BeantwoordenVerwijderenIk ben absoluut geen kudde dier, maar hierin geef ik je zo gelijk. Ik heb ook heel nare herinneringen aan de zogenaamde vriendinnen. Vrienden zijn zo kostbaar maar je leert ze pas kennen als je in een moeilijke periode zit. Dan laten ze je vallen als een baksteen, en vaak zit het probleem dan bij de vrouwelijke helft.
BeantwoordenVerwijderenIk heb pas nog een vriendschap zelf beëindigd, omdat het me teveel energie ging kosten. Mij heeft dat heel veel pijn gedaan, maar bij haar ging het natuurlijk weer over haar..... Zegt genoeg denk ik.
Naast mij staat er een huis te koop, en zeg weleens dat ik hoop dat er een leuk homostel in komt.
Doe mij ook maar mannen, ik blogde er al eerder over en telkens weer kom ik terug op deze conclusie. Op een paar echte vrouwen-vriendschappen daargelaten dan.
BeantwoordenVerwijderenWaar ik heel slecht tegen kan als je denkt dat er een vriendschap bestaat en die persoon leest tussen ongeschreven regels iets, wat nooit geschreven en/of gezegd is, maar er vervolgens zonder te communiceren wel naar handelt. Ik ben er ziek van en ja, dan kan ik heel op dat moment even heel vals en teleurgesteld zijn.
Genoeg erover.
Maar pijn doet ('deed' inmiddels) het wel.
Sohee, dit zou zo een blog 'uit eigen werk' kunnen zijn; ik wandel ook niet in zo'n op commando knikkende kudde mee en heb mijn snuffertje regelmatig op de stoeptegels zien liggen en sinds die tijd héél wat voorzichtiger als het om vriendschappen gaat en investeer alleen nog in energiegevertjes en neem daardoor makkelijker afscheid van 'zuigertjes'.
BeantwoordenVerwijderen:) ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden.
BeantwoordenVerwijderenZo herkenbaar en de reactie van klivia helemaal mee eens. En wat is de titel van het boek ???
BeantwoordenVerwijderen@Ons gezin: Het heet Niemandskinderen van Carolien Roodvoets.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel
BeantwoordenVerwijderen