I lost the magic touch....

Mascarpone www

Nog niet zo heuls lang geleden, werd ik bejubeld om mijn kookkunsten. Zonder met mijn ogen te knipperen flanste ik een 6-gangen menu in elkaar voor 30 mee-eters. Zonder zakjes, zonder pakjes, zonder op-de-gram-af-recepten, maar met als leermeesteres Ex-Schoonmoeder 1 (auw...dit doet zeer!!) Van haar leerde ik te voelen, te kijken, te ruiken en te proeven. Maar da's dan ook de enige positieve noot aan het mens geweest.
Koken deden wij, Italiaansche Vrouwmenschen, niet met high-tech-apparatuur of gecomputeriseerde-zelfreinigende ovens, maar op de houtkachel, of buiten in de steenoven. Een groot gedeelte van het sociale leven speelde zich dan ook in de enorme leefkeuken af. En na wat glaasjes wijn zat er de kans in dat het op een zeer gezellige boel uitliep.

Koken dus...jaren lang een passie geweest maar door zaken des levens een beetje in het slop geraakt. Want eerlijk is eerlijk, de noodzaak om rond 6 uur in den morgenuren te beginnen met het zondagsche maal voor een enorme familie, bestaat niet langer meer. De kippen hoeven niet geplukt te worden, maar liggen in het schap van de supermarkt.
Toch begon ik het een beetje te missen... niet de kippen... ik laat het plukken graag aan een ander over...

En toen kreeg ik zin in mascarpone, zomaar. Piece of een stukje tiramsù toch??? Zeker als je de hoofd-ingrediënten (room en zuur) in huis hebt. Zeker als je het al honderden keren gemaakt hebt met positief resultaat. Room verwarmen, zuur erbij, roeren, wachten tot het "werkt", door doek...appeltje-eitje!
Mijn speekselklieren sloegen op hol bij de gedachte morgen een lepel te kunnen steken in een kom mascarpone.

Maar morgen ga ik geen verse mascarpone eten. Ik heb jammerlijk gefaald in mijn missie. Ik ben er kapot van....hier spreekt een gebroken Mensch die heimelijk erg blij is dat Ex-Schoonmoeder 1 dit niet hoeft mee te maken....

Mascarpone van de Rat

Vol overmoed en vol vertrouwen deed ik wat ik al vaker gedaan heb, maar niks..... Ik controleerde het citroensap, ik controleerde de slagroom, ik controleerde het gasfornuis, ik controleerde mijn eigen geheugen...niks....gefaald....een deuk in mijn zelfvertrouwen en een tikje gefrustreerd. Ik heb "HET" niet meer. Ik ben "HET" kwijt. Ben al een aantal keren teruggekeerd naar de pan om te kijken of het wonder alsnog geschied is...niks... Ik zal vanavond teleurgesteld naar bed gaan, en morgen een pakje S.aroma aanschaffen, in de hoop dat me dat nog wel lukt. *sjucht*