Sinds, wat zal het zijn, een maandje of 6, Blog ik dus. Wat begon als "kijken waar het schip strand" ben ik aangekomen op het punt dat ik (bijna) dagelijks Blog. Van het beschrijven van kleine akkefietjes tot aan het blootleggen van mijn ziel, en alles daartussen in, is de revue gepasseerd. Het doet me goed te schrijven (therapeutische waarde blablabla..) en nog fijner zijn de contacten met de Mede-Bloggers. Iedere Blogger geeft, al schrijvend, een stukje van zijn ziel bloot. Of een kijkje in het dagelijks leven. Of deelt een gedachte of ervaring met anderen. En iedereen doet dat op een heel eigen, unieke manier.
Maar wat wij, Bloggers, neerknallen op het Wie Weet Wat Web, zijn vooral geschreven woorden. Een geschreven woord, voor mij, de ultieme uiting van vrijheid. Maar het geschreven woord geeft weinig ruimte voor interpretatie, want wat wij missen, is persoonlijke kennis van de schrijver. Want zeg nu eerlijk, wij weten niet wie er aan de andere kant van de lijn hangt! De vrije interpretatie ligt dus in de handen van de lezer. Als voorbeeld (en nu niet schrikken!!!) geef ik het boek Mein Kampf van ene Meneer A. Hitler. Zwart op wit verschijnen er geschreven woorden, die mij, als persoon zijnde niet kunnen bekoren. Zouden mijn interesses ergens anders liggen, bijvoorbeeld als geschiedkundige in het vooroorlogse Duitsland, dan zou dit boek wel degelijk meer inzicht kunnen verschaffen. Zou ik de liefhebbende echtgenote van Meneer H. zijn geweest, wie weet, was ik dan wel bere-trots op hem geweest.
De vrijheid om te schrijven, de vrijheid om te lezen, en de vrijheid om te interpreteren.
En met welke intenties wordt iets geschreven? Ook dat is speculeren, want, wederom, wij kunnen ons meestal niet beroepen op persoonlijke kennis van de schrijver. Dus kunnen ook de intenties verkeerd worden geïnterpreteerd. Wij zien die liefhebbende glimlach niet bij de geschreven gedachten van een ander, of bemerken de frustratie niet die verscholen zit achter een humoristisch schrijfsel. Dat is ook niet mogelijk, want lezer en schrijver kunnen elkaar niet in de ogen kijken, de intonatie van een stem niet horen, of zich baseren op enige andere vorm van lichaamstaal. Een groot nadeel van het geschreven woord.
En zo vliegen er geschreven woorden op en neer, heen en weer. In kranten, boeken en het Wie Weet Wat Web. En ieder woord brengt een onomkeerbare reactie teweeg. Want op publiekelijk geschreven woorden kan gereageerd worden. Leuke, lieve, sarcastische, opmerkelijke, meelevende, kritische, persoonlijke reacties. En soms ANONIEME reacties. En dat begrijp ik dan niet. Erger, ik word daar heel boos over. Want een ANONIEME reactie heeft niets te maken met het lezen of interpreteren van een geschreven stukje. Het is eerder een uiting van persoonlijke frustratie, gericht op één of meerdere personen uit pure negativiteit.
Een groot voordeel van het geschreven woord is echter dat ze uitgewist kunnen worden. Misschien niet in het hoofd, maar wel op papier. (En om in het WWW's te blijven...er is een deleteknop) Een enorm voordeel, want IRL (nog zo'n term...) bestaat dat knopje helaas niet! (Goh, wat zou mijn prullenbak vol zitten zeg!)
Zo, en na deze overdenking ga ik maar weer eens op zoek naar het plekje waar mijn krolse kat heeft gepist. Mèn....
Disclaimer: Ik distantieer me totaal van de denkwijze van de heer A. Hitler, bovengenoemd voorbeeld diende uitsluiten ter illustratie
