En na 19:00 uur.... over een stijf probleem

En jullie dachten dat ik na 19:00 uur rust had? Over het algemeen wordt het dan een ietsie rustiger, MITS........

Mits de hond het dan niet op zijn heupen krijgt. 10 maanden oud is-ie nu, en hij gedraagt zich als een honden-puber inclusief de ontdekking van zijn sexualiteit. Als een bezetene rende hij gisteren na 19:00 uur door het (oppas)huis in zo'n tempo dat ook Uk er wakker van werd (sjips). Vervolgens sprak Uk de woorden: Mama, Hummer is aan het poepen.... nou Dames, het waren geen uitwerpselen dat er uit mijn hondje kwam, maar uuuhh...nou ja...uhhh...laten we zeggen een pipi. En een heuls, groot en opgezwollen pipi. De pipi raakte de grond, en nee, dat overdrijf ik niet!

Nadat ik Uk geruststellend had toegesproken, en ze gelukkig meteen weer in slaap viel, ging ik op jacht naar de hond-met-stijve-piemel die zich inmiddels overal verschool en blijkbaar flink wat pijn had. Ondertussen slaakte ik een noodkreet op Twitter, want daar zou zich vast wel een dinnetje bevinden die mij met raad en daad ter zijde zou kunnen staan. Er werd veel (uit)gelachen, maar de gouden tip zat er niet bij, en ondertussen begon mijn hormonaal gefrustreerde Chihuahua / Powderpuff zijn edele delen te bijten en likken uit pure wanhoop.

Goed, ik ben niet voor één gat te vangen en belde de dierenarts. Tot grote hilariteit van diezelfde dinnetjes op Twitter, werd er aangeraden het zaakje te koelen met ijs en te checken of (in een iets slappere toestand) de voorhuid naar voren kwam. Inmiddels was ik de wanhoop nabij, want er was natuurlijk geen ijsblokje te vinden in het (oppas)huis. En ook al ben ik redelijk goed bekend met de menselijke, mannelijke anatomie, van hondenpiemels heb ik helaas geen kaas gegeten. Beter zou het zijn om te zeggen dat ik dit opgezwollen probleempje nimmer heb waargenomen bij mijn andere reutjes.

Bij gebrek aan ijsblokjes trok ik een pak bevroren soepgroenten uit de vriezer, want a) frikandellen vond ik te insinuerend en b) de zalm diende voor het avondmaal de volgende dag. De lachsalvo's op Twitter namen toe, en tevens de bezorgdheid om het wel en wee van mijn met testosteron-gevulde hond.
Enfin, hond te pakken gekregen en de soepgroenten (gewikkeld in een zakdoek) op het stijve onderwerp in kwestie gelegd, en geloof me of niet, Hummer sloeg een zucht van verlichting. Nadat het ding voor de helft was gekrompen, heb ik nog even ge.... uuuhhh...friemelend, en het zaakje schoot op de plaats waar het hoort te zitten tot grote opluchting van iedereen.

Vijf minuten later zat de hond heerlijk aan zijn bot te knauwen alsof er nooit iets aan het handje was geweest en kon ik eindelijk de avond in rust besluiten.

Nee...ik heb er geen foto's van gemaakt. En ja, de soepgroenten heb ik weggegooid net als de papieren zakdoek. O ja.....ben ook maar gelijk uitgebreid in de douche gedoken....

Schijnzwanger en VIEZE kwakjes

De VIESpeuk

Niet ik hoor, maar de hond van zuslief. Het arme beest is naarstig aan het nestelen. Ieder vodje, piepebeestje of knuffelding wordt geacht een baby te zijn en wordt met de grootst mogelijke zorg opgepakt en naar een veilig plek gebracht. Het beestje maakt ze schoon, verzorgd ze en raakt compleet in paniek als er een "pup" verdwijnt. Want ja, haar "pups" raken wel eens kwijt hetzij door haar eigen domme gedrag, hetzij omdat de mensen om haar heen wel eens een baby verplaatsen.

Nu dacht mijn enorme Hond (ja, met hoofdletter want hij is een echte Vent) van de situatie gebruik te kunnen maken. Want Hummer dacht er geen seconde over na, en Humpte met al het enthousiasme dat een 10 maanden oude puberhond kan hebben, bovenop het arme schijnzwangere hondje (zonder hoofdletter want het beessie is net zo neurotisch als zus zelf)
Paniek in de tent, want da's VIES (met hoofdletters want zus vond het heuls erg VIES) Gekrijs en geschreeuw alom, want zo gaat dat nu eenmaal als zus het ergens niet mee eens is.
Nu heb ik alle afleveringen van The Dog Whisperer gezien (hihihi), dus greep ik ruimschoots op tijd in, maar het leed was al geleden. Zus en zwager over de zeik, want bah, jakkie, jakkiebah, da's VIES. Niet dat er angst bestond voor een heuse zwangerschap, maar het draaide er om dat.... "zij geen VIES kwakje op hun hond wilden"........

Nu kan ik de instincten van mijn loslopende, mengelmoes reutje van 2,5 kilo moeilijk bedwingen. Net als zus de hormonale puinhoop van haar loslopende Cairn Terrier teefje niet kan beïnvloeden (schat 'r op een kilo of 8....ziet U hoe dol-komisch de situatie is...) Het zijn dieren.....
Het absurde, ziekelijke sexuele gedrag van bepaalde mensen vind ik zelf meer storend.

Na lang discussiëren over "de schuldvraag" en "verantwoording", want tja, zo gaat dat nu eenmaal bij ons in de familie, altijd een gezellige boel, heb ik vandaag een prijsopgave gevraagd bij de dierenarts. Voor de sterilisatie van haar hond.....

Zie boven een recente foto van De VIESpeuk....

'T is weer voorbij, die mooie zomer.....

Tja, voor mijn gevoel is de zomer voorbij, al kan ik 'm niet echt bestempelen als zijnde "mooi".....

Ieder seizoen heeft zo zijn charmes. De warme keuren van de herfst, een boswandeling, de typische herfstgeuren. De dagen worden korter en de neiging te gaan nestelen neemt toe.
De koele winter, een sneeuwpracht, een strak blauwe vrieslucht, een kop warme chocalademelk met slagroom en tintelende vingers.

Maar om van al die schoonheid te genieten, heb ik een dosis zonlicht in de lente en zomer nodig. Mijn innerlijke batterij loopt namelijk op zonne-energie. Veel zon een paar maanden lang vergroot mijn enthousiasme gedurende de donkere maanden.
Bij gebrek aan zonlicht erger ik me gedurende herfst aan de vochtigheid, vieze schoenen en gladde straten vanwege de gevallen bladeren.
In de winter, wanneer ik het huis verlaat in het donker en thuis kom wanneer het weer donker is, gaat het nog sterker heuvelafwaarts. Koude voeten en vieze, zoute sneeuwdrap. Chagrijnige gezichten op straat en te lange avonden.

Het zou niet eerlijk zijn alleen het veranderen van de seizoenen aan te wijzen als oorzaak voor mijn herfst/winterblues. Natuurlijk spelen er ook andere, steeds terugkerende zaken mee. Maar ook hier geldt: Met wat extra energie, opgeslagen tijdens de zomer, ziet het er allemaal een stuk gezelliger uit.

Nu heb ik een jaartje of twee geleden geprobeerd de zon in huis te halen. Licht-therapie.... Dat zou het helemaal gaan worden. Ik kreeg zowaar een lichtbak toegewezen, want zo'n ding aanschaffen was onbetaalbaar. Een zonne-kuurtje dus.... Iedere morgen op een vaste tijd zette ik het ding aan om er een half uur voor te gaan zitten. (En nee Dames, geen hoop op een gebruind tintje..) Zat ik daar op de bank in een niet heuls relaxte houding voor dat zoemende ding. Heeft het geholpen? Voor geen meter, maar ik heb het geprobeerd.

De zon in pil-vorm heb ik ook getest. Van speciale anti-depressiva tot ieder mogelijk supplement dat in de handel is. Maar het wonder bleef uit. De zon als pilletje hebben ze nog niet uitgevonden.
Ontspannings-oefeningen, energie-oefeningen, sport, yoga, verplicht buiten wandelen in de regen.... You name it..... Maar niets is zo efficiënt als zonlicht in zijn pure vorm.

Ik overweeg een winterslaap in te lassen.....

Zuster Gerarda

Ze deed een kaartje op de bus terwijl ik bevracht en beladen met een hond en mijn dochter naar huis wilde lopen. Parmantig stieffelde Ukkie op haar af met de mededeling: "Kijk...ik heb un sonnebril!"
Vraag niet hoe, maar we raakten aan de praat. Vraag niet hoe, maar 10 minuten later zaten we bij haar binnen. Uk, ik, de hond en de tassen.
Zuster Gerarda. Bijna 82 jaar oud en bij de pinken als geen ander. Amper een grijs haartje te bekennen, heus! Een spontane, verrassende kennismaking met een vrouw die onmiddellijk mijn hart heeft gestolen. Kleine Uk kreeg een prachtig Kindje Jezus, en ik een Franciscus van Assissi. Met humor vertelde ze dat ze, ondanks het feit dat ze een Franciscanessen-zuster is, ze niet zeker wist "of ze hem wel in huis had". Met de spontaneïteit van een puber vertelde ze over haar leven, over datgene wat haar dierbaar is. Met twinkelende oogjes laat ze me weten dat ondanks de nieuwe knie, en het bijbehorend verzakt bekken ("Ze hebben nogal aan me lopen trekken en doen, en met het ouder worden lijkt alles wel te verzakken") ze toch gaat deelnemen aan het Noveen.
Ze liet me haar bescheiden vertrekken zien, en vertelde me dat ze nogal bezielt raakt door haar hobby's. Dat ze zichzelf om kwart voor elf echt naar bed moet sturen, anders zou ze maar door blijven gaan.
We mochten haar foto-verzameling bewonderen. Haar wereldse familie, en haar verworven familie. Van haar mede-zusters zijn er nog maar weinig over. Het overgrote deel overleden "aan die rotkanker" (en geloof me, uit de mond van een bijna 82-jarige Zuster met pretlichtjes in haar ogen, klinkt dat toch errug vreemd!)
Wat een kracht! Wat een wereldvrouw! Wat een prachtige, onverwachte ontmoeting!
Dit roept om een bosje bloemen en een kop koffie.....

Kreukels

En het was leuk!! Zo nu en dan wat vreemde momenten. Zusje en ik hebben elkaar flink af zitten kraken, want  gottogottogott...wat houden wij toch van elkaar. Paps heeft zich, voor zijn begrippen, keurig netjes gedragen. Broertje is een grote vent geworden (tja als ik er 40 word, wordt hij er 20 hè) Ander Zusje was bezig met erg klein te zijn. Ander broertje was ziek, en heeft afgebeld. Geen doorsnee familie-bijeenkomst, maar ik heb gelachen, goed gegeten en heb stiekem toch een goed gevoel over dit familie-ding. Do Not Get Me Wrong!!! Het hoeft echt niet iedere week hoor! Zelfs niet iedere maand! Leuke positieve bijkomstigheid: Ik heb afgesproken met mijn 2de stiefmama om een keertje een kopske koffie te pakken. (Is de moeder van...ach...laat maar zitten...)

Maar goed, het is weer voorbij, en deze maandag (want kindloos) gaat eens gevuld worden met mijn meest favoriete tijdverdrijf: De Strijk. En bij gebrek aan bovenstaand Opwindbaar Mansexemplaar, zal ik het toch echt zelf moeten doen. Da's dan weer een nadeel van het Single Mom zijn.
Nu heb ik het nooit zo getroffen met strijkende mannen (eigenlijk met mannen in het algemeen) Ex 1 heeft in alle jaren die wij samen hebben door gebracht één keer een strijkijzer gehanteerd (vereeuwigd op foto), en één keer een maaltijd in elkaar geflanst (vereeuwigd op foto) Ex 2 zag het nut van strijken niet in. En dat moet-ie dan helemaal zelf weten, zelf ga ik toch graag kreukloos door het leven! (En als het effe kan, niet alleen qua kleding, maar ook qua gezicht) Nog één koppie leut (of twee) en dan ga ik aan de slag.

Een heuls goede morgen..

En in het kader van De Lynda Weekend Special, beter bekend onder de naam: DoorDreunendeDeuntjes A.K.A "krijg-ut-nie-uit-mijne-kop-sound" of HersenDompers..... klik en U zult genieten!!! Wederom een Gouwe Ouwe. Maar ik zal mijn best gaan doen er ook iets Internationaals bij deze muzikale wanproducten te zoeken.
En over Internationaal gesproken (U.N.I.B.L - The United Nations of International Blog Ladies), Cisca uit Servië heeft zich ook bij de club aangemeld. Ik word er spontaan vrolijk van!!!
Verder heeft us Toaske een nieuwe oproep gedaan de pepernoten in de Ban te gooien, en mèn..... afgezien van een enkele snoepkont, lijkt het alsof heel Blogland spontaan alle nootjes bant! (Totdat de Sint zijn billen parkeert in ons kikkerlandje natuurlijk!)
Dan wil ik U nog melden dat ik heus niet nerveus of hyper ben voor komende familie-zitting. Echt niet hoor! Ik bedoel...Ik ben toch wel vaker wakker om 5 Uur des Morgens!?!?! Enne...Ijsberen kan opgevat worden als lichamelijke activiteit. Er zijn Dames die zich op de loopband storten (en ik noem geen namen hoor Floor) en er zijn Dames die zomaar een halve marathon lopen door Duin en Bosch (het Repelbos welteverstaan) En ik ijsbeer mijn gangetje op en neer. En ik controleer mijn tas... Waarom?? Daar heb ik geen antwoord op. Maar ik controleer hem wel. Al wel 20 keer. Maar ik ben niet hyper. Gewoon een gevalletje "te veel cafeïne in de bloedcirculatie". Kan gebeuren. Maar verder gaat alles goed hoor! Ik ben zeers zekers niet gestrest door: Niet Rijdende Treinen die mijn hele Planning in de war schoppen. Echt niet hoor! Maar kan iemand mij vertellen waarom ze uitgerekend vandaag aan het spoor moeten werken??? Ik bedoel, waarom niet volgende week? Of morgen? En ik vind het ook niet vervelend dat ik juist vandaag bere-ongesteld ben geworden. Nee hoor, dat vind ik echt niet vervelend.... Ik wil maar zeggen, daar trek ik me heulemaals niets van aan. Ik ben een bikkel en lach door de buik-, rug- en hoofdkrampen heen. Een paar tandenstokers in de mondhoeken en blijven lachen. Maar verder gaat alles goed hoor! Heb ik al gezegd dat ik werkelijk, heulemaals niet hyper of nerveus ben?!?!? Echt niet.Maar ik ga nu wel eventjes mijn tas controleren. Waarom. Dat weet ik nog steeds niet. Hellup...?!?!?!?!

Over Keerskes en Kerken

Dat ik een zwak heb voor stations en treinen (maar ook vliegvelden, metro's en bussen) wist U al. En ik heb er nog zo'n vreemd iets: Kerken... En dan niet alleen voor de geloofsbelijdenis, maar ook om tot rust te komen, of even na te denken. En zelfs om een goed boek te lezen.
Sinds ik terug ben in Nederland, gebeurt dit veel minder. Hier zijn de kerken maar een paar uur per dag open, en heb ik dus niet de vrijheid binnen te wippen wanneer ik daar behoefte aan heb. En dat vind ik jammer.
Ik bewaar goede herinneringen aan de Dom in Florence, waar, ondanks de stroom aan toeristen, altijd wel een stil en koel plekje te vinden valt om eventjes bij te komen. Buiten is het bloedheet, een drukte van belang. En binnen wordt je overvallen de koelte en rust.
Een andere kerk is de San Lorenzo Basiliek, van buiten een gedrocht, maar met een simpele pracht van binnen, en een overweldigende stilte in de bijbehorende tuinen van de Laurentiaanse Bibliotheek.

In een klein, smal straatje in hier in het centrum, is de ingang van van wat ik beschouw als "mijn" kapelletje. Het is een Mariakapel en deze heeft de plaats ingenomen van de grote kerken. Nu is dit de plek waar ik soms eventjes ga zitten. Maar vooral om kaarsen te branden. Ik geloof in de kracht van het licht, een intense gedachte en de positieve energie van het branden van kaarsen. Soms steek ik "zo maar" een kaarsje aan. Gewoon, voor wie er dan ook maar behoefte aan mag hebben...
En dat ik veuls keerskes brand, dat heb ik gisteren ontdekt. De meneer die het kapelletje kwam afsluiten, heeft mij de laatste tijd blijkbaar in het snotje gehouden.

"M'vrouwke...as U zo deur goat, dan hebbuh wuh oan ut end van dun maand geen keerskes meer over!!!"

Ben ik even blij dat het vandaag de 30ste is, en er geen kaarsjes op de planning staan.....!!!!

Huishouden van Jan Steen

Een kleurig tafereeltje op dit moment hier in huis:

KinderKunst: Uk produceert op dit moment minstens 4 tekeningen per minuut (en ik heb ze allemaal bewonderd, opgehangen en uiteraard Uk geloofd om haar gevoel voor symmetrie)

KinderPoep: Uk produceert minstens 4 extreem stinkende, ranzige, gore poepluiers per dag. Het schatje heeft soms wat last van obstipatie, maar maakt dat weer goed door één keer in de zoveel tijd de ene poepbroek na de andere te creëren. (en ik jubel natuurlijk iedere keer wanneer ze aangeeft stront aan de kont te hebben, in de hoop dat dit het zinnelijkheids-proces stimuleert)

KleuterPubertijd: Een aantal keer per dag, word ik (en de buren) getrakteerd op een Zeer Dramatische Scène. Hoewel Uk zich zeer goed begrijpbaar kan maken in rustige toestand, is er op het moment dat ze de kolder in d'r kop heeft, geen land mee te bezeilen. Het liefst presteert ze het op de (buiten)draaitrap stil te gaan staan/liggen/hangen en iets ondefinieerbaars op te eisen. Wat weet ik niet. En jammer genoeg kan ik haar niet laten liggen en mijn reet omdraaien vanwege de gevaarlijke situatie.

KinderRotzooi: Pulk ik een sticker van de koelkast, heeft Uk alweer een glas siroop om gegooid. Dweil ik de siroop op, heeft ze het kattenvoer te pakken. Red ik de het voer van de katten, doet Uk haar best in het wasmasjien te klimmen. En dat de hele dag door... als ze wakker is. Als ze slaapt, kak ik ook in. Menschen, ik ben er bijna veertig!!!

KinderKleding: We zitten nu op zo'n 4 verschoningen per dag. Denk daarbij aan: KinderPoep, TekenKunst en SiroopGlazen.

Kinder-Wil-Is-Wet: "Ikke NU spelen" - "Ikke Nu kroelen" - "Ikke NU drinken" - "Ikke NU koekie" - "Ikke NU buiten"..........

Krijg ik zojuist een telefoontje van mijn Zusje. Terwijl ik bezig ben met: Uk aan tafel te houden, de gemorste melk af te doen, de logeer-hond van de op de grond geflikkerde etensresten weg te houden, een pan met pasta af probeer te gieten, Uk weer te vangen en bestraffend toe te spreken, de katten van tafel af te jagen vanwege de gemorste melk, een gierende Uk weer te pakken, de hond in de gang te stoppen samen met de katten, de saus door de pasta te roeren en Uk weer......
Enfin, ik vertelde Zusje dat ik haar later wel terug zou bellen omdat ik het nogal druk had.
Haar respons: "Druk? Jij? Waarmee dan?"...............................................................................

Uit m'n dippie..

"Ikke wakkuuuhhh" roept kleine Uk zodra ze haar oogjes open doet, tijdens het kraaien van de haan. En dan ben ik dus ook 'wakkuuuhhh'. Fris en fruitig vandaag. Mijn excuses voor mijn afwezigheid, maar ik was erg druk met mijzelf ernstig zielllluuggg te voelen. Een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Vervelende familie, verdriet om mijn buddie en een toenemend gevoel van niet lekker in mijn vel zitten. Dus heb ik gisteren toegegeven aan een gigantische schranspartij, inclusief een pak chocolade-koekjes, zakken chips en wafels met slagroom uit een spuitbus. Heb zitten grienen bij 'Some Sad Songs'. Maar goed, ik ben erg goed getraind in het mijzelf trappen onder de kont te geven, en dat heb ik dan ook gedaan. De innerlijke computer is ge-reset, alle negatieve gedachten zijn met de wind weggewaaid en vrolijk gaan we weer verder waar we gebleven waren....

Bedankt voor alle lieve berichtjes (knuf Ida!!!).... Tja, het 'verliezen' van mijn maatje doet pijn. Het voelt verdomme als liefdesverdriet, maar dan met tranen over 'hoe-het-zou-kunnen-zijn' in plaats van tranen over 'hoe-het-was'. Ik geloof dat dat ene vonkje nooit is over geslagen uit angst datgene kwijt te raken wat onze vriendschap zo speciaal maakt. We hebben zelfs gesproken over samenwonen! Maar we zijn allebei gruwelijk romantisch, we hebben altijd gehoopt onze Grote Liefde te ontmoeten... Ik ben zielsgelukkig dat zijn ogen nu eindelijk stralen, ook al houdt dat in dat ik een stukje van hem kwijt zal raken. Tja..ik zie ons niet uitgebreid ons sex-leven (of het gebrek daar aan) bespreken met zijn vriendin erbij! Ik kan nooit meer, met enig goed fatsoen, op zijn schoot springen voor een Big Hug. We zijn een inhaalslag aan het maken. Het lijkt alsof de laatste onuitgesproken zaken in een rap tempo per sms moeten worden uitgewisseld. Ik wil dat hij ervoor gaat, al heb ik zo mijn twijfels (Is het afgunst? Of vrouwelijk instinct?) Maar ja, nog 10 dagen, en mijn G. wordt een eerbaar man!!

Voor wat betreft mijn Happy Family...wel, ze zijn in mijn ogen nog allemaal flink gestoord. Pappie-lief schijnt over een week of twee zijn kinders uit verschillende relaties bij elkaar te willen brengen voor een gezellig etentje. Whoehahahah!!! Mag ik effe in m'n broek pissen!!! Niet voor het samenzijn met mijn broeders en zusters hoor! Nee, het zijn de verschillende moeders waar Pa's nageslacht uit voort zijn gekomen! De meesten kunnen elkaars bloed wel drinken... Ik zie ze nu niet 'gezellieeee' met z'n allen rond de tafel zitten, te genieten van een chique etentje!! (Enne Floor...Mijn Pa doet een ook een Hummer!!!!!) Dit geweldig goede plan, heeft zo zijn weerslag op andere familie-leden. Met name Zusje zweet nu al hele peentjes. En onze moeder heeft al baldadig geroepen dat zij er ook wel bij wilt zijn. Zij heeft tenslotte de oudste rechten, vindt ze....!!!! Kortom, hilarisch telefoon-verkeer tussen Ex-en, Pa en gebroeders/ gezusters. En wie mag het allemaal regelen (lees: Wie is de idioot die zich in deze positie heeft gemanoeuvreerd vanwege haar 'open instelling') Juist, ikke...... Leest U over een week of twee in de krant: "Cat-fight uitgebroken in chique Brabantse tent", dan weet U al dat ik erbij was en mezelf een hernia heb gelachen!

Ukkie gaat als een twee-jarige speer door het leven. Wat moet de wereld toch prachtig mooi zijn op de ooghoogte van een dreumes!! Alles is een uitdaging waaraan getrokken moet worden, op gesprongen moet worden, ontdekt moet worden. Niets is veilig. Een wandelingetje van 10 minuten, loopt uit op een uur durende ontdekkingsreis. De stoeptegels moeten geteld worden. De grassprietjes moeten bestudeerd worden. De kleuren van de geparkeerde auto's moeten benoemd worden. En alles vergezeld met een lach en veel gezang. Iedere onschuldige voorbijganger krijgt een: "Hallllloooo" naar zijn donder gesmeten, en krijgt Uk niet snel genoeg een groet terug, dan heb je de poppen aan het dansen!! Parmant stapt ze op het slachtoffer af, trekt deze aan zijn of haar broek, en zegt (met een zeer geïrriteerd stemmetje) : "Heeej... Halllloooohoooo!!!!!" Duidelijke taal toch? Ook Uk kan niet tegen onbeschoftheid! (Heeft ze van papa hoor!!!)

Op het kinderdagverblijf krijg ik alleen maar lovende woorden over de ontwikkeling van Ukkepuk, en dan ben ik natuurlijk zo trots als een pauw zoals het een moederkloek betaamt. (Mag ook wel, dat is het recht dat je verwerft als moeder na 9 maanden zwangerschap en bijbehorende bevalling en alle rompslomp daarna) Vol trots kijk ik hoe mijn dochter de speeltuin terroriseert met haar 'Ikke doen!!!'. Geen angst voor knullen die twee koppen groter, en vijf jaar ouder zijn. Ze duwt ze uit (haar) weg, en beklimt vrolijk ieder attribuut. Om 's avonds 'Ikke kleine baby' te spelen. Dan is het eventjes knuffeltijd, maar vooral bedtijd.

Zo, nu eventjes bij-lezen en dan aan de slag op wat belooft, een zeer natte vrijdag te worden!!!

Staking!!!!!!!!!!

Mijn grote staking is begonnen!!!! Vriendin J. is eerder terug gekomen van vakantie-adres, en past nu 2 dagen op mijn kleine Uk (die ik natúúrlijk héél, héél erg mis maar grote genade, wat is het lekker niet om de 2 minuten "MAMA!!!!" te horen roepen...)
Koe bij de horens vattende, heet ijzer smedende, heb ik mijzelf vanochtend flink in de klei gezet (gezichtsmaskertje welteverstaan), een lauwe douche van een half uur genomen en toen op de fiets gejumpt richting atelier. Heerlijk bijgekletst en zalig gedabberd met kaarsvet en ecoline... alles met een Big Smile op mijn gezicht.
Bij thuiskomst lag er een prachtig cadeau op mij te wachten van haar met een lief, lief kaartje erbij. Bedankt hoor meid!! Hij is in het echt nog mooier dan op die fantastische foto's die je maakt! (Mijn foto zal volgen.....verwacht er niet te veel van ;)
Toen een mega-salade gemaakt van eigen verse boterzachte pluksla met gerookte makreel en een rood uitje. En nu hang ik op de bank met een kop koffie, denkende hoe ik mijn avond eens zal gaan vullen WANT.....morgen kan ik UITSLAPEN!!!!! Ok, ik moet nog langs mijn haarverf-dealer hoppen om een vuurvaste schaal op te halen (en haarverf) om vervolgens 2 liter crème brulée klaar te maken (die kant-en-klaar naar de verfman retour gaat) Maar tussen het verven (Wie? Ik? Puur Natuur hoor!!!) en koken door, is de dag helemaal van MIJ en MIJ alleen......
Op het schema staan onder mijn blog-achtergrond, die morgen spontaan schijnt te verdwijnen, een rondje woonstichting om te kijken of een ander huisje zou gaan kunnen huren en 3 grijstint doeken die al maanden schreeuwen om afgeschilderd te worden. Of misschien ga ik wel niets doen.... gewoon met een boekje op mijn balkonnetje "chilluuuuhhhh". Of een puzzelboekje erbij, da's ook goed. Of ga ik aubergines klaar maken. Of misschien ga ik wel de stad in. Of toch beter bijslapen???
Maar goed, mijn lichaam is aan rust toe.....nu mijn geest er nog van overtuigen om in pauze-stand te gaan......

De Wereld een Ketsebal

Ik zie de wereld vandaag aan voor "unnuh Ketstebal". Voor de niet-Brabanders onder ons: Ik ben doorgedraaid, doorgeflipt, lijd aan een chronische slaap-achterstand, loop op mijn laatste loodjes... Zelfs een overdosis aan ochtend-cafeïne helpt niet meer....

Gisteren de 13-jarige op het vliegtuig gezet richting ouders en dat mag dan erg simpel klinken, wel Dames, dat was het dus niet!!! Het was een hele onderneming, die de ganse dag, avond en gedeelte van de nacht heeft ingenomen. Natúúrlijk stonden er ellenlange files. Natúúrlijk had het vliegtuig een mega-vertraging. Natúúrlijk raakte het schatje haar tas kwijt op het vliegveld (ja, ja....compleet met ID) Natúúrlijk was het meissie he.le.maal hyper-de-pieper, en sloeg dat, natúúrlijk, over op mijn Uk (die ik, bij nader inzien, beter bij Zusje had kunnen droppen)
Bij thuiskomst in Huize Vriendin, had de hond zijn ongenoegen eruit gescheten, en de kat vond het nodig her en der wat haarballen te deponeren. En dat alles op een zeer laat tijdstip. En ik liep zodanig te tollen van de slaap, dat ik het zonder te morren heb opgeruimd, en dat wil wat zeggen!!!
Vanochtend was Uk (natúúrlijk) om 6 uur in den morgenuren, klaarwakker, stond ik 2 uurtjes later al bij de supermarkt alwaar ik gedachteloos wat spullen in de kar heb geflikkerd (Wat moet ik in vredesnaam met 3 pakken hagelslag?!?!?!)
Eindelijk thuis, dacht ik eventjes achterstallige pc-dingetjes af te werken, maar bij het zien van 72(!!!!) mailtjes in mijn in-box, is de moed definitief verdwenen.
Ik tel de minuten af om het kleine mensje met goed fatsoen op bed te kunnen gooien. (Slaapie-slaapie doen schatje??? Alsjeblief schatje, bedje liggen???) Jammer genoeg krijg ik nog steeds een verontwaardigd: "Ikke wakkuuuh!!!!" te horen.
De deurbel staat al uit, net als mobieltjes 1 en 2 en de stekker is uit de vaste telefoon getrokken. Nu is het wachten op het startsein, of beter gezegd, het slaapsein.

Kriebels

Het bevalt me eigenlijk wel, dit vakantie-gevoel. Het huishouden ligt op zijn donder, de mobieltjes rinkelen nog maar weinig, en Uk loopt de godsganselijke dag in haar blote kont (mijn interpretatie van zinnelijk maken, het werkt!!) Tijd voor ontspanning. Klinkt ideaal zou je zo zeggen, maar ik heb last van Kriebels....

Type Kriebel 1 heb ik al eens beschreven. Dat zijn die vage gevoelens in de onderbuik vanwege het gemis van een manspersoon tijdens de zonnige maanden. De natuur roept en doet zijn werk goed, en tja, dat wil nog wel eens kriebelen. Wat doe je eraan? Niets.... (behalve kwijlend kijken naar leuke Heren op de tv en het bestuderen van een enkel loslopend exemplaar in het wild)

Type Kriebel 2 is een andere zaak, dat speelt zich in mijn hoofd af. Mijn hersenen hebben de neiging overuren te draaien. Zodra mijn lichaam ontspant, gaan de grijze celletjes in overdrive. Ik zie en wil doen. Maar ik heb me juist voorgenomen NIETS te doen...dilemma!!!! Wilde plannen ontspringen aan mijn brein, nieuwe dingen die ik écht nog zo graag zou willen doen in dit leven (en er komen er steeds meer bij) Het is natuurlijk wel verklaarbaar, er zijn een aantal jaren aan mij voorbij gegaan waarin ik niet bewust heb geleefd, mijn zwarte periode. En nu maak ik een gigantische inhaalslag. Een goed gevoel hoor, daar niet van, maar ik kan die HersenKriebels maar moeilijk een halt toeroepen. En dat wil nog wel eens vermoeiend zijn.

Type Kriebel 3 zijn de kriebels van ergernis. Dit type Kriebels zou ik graag uit mijn leven willen bannen. Het houdt verband met Knopjes (en deze) Ben ik nu een persoon met een kort lontje? Roep ik Vervelen Situaties over me af? Af ben ik een Menselijke Magneet met de capaciteit Vervelende Situaties naar me toe te trekken? En ondanks mijn zeer relaxte instelling, mijn hervonden Zennnnnn, kriebelt het ook vandaag weer. Een Ex die werkelijk alles voorgekauwd moet krijgen, Bilnaden, Niet Nagekomen Beloftes, Kennissen die je alleen maar hoort wanneer ze iets van je nodig hebben, Gefrustreerde Kassa-Juffen, Belastingdienst, Irritante Muziekjes tijdens ellenlange wachttijden aan de telefoon. Kortom, iedere dag krijg ik er wel één op mijn bord geschoteld. En dat kriebelt.

En zo ga ik dus deze woensdag in....al kriebelend. En om het verhaaltje compleet te maken: Ik zit onder Grote Jeukende Bulten vanwege een teveel aan zonneschijn.

Big Mama is back in Town......jammer genoeg

Beknopte samenvatting van het Grote Camping-avontuur: Zon, vééééél Zon, Zonne-allergie, Water, vééééél Water, BBQ, Zussenstrijd, Gestoorde Familie, Drinken, vééééél Drinken, Jeuk, Verkoudheid, Lachen, Humor, Familie-Frustraties, Warm, hééééél Warm.

Maar het zit er weer op....Bij thuiskomst gaf mijn thermostaat 30,2 graden aan in mijn Barbie-flatje, en wilde ik eigenlijk rechtsomkeer maken richting het Zeeuwse. Maar ja, dà kennie hè! Met moet roeien met de riemen die men heeft. Dus duik ik deze schitterende ochtend even de stad in om naarstig op zoek te gaan naar een Ukke-zwembad dat op mijn schoongepoetst balkonnetje past.
En effe tussendoor: Opper-Bilspleet zou het geld woensdag brengen (not), maandag (not) dus moet ik tussen de bedrijven door ook nog eens flink over de zeik gaan....
Er lagen bij thuiskomst ook nog wat vervelende e-mailtjes in mijn virtuele brievenbus. De toon was: Hoe-haal-je-het-in-je-hoofd-er-een-maand-tussen-uit-te-gaan.....Ik vind dat dat na 4 jaar continue vrijwilligerswerk best wel mag, eigenlijk, stiekem....(deze idioot is ook altijd de pineut met feestdagen en schoolvakanties) Ik ben nog niet "in the mood" er een gepast antwoord op te geven, dat komt wel na het telefoontje dat gepland is richting Bilnaad.

Verder hebben we weer een enerverende Familie-bijeenkomst gehad (Kinders, ik moet altijd zo lachen als mijn familie bij elkaar is) Dé opmerking van de maand, kwam deze keer van mijn moeder. Partner van Pa (je weet wel, die net mijn zusje gebaard heeft) was aan het het vertellen hoe attent en ervaren mijn vader is richting haar. (dat mag ook wel na bijna een compleet elftal op de wereld te hebben gezet!)
Roept Ma uit (lekker op z'n Brabants als stil verzet tegen het gefingeerde ABN van Pa's Partner):
"Nou dan bende Gij ok flink veraaaanderd!!"
Waarop Pa zo dom is te vragen: "Hoezo dan?"
En Ma verteld met een sadistische glimlach, dat ten tijde van mijn bevalling, compleet met totaal ruptuur, ze na 4 uur hechten, het ziekenhuis mocht verlaten samen met Pa. Het begrip en de attenties van Pa beperkte zich blijkbaar bijna veertig jaar geleden tot een: "Kunde Gij nie effe normáál lopen....!!!!" En daar ging Pa's imago als meelevende vader direct met het afwaswater de gootsteen in...!!!! Game, set en Match voor Moeders!!!

En nu gaan we over tot de orde van de dag, en draaien we een vrachtlading aan wasjes.

Zeven Zeeën

Vanuit het Zonnige Zeeuwse Zuiden, waar ik geniet van de Zilte Zeeuwse Lucht, en de Zeven, Zoute Zeeën zal bevaren, groet ik U....

Daad bij woord gevoegd...Ik staak!!!! Heb me verplaatst naar de camping van Zusje vanwaar ik U schrijf.

Komende dagen: Dolce Far Niente, oftewel, Het Zalige Nietsdoen.

U bent allen gegroet.....(enne...geniet van het mooie weer!!!!)

HieperdePiep....

En vandaag wordt Kleine Uk 2 jaar... Zelf blijft ze volhouden dat het er 3 zijn, en daar kan niets of niemand tegen op. Dus komen er dagen van feest aan. Ja ja, meervoud, want probeer Uk's papa, mijn familie en kennissen maar eens in één ruimte te zetten zonder dat er oorlog uitbreekt! En aangezien ik geen zin heb in een extra dosis stress, vieren we Ukkies verjaardag in etappes. Dus, 4 keer taart, 4 keer cadeautjes en 4 dagen aandacht voor mijn kleine meid *zei zij met een brok in haar keel*......

Ik heb sowieso even geen behoefte meer aan een overdosis aan spanning en sensatie. Mijn besluit staat vast, ik ga komende maand in relax-modus. Iedereen moet maar even wachten tot ik weer ben bijgetankt. Jeweetwel, batterijtjes opladen, Zennnnn State of Mind, Chilllluh, m'n Ying/Yang calibreren!!!
De doorslag kwam gisterenavond. De hele dag bezig geweest met Vervelende Wethouder, Uk bezig houden, een feesthuis creëren, party-boodschappen, lading mailtjes de deur uit en als klap op de vuurpijl een crisisdienstje (dus heb ik tot 24:00 aan de telefoon gehangen om dingetjes geregeld te krijgen)
Toen moest er nog een vrachtlading aan ballonnen worden opgeblazen. En daar had ik letterlijk en figuurlijk geen puf meer voor. Dus trek ik tijdelijk de stekker uit een aantal activiteiten. Een zeer moeilijke opgave, want ik heb Spaanse Peper in mijn reet, oftewel, ik kan niet stil zitten. Overal zie ik uitdagingen in, leerprocessen, nieuwe kansen....dus pak ik met een overload aan enthousiasme te veel zaken tegelijkertijd aan. Stimulerend, maar vermoeiend.
Komende maand kunnen nog maar 2 Stichtingen rekenen op mijn inzet, de rest heeft vanochtend om 5 uur al een mailtje gekregen dat ik een maandje "vakantie" neem. Lopende projecten maak ik komende week af (liepen toch al ten einde). Nieuwe zaken kunnen best een aantal weken wachten, en zo niet, jammer dan. Het boekenwerk gaat ook even de vriezer in, de deadline is nog ver weg. Alle administratieve rompslomp mag even door een ander gedaan worden. De crisis-telefoon gaat op non-actief. Crisisvriendinnen moeten hun heil maar eventjes bij iemand anders zoeken.
Diana zoekt de zon op, op haar gerenoveerd balkonnetje (nadat de schade van de Bilspleten is weggewerkt).  Ik zal weer 2 dagen in de week op het atelier te vinden zijn en mijn "artistieke talenten" *kuch, proest* een boost geven. Picknicken, BBQ-en, zingen, dansen en springen met Uk. Sumertime!!!!!!! Middagdutjes en ijsjes. En vandaag heul veuls taart!!!

Zo, het is eruit!! Pfffft...wat een opluchting. Ik voel me spontaan een paar kilo lichter! (Toch effe checken op de weegschaal....neeeehhhj hoor, geen grammetje eraf)

Een Echte Dame...

Een zeer vriendelijke, oudere vrouw van adel, van wie ik het het voorrecht heb gehad een stukje van haar leven te mogen delen, vertelde mij:

Een Echte Dame is in staat haar gasten op hun gemak te laten voelen, ongeacht de gasten Boer of Prins zijn.

En dat is mijn voornemen voor deze druilerige maandagmorgen. Vandaag komt de Bilspleet langs, om de schade op mijn balkonnetje op te nemen.
 (kapotte ligstoel, kapotte windvanger, kapotte nieuwe bezem, kapotte mop - hoe haal je het in je hoofd cement weg te moppen???-, kapotte courgettes, kapotte wortels, kapotte zaailingen, kapotte zonne-verlichting, kapotte tomaten, kapotte tuinkruiden, kapotte bosuitjes, kapotte boontje en kapotte erwtjes)
En ik ben van plan mijzelf op te stellen als een Echte Dame.
Nee, ik ga niet uit mijn plaat. Ik ga ook zeker niet boos worden om het Aangedane Onrecht. Niet doordraaien, of doorflippen.
Ik heb een charme-offensief gepland: Een Kopske Koffie met een Koekske. In mijn hersenen heb ik al een hele speech opgeslagen.... over het Begrip dat ik heb voor hardwerkende Bilnaden, over het Begrip dat ik heb voor Het Zware Manuele Werk.
Maar ook:  het Onbegrip over het gebrek aan Respect der Andermans Eigendommen. En over Praktische, Intelligente, Pasklare Oplossingen die ter Voorkoming van het Slopen van Mijn Zeer Geliefd Balkonnetje hadden kunnen dienen.  (Goh, vraag effe of je met je dikke reet in dat ligstoeltje van Uk mag gaan chillen!)
Mocht het noodzakelijk zijn, dan stap ik met foto's van Het Door Bilspleten Aangedane Leed richting woonstichting (dit als ultieme dreigmiddel)
Ik beschouw mijzelf namelijk graag als een Echte Dame. Het viswijf-idee spreekt mij minder aan. In mijn hoofd dan hè....

Toppers

Even een dienstmededeling: mocht U in de buurt van Amsterdam zijn en 4 giebelende veertigers tegenkomen die zich gedragen alsof het een stelletje bakvissen zijn, schrik niet! Het betreft hier ondergetekende en company op weg naar de Toppers.
Voor alle duidelijkheid, nog ik, nog mijn gezelschap kan ook maar één noot meezingen met deze heren. Nog ik, nog mijn gezelschap kunnen worden beschouwd als 'fan'. Maar zowel ik, als mijn gezelschap zijn van plan er een zeer gezellig dagje van te maken. Alle kinders worden achtergelaten bij respectievelijke vaders of welwillende oma's. Wij trekken onze witste outfits aan, duikelen iets zilverkleurigs op (hoe haal je het in je hoofd), en vertrekken opgedirkt en wel richting onze hoofdstad om daar de boel onveilig te maken. Nu nog kijken wie de eerste is die naar het thuisfront belt om te checken hoe het met de kinderen gaat.

U is gewaarschuwd!

Groggie!!!!

Het staat nu onomstootbaar vast....ik word oud! De aanleiding voor deze enerverende conclusie is een dagje Efteling geweest met Ma, Zus, Ik en ukkies, een moedertje-moeder-moeder-dag. Lieve mensen, ik ben voldaan, maar gebroken! Vandaag, the day after, wil het allemaal niet meer zo lukken. Nekpijn, rugpijn, spierpijn. Maar vooral, GROGGIE!!! En dáár stoor ik me dus aan, want dat is hét teken van naderende ouderdom en het totale verval van mijn sprankelende persoontje! Waar is mijn ontembare energie gebleven? Waar is mijn innerlijke kracht naar toe gegaan? Waarschijnlijk hangen die nog ergens tussen de Vliegende Hollander en het Sprookjesbos, want hier in huis kan ik ze niet vinden! Zelfs een extra kop koffie kan mijn innerlijke motertje niet op gang krijgen....

Dit vraagt om maatregelen, en wel drastische maatregelen. Cardio, spinning, joggen, liposuctie, dieet, conditietraining, yoga.....!!!

Maar eerst vandaag haarverf halen, het grijs komt er alweer door.....

Knopje

Ik heb een knopje. Het zit ergens goed verstopt in mijn hersenen, en wordt alleen geactiveerd in bepaalde situaties. Artsen weten zich er geen raad mee, psychiaters staan verwonderd te kijken. Maar ik zit er maar mooi mee met dat knopje!

Vandaag was het weer zo ver. De aanleiding waren verschillende telefoontjes, van en naar verschillende (overheids) instanties. Ik begon vanochtend vroeg met zeer goede moed en een stralend humeur. Toen begon het...."Heeft U een ogenblikje geduld?" Het opvallende is dat er nooit een antwoord verwacht wordt, maar dat je per direct een of ander misselijkmakend deuntje te horen krijgt. "Sorry voor het wachten.", en ik kan mijn probleem spuien. Maar dat doe ik niet bij de juiste persoon blijkbaar. Dus word ik door verbonden....(weer het deuntje) Persoon nr. 2 is van mening dat Mevr. X er meer van weet, dus...(wederom hetzelfde deuntje) Maar Mevr. X is er niet, en daar komen ze na 20 minuten achter, dus verbinden ze me door met Mr. X (geen familie)...Laat Mr. X nu net niet op zijn plaats zitten. Of ik zo vriendelijk wil zijn het later nog eens te proberen.

We zijn nu op het punt gekomen waarop ik spontaan last krijg van mijn zenuwtik.

De 2 daarop volgende telefoontjes verliepen niet veel anders. Van mijn goede humeur was weinig meer over, en de moed zat ondertussen al in mijn schoenen. Maar ik geef niet zo maar op! Ik ben een doorzetter!
Ondertussen met de kater naar de dierenarts gesjeesd, en terwijl ik op de uitslag van de urine-test aan het wachten ben, gaat het mobieltje.....Mr. X.

En dan gebeurt het!!! Deze meneer blijkt een ongelooflijke HURK te zijn die zijn communicatieve vaardigheden in zijn reet heeft zitten. Zoals altijd doe ik een eerste poging beleefd te blijven en de situatie opnieuw voor te leggen. Tevergeefs. De hurkheid verdwijnt niet. En aangezien ik in deze situatie in mijn gelijk sta, en dat ook wil krijgen, doe ik een tweede poging. Dat was dus niet aan hem besteed....
En nu komt mijn knopje in beeld....van de reguliere off-stand, springt-ie spontaan op on. Eenmaal thuis kruip ik achter de laptop en schrijf. Ik verander van persoonlijkheid en er ontbloemt zich een prachtig epistel. Ik leg mijn casus uit en doe uitgebreid verslag over de behandeling van Mr. X. Ondertussen verandering ik in een volwaardige multi-tasker: Ik zoek, en vind naam en telefoonnr. van de baas van Mr. X. Ik geef de kat zijn pilletje. Bewonder de tekening van puk. En ik word hyper. Ik krijg de Big Boss aan de telefoon, leg het boeltje nogmaals uit en krijg mijn (verdiende) gelijk. Ondertussen bel ik ook de opdrachtgever van het zooitje, en donder de boel bij hen op tafel. Dan ben ik goed op dreef, en gaan er nog een paar telefoontjes her en der uit van een gemuteerde Diana. Het levert resultaten op! Ik haal overal mijn gelijk! Nog een telefoontje! Nog een telefoontje! Mijn hersenen draaien overuren......

Da's dus mijn knopje. Nu weer even de off-stand vinden.

Horen, Zien en Zwijgen

Op een dag als vandaag, kan ik niets anders doen dan even terug denken aan de gebeurtenissen van vorig jaar tijdens Koninginnedag. Een onbegrijpelijke daad op een onbegrijpelijk moment gepleegd. Niet te vatten, maar ook niet te veroordelen. Voorop gesteld dat ik het vreselijk vind, voor de slachtoffers en hun nabestaanden. Voorop gesteld dat ik me bewust ben van de impact die de gebeurtenis bij De Naald hebben gehad voor de mensen die getuige zijn geweest van dit drama. Toch kan ik er niets aan doen, mijn gedachten dwalen ook af naar Kart. T. Hoe eenzaam moet die man wel niet zijn geweest? In wat voor afglijdende psychische staat verkeerde die man afgelopen jaren? En niemand die het zag.....Of misschien werd het wel gezien, maar draaiden de mensen zich om bij het zien van andermans ellende.

Kijk, daar word ik nu in, en intens verdrietig van. Ellende is er nu eenmaal in de wereld, maar iedereen kan op eigen wijze een bijdrage leveren om het boeltje te verbeteren. Maar net doen alsof alles ok is? Nee, dat begrijp ik niet! Niet iedere zwerver is een loser, niet iedere verslaafde is uitschot, niet iedere Marokkaan is een dief, niet ieder psychisch instabiele persoon is gek. Hoe vaak zien we mensen die lijden, en draaien we ons om? Ik heb me er ook schuldig aan gemaakt. Hoe vaak lezen we niet over ouderen, die maanden dood in huis liggen, zonder dat een hond zich om hen heeft bekommert?
Menselijk lijden dat niet wordt gezien, of erger, wordt genegeerd. Iedereen, jij en ik, we hebben allemaal ons eigen verleden geleefd, en dat heeft ons ieder gebracht tot wat wij zijn op de dag van vandaag. We sjouwen eenieder, ons portie aan emotionele bagage ons mee. Achter ieder mens zit een verhaal. Achter ieder verhaal zit een mens.

Zo zal ook een persoon als Kart T. zijn verhaal hebben gehad, alleen heeft niemand de moeite genomen ernaar te luisteren.

Daarom dwalen mijn gedachten eventjes terug naar Koninginnedag 2009. Uit respect voor iedereen die heeft geleden. Ook diegene die in stilte heeft moeten lijden.