Dromen...

De dromen die ik twintig jaar geleden had, zijn vervlogen. Het leven had wat anders voor mij in petto. En met vallen en opstaan heb ik op een andere manier leren leven en leren dromen.
Mijn meest intense verlangen, mijn grootste droom en wens is allebei mijn dochters in mijn armen kunnen houden. Één keertje maar. Een minuutje is genoeg. Gewoon, om ze te laten voelen dat ze allebei een stuk van mijn hart zijn. Gewoon, om eventjes de geur van mijn meiden op te snuiven. Gewoon, om ze te laten weten dat ik er altijd voor ze zal zijn.
Nu is dat in deze situatie niet zo "gewoon". Het is een droom met heel wat haken en ogen eraan vast op allerlei gebieden. Maar het is mijn droom.
Laat ik eerlijk wezen, de gedachte mijn dochters te kunnen omarmen is ook een stukje houvast geweest in de afgelopen jaren. Een stukje blind vertrouwen in het goede dat kan zijn. Zonder dat sprankje hoop, zou ik niet zijn waar ik nu ben.
En omdat ik de Grote Uk nu eenmaal niet kan knuffen, knuf ik Kleine Uk suf. Niet ter compensatie, maar juist omdat ik heb ervaren hoe het voelt als wanneer je een kind niet kan vasthouden.
Iedere dag herhaal ik hetzelfde riedeltje tegen Kleine Uk: "Moppie...heeft mama jou vandaag al verteld hoeveel ze van jou houdt?" Het antwoord hangt af van het Kleuterhumeurtje en varieert van "Ja mama *sjucht* zooooo veel *sjucht*" tot een: *giechelgiechel* Nee mama....*giechelgiechel*....vertel eens????"
Tegen Grote Uk vertel ik dat ik van haar houd, en dat ik trots op haar ben. In haar Puberwijsheid antwoord ze me, dat ze dat altijd heeft geweten.
En mijn droom....? Wel, hij komt steeds dichterbij. Met alle obstakels die overwonnen moeten gaan worden. Het vereist wat tijd, een portie organisatie-vermogen, wat gezond verstand en medewerking van Ex 1 (*kuch*), een snuifje juridische capaciteiten en een fikse dosis "Good Luck".
Ik blijf geloven in mijn droom, vooral nu we weer een klein, heel klein stapje dichterbij de verwezenlijking ervan zijn.....