Puberwereld

Met het telefoontje van Grote Uk, deed ook het fenomeen "Puberteit" zijn intrede in mijn leven. Ik liet een Groot Meiske achter, en kreeg daar een RasPuber voor terug. Da's effe wennen dus!
Nu is het werkelijk wonderbaarlijk hoeveel Grote Uk en ik op elkaar lijken, niet alleen qua uiterlijk (twee druppels water), maar ook qua puberale gedachtegangen. Er is dus veel herkenning op het moment dat ik met een enorme Domme Big Smile van Oor tot Oor zit te genieten van haar PuberPraatjes. Ik hoor mijzelf terug in haar verhalen en ik begrijp haar met een half woord (niet dat ik er ook maar een woord tussen krijg, want ze lult 5 kwartier in een uur en steekt daarmee de loef af aan haar moeder) Tja, ik Geniet van onze gesprekken, zit op een Roze Wolk en kan haar niet vaak genoeg vertellen hoeveel ik van haar houd en hoe enorm trots ik op haar ben. Ieder woord sla ik mentaal op. Ieder telefoontje licht een tipje van de sluier op. Ieder gesprek verzacht de pijn van afgelopen jaren.
Dit contact is natuurlijk nog erg fragiel, en daarom laat ik haar zelf bepalen hoe de conversatie verloopt en welke onderwerpen zij zelf aan wil snijden. En ik Geniet. Van haar Stem. Van haar Zijn.
Ook van haar dwarse en opstandige verhalen. Want dat ze vaak haar kont tegen de kribbe aan gooit, is me ondertussen wel duidelijk! Ik kan niets anders doen dan beamen dat ze werkelijk een dochter van haar moeder is (en wederom siert een Grote Glimlach mijn mond)
Met iets van (leed)vermaak denk ik terug aan Ex 1, die mij ooit vertelde dat hij alle bladzijden over mij uit zijn boek had gescheurd, en dat ik wat hem betreft, nooit had bestaan. Da's toch een verrekte moeilijke opgave als je een kloon van je Ex-vrouw hebt rondhuppelen die bovendien hetzelfde opstandige karaktertje tentoonstelt!
(voor alle duidelijkheid: ik spreek alleen met respect over haar vader, maar dat impliceert niet dat mijn gedachten zo nu en dan perfide vormen aannemen)
Na een lang (heuls, heuls lang) verhaal over haren, knippen, scheren, verven, waarbij ik alleen maar zit te glimlachen (en daarbij terug denkt aan de keer dat ik zelf op 13-jarige leeftijd met een lok over een weggeschoren koppie thuis kwam), kwam het eruit dat "papa het er eigenlijk niet mee eens was" maar dat zij vindt "dat zij het recht heeft haar eigen identiteit te ontdekken". En dan komt het...... "Mama...wat vindt jij daar nou van?"
En dan zit ik dus weer als een idioot te glimlachen, want mijn dochter vraagt om mijn mening! Glunderend probeer ik iets educatief verantwoord uit te kramen, daarbij prekend over gehoorzaamheid aan haar vader, maar ieder argument werd met een puberale zwaai van de tafel geveegd. En damn! Nog goed beargumenteerd ook! Tja, dan rest mij als moeder-op-afstand niets anders dan te verzuchten (wederom met een Grote Glimlach) Meiske...ik krijg bijna medelijden met je vader....bijna dan hè ;) Dat levert dan weer een puberale giegelbui op waarna het onderwerp wordt: Dat-domme-kind-op-school-die-nu-mijn-allerbeste-vriendin-is.

Puubsters....ik moet er nog even aan wennen. Voorlopig blijf ik erbij glimlachen....