Voor het blok gezet: over Goud, Wierook en Mirre

Opgelet: Emo-logje.....

Twee meiden heb ik op de wereld mogen zetten, Goud en Mirre, wat tevens de tweede naam is van Kleine Uk. Wierook kwam aanwaaien samen met Ex nummertje 2. Destijds een heel klein meisje met ondergewicht vanwege alle rotte tandjes in haar mondje. Met haar platina blonde bos haar en blauwe ogen stal ze meteen mijn hart. De schrijnende situatie bij haar moeder deed pijn om aan te zien, en helaas kon en mocht ik niets doen. Heb dus maar het enige gedaan wat wel toelaatbaar was: Van haar houden.
En ik heb Wierook groter zien worden. Met toestemming van haar moeder, hebben we in het ziekenhuis haar tandjes laten trekken. En langzaam aan leerde ze alles eten, en kreeg een normaal gewicht. We hebben haar weken achtereen gestimuleerd in haar ontwikkeling. En ze liep haar achterstand ruim in. Een lieve meid, soms te volwassen voor haar leeftijd.
Mijn drie meiden.... Drie Giften die ik heb mogen ontvangen.....

En toen vertrok Ex 2 uit mijn leven. Op een lullige manier. En met zijn vertrek verdween ook Wierook uit zicht. Nog anderhalf jaar lang heb ik van alles georganiseerd om dat kleine meisje te volgen. Heb op afstand gemoederd. Er lagen altijd pakjes klaar met Sinterklaas. De kerstdagen hebben we nog samen gevierd. Ik heb haar vastgehouden, en gekoesterd. Heb met lede ogen aan moeten zien hoe Ex 2 afzakte in zijn oude manier van leven, en hoe Wierook daar getuige van was. Totdat Ex 2 er genoeg van had en mij heeft toegebeten dat ik geen enkel recht had me met zijn en haar leven te bemoeien. Ik had niets over haar te zeggen. En hij had gelijk, dat recht heb ik niet.
Mirre kan ik beschermen, Wierook niet....

Ik schaam me er niet voor; ik heb hem gesmeekt Wierook soms te mogen zien. En zoals vaak gebeurt in een separatie, kreeg ik het enge idee dat Wierook inzet werd van een strijd. Een kind dat niet het mijne is, waar ik op geen enkele manier, enige vorm van zeggenschap over heb. En dat weiger ik! Wie mij en mijn verhaal een beetje kent, weet dat ik niet zo in elkaar steek. Dat ik mezelf letterlijk bijna dood heb geknokt voor één kind, en dat ook zou doen voor het andere terwijl de situaties niet meer verschillend had kunnen zijn!

Dus nam ik afstand. Wanneer de situatie tussen Ex en mij soepel liep, kreeg ik als beloning een paar uurtjes met Wierook. Dan ging er een groot slot op mijn mond, en genoot ik. Op de momenten dat het onweerde tussen ons, bleef Wierook weg.

En dan kom ik in het heden. Jullie horen vrij weinig over de situatie tussen Ex 2 en mij. Want ik heb het opgegeven achter hem aan te rennen om hem te wijzen op zijn rol als vader. Ik heb me er bij neergelegd, dat hij ervoor kiest niet aanwezig te zijn in het leven van mijn Kleine Uk. Één keer in de maand krijg ik een telefoontje. Één keer in de twee maanden ziet Uk haar vader, ALS hij op komt dagen. Hij heeft het zelfs gepresteerd om met Sinterklaas niet op te komen dagen terwijl Ukje zat te wachten om met Papa cadeautjes uit te pakken. Pas laat in de middag heb ik hem telefonisch te pakken gekregen, en vertelde hij mij dat hij ziek was.... Hoe ziek kun je zijn dat je niet eens de telefoon op pakt om een belletje te geven dat je niet kunt komen op zo'n speciale dag?
Ukkie's Papa mag mij altijd bellen, en mag haar ten aller tijden zien, en hij kiest ervoor dat niet te doen. En zo hebben we een tijd geleefd. En het was rustig. Er was balans.

Tot gisterenavond laat....

Een telefoontje van Ex 2. Of ik een dag door wil brengen met Wierook, want ze mist mij zo..... En mijn hart brak voor de zoveelste keer.....
Want wat nu? Het liefst was had ik haar per direct opgehaald, suf geknuffeld en net als vroeger in bed gelegd en een heel boek voorgelezen. Waarom doe ik dat niet? Simpel. Het voelt als emotionele chantage, en hoe hard het ook klinkt, ik ken Ex goed genoeg om te weten dat dit niet zonder reden gevraagd wordt. Ik weet dat er concessies ten opzichte van Uk tegen over staan. En die concessies maak ik niet. Ik voel me enorm voor het blok gezet, en ervaring heeft mij geleerd dat dit vreemde gevoel meestal op waarheid berust.
Dus is mijn hart verscheurt. Ik heb de tijd genomen om er over na te denken, want het is zo ontzettend moeilijk een kind weer los te moeten laten. Zelfs al komt ze niet uit mijn baarmoeder.

Ik heb mijn gedachte laten gaan over het wel of niet plaatsen van dit logje. Aangezien ik er een nacht van wakker heb gelegen, heb ik het toch op het www gegooid. Niet vaak vraag ik jullie om een reactie. Deze keer wel. Ik zou graag jullie mening willen weten, voordat ik me hals-over-kop weer een keer in een emotionele achtbaan stort, terwijl het op dit moment juist zo lekker rustig is in ons leven.

Diana