Onrust in den Billen...

Nee.... geen buikgriep...gewoon dat onbestemde gevoel van onrust.... Er zullen wel wat Dames zijn die dat herkennen. Vooral tegen de tijd dat we ons maandelijks uitje hebben. Het kan ook een overdosis aan cafeïne zijn... maar ik hou 't op PMS (geweldig excuus voor onverklaarbare emoties!!) Er komt niet veel uit mijn handen, en dat wat eruit komt valt niet goed. Tijd dus voor een trap onder die onrustige billen....

Voor de nieuwsgierigen naar mijn schets-gebeuren: Ik houd van naakten!!! Dus Coob, dat wil je vast niet boven je bed hebben hangen!! En ja Karin, ik broed al een hele tijd op iets...hihihihi!!!! Dus hier komt-ie dan.... Ex 2!!! Nee, ik ben niet heulemaals gek geworden!! En ik heb totaal géén behoefte aan een naakte Ex in the house... Maar ik wil wel effetjes z'n lichaam lenen. Aangezien ik voornamelijk torso's schets, hoeft ik me ook geen zorgen te maken over bijbehorende rotkop (whoehahahahaha) Het is niet zo dat-ie over een goddelijk lichaam beschikt, het is zijn rug en schouder-partij die ik vast wil leggen. Gravend in mijn geheugen, lukt het wel...maar niet precies zoals ik wil. Dus heb ik een fotootje nodig... "Zeg B....Trek eens effe je shirt uit...voor artistieke doeleinden dan hè!!" Maar aangezien ik last heb van een gevalletje Onrust in den Billen, waag ik me er voorlopig nog maar niet aan... Het is natuurlijk ook een kwestie van toeslaan op het juiste moment.

Voor de nieuwsgierigen naar het dieet-gebeuren: Ik geloof dat ik er een weekje darmreiniging tegen aan gooi. Mijn huid en energie-peil kunnen wel een schoonmaakbeurt gebruiken. Het is nog een beetje vroeg in het jaar, maar who cares... Dat geeft me ook een week extra om me te bezinnen over welke weg ik in ga slaan. (al denk ik toch echt dat ik weer naar eiwitrijk neig...ik neem de stank voor lief Lynda. Mintjes doen wonderen!!!) Bovendien heb ik ook nog een voorraad aan shakes liggen. U vraagt zich af: "Hoe dat zo?" Wel, een afdankertje van vriendin, die grof heeft ingeslagen, maar het na dag 1 al voor gezien hield.

En Dames, nog een nieuwtje... Ik heb er een heuse aanbidder bij!! Echt waar!! Ik word gebombardeerd door mailtjes. Via een gemeenschappelijke Italiaanse vriendin die de taak als Cupido wel zag zitten. Één probleempje...Ik geloof werkelijk niet dat het mijn type is.... Het is geen goed teken als je in lach schiet bij het zien van de foto van desbetreffende meneer. En hij is errug zwaar op de hand. Mijn God, want kan die vent filosoferen zeg!! Het beantwoorden van zijn mailtjes verreist uiterste concentratie en boel veuls geduld. Maar goed, ik kan zeggen dat ik er een echte, heuse, aanbidder bij heb. En dat wilt toch wel wat zeggen op mijn nog net geen 40ste!!! (het is dus niet bovenstaande meneer...die ik overigens wel een lekker snoepje vind en ook Italiaans is....)

Oeps....

Was ik me toch vergeten, tussen alle half gevulde dozen door, mee te delen dat er wederom geen grammetje af is... Ook niks erbij. En dit doet mij dan toch ernstig twijfelen aan het goed functioneren van de weegschaal. Het ding staat nu dan ook geparkeerd bij het weg te gooien vuil. Want Diaan gaat het over een andere boeg gooien om de kilo's aan overgewicht te lijf te gaan. Welke boeg, vraagt U? Nou, dat weet ik nog zo net niet. Daar moet maar eens een nachtje over geslapen worden. Ik weet nu inmiddels wel dat "Atkins Light" niet zo'n succes is.

Maar goed, mijn stralende humeur is wedergekeerd. (waarschijnlijk ook omdat ik een paar hilarische stukjes tegen kwam in blogland) Zo meteen kukel ik Uk haar bedje in, en ga ik genieten van een kop koffie, wat muziek en een schetsblok.....

Gevulde dozen

Jullie waren al op de hoogte van de 50 verhuis-dozen die hier kant en klaar staan om gevuld te worden met mijn huishouden... Nou, het begin is gemaakt hoor! Gisteren samen met vriendin de schuur aangepakt. Tussen het vullen, sorteren en opruimen door, waren de jaren 80, n.a.v. een geweldig topic van Lynda, hét onderwerp van gesprek. Lachen, gieren, brullen hebben we gedaan!! Een fantastische trip down Memory Lane!
Maar goed, na veuls vloeken, lachen en verbazing vanwege boel veuls rotzooi, is de schuur klaar, de ritjes naar de stort zijn gemaakt, en zo werd het tijd om boven aan de slag te gaan.
Wel Dames, da's geen succes.... Ukkepuk wilt juist vanochtend alle beschikbare aandacht van mama hebben, de katten zijn van slag door zo veel activiteit in huis, er staan al 7 zakken met vuil te wachten om gedumpt te worden (en ik kan niet naar de container lopen vanwege Uk, die ik natuurlijk niet alleen in huis laat!). Ik kan werkelijk waar mijn derrière niet draaien in de zooi die rond slingert.
En daar kan ik nou zo enorm kriebelig van worden! Ik neem mijn petje af voor de Dames die aan het verhuizen zijn, hun huisje opnieuw decoreren, het boeltje verbouwen alsof ze een taartje bij de koffie eten! Hier is de paniek toegeslagen... Ben reuze geïrriteerd!!!
De hulptroepen (in de persoon van vriendin J.) liggen waarschijnlijk nog op één oor. Niemand in de buurt die Ukkie een paar uurtjes over kan nemen. Dus geef ik de pijp aan Maarten! Ik laat de zooi de zooi, en ga tussen de dozen knutselen met Uk. Of tussen de zakken kroelen met Uk. Of ik naai er tussen uit.....

Hersenloos

Vandaag had ik dus last van hersenloosheid. Iedere vrouw kent het wel, mannen schijnen er over het algemeen minder last van te hebben. Inkomende informatie krijgt een verkeerd plekje, en valt niet meer op te roepen. Doelloos dolen door het huis. Leegte op de plek die normaal gesproken overvol zit. Gedachten die van hot naar her vliegen.

Het begon al met de eerste bak koffie. Vol overtuiging nam ik een slok, en het bleek slootwater te zijn. Geen nieuwe pad in de s.enseo gestopt. En ook het tweede bakkie ging mis....Hersenloosheid. Ukkie naar kinderdagverblijf gesjeesd, op naar projekt 1. Op de fiets. En daar word ik niet vrolijk van. Dat weet U. En daar stond ik voor een dichte deur met een pijnlijke kont. Vanwege de vakantie gesloten. Ten tijde van de mededeling dat ik 2 weken afwezig zou zijn, werd er gezegd dat het 'problematisch' zou kunnen uit pakken bij de cliënten vanwege de 'continuïteit' van het 'groepsproces'. Diezelfde continuïteit hoeft niet langer een probleem te zijn, als de verantwoordelijke Dame haar billen wilt parkeren aan de Spaanse kust. En in mijn hersenloze staat werd ik niet eens boos.

Maar goed, daar stond ik dan. Met pijnlijke billen, hersenloos te wezen. Terug fietsen zat er nog eventjes niet in. Dus heb ik mezelf laten zakken op een bankje. En daar zag ik de gebroeders en gezusters Kuiken. 3 Haantjes en 2 Hennetjes. En 2 verkruimelde koffiekoekjes in een overvolle handtas. Terwijl de familie genoot van de onverwachte maaltijd, bedacht ik me dat: A) een L.exus een mooie auto is. B) de eieren mijn neus uit komen. C) bruin/wit mij meer ligt dan zwart/wit. D) Willem-Alexander écht lelijk is.
Toen de kuikens keurig één voor één hun cloaca leegde voor mijn neus, filosofeerde ik over: A) de complexiteit van de menselijke psyche en B) het fenomeen hersenloosheid.
De kuikens genoten van gespetter en gespatter in een zandbad, en ik bedacht me, dat ik me maar eens met iets meer nuttigere zaken moest gaan bezig houden de rest van de dag.

Helaas laat de hersenloosheid niet zo maar verjagen, en fietste ik compleet de verkeerde kant op in een compleet automatisch breinloos modus. Pas na een kwartier, nadat mijn gedachten alle hoeken van het universum hadden gezien, besefte ik dat ik toch echt terug moest fietsen. What goes up, must come down... en daar dacht ik maar eens over na op de terugweg.

Ik zal U besparen wat de rest van deze hersenloze dag mij heeft gebracht. Het varieert van een vergeten laptop (kon ik weer terug fietsen, en daar word ik echt niet blij van!) tot het over het hoofd zien van mijn Uk in de speeltuin van het kinderdagverblijf. De arme dreumes stond "Mammmmaaaa" te schreeuwen, en ma struint gewoon langs haar heen, de school binnen.

Nu zit ik veilig op de bank, en Uk ligt al veilig in haar bedje. Een goeie die mij van mijn plaats af krijgt vanavond!!!

Ironie van het Leven

Gisteren werd er een luchtmacht-meneer, met alle bijbehorende militaire egards naar zijn rang, begraven. De dienst vond plaats in de Grote Kerk. En man van vriendin stond wacht. Ben dus neergestreken op een terrasje om te wachten op vriendin J. (man wacht = wij stad) En het werd later dan afgesproken, dus een belletje richting vriendin. Tja, die lag nog te ronken in haar bed. Terug naar huis was geen optie want Uk wilde 'Papa' zien. (Ja, Beste Menschen, aangezien biologische Pa zijn hoofd één keer per maand laat zien, is Uk zo slim om ieder aanwezig manspersoon als een nieuwe papa te adopteren.)

Op zich was het een vreemde ervaring. Aan de ene kant stond een lijkwagen, en bij het gemeentehuis een trouwauto. Treuren om verlies, en geluk over een nieuwe levensfase op nog geen 100 meter afstand. Ironie van het Leven....

De toegangswegen werden afgesloten, Politie, Koninklijke Marechaussee aanwezig. Erehaag op wacht bij de ingang van de Kerk, 8 man sterk aan dragers...en het op De Grote Markt werd het stil.... Echt heel stil. Een kippenvel-momentje. Een mooie stilte. Een stilte uit respect. En je kon een speld horen vallen...

Totdat Uk het op haar heupen kreeg.... Toen schalde er knoer-kei-hard over het plein:

"PAAAAAPPPPPPPAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!"

Alle hoofden (en dat waren er toch aardig wat!) draaiden zich richting Uk. Begrijpt U hoe ik mij voelde??? Mijn hoofd plofte zowat uit elkaar. Schaamrood naar de kaken. En Uk was zich van geen kwaad bewust. Als klap op de vuurpijl maakte ze een militair salut. (Duh...zo stonden al die mannen er ook bij!!) En dat leverde boel veuls 'Aaaahhh's en 'Oooooh's' op. En ja, toen ik ik niets anders doen dan (in stilte) glimlachen.....

Zo heb je er geen... En zo heb je er...4!!!!

Paniek in de tent!!! Een Award van Cobi ontvangen!!! Wat nu!!! Goh, wat voel ik me vereerd zeg! (En dat meen ik serieus....) Eventjes later kreeg ik er nog eentje binnen van Valhalla!!!! Een paar uurtjes later kwam Ineke ook met een Awardje aanzetten! Tegen de avond kwam ook Manon  langs met een Award!! Ik ben spontaan een paar centimeter gegroeid en loop naast mijn schoenen! En toen... Twijfels, Dames, twijfels....Moet ik 'm nu 20x doorgeven??? Verwachten jullie nu 20 bekentenissen van me??? Na rijp beraad tussen me, myself and I, vond ik eigenlijk dat 5 een mooi getal was. Dus eventjes mijn hersens pijnigen over de 5 dingen die jullie nog niet van mij weten....

1) Ik ben in principe een lui persoon, en aangezien ik het een zeer vervelende eigenschap vind, over-compenseer ik mijn luiheid door hyper-actief door het leven te rennen. Maar aan de basis van al het gesjees, ligt gewoon ongeneerde luiheid.

2) Ben dol op uitgebreid koken, maar heb het broertje dood aan de afwas. Kom je onverwacht bij mij op de koffie, dan heb je kans dat je tijdens het senseootje en de stroopwafel tegen een berg afwas van 3 dagen aan kijkt. Daar tegenover staat wel dat je 'vrijwillig' (ahumm) proefkonijn zult worden van het uitproberen van een nieuw recept.

3) Ik heb een hekel aan B.irkenstock's....sorry fervente Stock's dragers... Ik weet het, ze zijn ideaal, vormen zich naar je voet, ze zijn om dag en nacht te dragen...maar niet voor mij. Nu ben ik sowieso geen voorstander van sandalen in het algemeen, dus voel U zelf niet persoonlijk aangesproken. (C.rock's vallen hier ook onder)

4) Horrorfilms en Thrillers: Ik ben er dol op!!! Maar ik durf er niet alleen naar te kijken!! In gezelschap is er geen vuiltje aan de lucht. Maar in mijn uppie op de bank schijt ik zeven kleuren, en verander ik in een angsthaas, weggekropen in het hoekje van de bank met mijn handen voor mijn ogen (en toch stiekem gluren hihihi)

5) Na 2 keer mijn stuitje gebroken te hebben, heb ik last van chronisch ontstoken botvlies. Voor alle duidelijkheid: Dat staartbeentje zit niet in de rug, maar in de kont!!!! Fietsen, zitten en andere activiteiten waar mijn edele zitvlak mee van doen heeft, worden zeer pijnlijke zaken. Het niet willen fietsen heeft dus niets te maken met bovengenoemde luiheid, maar met een pijnlijke reet!!!

En dan dilemma nummertje 2, het doorgeven. Het liefste zou ik iedereen een Award en een bedankje doen toe komen, want Dames, ik vind het een gezellig boeltje hier in Blogland!! Iedereen heeft een eigen manier van schrijven (wat leuk is om te lezen) Iedereen heeft zijn eigen, unieke manier van onderwerpen behandelen (zo blijft het interessant) Dus, wederom naar rijp beraad tussen me, myself and I, heb ik op goed geluk 5 keer geprikt (ja,ja, met een sateh-stokje....!!!). De Award stroomt door naar: Sunflower-Tricky,  Henriëtte, Kniepertie, Alle Dagen Mama, Bewuste Eenvoud

Dan wil ik jullie op de valreep nog bedanken voor de toffe reacties op vorig blogje. Ik ben niet extreem productief qua schilderen hoor! Maar ik vind het erg leuk aan te modderen en soms de 'aangever' te zijn. Nieuwe technieken uit te proberen, anderen enthousiast te krijgen, ideeën te spugen. Dat levert vaak leuke werken op die dan wel niet mijn naam dragen, maar waar wel een stukje 'Diana' in zit. Het kunstproject is dan ook mijn uitje naar de snoepwinkel... allerlei materialen, doeken en een gezellig groepje mannen en vrouwen die allemaal hun 'eigen ding' doen, en waar opbouwende kritiek een 'must' is. Acqua Marina is een met kaarsvet behandeld 3-D doek (ik denk 40x50x5) bewerkt met ecoline en afgewerkt met acryl. Het is een echte 'Diana' ;-)

En ook een P.S.-je....Tijdens het prikken van zag ik zowaar dat er een mannelijke volger bij staat. En dat vind ik nou eens stoer!!!! Johan, laat wat van je horen, want wat mannen-input is altijd gewenst!!!

Acqua Marina

Jullie hebben gelijk, die staking doet mij enorm goed. Ik geloof dat ik mijzelf een beetje aan het verliezen was tussen alle zelf-opgelegde verplichtingen door. Het noodgedwongen uitkering vangen, is niet mijn ding.... Ik loop rond met het idee dat ik mijn best moet doen om mijn geld 'te verdienen' en neig erna ieder beschikbaar project aan te pakken. En zoals in veel dingen in mijn leven, overdrijf ik.

Maar goed, ik heb mijzelf heerlijk uitgeleefd gisteren. Het leuke was dat er een idee werd geboren tussen mij en een andere deelneemster. Floep...in een mum van tijd werd er tussen twee mensen een gedachte vorm gegeven. Helaas moeten we onze lusten (en enthousiasme) bedwingen, want helaas-pindakaas, ook het kunstproject sluit zijn deuren vanwege de vakantie-periode...

Maar voor de nieuwsgierigen....zie hier Acqua Marina...ecoline op doek...... Ik wacht op feedback.....

Short notice

Een dagje later dan voorgenomen, maar hier issie weer!!! De tussenstand!!! En ik kan U vertellen dat er wederom geen gram af of bij is.... Conclusie: A) De weegschaal is kapot. B) Het door mij gevolgde dieet is geen succes. C) Mijn lichaam heeft geen zin wat kilootjes kwijt te raken. D) Onbewust leef ik mee met Floor in La Douce France.....

Wat de reden ook is, ik ga me er vandaag niet mee bezig houden. Ukkepuk zit een dagje op het kinderdagverblijf, en ik stort me vandaag op het schilderen. Zo meteen op bestijg ik mijn stalen ros, en vertrek ik richting atelier alwaar ik me stort op de voorraad acrylverf. Kop koffie erbij, muziekje in de oren en uitleven maar!!!

De plannen om letterlijk ruimte te creëren, neemt steeds meer vorm aan. Lieve vriendin J. heeft 50 verhuisdozen van marktplaats gevist, en we gaan beginnen in het schuurtje. Meer ruimte in de schuur, betekent dat er alvast zooi van boven naar beneden kan worden verplaatst. Ook al is de wachttijd voor een nieuw huisje 3 jaar, stiekummm, heuls stiekummm, hoop ik door iedere week mee te doen met de loting, dat het wat sneller gaat.... Mocht ik "winnen" (steek die kaarsjes aan, stuur die positieve gedachten, draai die duimen in een kramp) dan staat er al boel veuls kant en klaar om te vertrekken. (En Henriëtte, neem de camper dan maar mee als je mijn kant op komt hihhihi!!!!)

Ik heb er zin in vandaag....!!! Die staking doet me goed!!!

Jakko... Aangenaam...

Nee Dames, geen nieuwe lover, wees gerust.... Jakko is een papegaai met een verhaal die nu ruim een jaar ons leven deelt. Voordat U nu de dierenbescherming belt vanwege zijn belabberde uiterlijk, hij is nep, en ook het veren-verlies heeft een verhaal.

Zo tegen het einde van iedere zomer, bij het vallen van de eerste bladeren, wordt het startsein gegeven voor wat vervelende maanden. Buiten wordt het steeds vroeger donker, en mijn humeur verzwart mee. De aanloop naar de feestdagen en verjaardagen is een periode waarin het gemis van mijn oudste Uk extra voelbaar is. Maar in plaats als een lamgeslagen vogeltje heftig depressief op de bank te hangen, creëer ik nieuwe "projekten". Gedurende het jaar sla ik frutseldingetjes in, en ga ik op zoek naar nieuwe "hobbies". Puzzelen, breien, haken, kralen, 3-D kaarten, U kunt het zo gek niet bedenken of ik heb het tijdens de donkere maanden gedaan.
Maar ja, alleen is ook maar alleen....dus kreeg ik vorig jaar een niet zo verstandige ingeving die ik deelde met mijn zus: Een hond.... (Heb ik U al verteld dat mijn appartementje écht heuls veuls klein is? Vast wel!!) Mijn enthousiasme werd logischerwijze niet gedeeld door zus. Ik heb nl. de voorkeur voor hondjes formaat Mastino Napoletano.....
Ze heeft geprobeerd me een goudvis aan te smeren, eventueel een hamster, maar ik had mijn zinnen gezet op een hond. Toen ik na een week weer mijn gezonde verstand hervond (Ja, ik ben natuurlijk niet he.le.maal gestoord!!) heb ik het geintje (zussie knettergek maken) doorgezet. Weken lang heb ik haar gebombardeerd met wilde verhalen, de honden werden steeds groter en waakser. De zogenaamde depressie werd steeds heftiger en aangesmeerde schuldgevoel van zus werd steeds groter. (Wij zijn sadistisch aangelegd bij ons in de familie)
Zuchtend en steunend heb ik toegezegd van een hond af te zien, en er een papegaai op na te gaan houden...hetgeen niet praktisch is met 2 katten in huis (en mijn huisje is écht heuls veuls klein!!!)
Krijg ik een telefoontje van zus:

Zus (over-exited state): "Diaan!!!!!!!" "Ik heb een grote verrassing voor je!!!!!!" "Raadt eens.....?"
Ik (verbaasd): "Uuuuuuhh.....een....uuuhhhhh...." (Ik ben erg slecht in raden)
Zus: "Je wilde dit zoooooo graag!!!!"
Ik: "misschien een....uhhhhh......"
(Ondertussen hoor ik mijn kleine nichtje "Jakko....Jakko...." roepen en ook mijn zwager lijkt bere-entousiast.)
Zus: "We komen nu langs om hem te brengen hoor!!!" "Hij is echt, echt, echt leuk..."
(En toen begon het te dagen.... er zou een papegaai in huis komen. In een flits had ik visioenen van een fladderend beest en op hol geslagen katten. Op dat moment vervloekte ik mijzelf en het geintje dat ik zo ver had door gevoerd)
Ik (wanhopig): "Oooooh nee hè....."

Enfin, koffie klaargezet en maar moedeloos gaan zitten.....in mijn hoofd bleven de spookgedachten maar malen.
En toen kwamen ze aangezet, die zus, zwager en nichtje van me....met Jakko, de nep-papegaai.... Een pak van mijn hart, en mijn verdiende loon.

En waarom Jakko zijn veren verliest? Wel, diezelfde zus heeft mijn Ukje enorm laten schrikken door keihard "BOE" te roepen op het moment dat ze Jakko wilde aaien. Kind meteen fobisch naar alles wat fladdert. Om die angst kwijt te raken (arme Uk wilde niet eens meer langs de papegaai lopen) zeiden we iedere avond weltrusten tegen Jakko, steeds een beetje dichterbij. Daarna werd Jakko voorzichtig gekroeld. Nu is de angst van Uk weg, en Jakko begint kaal te worden.......

Zucht naar een romance

Het is nu bijna 2 jaar geleden dat ik Ex 2 heb gesommeerd mijn huisje te verlaten, en ruim anderhalf jaar geleden voordat hij daadwerkelijk uit mijn dagelijks leven was vertrokken. Er is aardig wat tijd verstreken ten tijde van de beslissing "manloos" door het leven te gaan. Het heeft een daarna nog een jaar geduurd, voordat ik gewend raakte aan de titel "Single Mom". Gisteren was hij hier, samen met mijn ex-stiefdochter. Een prachtig plaatje. Mama maakt het eten klaar, terwijl papa de meiden tot lachstuipen toe vermaakt. We keken elkaar aan, en het voelde goed.

Voordat U nu in een stuip schiet... Nee..... Ex 2 is uit mijn leven, en dat blijft-ie ook. Het voelde goed omdat we nu allebei ook in staat zijn terug te kijken op de fijne momenten samen. De donkere wolken zijn weggedreven, maar ik weet uit ervaring dat er boven onze hoofden altijd een tropische donderbui dreigt.

Toen hij met zijn oudste dochter weer richting eigen huis was vertrokken, en Uk vredig lag te slapen, heb ik een traantje gelaten. Niet om hem, die emmers vol heb ik toendertijd al vergoten. Maar om het gemis aan een volwassen liefde in mijn leven. De spanning van het verliefd zijn. Het zalige ontdekken tussen man en vrouw. Die speciale manier van verbondenheid.

Maar mijn hart is omgeven door torenhoge muren van gewapend beton. Een ezel stoot zich natuurlijk niet 3x aan dezelfde steen! Het heeft pijn en moeite gekost mijzelf een plekje in deze wereld te geven. Ik verdedig mijn leven met man en macht.

Heeft er nog iemand een mannelijke vrijgezelle kennis met een pneumatische hamer in de aanbieding?