Het Grote Zus Gevoel

Hier en daar heb ik wel vaker over mijn familie geschreven, en het is inmiddels wel duidelijk dat ik niet uit een doorsnee gezin kom, hetgeen verschillende aspecten van mijn kromme psyche verklaart.
Als oudste van de meute aan broeders en zussen, is het mijn taak De Grootste Zus te zijn.
Zo heb ik een zestien-jarig broertje. Op zich niet vreemd, ik heb er wel meer in verschillende leeftijdscategorieën en ze lijken allemaal sprekend op hun (mijn) vader. Was het niet dat ik hem tot een jaartje geleden nimmer gezien had. We wisten allemaal van zijn bestaan, maar om één of andere onduidelijke reden was het nog nooit tot een ontmoeting gekomen.
Tot een jaartje geleden dus. Toen zat hij, samen met zijn (onze) vader in een restaurantje te wachten op de rest van zijn broers en zussen voor een gezellig familie-diner. Op een vreemde manier was daar een klik tussen broer (16) en zus (40). Misschien omdat ik zijn nuchterheid waardeer. Misschien omdat hij verre van blasé is, wat zijn (mijn) iets oudere broer wel is. Misschien is het zijn droge humor, of zijn visie op de wereld. Misschien is het een gevalletje bloed dat kruipt waar het niet gaan kan. Enfin, er was een klik, en hij schijnt het wel leuk te vinden om er een veuls oudere zus bij te hebben.
Er is dus wat meer contact tussen ons dan bij andere leden van ons maffe gezin. En dat doen wij heel hip: Wij pingen via onze BB. En zo krijg ik inside informatie over het wel en wee van het mannelijke puberwereldje. En ik houd mijn hart vast.
Zo weet ik inmiddels hoe hij zijn moeder (overigens ooit mijn vriendin geweest, totdat ze met mijn vader de koffer in dook) bespeelt om naar een festival in Den Haag te mogen. Hij vertelde me wat-ie allemaal heeft uitgevroten op vakantie. Ik word zo nu en dan gepingd tijdens een avondje stappen op de meest on-christelijke tijden. Hij praat open over zijn liefdesverdriet en de poging zijn "vriendinnetje" terug te winnen. Alles overgoten met een sausje van droge humor, en een down-to-earth-mentaliteit.
Vandaag vertrekt-ie op bivak, want het knulleke gaat het leger in. Ik heb hem gevraagd of ik een legergroene sjaal voor 'm moest breien. Ik kreeg een "hahahaha" terug gepingd. Hij zegt: "gewoon knallen en doorlopen". Waarop ik hem dan weer zeg dat-ie goed op zichzelf moet passen.

Het Grote Zus Gevoel, of misplaatst moederinstinct? Wie zal het zeggen... Hoewel ik hem dankbaar ben voor het stukje openheid in zijn leven, maak ik me zorgen over mijn kleine broerke... *sjucht*

Eigenwijs? Nee hoor!

Om kwart over zeven op deze prachtige zondagmorgen, klonk er een vrolijk melodietje uit mijn mobieltje.

"Diana, ben je al wakker?"

Kijk, hoe mooi de dag ook is, dit is dus absoluut niet de manier waarop ik graag wakker gemaakt wil worden. In een flits schieten er allerlei doemscenario's door mijn fantasierijke hoofd heen. Er moet wel iets verschrikkelijks zijn gebeurd als je om net na zevenen de telefoon pakt om iemand te bellen. Bovendien kwam er geen naam op het scherm, maar een heus telefoonnummer.

"Tja...nu ben ik wel wakker." En dat was niet heulemaal waar, ik had nog geen koffie op. "Met wie spreek ik eigenlijk?"
"Met je zus natuurlijk!" Ok........
"Diana, mijn Blackberry doet het niet meer..... Ik krijg een foutmelding..... Zet even jouw computer aan...."
En dat om 7 uur op een zondagochtend. En omdat ik allang blij was dat het haar gsm was die het had begeven, en niet één of ander familielid, dus heb ik braaf de computer aangezet. Natuurlijk viel het probleem niet op te lossen via de telefoon.

Enfin, daar zat ik dan wakker te wezen. Met Uk nog veilig en stilletjes in haar bedje. Tijd om even te antwoorden op mijn "Dienstmededelingen".
Kijk Dames, ik mag hier graag klagen over mijn super-eigenwijze dochter, die graag alles: "ikke-zelluf-wil-doen", met de nodige desastreuze gevolgen. Ik moet natuurlijk wel de hand in eigen boezem steken: van een vreemde heeft ze het niet! Moeders is namelijk net zo eigenwijs, en ook daar kleven wel eens wat vreemde gevolgen aan vast.

Het inroepen van hulptroepen, in de vorm van een stuk of wat manspersonen (met of zonder bakkie hihihi) gaat mijn eer te boven want: Ikke zelluf doen!

Enige concessies heb ik al gedaan hoor. Het is natuurlijk niet zo dat ik heulegaar niet naar jullie adviezen luister. Er is een man ingeschakeld voor de gaten in het plafond (Al probeer ik het nog een keertje zelluf)

Moet jullie ook bekennen, dat er niet zo veel heerschappen rondhuppelen in mijn vriendenkring. Mijn zwager...uhhh...wel, daar heb ik ooit aan gevraagd wat gaten te boren voor wat schilderijen. En van het resultaat werd ik niet bepaald blij. Niet alleen hangt alles schots en scheef (net als de rolgordijnen die hij liefdevol had bevestigd) ook kreeg ik een paar extra gaten cadeau. Zo maar. Was een beetje mis gegaan.

Voor wat betreft een klusploeg: Dames, mijn appartementje is werkelijk heel klein. Uk en ik lopen elkaar al voor de voeten. Twee personen kan ik nog hebben, maar dan moet iedereen wel braaf op en stilletjes op de bank blijven zitten, en vooral niet opstaan om naar de wc te gaan.

En ik heb de tijd. Weinig praktische kennis, maar veel enthousiasme en doorzettingsvermogen.

Echter Lieve Dames, Uw tips, weetjes, expertise en handigheden blijven natuurlijk van harte welkom.

En jullie begrijpen natuurlijk ook wel wie er volgende week zondag uit haar bed gebeld gaat worden!!!

Kreukels

En het was leuk!! Zo nu en dan wat vreemde momenten. Zusje en ik hebben elkaar flink af zitten kraken, want  gottogottogott...wat houden wij toch van elkaar. Paps heeft zich, voor zijn begrippen, keurig netjes gedragen. Broertje is een grote vent geworden (tja als ik er 40 word, wordt hij er 20 hè) Ander Zusje was bezig met erg klein te zijn. Ander broertje was ziek, en heeft afgebeld. Geen doorsnee familie-bijeenkomst, maar ik heb gelachen, goed gegeten en heb stiekem toch een goed gevoel over dit familie-ding. Do Not Get Me Wrong!!! Het hoeft echt niet iedere week hoor! Zelfs niet iedere maand! Leuke positieve bijkomstigheid: Ik heb afgesproken met mijn 2de stiefmama om een keertje een kopske koffie te pakken. (Is de moeder van...ach...laat maar zitten...)

Maar goed, het is weer voorbij, en deze maandag (want kindloos) gaat eens gevuld worden met mijn meest favoriete tijdverdrijf: De Strijk. En bij gebrek aan bovenstaand Opwindbaar Mansexemplaar, zal ik het toch echt zelf moeten doen. Da's dan weer een nadeel van het Single Mom zijn.
Nu heb ik het nooit zo getroffen met strijkende mannen (eigenlijk met mannen in het algemeen) Ex 1 heeft in alle jaren die wij samen hebben door gebracht één keer een strijkijzer gehanteerd (vereeuwigd op foto), en één keer een maaltijd in elkaar geflanst (vereeuwigd op foto) Ex 2 zag het nut van strijken niet in. En dat moet-ie dan helemaal zelf weten, zelf ga ik toch graag kreukloos door het leven! (En als het effe kan, niet alleen qua kleding, maar ook qua gezicht) Nog één koppie leut (of twee) en dan ga ik aan de slag.

Close Encounter of the Fifth Kind en Lynda Weekend Special

A.s. zondag is het zo ver...het etentje met de helft van mijn broeders en zusters (de andere helft is nog te jong, en zou moeite kunnen hebben met het verwerken van een dergelijk "Close Encounter of the Fifth Kind") Eerst een drankje, om moed in te drinken, de zenuwen te bedaren of gewoon omdat het lekker is. En daarna met z'n allen richting restaurant. De telefoon staat hier roodgloeiend. De één is hyper, de ander gespannen, weer een ander ongerust. En ik...wel Dames, ik lach er maar een keer om.

Ondanks het feit dat mijn Pa geen doorsnee vader is (en er een flinke dosis aan eigenaardigheden aan over houdt), ben ik blij voor hem. Deze gebeurtenis geeft mij namelijk ook hoop. Hoop dat mijn Grote Uk ook ooit eens voor mijn deur zal staan. Mijn vader en oudste broertje, zijn het levende bewijs dat het kán!!!

Dus trek ik zondag mijn mooiste outfit aan, tover een grote glimlach op mijn gezicht, en hoop dat het avondje zonder al te veel problemen verloopt....

Reageerde ik net nog bij Haar, dat het hier in het Zuiden des Lands, een mooie dag beloofde te worden, zo kan ik nu constateren dat ik mijzelf errug vergist heb... zoals het er nu uit ziet, gaat het met bakken uit de hemel komen over 5 minuten. Niet getreurd, heb aardig wat kilo's stoofperen opstaan en Ukkie heeft de blokkendoos herontdekt, en een vrolijk breiwerkje, waar geen einde aan lijkt te komen, roept mijn naam.

En Speciaal voor Lieve, Lieve Lynda: Bedankt Meid, ik ben still alive and kicking, al weet ik niet of dat maandagochtend nog zo is.....

happy family

Na een paar dagen "Happy Family", kan ik U vertellen dat mijn buik weer vol zit. Het is vreemd hoe relaties binnen één familie kunnen veranderen. Ik geloof dat mijn moeder me op dit moment dichterbij staat, dan dat ze in de afgelopen 10 jaar ooit heeft gestaan. En Pa...tja, dat is en blijft een vreemde man. Het onderwerp van gesprek tijdens zijn verjaardag waren zijn laatste wensen. En die zijn, geheel in overeenkomst met zijn karakter, niet conventioneel! Reden genoeg om een T.ena-Lady vol te pissen van het lachen, en een leuk kansje om partner-met-baby op de kast te jagen. De vakantie heeft Zusje geen goed gedaan, ze heeft exact hetzelfde chagrijnige hoofd en fratsen als haar man. En als ik ergens een schurfthekel aan heb, dan zijn het wel smoelwerken die op een kinderachtige manier hun ontevredenheid uiten. Bah...'Ik heb het niet maar mijn zin, en de hele wereld mag dat weten'..... Jakkes!
Maar het zit er weer op voorlopig! Ik denk dat ik de komende 4 weken "familie-vrij" door het leven kan gaan. De rust zal wederkeren. Vriendelijk, doch beslist heb ik de aanbieding afgeslagen om gebruik te maken van de caravan van zus. Er werden naar mijn smaak iets te veel voorwaarden gesteld aan mijn verblijf in hun paleisje. De opdracht: 'drie keer per dag stofzuigen', was me net iets te veel van het goede. Zoals je de caravan aan mij afgeeft, zo zul je hem ook terug krijgen, keurig netjes, met al het respect dat ik heb voor andermans eigendommen. Na de aanbevelingen: om de dag de ramen zemen, er voor zorgen dat er geen zand in het paleisje komt, en ervoor te zorgen dat de caravan niet nat gespetterd wordt door Uk, zakte de moet mij in de schoenen. Laat maar zitten!!! Ik ga picknicken met Uk. Of naar het strandje alwaar ze een berg met zand op mag scheppen, om thuis te deponeren. Het badje staat nog op het balkon, en we gaan een watergevecht houden. En we gaan met de oppas-hond een lange boswandeling maken met Jip en Janneke regenlaarzen aan.
Nu moet ik eerlijk zijn. Na wat dagen te hebben doorgebracht met mijn Zusje, word ik altijd erg rebels. Ik heb een dagje detoxen nodig! Uk is op dit moment ongewassen met klei en vingerverf bezig. De boeken die we vanochtend uitgebreid hebben liggen lezen op de bank, slingeren in het rond. En we hebben samen het ontbijt klaar gemaakt, dus de pindakaas plakt aan de keukenkastjes. Maar..who cares!! Wij gaan deze zondag zalig niets doen! (Of alleen datgene doen, waar we zin in hebben!)

Jakko... Aangenaam...

Nee Dames, geen nieuwe lover, wees gerust.... Jakko is een papegaai met een verhaal die nu ruim een jaar ons leven deelt. Voordat U nu de dierenbescherming belt vanwege zijn belabberde uiterlijk, hij is nep, en ook het veren-verlies heeft een verhaal.

Zo tegen het einde van iedere zomer, bij het vallen van de eerste bladeren, wordt het startsein gegeven voor wat vervelende maanden. Buiten wordt het steeds vroeger donker, en mijn humeur verzwart mee. De aanloop naar de feestdagen en verjaardagen is een periode waarin het gemis van mijn oudste Uk extra voelbaar is. Maar in plaats als een lamgeslagen vogeltje heftig depressief op de bank te hangen, creëer ik nieuwe "projekten". Gedurende het jaar sla ik frutseldingetjes in, en ga ik op zoek naar nieuwe "hobbies". Puzzelen, breien, haken, kralen, 3-D kaarten, U kunt het zo gek niet bedenken of ik heb het tijdens de donkere maanden gedaan.
Maar ja, alleen is ook maar alleen....dus kreeg ik vorig jaar een niet zo verstandige ingeving die ik deelde met mijn zus: Een hond.... (Heb ik U al verteld dat mijn appartementje écht heuls veuls klein is? Vast wel!!) Mijn enthousiasme werd logischerwijze niet gedeeld door zus. Ik heb nl. de voorkeur voor hondjes formaat Mastino Napoletano.....
Ze heeft geprobeerd me een goudvis aan te smeren, eventueel een hamster, maar ik had mijn zinnen gezet op een hond. Toen ik na een week weer mijn gezonde verstand hervond (Ja, ik ben natuurlijk niet he.le.maal gestoord!!) heb ik het geintje (zussie knettergek maken) doorgezet. Weken lang heb ik haar gebombardeerd met wilde verhalen, de honden werden steeds groter en waakser. De zogenaamde depressie werd steeds heftiger en aangesmeerde schuldgevoel van zus werd steeds groter. (Wij zijn sadistisch aangelegd bij ons in de familie)
Zuchtend en steunend heb ik toegezegd van een hond af te zien, en er een papegaai op na te gaan houden...hetgeen niet praktisch is met 2 katten in huis (en mijn huisje is écht heuls veuls klein!!!)
Krijg ik een telefoontje van zus:

Zus (over-exited state): "Diaan!!!!!!!" "Ik heb een grote verrassing voor je!!!!!!" "Raadt eens.....?"
Ik (verbaasd): "Uuuuuuhh.....een....uuuhhhhh...." (Ik ben erg slecht in raden)
Zus: "Je wilde dit zoooooo graag!!!!"
Ik: "misschien een....uhhhhh......"
(Ondertussen hoor ik mijn kleine nichtje "Jakko....Jakko...." roepen en ook mijn zwager lijkt bere-entousiast.)
Zus: "We komen nu langs om hem te brengen hoor!!!" "Hij is echt, echt, echt leuk..."
(En toen begon het te dagen.... er zou een papegaai in huis komen. In een flits had ik visioenen van een fladderend beest en op hol geslagen katten. Op dat moment vervloekte ik mijzelf en het geintje dat ik zo ver had door gevoerd)
Ik (wanhopig): "Oooooh nee hè....."

Enfin, koffie klaargezet en maar moedeloos gaan zitten.....in mijn hoofd bleven de spookgedachten maar malen.
En toen kwamen ze aangezet, die zus, zwager en nichtje van me....met Jakko, de nep-papegaai.... Een pak van mijn hart, en mijn verdiende loon.

En waarom Jakko zijn veren verliest? Wel, diezelfde zus heeft mijn Ukje enorm laten schrikken door keihard "BOE" te roepen op het moment dat ze Jakko wilde aaien. Kind meteen fobisch naar alles wat fladdert. Om die angst kwijt te raken (arme Uk wilde niet eens meer langs de papegaai lopen) zeiden we iedere avond weltrusten tegen Jakko, steeds een beetje dichterbij. Daarna werd Jakko voorzichtig gekroeld. Nu is de angst van Uk weg, en Jakko begint kaal te worden.......

Hellup!!!!!!!!!!

Hier een noodkreet uit het Brabantse....HELLUP!!!!

Zit ik gisterenavond zeer dieet-bewust aan een lijnzaad-cracker met mager kalkoenfilet (Dank U voor de motivatie speeches), zegt mijn kies: "KRAK"!!!! En ik bedoel dus keihard: "KRAK"....Hopla, doormidden. Mijn kies doormidden!!! Één stuk zit vast, en één stuk wiebelt in de rondte.
In paniek de tandarts-praktijk gebeld, maar jammerrrr, die meneer zit zijn billen ergens te bruinen de komende twee weken. De nooddienst gebeld, en het zweet sprong me spontaan op het voorhoofd toen het bandje me vertelde dat de kosten contant betaald moesten gaan worden. Toen een nulletje (ja 0=nul net als die grammetjes) ingetoetst, het boeltje uitgelegd aan de tanden-meneer. Die vond het allemaal zo'n vaart niet lopen, en ik vertelde me doodleuk dat ik de volgende ochtend maar eventjes moest bellen om een afspraak te maken... Mocht het nog pijnlijker worden, dan zou het verstandig zijn een pa.ra.cetamolletje in te nemen. Vriendin ingeschakeld als oppas annex taxi, want deze tandenboer zit ergens in the middle of nowhere.
Zus opgebeld voor wat morele steun, want Dames, ik heb het niet zo op tandartsen. Zeker niet als die vervangende tandarts mij verteld dat-ie "het boeltje er wel even uit wipt"!!! In mijn mond wordt er nl. niets zomaar eventjes uitgewipt....Duhhh!!!! Ik zie mijzelf al zitten met een gat in mijn keurig gebitje! En ik heb het ook niet op wiebelende, gebroken kiezen in mijn mond. Daar word ik aardig kriegelig van. Maar van mijn zus (die zelf bij een angst-tandarts loopt omdat ze al doorflipt bij het horen van het woordje "tandarts") kon ik op weinig steun rekenen. Spoelen met jenever.... Ja hoor, kacheltje-lam en met een gebroken kies de nacht doorkomen leek me nu niet een goede optie. Braaf een pilletje ingenomen en toen maar gaan liggen, opstaan, tv-kijken, en weer gaan liggen....auwauwauw...en maar weer opstaan. Enfin, rond 3 uur vannacht leek die fles jenever toch wel een goed idee. Natuurlijk geen alcoholische versnapering in huis te vinden. En zo genoot ik vannacht van het onweer en heb ik vroeg het zonnetje zien opkomen vanochtend...... Nu aftellen totdat ik de praktijk kan bellen. Wordt vervolgd....

Family-matters: Zaad der Twijfel

Het zal al wel opgevallen zijn dat ik niet uit een doorsnee familie kom. Als ik de hele situatie (inclusief de mijne)  zou uitleggen, zou ik waarschijnlijk dagen bezig zijn. Meer boekdelen dan een encyclopedie, meer afleveringen dan Dallas en Dynastie bij elkaar. Soms zou het erg dramatisch zijn, soms zou het broekpissend humoristisch zijn. Ik probeer zelf één ieder uit mijn zéér uitgebreide familie in zijn of haar waarde te laten, en de betrokken personen te accepteren zoals ze zijn, alles overgoten met een flinke dosis humor. En vooral niet al te hard mijn best doen het te begrijpen..

Het liefdesleven van pa geeft altijd wel stof tot wat afleiding in het leven, en heeft mij een mooie vriendschap opgeleverd met ex-vrouw nummertje 2. Destijds was ik 14 en zij was er 18 en we waren allebei erg naïef. Jaren na dato, ik geloof dat pa net van ex-vrouw 3 af was en ook van vriendin 3826390, hebben we een fijn contact. Zij is degene geweest die het vliegtuig heeft gepakt, en me letterlijk uit het buitenland terug naar Nederland heeft gesleept.

Het levert vooral veel humoristische situaties op. Voordat pa op de koffie komt, vraag ik hem meestal wie er mee komt, en wat de "verboden onderwerpen" zijn. Meestal krijg ik dan wat telefonische instructies. Maar het gebeurt natuurlijk met regelmaat van de klok dat zus en ik dat vergeten. Dan is het maar afwachten wat voor een hilarische scènes er ontstaan en wie hij meebrengt! Zelf stel ik me dan erg vaag op, maar zusje bezit over minder sociale vaardigheden, en heeft het hart op de tong. Gegarandeerd dat binnen 20 minuten de eerste foute opmerking valt. Nou, je voelt 'm al aankomen! Dan krijg je een soort van slapstick-achtige situaties waarin pa pogingen doet zich eruit te lullen, zus haar best doet het boeltje recht te breien, mijn ma (dus de eerste vrouw van pa, die is ook regelmatig aanwezig tijdens deze familie-bijeenkomsten) haar zegenen telt, en na afloop verzucht hoe blij ze toch is geweest met de scheiding. Partner-van-het-moment-van-pa kijkt dan verschrikt, zich afvragend in wat voor een gekkenhuis ze is belandt, mijn zwager vraagt zich na al die jaren ook nog hetzelfde af. De kleinkinderen vragen aandacht van "gekke" opa, bij eventuele andere visite zie ik de vraagtekens in hun ogen steeds groter worden. En ik loop rond alsof de hele situatie de normaalste zaak van de wereld is.

Na afloop van zo'n gezellig bezoekje is het natuurlijk tijd om alles tot in de puntjes te bespreken. Ellenlange telefoongesprekken met zus om de het zaakje te analyseren, waar wat nu precies fout ging, wat nu exact de "verkeerde" opmerking is geweest. Een telefoontje van pa, die met een lach bromt dat zijn oudste twee dochters, een "stelletje ouwehoerende mutsen" zijn. We betrekken er Ex 2 bij: "Moet je eens luisteren wat er nú weer is gebeurd" (Zij is ondertussen ook hertrouwd, en zeer gelukkig, maar kan nog steeds genieten van de wilde verhalen over pa, waarmee ook zij nog steeds een goed contact heeft) Ma zucht van verlichting als pa de deur uitstapt, en gaat met een kop koffie en een puzzelboekje genieten van haar welverdiende rust. De kleinkinderen trekken meestal de conclusie dat opa inderdaad goed gek is. En zo is en blijft het altijd een gezellige boel als pa langs komt.
Floor vroeg al of wij misschien dezelfde pa hadden, nou, ik heb altijd al een donkerbruin vermoeden gehad, dat ik niet de oudste ben! Een jaartje geleden, al ouwehoerend op een forum, klik ik een foto aan van een medeforumlid. Ik schrok me werkelijk het schompes! Ik zag mijzelf! Dus ik bel zus op en zeg haar al gillend de pc aan te zwengelen. Ik stuur de foto door en ook zus schrikt zich suf. Zwager wordt erbij gehaald, en ook hij denkt dat ik het ben. Nichtje ziet ook tante Diaan. Het was onmogelijk, maar de gelijkenis was echt treffend. Natuurlijk hebben we de foto opgeslagen, en pa (met partner van dat moment) er op aangesproken:

Zussen: "Pa...???!!! Heb jij ons soms iets uit te leggen??!!!"
Pa bromt: "Hoezo??"
Zussen: "Nou pa, we hebben een wat gegoogled, enne....weet jij zeker dat wij de eerste waren?"
Pa bromt: "Wa's da nou weer voor onzin!" (maar zijn ogen begonnen te flikkeren)
Zussen: "Pa....weet je het zeker? Dit zou het aangewezen moment zijn iets op te biechten, als er iets op te biechten valt...."
Pa bromt: "Je lult..."
Zussen: "Kijk pa, wat wij gevonden hebben....."
Zeer roodaangeslagen Pa: "Da ben jij Diaan..." (twijfel in stem)
Zussen: "Nee paps....Heb jij ons soms iets uit te leggen????"

Enfin, wij zussen schoten in een foute yoga-houding van het lachen en pa bleef door brommen over het feit dat we onze tijd maar eens beter moesten gaan gebruiken.
Maar toch, het Zaad der Twijfel is gezaaid.........

Geboorte

Het onmogelijke tijdstip waarop ik zit te schrijven, geeft al aan dat er weer eens wat aan de hand is. Nee, ik lig niet wakker van de verkiezingen, noch weegt al het leed van de wereld op mijn schouders. Uk ligt gezond en wel in haar bedje, en zelf bezit ik ook een blakende gezondheid (mits de gebruikelijke ouderdoms-kwaaltjes zoals slaaprimpels die niet wegtrekken en na een uurtje toch "gewone" rimpels blijken te zijn)
Het feit wil dat ik zojuist een klein half-zusje erbij heb gekregen. Nee, die fles rosé is nog steeds dicht. Ik gebruik geen vreemde medicatie en mijn psychische gezondheid is helemaal ok. Het betreft ook daadwerkelijk een echt mensen-kind van vader's kant. Ik heb gewoon een pa die graag met jongere dames optrekt en om een of andere (voor mij) onbegrijpelijke reden, willen die dames graag kindjes van mijn vader. Overigens een zeer charmante man hoor! Dus mag ik morgen niet alleen voor de zoveelste keer naar de stembus, maar ook op kraambezoek om het zusje te bewonderen.
Zo heb ik inmiddels al 9 halve broeders en zusters van pa's zijde rondhuppelen op deze wereld, dus erg uitzonderlijk is deze situatie eigenlijk niet voor mij of mijn "volbloed" zus. Wij kijken inmiddels nergens meer van op waar het onze verwekker betreft!!! Niets is ons vreemd, niets kan ons verbazen...
Het is zo nu en dan alleen moeilijk uitleggen aan de buitenwereld.

Familie-dineetje: "Meneer, wat heeft U prachtige dochters"
"Ja hè, da's de oudste en dit is mijn vrouw" (de huidige is 2 jaar jonger dan ondergetekende)

Op stap met half-broertje: "Goh, ik wist niet dat je zwanger was"
"'T is mijn broertje" (op mijn 19de, bij de eerste mannelijke nakomeling)

Tegen Uk: "Kom hartje, gaan we op bezoek bij jouw tante" (die 2 jaar jonger is dan haar nichtje)

Pfffff......Ik word oud. Ik begin het vermoeiend te vinden.

Rehab

Mijn zus is een vat vol tegenstrijdigheden. Ondanks het feit dat ze absoluut niet stress-bestendig is, zal ze zichzelf in allerlei onmogelijke kronkels draaien om juist zo veel mogelijke stress situaties op te zoeken. Waar ze vervolgens niet weet wat ze ermee aan moet. Het resultaat is meestal een ongecontroleerde aanval van het één of het ander. Masochistische zelfverneukerij.

In haar jeugd waren haar frustraties gericht op voedsel. Zelfs tot op het punt dat ze de traktatie-snoepjes van oma uit het nachtkastje van haar oudere zus stal. Je kunt je de scènes wel voor stellen:
'Mama...!!! Ze heeft het wéér gedaan hoor!!' - 'Nie waar!!!!' - 'Welles' - 'Niettus'
En er kwam een diëtiste aan te pas haar weer in het gareel te krijgen.

In haar jongere jaren werden het hyperventilatie-aanvallen annex paniek-aanvallen. Ze pushte zichzelf helemaal over haar grenzen heen, om vervolgens in elkaar te kakken in de meest vreemde situaties. Propvolle winkelcentra, of zwembaden. Yoga leek dé oplossing, dus ging mijn zus yoga-lessen volgen.

In haar pubertijd, sowieso de aangewezen tijd van verzet, nam haar rebellie extreme vormen aan. Ja was nee, en nee werd ja. Met het excuus van de pubertijd, heeft mijn moeder haar maar lekker door laten puberen tot ze ver in de 20 was. Het was dé periode van datgene doen wat God verboden heeft. Ik blij dat ik toen der tijd al in het buitenland zat!

Ze is er nu 36, is gesetteld, heeft een pracht van een dochter, een eikel partner, een pracht van een huis (stacaravan, boot, auto's) maar alsnog is er weinig veranderd. Nog steeds overlaadt ze zichzelf met naar zich toe getrokken verantwoordelijkheden die haar niet toe behoren.
Wijze, oude zus preekt zich suf over grenzen overschrijden (van zichzelf en anderen), respect voor de keuzes van anderen en de "hou-het-bij-jezelf"-methode. Maar mijn zus is oost-indisch doof en trekt haar eigen plan.

En dan zie ik het langzaam aankomen.... de enorme hoeveelheid "verplichte" sociale afspraken, een huis dat perfect schoon moet zijn en wat onverwachte zaken die het leven nu eenmaal op ons pad brengt.

BOEM!!!!!!!

Klein zusje: 'Diana, ik heb het weer gedaan...'
Ontstelde zus: 'Nee, hè....toch niet......???'
Klein zusje: 'Ja..., ik kan het maar beter meteen bekennen.'
Ontstelde zus: 'Nee toch!! Kon je de drang niet tegenhouden?'
Klein zusje: 'Nee, het was sterker dan ik was.'
Ontstelde zus: 'O God....!!! Hoeveel??'
Klein zusje: '8'
Wanhopige zus: 'Tjezussss' (er vliegen in zo'n situatie heel wat Heiligen voorbij)
Klein zusje: 'En ik wil er nog meer!'
Wanhopige zus: 'En nu..???'
Klein zusje: 'Rehab'
Berustende zus: 'Tja...er zit niets anders op...'
Klein zusje: 'Bel jij of bel ik?'
Nuchtere zus: 'Ik bel wel'

Tja....het is me wat zo'n klein zusje met haar Bouquet-reeks-verslaving.....

TomTom

Ik heb een zus. Dat wil zeggen, ik heb verschillende half-bloedverwanten i.v.m. een nimmer afnemende voortplantingslust van mijn vader, maar ik heb maar één volbloed zus. Of, ik moet eigenlijk zeggen, zusje. Ze is tenslotte 4 jaar jonger dan ik ben.
Nu gaat het hier om een echte zussen-relatie...haat en liefde staan erg dicht bij elkaar. Als kleine zusjes vochten we elkaar het kot uit, maar aangezien we nu beide volwassen vrouwen zijn, kan dat niet meer gedaan worden met goed fatsoen. Dat neemt niet weg dat we geen mogelijkheid onbenut laten om elkaar dwars te zitten. We zijn dol op elkaar, maar aan dit psychologische machtsspelletje lijkt geen einde te komen. We spuien ongewenste en ongevraagde kritiek daar waar kan, over elkaars leven, en we weten inmiddels feilloos elkaars zwakheden.

Mijn zus is geboren met een totaal gebrek aan richtingsgevoel. Met haar in de auto stappen is altijd weer een avontuur. De weg kwijt raken, noemt zij geamuseerd "sight-seeing". En zo hebben we in de loop der jaren heel wat ge-sight-seeingd. En toen deed de TomTom zijn intrede...machtig mooie uitvinding!!! Moet je wel weten hoe-ie werkt! En daar kwamen de eerste probleempjes...als je eenmaal weet hoe het ding functioneert, zul je hem ook met je mee moeten nemen. Dat was probleem nummertje 2, want warhoofd als mijn zuster is, vergeet ze het ding natuurlijk met regelmaat van de klok. Als de TomTom dan bij je hebt, moet je er ook voor zorgen dat-ie z'n werk kan doen. Aangezien mijn zus het type is dat liever brute kracht gebruikt, dan haar hersenen, gaat er nog al eens iets kapot. Zo ook het stekkertje van die arme Tom. Tja...wat doe je dan als je de weg niet meer weet en je met de auto in the middle of nowhere staat...Juist ja...Je belt je oudere zus!!! En wel om 6 uur 's ochtends wanneer die probeert nog eventjes bij te slapen van de gebroken nachten met een zieke dochter.

Hysterische zus: 'ik moet van A naar B, maar ik sta nu bij C'
Slaperige zus: 'Da's nie goe hè'
Hysterische zus: 'Wat moet ik nou doen?'
Inmiddels wakkere zus: 'omkeren'
Hysterische zus: 'Da kannie meer'
Inmiddels zeer wakkere zus: 'waar ben je dan precies?'
Hysterische zus: 'Da weet ik nie'
Geïrriteerde zus: 'Hoezo, da weet ik nie?' 'Wat staat er op de bordjes?'
Hysterische zus: 'uuuuuuhhhhh'

Enfin, laptop weer aangezwengeld, mapjes geopend en zus binnen een uur naar de plaats van bestemming geloodst.

Nu zou je toch zeggen dat dit een vrij zusterlijke actie is, was het niet dat de persoon die ze moest ontmoeten er blijkbaar genoeg van kreeg op haar te wachten, en al weg was gereden.
En wiens schuld was dat??? Juist ja, de mijne!!!!