De Gulde Middenweg met Veuls Vrolijke Pilletjes

Omdat ik een heuls verstandig meiske ben, die jullie goede raad ter harte neemt, ga ik voor de Gulde Middenweg. Een zondagse picknick op neutraal terrein. Gezellig voor de zusjes, geen verplichtingen, en wanneer de sfeer mocht omslaan, ben ik binnen een mum van tijd weer weg. Ex heeft de opdracht gekregen een passende locatie te vinden, en ik zorg voor het natje en droogje. Honden mee, een bal en een grote deken. En daarna ieder naar zijn eigen stulpje. Een "nee" kom ik niet over mijn lippen krijgen, dat voelde niet goed. Nu nog even een passend harnas om mijn hart heen leggen, en dan zal ik er klaar voor zijn.

Dat harnas zou sowieso goed van pas komen, want ik ben door mijn rug gegaan. En niet zo maar een beetje, tuurlijk niet, als ik het doe, dan doe ik het goed! Kan niet meer op of neer. En daar zijn pilletjes voor. Heul veuls pilletjes voor. En die mag ik allemaal innemen van de dokter. En daar word ik me toch een partij vrolijk van! Niet dat ik vrolijk word van pilletjes innemen hoor, neen, die pilletjes maken mij heuls vrolijk! De wereld is een stuk mooier sinds ik die pilletjes mag slikken!

Dus mochten jullie me her en der een beetje warrig tegen komen op het www, weet dan, het zijn de pilletjes!!

Operatie Kattenpis

Verscheidene keren heeft U al mogen meegenieten van mijn geweeklaag over mijn huisgenoten. Sinds de komst van mijn enorme hond, schijnt iedereen een beetje van slag te zijn. Met name poes en kater. Sinds enige tijd worden de kattenbakken compleet genegeerd, en wordt de behoefte gedaan daar waar ik dat absoluut niet wil. En ik word zo niet gezellig wanneer het katten-aroma me tegemoet komt bij het open slaan van de deur! Om maar niet te spreken van een verloren drol die spontaan op de grond gedeponeerd wordt. JakkieBah!!!

Omdat de katten buiten flikkeren geen optie is, want ben nu eenmaal dol op mijn beesten, en ik toch geen urine-odeurtjes in mij huis blief, ben ik tot de aanval over gegaan:

- B.iotex: Gansche huis gepoetst, en gaatjes en richeltjes gevuld: werkt niet, al ruikt het wel lekker.
- Chloor: Kattenbakken met chloor uitgedaan (dat zou ze weer richting bak moeten trekken): werkt niet.
- Kranten op plasplaatsen: nodigt uit tot extra gepis
- Aluminiumfolie: werkt niet
- Citroensap: wordt overheen gepist
- Azijn: geen effect
- Heropvoeding: enig effect, geen wondermiddel.
- Plantenspuit: functioneel, maar ze doen het nooit waar ik bij ben.
- Soda: alles wat er te poetsen valt, is gepoetst met soda: ook geen remedie.
- Kattenbakken verplaatsen: om het te vergemakkelijken hebben ze zelfs in huiskamer gestaan: noppes.

Conclusie: ik heb een brandschoon huis, maar het gezeik gaat gewoon door.

Vanochtend vroeg, nadat de hond mij vrolijk een kattendrol kwam brengen nog voor ik mijn eerste kop koffie binnen kreeg, was de maat vol. Ben linea recta naar de eerste de beste dierenwinkel gesjeesd en mijn probleem voorgelegd (had ik misschien ook iets eerder kunnen doen, maar goed, ons is errug eigenwijs).
De oplossing: Tadaaaaa!!! Één spraytje voor het verwijderen van de geurtjes, en één spraytje voor het lokken van de poezenbeesten richting bak: CatNip Spray....

En wat zijn mijn katten blij! Ze schurken tegen de kattenbak aan, ze kruipen er in en miauwen dat het een lieve lust is. Ze zijn niet meer weg te slaan bij hun wc. Sterker, ze zitten gezellig met z'n tweetjes in één kattenbak! De geur-verwijder-spray schijnt ook goed te werken. Er wordt met een grote boog om de bewerkte zone heen gelopen. En mijn hoop op een pis-vrij huis wordt met de minuut groter.

Nu mijn dochter nog zinnelijk krijgen. Zou daar ook een spraytje voor zijn?

Divina Commedia (2)

In Italië, om precies te zijn in de provincie Viterbo, ligt een heel klein dorpje: Bomarzo. Net buiten het dorp valt er een prachtig park te bezichtigen. Il Parco dei Mostri, of beter, het Park der Monsters. Aangelegd door Pirro Ligorio in opdracht van Graaf Pier Francesco Orsini na de dood van zijn innig geliefde vrouw Giulia. Om "zijn hart te luchten" en uiting te geven aan zijn verdriet, is het park gerealiseerd. Een realistische reis in Dante's Hel met een artistieke knipoog. Beelden op tot op manshoogte sieren deze vrij lugubere omgeving, al oogt het wat vriendelijker wanneer de zon schijnt. Sfinxen, Draken en Drie-koppige monsters. Maar ook een Scheef Huis, een Mausoleum en vele andere kunstwerken. Vele artiesten hebben er inspiratie opgedaan. Het is een magische plek. Vervallen na de dood van de Graaf en eeuwen later gerestaureerd.

Bovenstaande foto is een afbeelding van L'Orco (De Boeman - Oger)....loop de trappen op en verdwijn tussen zijn kaken. Binnen is een kleine kamer, uit steen gebeiteld. En er valt een tekst te bewonderen: Ogni pensiero vola (Iedere gedachte (ver)vliegt) Maar de originele tekst was: Lasciate ogni pensiero, Voi ch'entrate (Laat iedere gedachte achter, Gij die binnen komt)
Een verwijzing bekende quotes van Dante Aleghieri.
(Voor de geïnteresseerden: Dante schrijft bij het betreden van zijn Hel: Lasciate ogni speranza, Voi ch'entrate - Laat iedere hoop varen, Gij die binnen komt.  . De tweede tekst zou zijn: Ogni speranza vola - Iedere hoop (ver)vliegt)

Ik ben er geweest, maar was op dat moment krachtloos. Nu ga ik weer. Op mijn reis naar Italië. I'm going to kick some monster's ass!!!

Noem het verwerking. Noem het beeldende therapie. Noem het idioot. Het maakt niet uit. Ik denk dat het een mooie symbolische manier is om "mijn monsters" te verslaan. Goed voorbereid, en in goed gezelschap.

En dat ga ik doen......

Gezien mijn Mamma ook de weg naar mijn blog heeft gevonden, zal ik sommige stukjes zelf vertalen. Dit omdat Google Translate er van het Nederlands naar het Italiaans een onbegrijpelijke puinhoop van maakt....

Divina Commedia

Zo nu en dan laten ze hun vlijmscherpe tanden weer zien, de monsters uit het verleden. Ze bijten zich vast wanneer ik slaap, en lijken niet los te willen laten. Ze brengen Hel en Verdoemenis. Soms reëel als het leven zelf. Soms onvatbaar als een vleugje wind. Een reisje in Dante's Hel, en het retourtje naar boven duurt onnoemelijk lang.
Zelfs in mijn dromen vecht ik, al weet ik dat het een verloren gevecht is. Mijn onderbewustzijn houdt zich vast aan het laatste redmiddel: Hoop.
Zwarter dan zwart. Heter dan heet. Dieper dan diep. Een wenteltrap naar beneden, en in iedere nis zit een herinnering, klaar om aan te vallen. Er is geen weg naar boven. De enige optie is dieper gaan. En ik wil naar boven!
Langzaam zie ik mijzelf de strijd verliezen. Vanaf een afstandje zou ik willen schreeuwen: "Stop het vechten! Het leidt je nog dieper naar beneden!" Maar die woorden blijven geluidloos.
Maar ik zal blijven vechten, en geen middel schuwen! De kracht raakt op, en de monsters zijn met met velen. Ze vallen niet tegelijkertijd aan. Ze zijn slim, deze creaturen. Één voor één tarten ze mijn geest.
Verleden en heden. Woede. Pijn. Verdriet. Maar vooral dat ondraaglijke gevoel van machteloosheid. Geen controle meer. Wanhopig zoek ik naar een uitweg. Loop tegen muren. Doorbreek ieder obstakel, tegen beter weten in. En raak uitgeput.

Dan lukt het me eruit te komen. Bewustzijn overwint het onderbewustzijn. Het is schemerig. In de verte fluiten de eerste vogels.
Er is geen gevoel van verlichting, want ook wakker, draag ik de nachtmerries met me mee. Ze zitten goed verborgen, en ik kan ze de baas. Ik weet dat dit onbestemde gevoel mijn dag zal vergezellen. Een grote lach op mijn gezicht, en niemand die het merkt.
Van binnen kijk ik uit naar een nieuwe nacht. Klinkt misschien vreemd, maar ik weet dat ik vandaag weer een stukje sterker zal worden. Kom maar op vannacht! Ik vecht door! En ik zal blijven knokken totdat het laatste demoon verslagen is!

 Ogni tanto si mostrano i denti affilati; I mostri del passato. Essi mordano quando dormo, e non sembrano di voler mollare. Portano solo all’Inferno e Dannazione. A volte reale come la vita stessa. A volte sfuggente come un soffio di vento. Un viaggio nell’Inforno di Dante, ed viaggio di ritorno sembra infinitamente lungo.
Anche nei miei sogni combatto, pur sapendo che è una battaglia persa. Il mio subconscio si aggrappa all’unica via di salvezza: La Speranza. Non c’è nero più nero. Non c’è caldo più caldo. Non c’è una profondità più profonda. Una scala a chiocciola che scende giù, e da ogni nicchia mi aspetta una memoria pronta ad attaccarmi. Non c’è una salita. L’unica opzione è la discesa. Ed io voglio andare in su! Lentamente mi vedo perdere la battaglia. Da lontano vorrei gridare: “Smetti di combattere!” “Ti porterà soltanto più giù!” Ma quelle parole rimangono in silenzio. E continuo a combattere, nessun mezzo rimarrà inutilizzato. La forza mi si sta esaurendo, ed i mostri sono tanti. Non attaccano contemporaneamente. Sono intelligenti queste creature. Uno ad uno sfidano la mia anima. Passato e presente. Rabbia. Dolore. Tristezza. Ma soprattutto quella sensazione di impotenza insopportabile. Perdo il controllo. Cerco disperatamente la via d’uscita. Batto contro i muri. Rompo qualsiasi ostacolo possibile pur sapendo che è a causa persa. Pian piano rimango esaurita.

Poi mi riesce ad uscirne. La consapevolezza supera l’inconscio. Sorge il sole. In lontananza seno il canto dei uccelli. Non vi è alcun sentimento di sollievo, perché anche da sveglia porto con me gl’incubi. Sono ben nascosti dentro di me, e riesco a dominarli. So che questa strana sensazione mi accompagnerà per quel che resta dalla mia giornata. Metto un gran sorriso sul mio volto, e nessun lo noterà. Non vedo l’ora che arriva un’altra notte. Può sembrare strano, ma so che oggi sarò più forte. Venite pure stanotte! Io continuerò a combattere! E la lotta va avanti affinché non è combattuto l’ultimo dei demoni!

Zelfmoordpoging

Lieve Dames,

Vanaf een "gast pc" een berichtje. Mijn lieve vriendin J. heeft maandagmorgen een zelfmoordpoging ondernomen. Ondanks haar strakke plan, heeft ze het gered. Op dit moment heb ik de volmacht over haar 13-jarige dochter omdat haar vader voor werk in de V.S. zit (maar natuurlijk het eerste beschikbare vliegtuig terug pakt) Op dit moment hebben we de eerste antwoorden op onze vragen. Verder overheersen woede, verdriet en pijn. Mijn eerste zorg zijn op dit moment de kinderen en de zaken die op korte termijn geregeld moeten worden. J. zit op dit moment veilig, in afwachting van een plekje op een crisis-bed van het GGZ.
Voorlopig ben ik dus even out of order. Mijn excuses voor diegenen die op antwoord of een reactie wachten. I'll be back, maar kan nu niet zeggen wanneer.

Liefs aan iedereen,
Diana

Avontuur bij de KFC en vinder's loon

Vandaag toog ik met een paar vriendinnen en kids richting I.KEA. Dat het geen goed idee was, dat wist ik eigenlijk al op het moment dat ik om 05:30 wakker werd gemaakt door een springend kind in bed (Kijk mama...Ikke kangoegoe!!) en een menstruatie die er volgens mijn berekeningen niet had moeten zijn. Even speelde ik met de gedachte het boeltje af te blazen. Maar ik wilde geen spelbreker zijn, al voelde ik aan mijn water dat ik niet mijn stralende zelf zou zijn.

Nu even stoom afbazen:

Om mijn tegenwerkende humeur nog zwarter te maken, zit ik al een tijdje met Ukkie's papa in mijn maag. Hij is er nog steeds van overtuigd, dat zijn levensstijl, levenskeuze en vriendsschapskeuze, geen negatieve invloed hebben op een twee-jarige. Ik vind dus van wel wanneer zijn huis afgeladen zit met minderjarige, blowende, slikkende, rokende, zuipende vaag-criminele jonge mensen, waarvan er niet ééntje zit, zonder onder behandeling te zijn van het GGZ (of er intern te zitten en het scala varieert van psychoses, gebruikers, borderliner, psychopaten, PTSS-ers, met een toef persoonlijkheidsstoornissen en een likje ADHD) Een groep mensen, waarvan ze werkelijk allemaal of vast zitten, of vast hebben gezeten (evt. jeugddetentie) werkstraffen, of bureau HALT hebben plat gelopen en er plezier in hebben elkaar regelmatig in elkaar jassen. Ik vind dat onze dochter van twee daar niet tussen thuis hoort. Hij vind dat ik hem verplicht laat kiezen tussen de mensen waar hij mee omgaat en onze dochter. Ik vraag hem alleen eerlijk te zijn over zijn keuzes, zodat ik de omgang daarop kan aanpassen. Hij HOEFT niet te kiezen. Dat-ie maar vooral door gaat met zijn levensstijl en daar gelukkig mee is, zolang onze dochter er maar geen last van heeft. Nee, Uk gaat niet naar zijn huis toe. Nee, hij komt er bij mij niet meer in omdat hij de regels die in MIJN huis gelden, negeert. Nee, hij krijgt haar niet mee, want hij liegt waar hij naartoe gaat, en met wie hij er naar toe gaat. En Ja, hij mag zijn dochter zien. Wanneer? Dat is nu zijn verantwoordelijkheid. Ik kan hem alleen zeggen dat Ik met Uk mee kom.

Einde stoom afblazen.

Goed, mijn hum was dus niet echt stralend te noemen. En in zo'n bui vreet ik. Dus een huge bucket besteld bij de KFC. En daar werd ik niet vrolijker van. Vooral niet toen mijn Uk er de brui aan gaf en een ongelooflijke scène neerzette in de ballenbak en een Spaanstalige meneer maar liep te blaten: Llora! Llora! (Duh....de hele KFC kon meegenieten van mijn huilende Uk!)

En toen gebeurde het: Het Spaanstalige gezelschap ging weg, maar ze vergaten een mannenhandtas. En een blik in die tas, vertelde ons dat er iets niet pluis was. Afgezien van de sleutels van een grote BMW én Mercedes, zaten er een boel veul vreemde bankpapieren in, een portemonnee gevuld met veuls buitenlands geld, een, artikel in het Spaans, over drugs, mobieltjes, en bleek de eigenaar van de tas een Colombiaan te zijn. Maar goed, wij zijn natuurlijk de beroerdste niet, en belden het hotel op waar ze verbleven (tja, sorry, we hebben echt ongegeneerd in de tas gesnuffeld) De politie was geen optie, want de tickets en het contract van een huurauto waren op die dag geplanned. Het hotel had echter geen gasten gehad onder de naam van de man van de bankpassen (platinum en goldcards!!) of de meneer van de identiteitsbewijzen. En toen kregen wij hele, hele vreemde (waan)ideeën. Over Colombiaanse drugscartels, over smokkel en grote auto's en over vuurwapens. Maar ook over heul veuls vinder's loon en een welverdiende vakantie in een zonnig oord om ons van alle stress te ontdoen. 

En wat doe je dan als drie mutsen in en tegen de 40??? Juist ja!! Je gaat rondjes rijden over de parkeerplaats bij de Woonboulevard, met het autosleutelsbeveiligingsopeningsding in de aanslag, en bij iedere grote Deutsche Bak klik je op het knopje...in de hoop dat de meneren zich in de buurt bevinden. Of het slim was, weet ik niet. Het leek ons, in die state of mind, het juiste om te doen. Bij rondje nummer 5, kwamen we het gezelschap tegen in een dikke vette... Audi, en ze waren overduidelijk in paniek en zoekende. Dus wij er achter aan met vriendin's Mégane. Het leek verdorrie wel een film. Drie schreeuwende wijven: "Daar zijn ze...." "Er achteraan..." "Verlies ze niet uit het oog..." "Toeter nou!!! Toeter nou!!!!"  Met een Uk die vrolijk mee schreeuwt: "Toetejen. Jaaaaa!!! Toetejen!!!!"

Enfin, na een zeer riskante inhaal-manoeuvre tot in de perfectie uitgevoerd door vriendin J., kwamen we stotterend tot stilstand. Ik jump de auto uit. Man ziet tas. Man grist tas uit hand. Man mompelt thank you. Man stapt in auto. En het gezelschap scheurt ervan door.

Daar sta je dan. Met een rothumeur, en zonder vinder's loon.....

Geestelijk Blond

Mijn kapsel, en mijn haarkleur, hebben door de jaren heen aardig wat avonturen beleefd.

Zo had mijn moeder, van nature zeer donker bruin, ooit een keer een "aubergine tintje" aangeschaft. Een prachtige kleur op bijna zwart haar. En toen ik het overgebleven restje in mijn haar smeerde, en weer uitspoelde, zag het er bij mij ook geweldig uit. In het donker.... 'S avonds laat.... De volgende morgen, in het daglicht, bleek het "een beetje paars" te zijn uitgepakt.

Ooit, zo rond mijn 15de, ook een poging gedaan een "coupe soleil" in mijn haar aan te laten aanbrengen. Nu hadden wij een thuiskapster die, achteraf gezien, haar diploma moet hebben gekregen bij het inleveren van de Douwe Egberts-punten. Maar ja, ze was dan ook spotgoedkoop. Na de marteling van de geperforeerde badmuts en de haaknaald, een stinkend goedje dat er 30 min. op moest zitten (maar er ruim een uur op heeft gezeten) en een gratis barstende hoofdpijn en tranende ogen, was het resultaat geen door de verbleekte, natuurlijke "look". De geblondeerde haren braken spontaan af, en de weinige haren die bleven plakken waren groen. Ook geen succes.

Ex 1, qua uiterlijk natuurlijk een donker, mediterraans type, belandde in een mid-life crisis. Of anders gezegd, meneer was erg op zijn uiterlijk gericht. Hij besloot op een mooie dag, dat hij van zijn grijze haren bij zijn slapen af wilde. En ook al was er op mijn koppie nog geen grijs haartje te bekennen, heb ik toch zijn spulletje kwistig gebruikt op mijn eigen kapsel. Het leek me wel mooi: Een paar tintjes donkerder, met mijn licht groene ogen... Ik had alleen geen rekening gehouden met mijn bleke huid. Ik kon zo gecast worden voor "Zombie 3".

Nu, na vele kleuren geprobeerd te hebben, en net zoveel keren voor Jan Lul gelopen te hebben, zweer ik bij mijn eigen haarkleur (minus de grijze haren). "Mijn" Robert (of Roberto, zoals hij graag genoemd wilt worden) heeft kunstmatig "mijn" haarkleur gecreëerd en daar blijf ik bij.

Waarom Geestelijk Blond vraagt U zich nu af... Wel Beste Dames, ik ben zowel naïef als goedgelovig. Er ontberen mij werkelijk geen puntjes in IQ of EQ, maar ik "mis" wel eens iets. En daardoor kom ik regelmatig erg "blond" over.

Zo ben ik gisteren 2 hele uren bezig geweest met het aansluiten van mijn kookplaat. Ik had het helemaal voor elkaar. Alles gepoetst, al het beschikbare gereedschap lag klaar. Heel simpel: slangetje los van de oude plaat, en slangetje weer vast aan de nieuwe plaat. Een kind kan de was doen. Toch?
Wel, ik heb er dus 2 uur over gedaan om te ontdekken dat het slangetje van de gasleiding tekort was om aangesloten te kunnen worden aan de nieuwe plaat omdat de aansluiting niet rechts (zoals bij de oude plaat), maar links zat.

Hoezo Geestelijk Blond????

Niet zomaar zondag

Vandaag, in een onbewaakt moment van jouw vader, vind ik je. Want weet je, het zoeken naar jou is nooit gestopt. De naam die je bij jouw geboorte hebt gekregen, is veranderd in een "nick" passende bij jouw puberende leeftijd. Je bent dol op Nutella lees ik, zeker weten dat je dat van mij hebt. Justin Bieber vind je maar een watje, en je hebt een lading virtuele vrienden en vriendinnen. Er is een groot verschil tussen dat 8-jarige meisje dat ik los moest laten, en de puber die ik terug vind op internet. Naarstig sla ik geestelijk alle informatie op, en ik speur jouw profiel af naar meer. Huilen en lachen. Blij dat ik een vage foto van je zie. Huilen om de pijn in mijn hart. Ik zoek en zoek naar een teken of je mij nog kent. Ik wil weten of je me mist. Ik wil weten of je je herinnert. Ik wil weten...
En dan de klap. Jouw familie. Jouw vader wordt genoemd, jouw stiefbroer en zus ook. En bij moeder vul je een naam in die niet de mijne is...... Jij bent jij, en ik ben niet jouw moeder.

Een uur later is jouw profiel niet meer zichtbaar.

Teer Huidje...

Dat ik soms last heb van kriebels, had ik al eens vermeld. En ik heb er een nieuw soort kriebels bij: Zonnebank uitslag!!! De binnenkant van mijn flubberende dijen is bezaaid met grote, rode, jeukende bulten...en dat is niet prettig!! De gansche dag doorgebracht met vooral NIET krabbelen, het smeren van hydro-cortisonecrème en mezelf vervloekend over het feit dat ik zo lyrisch was over mijn aanwinst.
De dosis nep-zonlicht was iets te veel van het goede voor mijn tere huidje.....

Puinhoop van een ander

Uk's papa heeft het weer verkloot...en ik snap het niet. Werkelijk. Het ging zo goed de laatste maanden. Langzaam begon mijn vertrouwen weer te groeien, en BOEM, hij moet het weer verzieken. Ik snap er niets van, maar ik weet wel, dat het weer een keer pijn doet. Voor de zoveelste keer. En ik vraag me af wanneer het nu eens genoeg is geweest. Ik begrijp niet waar de tranen vandaan komen, of waar de pijn nu precies zit. Ik begrijp ook geen reet van het web van leugens dat-ie om zich heen moet breien. Wat die drang binnen in hem is, om puinhopen om zich heen te creëren. Ik weet dat ik dit niet wil, maar ben zo langzamerhand doodmoe aan het raken van het zoeken naar passende oplossingen. Dit vreet energie. En ik kan die energie wel beter gebruiken. Ik weet niet wat ik nu moet voelen. Boosheid, verdriet, woede, vermoeidheid. Het komt allemaal tegelijkertijd op me af. Had graag een potje gegild, maar heb nog net genoeg gezond verstand daar niet aan toe te geven.
En dan gaan we maar weer eens aan de slag: Puinzooi van een ander ruimen... BAH!!!!

Van onze kinderen blijf je af!!!

Zo nu en dan kan ik een flink opgewonden standje zijn, met als excuus dat de reden (meestal) logisch te beredeneren valt. Vaak zijn mijn geestelijke opvliegers gebonden aan wandaden gericht tegen diegenen die zichzelf niet kunnen verweren. Zoals onze kinderen....

WANT VAN ONZE KINDEREN HEB JE AF TE BLIJVEN!!

Hoe misselijkmakend is het, om misbruik te maken van een kind? Hoe ziekelijk is het, het vertrouwen van een kind te misbruiken? Hoe laag is het, een leven te tekenen?
Ondanks dat ik mijzelf beschouw als een persoon met een redelijk empathisch vermogen, faalt datzelfde vermogen radicaal als het om kindermisbruik gaat. Ik kan voor mijzelf geen geldige reden of verklaring vinden, dat ook maar een kruimeltje begrip los maakt. In tegendeel, ik word furieus!!
Er bestaat, in mijn ogen, geen excuus, dat iemand het recht geeft van de onschuld van een kind te profiteren. Er bestaat, in mijn ogen, geen acceptabele uitleg over een onderwerp als pedofilie.
En ik sta dusdanig intolerant ten opzichte van dit onderwerp, dat de strafmaat voor mensen die zich hier aan schuldig maken, niet hoog genoeg kan zijn. Want ben nu eerlijk...wat is de kans op recidivisme??? Kan een pedo-sexueel, of pedofiel na een jaar cel "genezen" worden verklaard? De opgelegde straf voor één daad uitzitten, terwijl de volgende al in de planning zit, maar toch als een vrij man rondhuppelen.... Het is voor mij on-be-grij-pe-lijk... Dan kan ik niets anders doen dan concluderen, dat er iets goed fout zit met de strafmaat in Nederland! Ik begrijp dat strafrechtelijk een "levenslang" er niet in zit. Maar grote genade, laat die personen niet zonder (op zijn minst) een chemische castratie de straat op gaan!! (Al gaat mijn voorkeur uit naar een wat radicalere vorm van castratie...) Maar stel deze mensen niet in staat hun wandaden te herhalen!
Want waar draait het vaak op uit: de feitelijke straf wordt uitgezeten door de slachtoffers en hun naasten. De psychische schade, de emotionele littekens, de fysieke klachten, de angsten die een leven lang duren, tegen over een paar hechtingen in onderbroek..... Zeg nu zelf.... klinkt dat niet acceptabeler dan 1 jaar, waarvan 11,5 maand voorwaardelijk en 50 uur plantsoentje schoffelen?

Zoals ik heb horen zeggen door de moeder van een slachtoffertje: Het kan iedereen overkomen...

Eventjes..

Eventjes hoor....Lieve Menschen....Pffffftt...Ben geroerd door alle lieve berichtjes die jullie hebben achtergelaten op mijn laatste logje. Krijg spontaan het warme-deken-gevoel. Dank jullie wel! Ik geef toe, heb weinig animo gehad om te bloggen de laatste twee dagen. En heb dan ook bewust de laptop een weekendje rust gegeven. En nu voel ik me bijna schuldig... Het lijkt bijna alsof ik jullie heb verwaarloosd...
Zoals ik al eerder heb geschreven, met dit bijltje heb ik al vaker gehakt (en maak niet de vergissing er van uit te gaan dat het vrouwen zijn!). Heb zelfs een heuse bodyguard gehad op de dag van een zitting, wat op zich (achteraf) natuurlijk smakelijk lachen is. Het verschil tussen toen en nu, is dat ik destijds de klappen van de zweep nog moest leren. Nu ben ik een doorgewinterde 'pro'. Dus geen probleem hoor! Ik heb voor heel wat hetere vuren gestaan. Om mij er onder te krijgen, moet je van goede huize komen. Al moet ik eerlijk toegeven dat zoiets niet in mijn koude kleren gaat zitten..

En niet al het slechte komt noodzakelijkerwijs om alleen maar negativiteit te brengen. En dat heb ik maar weer eens mogen ervaren. Naar aanleiding van het hele gebeuren, heb ik een goed gesprek gehad met Ukje's Papa. De teugels kunnen wat meer gevierd worden, en morgen gaat Uk voor de eerste keer alleen naar haar vader toe. Het gaat om een paar uurtjes, en ja, er zitten een paar voorwaarden aan vast. Maar ik geloof dat dit het juiste moment is Papa en Uk wat met-z'n-tweetjes-tijd te geven. Ex helemaal in de wolken, en Uk heeft de hele wereld gebeld (Ja, ja...'t is net d'r moeder!) om te vertellen dat ze "Mogguh papa toe gaat". En het voelt goed....

Dus Dames (goh Jan, ik hoop dat je je niet aangesproken zult voelen, maar voor mij ben jij "één van ons") alles is O.K........
Ik wil jullie toch even op de late zondagavond bedanken voor alle steun en opbeurende woorden. Ik had nooit kunnen dromen, dat het opschrijven van dat wat mij bezig houd, dit teweeg zou brengen. (En nu word ik een emotionele trut) Het betekend meer voor mij dan dat jullie waarschijnlijk ooit zullen beseffen.... Dus uit de grond van mijn hart: BEDANKT, en als het zou kunnen, zou ik jullie het liefst stuk voor stuk een knuffel willen geven!!!

En vanaf morgen weer wat  ietsepietsie minder serieuze logjes hoor! Beloofd!!!!

Recht op Verdriet

Een boos en verdrietig logje....geen zin om te lezen? Klik dan maar snel door!

Het is een universeel recht van ieder mens om verdriet te hebben. Dat niet alleen, verdriet is ook nog eens de meest persoonlijke aangelegenheid die er bestaat Er bestaat geen graadmeter om verdriet te classificeren. Kun je aan verdriet dan een waarde oordeel hangen?
Nou, bepaalde mensen wel. Hun verdriet is 'groter' of 'meer'. Anderen willen je het recht ontnemen verdriet te beleven zoals hij beleefd wordt, en wijzen je op situaties die 'erger', 'slechter' en mogelijk 'nog triester' zijn. Nog een graadje erger, zijn de mensen die je willen laten geloven dat je geen recht op verdriet hebt. Dan klinken er verwijten, of 'eigen schuld, dikke bult'-uitingen.

Ik wist, naarmate ik meer van mijzelf en mijn leven bloot gaf, dat de kans groot was, dat er mensen zouden zijn die mijn situatie zouden herkennen. Maar ik vond het het risico waard. Het is dan ook mijn eigen keuze geweest, geen halve waarheden te vermelden, of om de hete brei heen te draaien. Het schrijven, dat me al járen werd aangeraden vanwege de psycho-therapeutische waarde die eraan kleeft, is me nooit goed afgegaan, totdat ik dit blog begon. Leuke bijkomstigheid zijn al die fantastische mensen, waarbij ik het gevoel heb dagelijks op de koffie te mogen gaan.

'Ze' hebben me gevonden. 'Ze' is een groep mensen die denken het recht te hebben om mij, mijn keuzes, mijn leven te veroordelen. 'Ze' zaten samen gekloekt in mijn mailbox zaterdagmorgen. En mijn eerste reactie: Ik heb gelachen... Serieus, ik schoot in een stuip... Want met dit bijltje hak ik al vanaf  2004! Toegegeven, het was lekker rustig de afgelopen 2,5 jaar. Maar 'ze' zijn er weer, als een vlooienplaag dat resistent is tegen de gebruikelijke middelen.

En dan maak ik MIJN keuze: Ik blijf gewoon openbaar door bloggen. Mijn e-mail adres blijft ook gewoon open staan. En iedereen, maar dan ook iedereen mag vrij reageren. (En dit is een verborgen uitnodiging... kom, en reageer op mijn blog, waar jullie mening getoetst kan worden door andere lezers)

Dit zal de eerste en laatste keer zijn dat ik een blogje aan 'jullie' wijd. Kijk, een dialoog ga ik graag aan. Ook voor een pittige discussie kan ik open staan. Maar dan op voorwaarde dat we op gelijke voet starten. Want jullie kennen mij (mijn naam, de naam van mijn oudste Uk en zelfs mijn juridische casus), maar ik ken 'jullie' niet! 'Jullie' blijven (ook op de diverse gespecialiseerde fora) niets anders dan een stelletje beladen nick's. Ik voel me dan ook niet verplicht tekst en uitleg te geven over mijn keuzes.

Nog één keer, uit ik op MIJN blog, MIJN mening: Artikel 9 van het Internationaal Verdrag van de Rechten van het Kind: Kinderen van gescheiden ouders, hebben recht op omgang met BEIDE ouders. Daar LEEF ik naar. Daar STREEF ik naar. Met BEIDE kinderen!!! En met de volle 200% overtuiging!
Ik beroep me NIET (en heb nimmer een uiting gedaan in die richting) op geschreven of ongeschreven rechten als MOEDER. Goed ouderschap is NIET sexe-gebonden. Ik maak geen onderscheid tussen mannen of vrouwen. Voorop staan de rechten van ieder KIND. (En daar zou het om moeten draaien, altijd en in iedere situatie!!!)
Maar ik, als mens (En ja ik ben toevallig van het vrouwelijke geslacht ter aarde gekomen, en heb kinderen gebaard..Dat noemen ze in de volksmond 'Moeder') heb recht op verdriet!! MIJN verdriet, dat niet beter, slechter, meer, of minder is, dan dat van de buurman. MIJN beleving met de daar aan gekoppelde gedachten. Daar hoef je het niet mee eens te zijn, maar je dient het wel te respecteren, zoals ik 'jullie' verdriet respecteer.

Voor mailtjes met totaal ongefundeerde verwijten, sarcastische uitingen van persoonlijke frustratie, ben ik totaal ongevoelig geworden. Mocht het de spuigaten uit gaan lopen, wel, dan weet ik ook welke wegen te bewandelen. Tja, 'jullie' zijn niet de eerste waarmee ik te kampen heb, de originaliteitsprijs win je er niet mee.

En stoppen met bloggen....ik dacht het niet!!!!

Diana

Sh...t!!!

Kon ik U een aantal dagen geleden nog de heugelijke mededeling geven dat ik 2011 waarschijnlijk schuldenvrij zou gaan starten....gooit de belastingdienst weer eens roet in het eten! In het geboortejaar van mijn Ukkepuk, schijnt er het één en ander mis te zijn gegaan bij de Blauwe-Enveloppen-Mafia. En zij schuiven het weer op een foutje in de GBA. Na bijna 2 uur aan de telefoon te hebben gehangen, 7 keer te worden doorverbonden werd het oordeel geveld...Hoe het ook zij...ik moet gaan betalen. En daar word ik niet vrolijk van...

Kijk Dames, zoals U weet ben ik een enorme voorstander van het maken van bewuste keuzes, zelf wanneer de situatie penibel te noemen valt. Dus terwijl ik van de ene BelastingdienstMuts naar de andere werd doorverbonden, Uk haar kansen waar zag, en het hele huis op z'n kop heeft gezet, de moed mij steeds verder in de sokken (het is koud!!) zakte....nam ik een keuze: Deze dag dag gaat niet verpest worden!! En ja, dan word ik zo melig als een overrijpe banaan. Ik heb me bij de situatie neergelegd (al baal ik stevig dat mijn "extra" plannetjes voor de komende maanden geen doorgang kunnen vinden). Vandaag ga ik heerlijk melig zijn. Zo meteen trekken we regenlaarzen en regenjassen aan, en gaan we op jacht naar vingerverf en een rol behang. En onderweg gaan we in alle plassen stampen dien we tegen komen. En trekken we een kroket uit de muur. En we gaan rotzooi maken!! We gaan dansen en zingen. En op de bank Dibo kijken. En als we zin hebben, een tukkie doen. Ik ga m'n Zussie op stang jagen door haar te vertellen over een gigantische tattoo die ik, zogenaamd, wil laten zetten. En morgen, morgen beraad ik me wel over het oplossen van de problemen van alledag...

Afscheid...

Ik heb een maatje, een buddy, een soulmate. We kennen elkaar al jaren, en onze vriendschap heeft veel, heel veel doorstaan, ook al wonen we vele kilometers uit elkaar. Hij was mijn steun en toeverlaat ten tijde van de periode die ik heb doorgebracht met mijn oudste Uk in Nederland. Hij heeft het laatste jaar die ik samen met haar had, tot iets moois gemaakt. De gedachte om samen iets te beginnen, heeft meerdere malen door ons hoofd gespeeld. We waren perfect als stelletje...dezelfde ideeën, dezelfde humor, urenlange gesprekken. Maar dat ene stukje extra, was er simpelweg niet. Ik probeerde mijn leven weer op te pakken, en hij surfde van de ene uitzichtloze liefde, naar de andere. Altijd vol overtuiging, ook al zag ik vanaf het begin dat het niet klopte. Hij bleef in mijn ogen een single for life... En toen ontmoette hij P. Wederom hoteldebotel op een Brasiliaanse Dame van Oosterse afkomst... En het was goed raak!! Mijn eeuwige vrijgezelle maatje gaat samenwonen over twee weken. P. komt voorgoed naar Nederland, en trekt bij mijn stukje ziel in. En ik weet dat de zaken nu gaan veranderen.
De weinige keren dat wij afspreken met elkaar, doen we het ook goed. Kleine Uk gaat naar vriendin J., en mama gaat er een weekendje tussen uit. We delen een hotelkamer, en zelfs hetzelfde bed (waar we een melige film kijken, lange gesprekken hebben of slapen!!!!) Dat zijn "onze" weekends, waarin we de meest maffe dingen doen. Een gala-avond in een poepchique casino, wedstrijdjes Chunky Monkey eten of 4 uur achter elkaar bowlen. 'S nachts duiken we een shaormatent in om ons vol te stoppen met heul veuls knoflooksaus, en vervolgens ouwehoeren we tot de volgende ochtend. We kunnen uuuuuren op een terras zitten, hij is ook mijn shopmaatje (een man!!!), hij heeft de beste schouders om op uit te huilen, hij is de meest vriendelijke grote reus die ik ken. De manier waarop hij omging met oudste Uk, was geweldig. Tussen die twee was er meteen een hele sterke band. Hij heeft mij (onbewust) laten zien, dat-ie een goede vader zou zijn (al beweert-ie bij hoog en laag dat er nooit kleine G-tjes op deze aarde zullen lopen) Hij heeft mij een enorm stuk zelfvertrouwen gegeven. Na de klappen van Ex 1, schrok ik zelfs als de telefoon over ging. Maar G. heeft met veel geduld, gesprekken en oefeningen op de schietbaan, weer een sterk persoon van me gemaakt. Toen ik van de aardbodem moest verdwijnen, hebben hij en zijn vader 10 dagen lang gezocht naar ons in het buitenland. Één telefoontje, en ik weet dat hij er voor mij is. En dat geldt ook voor hem. Hij staat toe getroost te worden tijdens de moeilijke momenten in zijn leven. Een echte man, met emoties, goh, wat wil je nog meer!
Ach, het zal nog wel gezellig zijn met hem en zijn nieuwe vriendin. Maar het zal nooit meer zijn zoals het was. En daar zit ik nu tranen met tuiten om te janken.... Ik voel me triestig.... We sms-en elkaar suf, hij met enige twijfel, ik met (onoprechte) pep-talk, want het zal nooit meer hetzelfde zijn. En we weten het allebei.

Pretentieuze Snotapen

Tring...De Deurbel ten Huize Ratjeplan.

"Hallo, een kleine bijdrage voor het HuppeldePup Iets-Met-Dieren-Fonds"

Voor de door mij vriendelijk geopende deur, staan 2 jong-volwassenen. Het meisje met een bos dreadlocks (Hoe houdt je dat in vredesnaam schoon) en het jongensgeval met piercings op elk zichtbaar (en waarschijnlijk ook onzichtbaar) plekje.

Vriendelijk antwoord ik: "Sorry jongens, het zit er helaas niet in..."
Piercing: "Ja, maar het is voor een goed doel...!?!?!"
Vriendelijk als ik ben: "Dat begrijp ik, maar ik kan het helaas niet missen."

En ik sta op het punt de deur vriendelijk doch ferm te voor hun neusjes-met-gaatjes te sluiten...

Dreadlock: "Oezoow kende da nie missuh...." om daarna te mompelen (maar hard genoeg om te horen) "Stomme Bitch" En het jongensgeval lispelt (ik neem aan vanwege de piercings in, aan en rondom zijn mond): "Weer zo'n dierenbeul..."

Ok....weet U nog dat ik wel eens last heb van onvoorspelbare knopjes? Het triggeren van zo'n knopje brengt een transformatie op gang waar ik geen controle over heb. Mijn alter ego komt naar boven. En die is niet zo vriendelijk en meegaand als ik doorgaans ben.

Klik deed dat knopje dan ook....en ik rukte de deur weer open en barstte los. Over het niet in de portemonnee van een ander kunnen kijken. Over de kleine muisjes die ik van een wisse dood heb gered (en vogels, en kikkers, katten en honden, konijnen, cavia's, hamsters en wie weet wat voor andere beesten) Over het feit dat hun instelling waarschijnlijk niet veel zou bijdragen aan hun goede doel. Over het nemen van een gezond bad en een bezoek aan de kapper. Over gaten in lichaamsdelen en representatieve functies. Over boze brieven en klachten bij desbetreffend BeestjesFonds. En vol genoegen sloot ik af met een: "En nu opzouten stelletje Pretentieuze Snotapen!!!"

Zo...dat is er uit!!!

Enige Uitleg......:
A) Ik beschouw mijzelf als een grote dieren-liefhebber, maar....
B) mijn financiële middelen zijn helaas beperkt. Dat wat ik kan missen, gaat naar door mij zelf uitgekozen doelen, waar ik persoonlijk mee van doen heb. En diegenen die mijn verhaal een beetje kennen, begrijpen wel dat die stichtingen gerelateerd zijn Het Haags Verdrag omtrent Internationale Kinderontvoering.
C) Er is geen sprake van vooroordelen t.o.v. piercings (Ex 2 zat vol) tattoo's (Ben zelf een trotse draagster) of vreemde haardrachten. Maar ik heb een hekel aan...
D) onbeschoftheid...of de Dragers Der Onbeschoftheid nu in adamskostuum of maatpak voor de deur staan, maakt voor mij geen enkel verschil (vraag maar aan wat extreem volhardende Jehova's Getuigen uit de buurt, die ooit hebben geprobeerd dit 'zondige vrouwtje' -hun woorden- op het rechte pad te brengen)

Hersenloos

Vandaag had ik dus last van hersenloosheid. Iedere vrouw kent het wel, mannen schijnen er over het algemeen minder last van te hebben. Inkomende informatie krijgt een verkeerd plekje, en valt niet meer op te roepen. Doelloos dolen door het huis. Leegte op de plek die normaal gesproken overvol zit. Gedachten die van hot naar her vliegen.

Het begon al met de eerste bak koffie. Vol overtuiging nam ik een slok, en het bleek slootwater te zijn. Geen nieuwe pad in de s.enseo gestopt. En ook het tweede bakkie ging mis....Hersenloosheid. Ukkie naar kinderdagverblijf gesjeesd, op naar projekt 1. Op de fiets. En daar word ik niet vrolijk van. Dat weet U. En daar stond ik voor een dichte deur met een pijnlijke kont. Vanwege de vakantie gesloten. Ten tijde van de mededeling dat ik 2 weken afwezig zou zijn, werd er gezegd dat het 'problematisch' zou kunnen uit pakken bij de cliënten vanwege de 'continuïteit' van het 'groepsproces'. Diezelfde continuïteit hoeft niet langer een probleem te zijn, als de verantwoordelijke Dame haar billen wilt parkeren aan de Spaanse kust. En in mijn hersenloze staat werd ik niet eens boos.

Maar goed, daar stond ik dan. Met pijnlijke billen, hersenloos te wezen. Terug fietsen zat er nog eventjes niet in. Dus heb ik mezelf laten zakken op een bankje. En daar zag ik de gebroeders en gezusters Kuiken. 3 Haantjes en 2 Hennetjes. En 2 verkruimelde koffiekoekjes in een overvolle handtas. Terwijl de familie genoot van de onverwachte maaltijd, bedacht ik me dat: A) een L.exus een mooie auto is. B) de eieren mijn neus uit komen. C) bruin/wit mij meer ligt dan zwart/wit. D) Willem-Alexander écht lelijk is.
Toen de kuikens keurig één voor één hun cloaca leegde voor mijn neus, filosofeerde ik over: A) de complexiteit van de menselijke psyche en B) het fenomeen hersenloosheid.
De kuikens genoten van gespetter en gespatter in een zandbad, en ik bedacht me, dat ik me maar eens met iets meer nuttigere zaken moest gaan bezig houden de rest van de dag.

Helaas laat de hersenloosheid niet zo maar verjagen, en fietste ik compleet de verkeerde kant op in een compleet automatisch breinloos modus. Pas na een kwartier, nadat mijn gedachten alle hoeken van het universum hadden gezien, besefte ik dat ik toch echt terug moest fietsen. What goes up, must come down... en daar dacht ik maar eens over na op de terugweg.

Ik zal U besparen wat de rest van deze hersenloze dag mij heeft gebracht. Het varieert van een vergeten laptop (kon ik weer terug fietsen, en daar word ik echt niet blij van!) tot het over het hoofd zien van mijn Uk in de speeltuin van het kinderdagverblijf. De arme dreumes stond "Mammmmaaaa" te schreeuwen, en ma struint gewoon langs haar heen, de school binnen.

Nu zit ik veilig op de bank, en Uk ligt al veilig in haar bedje. Een goeie die mij van mijn plaats af krijgt vanavond!!!

De Tandenfee.

Hoe het verder ging...??? Nou.....Auw!!! Ik kon dus terecht bij een Een Tandenfee in een gehucht hier boel veuls kilometers vandaan. Het was een dreutel van ongeveer anderhalve meter met extreem vrouwelijke trekjes en platina(ge)blond(eerd) haar, wat natuurlijk geen probleem is, maar ja, hij was dan ook nog eens tandarts. En wel een heel fanatieke. Hij keek, en concludeerde dat de losse helft er uit moest. Op mijn vraag of-ie het ding niet kon plakken, moest-ie hard lachen. Ik niet.... Prikje hier, prikje daar. Ik zeg: "Geeft 'r maar eentje extra hoor!!" Moest-ie ook al om lachen. Ik niet.... En toen kwam er een tang aan te pas. Na wat gewroet en gepulk kwam er een halve kies uit mijn mond. Hij blij. Ik niet.... Toen ging De Tandenfee het boeltje glad maken (want ja een mond vol kies met haken en ogen is ook geen pretje), en vond dat hij er klaar mee was. Ik voorlopig nog niet.... Want er moeten nog verschillende afspraken gaan volgen met mijn eigen tandarts alvorens ik weer met een hele kies het leven door kan gaan. Gelukkig is de achterste helft van de kies verdwenen, en loop ik niet voor Jan met de Korte Achternaam rond. Naarmate de prikjes uitgewerkt raakte, werd ik een steeds minder vrolijk. De Tandenfee heeft een puntje laten zitten die hij waarschijnlijk niet heeft gezien, maar ik wel voel. Dus liggen mijn wang en tong tot bloedens toe open (Tja had ik niet in de gaten vanwege die prikjes hè...) Om nu weer een expeditie te ondernemen richting De Tandenfee, vind ik een beetje overdreven. De ochtend waarop mijn eigen tandarts zij werkzaamheden weer hervat, lig ik in mijn slaapzak voor te deur te bivakkeren om de schade te laten herstellen. Tot die tijd doe ik het wel met een halve kies, met puntje....

PS. Het stuk kies zit veilig opgeborgen in mijn tas. Mocht-ie er alsnog aangeplakt kunnen worden.... ;)

Hellup!!!!!!!!!!

Hier een noodkreet uit het Brabantse....HELLUP!!!!

Zit ik gisterenavond zeer dieet-bewust aan een lijnzaad-cracker met mager kalkoenfilet (Dank U voor de motivatie speeches), zegt mijn kies: "KRAK"!!!! En ik bedoel dus keihard: "KRAK"....Hopla, doormidden. Mijn kies doormidden!!! Één stuk zit vast, en één stuk wiebelt in de rondte.
In paniek de tandarts-praktijk gebeld, maar jammerrrr, die meneer zit zijn billen ergens te bruinen de komende twee weken. De nooddienst gebeld, en het zweet sprong me spontaan op het voorhoofd toen het bandje me vertelde dat de kosten contant betaald moesten gaan worden. Toen een nulletje (ja 0=nul net als die grammetjes) ingetoetst, het boeltje uitgelegd aan de tanden-meneer. Die vond het allemaal zo'n vaart niet lopen, en ik vertelde me doodleuk dat ik de volgende ochtend maar eventjes moest bellen om een afspraak te maken... Mocht het nog pijnlijker worden, dan zou het verstandig zijn een pa.ra.cetamolletje in te nemen. Vriendin ingeschakeld als oppas annex taxi, want deze tandenboer zit ergens in the middle of nowhere.
Zus opgebeld voor wat morele steun, want Dames, ik heb het niet zo op tandartsen. Zeker niet als die vervangende tandarts mij verteld dat-ie "het boeltje er wel even uit wipt"!!! In mijn mond wordt er nl. niets zomaar eventjes uitgewipt....Duhhh!!!! Ik zie mijzelf al zitten met een gat in mijn keurig gebitje! En ik heb het ook niet op wiebelende, gebroken kiezen in mijn mond. Daar word ik aardig kriegelig van. Maar van mijn zus (die zelf bij een angst-tandarts loopt omdat ze al doorflipt bij het horen van het woordje "tandarts") kon ik op weinig steun rekenen. Spoelen met jenever.... Ja hoor, kacheltje-lam en met een gebroken kies de nacht doorkomen leek me nu niet een goede optie. Braaf een pilletje ingenomen en toen maar gaan liggen, opstaan, tv-kijken, en weer gaan liggen....auwauwauw...en maar weer opstaan. Enfin, rond 3 uur vannacht leek die fles jenever toch wel een goed idee. Natuurlijk geen alcoholische versnapering in huis te vinden. En zo genoot ik vannacht van het onweer en heb ik vroeg het zonnetje zien opkomen vanochtend...... Nu aftellen totdat ik de praktijk kan bellen. Wordt vervolgd....

Kort, Heeeeel Kort Lontje....

Vandaag heb ik ze allemaal afgewerkt, Ma, Zus en Zwager, Pa en Vriendin. 9 van de 10 keer heb ik bolle lol, zie er de humor van in en vermaak ik me wel. Maar er is altijd die éne keer dat het niet gaat zoals het hoort.
En dat was dus vandaag....
De dag begon al slecht, de koffie was op (een errug, errug slechte start dus). Vervolgens liet ik alles uit mijn handen kletteren, stootte tenen en ellebogen tegen alles wat los en vast zat, en zat er een fikse hoofdpijn aan te komen. In de (leen)auto van vriendin werd Uk strontvervelend, zo erg, dat ik ben gestopt om eens flink uit mijn voegen te barsten.
Zus was niet op de afgesproken plek en 20 minuten te laat (en die 20 minuten duurden errug lang met een krijsend kind in het zitje) Toen zus eindelijk op kwam dagen, was haar eerste reactie: "Wa ziede Gij eruit zeggg!!!" "Bende moe soms?" (Ik moe? Nee hoor! Fris, Fit en Fruitig, dat zie je toch Kreng!)
Ma vond twee kleinkinderen toch wel vermoeiend en begon te zeiken over mijn oudste dochter (lees=verwijten naar mijn hoofd te slingeren) En als het lontje dan al kort is, en je begint over mijn oudste Uk, tja, dan kan ik nog wel eens fel uit de hoek komen, want de keren dat we (mijn familie en ik) elkaar gezien hebben in die 18 jaar buitenland, zijn op één hand te tellen. Nou ja, er zit zoveel verleden achter, en er borrelen op zo'n moment aardig wat jaartjes ellende, als ik er dat uit zou gooien, zou het hek van de dam zijn.
Op na de volgende martelgang (ja, ja...de sfeer zat er al goed in..!!!) Richting Vader met de hele bups. In een nieuw huis, met een compleet nieuwe inrichting een 2-jarige loslaten, ervaar ik als erg stress-vol. Kind gefrustreerd, ik gefrustreerd en vriendin van Pa nog meer gefrustreerd, want O Tjemig Zeg!!! Kleine Uk nieste....!!! En wat nou als de Baby-Born ook ziek werd zo'n twee dagen voor vertrek naar vakantieland????
Nog een aardig portie opvoedkundige tips van Vader aan moeten horen (toch knap voor een man met 9 kinderen, waarvan hij er niet eentje tot aan de pubertijd heeft grootgebracht) en toen was ik het aardig zat aan het worden.
Bij terugkomst op het vertrekpunt (Huis van Zus) scheen (volgens Zus) mijn (leen)hond de kater van Zus de stuipen op het lijf gejaagd te hebben en werd er een hysterische zoektocht georganiseerd. Na een uur bleek het beest gewoon braaf in huis te zitten.

Eenmaal thuis, hoppa, Uk naar bed en ma onder de douche. Een blik in de spiegel leert mij dat ik wederom puisten op mijn gezicht aan het kweken ben, en toen heb ik maar eens diep gezucht....
Het ligt niet aan mij!!!! Het is de PMS!!!!!!