Stilte voor de storm...

Een Uk die verraderlijk lief in stilte aan het spelen is....

Een hond die rustig onder de bank ligt...

Katten die vredig aan het spinnen zijn...

Geen vreemde ontwikkelingen in mijn familie...

Dan kan ik genieten van de stilte en de rust die langzaam over het huis valt.

Dat dacht ik dan...... Uk had stilletjes mama's 24 hour super-long-stay lipstick te pakken gekregen en zichzelf van top tot teen "opgemaakt". Probeer dat er maar eens af te krijgen.

De hond lag verre van rustig, maar had zich slim verscholen vanwege een ongelukje op Uk's dekentje.

Ik geloof best dat de katten het na hun zin hadden nadat ze hun buikje rond gegeten hadden aan de inhoud van de vuilnisbak.

Tot op heden geen meldingen van het family-front....Ik wacht af, geduldig.....

You've got the wrong way, and You've got the right way

----- Original Message -----

From: Diana

To: Evert van Wijk

Sent: Monday, May 09, 2011 5:15 PM

Subject: blog

 

Hi Evert, 

 

Via e-mail even een reactie. Ik vind het tof van je dat je jezelf “uit de anonimiteit” hebt gehaald. Jouw anonieme reactie was de beruchte druppel. In the heat of de moment heb ik grappige er niet van ingezien. Ik zal later op de dag dan ook mijn blog aanpassen.

Helaas is er van mijn kant wél een abuse-melding uitgegaan met alle anonieme reacties en de ontvangen mail. het zal dan ook mijn taak zijn Blogger te verwittigen dat jouw IP er niets van doen mee heeft. Jammer genoeg komen de andere IP-adressen wél overeen met de persoon in kwestie (op 3 na waarvan er dus 1 van jou is)

 

Voor mij en een paar andere blogsters, zijn deze anonieme reacties en mails een serieus probleem aan het worden. We hebben het hier zelfs over aangiften die al gedaan zijn. Zonder een wijzend vingertje op te steken (want na het lezen van jouw reactie met identificatie heb ik smakelijk gelachen) wil ik je er toch op wijzen (toch dat vingertje) op de ernst van de zaak. Via mijn blog mag ik het graag doen overkomen alsof er een heuse kinderachtige Blog-Bitch-fight aan de gang is, de bedreigingen en overlast die ik, en anderen hebben ontvangen, liegen er niet om.

 

Ik heb besloten jouw reactie “te modereren” en dus niet te plaatsen. Er zijn al te veel nare dingen geschreven, en het publiekelijk maken van jouw naam, voegt daar niets aan toe. Voor wat betreft de “trol” in kwestie, is het één punt in het voordeel tegenover de velen punten die in deze persoons’ nadeel spreken. Let math do the rest.

 

De excuses zijn dus zonder meer aanvaard, en ik zal met plezier jouw kostelijke stukjes blijven volgen.

 

In vertrouwen,

Diana

 

PS. Met jouw goedkeuring, plaats ik i.p.v. de “Zwitserland-blog” deze e-mail (uiteraard zonder naam) om te laten zien dat er toch correctheid bestaat in deze wondere virtuele wereld

Laat je me het weten?

Dag Diana,

 

Eerlijk gezegd wist ik niet dat de 'Blogbitch' verder ging dan alleen 'bitchy' gedrag, dus incl. bedreigingen etc. Had ik dat geweten, dan zou ik, als ik al een grap zou menen te moeken maken, dat op een andere wijze hebben gedaan.

 

Voor alle zekerheid: mijn IP-adres is 86.88.179.192. En waarschijnlijk geheel ten overvloede: openheid staat hoog in mijn vaandel. Via mijn eigen blog (Beggartalk) kan iedereen doorklikken naar hier en hier.

 

Ik heb er geen enkel bezwaar tegen dat je je mail (met naam) openbaar maakt. Je mag dit antwoord eraan hangen. Maak er een nieuw blogje van. Het is toch al eens moeilijk genoeg een onderwerp te vinden.

 

Groet,

 

Evert

 

"BEGGARTALK", elke dag weer wat anders.

De Dag na Moederdag...

* Ben ik heel wat kusjes en knuffels rijker.
* Hangt de koelkast vol met knutselwerkjes, kaarten en tekeningen.
* Geniet ik van een mand vol "cadeautjes".
* Ben ik uitgeblust van het feesten.
* Dank ik onze Lieve Heer op mijn blote knieën dat ik geen partner heb (tijdelijk effect)

Voor Klein Ukkie, was het even niet duidelijk wat er nu precies aan de hand was. Cadeautjes plus feest is toch een verjaardag? En bij verjaardagen horen *kusjes en knuffels*. Nu is mijn dochter redelijk snel van begrip, en schreeuwde ze een half uurtje na aanvang van Moederdag al over het balkon naar de buurman: "Hé Buuuuuuuman...waar is jouw mamma? Is vandaag moededag! Kijk dit is mijn mama!" Maar dat zal hij al wel geweten hebben.

Op mijn veertigste heb ik mijn eigen enthousiasme enigszins onder controle. Mijn Uk nog lang niet, die heeft nog een lange weg te gaan. Nadat ik de tekeningen en kaarten van respectievelijk KDV, Oma en Jolan (wat een schatten hè) had uitgepakt, bewonderd en geplakt op de *koelkast*, raakte mijn kleine meissie goed op dreef. De knutseldoos werd erbij gehaald en in een rap tempo kwam het ene na het andere "kunstwerk" uit haar handen. Zoals van mij verwacht werd, heb ik veel "oooohhh's" en "aaaahh's" uitgekraamd. Uk kwam zelf al met een rol plakband aanzetten. Het was duidelijk wat er moest gebeuren.

Cadeautjes uitpakken is voor een bijna-drie-jarige natuurlijk een leuk spelletje. Cadeautjes maken is eigenlijk net zo gezellig, toch? Je doet het volgende: Men neme een stuk gekleurd papier, scheurt daar een reep vanaf, en verfrommeld het vervolgens tot een propje. Men pakt er een mand bij, en vult deze vervolgens met deze *cadeautjes*, geef de mand aan mama, en geniet van alle bewonderende kreten die jouw moeder uit haar mond laat komen. Sta erbij en glunder maar...

Mijn dochter baart mij enorme zorgen voor de toekomst. Mijn dochter is namelijk een feestbeest. Mensenmassa's: Ze is er dol op. Het liefst spreekt ze iedereen persoonlijk aan om te zeggen hoe gezellig het wel niet is. Muziek: K3, Pop, Disco, Hoempapa...het maakt niet uit, ze zet haar luier in beweging en danst dat het een lieve lust is. Ze kan niet genoeg krijgen van feesten. En ik heb nu al nachtmerrie's over een 12-jarige dochter die ik ergens uit de plaatselijke discotheek kan gaan plukken om 2 uur 's nachts.
Ook Moederdag is en feestje, eigenlijk is iedere dag wel een feestje op die leeftijd. Dus hebben we *gefeest, en dat is vermoeiend*.

Een ontmoeting tussen de gezusters en aanhang, is onvermijdelijk op Moederdag. Nu moet ik er voor alle duidelijkheid bij vertellen dat mijn zus en zwager sinds 7 maanden, 16 dagen, 9 uur en 53 seconden gestopt zijn met roken. Zonder meer een verstandige en gezonde keuze. En ze hebben het er niet moeilijk mee hoor! Echt niet! (zuslief is 25 kilo aangekomen, en dat bij een lengte van 1.63....) De ene orale verslaving vervangen voor een andere orale verslaving heet dat.
Maar goed, als het nu alleen bij die kilo's was gebleven... maar nee...Zuslief en zwager zijn veranderd in een chagrijnig, ontevreden, zeurend en zeikend stel. De pH-waarde valt niet meer te meten, een fles geconcentreerd citroensap is er niets bij vergeleken. Maar ze missen het roken niet hoor!
Na het de koffie, het uitje en een bezoek aan de chinees (eigenlijk tijdens het afscheid) Trok ik het gekissebis tussen die twee niet meer, en heb ik ze aangeraden per direct een sigaret in hun smoel te stoppen zodat er misschien een verbetering van humeur op zou treden. Dat werd niet op prijs gesteld, en ze vertrokken. Waarop "Us Mams" en ik een zucht van verlichting sloegen, en nog gezellig een bakje koffie zijn gaan doen.
Eenmaal thuis, op de bank, kijk ik om mij heen, en prevel een schietgebedje: *Dank U Lieve Heer, voor het verbannen van manvolk uit mijn leven*.

Mag ik even Uw aandacht....Van hier tot aan de Zwitserse Alpen

Lieve mede-blogsters, lezers, geïnteresseerden en passanten,

Vanaf heden heb de keuze gemaakt om de onsympathieke functie "modereren" in te schakelen op mijn Blog, en alle reacties van "Anoniempje" te verwijderen.
Ook heb ik geprofiteerd van de mogelijkheid die Blogger biedt, om een misbruik-signalering te versturen, met toevoeging van de door mij ontvangen e-mails.
Dit druist totaal in tegen de principes waarmee ik ben begonnen met bloggen. Maar om mijn blog gezellig te houden, zonder geraaskal van mensen die het nodig vinden anoniem de grootste onzin uit te kramen, is dit op het moment de juiste keuze.
Mijn excuses aan iedereen die "zo maar" of "af en toe" reageren. De spontaneïteit is (tijdelijk) verdwenen, en dat is jammer.

Gericht aan het laatste "Anoniempje": Meid, geloof me, jouw geestelijke gesteldheid begint mij zorgen te baren. Jouw soort noemen ze in deze virtuele wereld een "Trol". Je schept er blijkbaar genoegen in mensen tegen elkaar op te zetten en tegen elkaar uit te spelen. Een gestoorde geest verscholen achter een pseudo-christelijkheid.
Wat mij verbaasde, is dat je op een domme manier jouw eigen identiteit onthult in jouw laatste reactie. Daarom heb ik hem ook weggehaald. Een actie die ik als correct beschouw, zodat je niet het genoegen krijgt het zielepietje uit te hangen. (Is dat niet wat je diep van binnen zoekt, aandacht en empathie?)
Mijn bek viel open toen ik las dat je geniet van  jouw anonieme acties en wat je teweeg brengt. Met onverholen trots schrijf je "Guess who"...het is maar waar je trots op kunt zijn in het leven. Godzijdank liggen mijn prioriteiten elders.
En hoe dom kun je zijn te denken dat je her en der door kunt gaan zonder dat er consequenties aan vast zitten? Eens komt het moment dat men er genoeg van heeft en acties onderneemt.
Is het een vorm van narcisme, of is het een vorm van jaloezie? Ik weet het niet, en wil het ook niet weten. Jij hebt al te veel aandacht gehad van mij. Enough is enough.
Je hebt mijn mail, schrijf het van je af, misschien dat je daarmee in het reine komt met jouzelf.

Tot zo ver de laatste aflevering in deze Bouquet-reeks. Vanaf morgen gaan we weer over tot de orde van de dag. Beloofd ;)

Update: het IP adres van "anoniempje" is al bekend, er zijn eerdere signaleringen geweest. Ben "jij" het niet, dan zou ik als ik in jouw schoenen stond toch maar eens uitzoeken wie er toegang heeft tot jouw computer!!!

De Dorpsgek (De Blog-Bitch)

Eerst klikken, dan lezen...

Ieder dorp, stad of stadswijk heeft er wel één: Een Dorpsgek. De Stadsidioot. De Buurtdebiel. (en geloof me, dit klinkt erg grappig uit mijn mond)

Mannen of vrouwen die met veel bombarie de buurt shockeren. Of juist in stilte, met hun ziel onder de arm door de buurt dwalen, maar daar hebben we de minste last van. Het zijn  de gekken die met veel kabaal en uiterlijk vertoon op hun levenspad dwalen, die voor de meeste overlast zorgen. Althans, zo wordt het door het merendeel van de mensen opgevat. Logisch want onze rust wordt erdoor verstoord. We worden geconfronteerd met iets waar we niet te veel bij stil willen staan. Kabaal op een rustige dag. Verstoring van de heersende orde.

Aan de grondslag ligt in de meeste gevallen een psychiatrisch verleden. Misschien heftige emotionele gebeurtenissen of een ziekte. Mensen die in principe niet in staat zijn om op een sociaal acceptabele manier in de maatschappij mee te draaien. Enkelingen uitgezonderd, want je hebt natuurlijk ook een categorie van mensen die onder invloed van het één of ander de grootste onzin uitkramen. Op een manier die heel erg cru is, zijn dat de gelukkigen; zij zullen weinig tot geen herinnering hebben aan hun exorbitante gedrag.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat de Blogwereld niet veel verschild van het werkelijke leven voor wat betreft sociale interactie. We hebben de mensen waarmee we al schrijvende een klik vinden. Mensen die zich afwachtend opstellen, mensen die stilletjes meegenieten, en we hebben DE BLOG-BITCH.

De Blog-Bitch scheelt niet veel met de Dorpsgek. Het krijst en schreeuwt onbegrijpelijke loze kreten, de aanwezigheid wordt als irritant opgevat en als Dorp ben je ze liever kwijt dan rijk, want ze verstoren het Stadsbeeld.

Omdat ook de Blog-Bitch over het algemeen over een labiele persoonlijkheid beschikt, laten we hem of haar behandelen zoals we de Dorps-Gek behandelen: Negeren, en hopen dat er ooit een pilletje op de markt komt, die hem of haar uit een wereld van waanzin kan halen. Herkenning en erkenning zijn de eerste stappen op weg naar genezing...

De Schone Zwerver

Veel mensen hebben mijn pad gekruist, uit alle klassen en uit alle hoeken van de wereld. Dat vind ik één van de geinige dingen in het leven. De mensen om mij heen zijn dan ook een kleurrijk zooitje van verschillende afkomst, ieder met zijn eigen verhaal, en ieder met zijn eigen manier van leven. Een variëteit aan levende wezens die kleur geven aan het leven.

Zo heb ik vandaag een interessante ontmoeting gehad  met "De Schone Zwerver". De Schone Zwerver kwam, zag en overwon, want hij intrigeert me mateloos.

Misschien even wat uitleg tussendoor: Ik heb noodgedwongen kennis gemaakt met het leven op straat, en hoewel mijn ervaring van tijdelijk aard was, blijf ik (mits mogelijk) mijn ervaringsdeskundigheid (tja, zo heet dat officieel) lenen aan verschillende projecten. Ik zit dus vrijwillig een paar keer in de week bij een groep mensen met een zogenaamde Dubbele Diagnose: Verslavingsproblematiek en een psychische stoornis.

Ok, dat terzijde, terug naar mijn zwerver. Een prachtige vent, grote bos dreadlocks, slimme blauwe ogen, blote voeten in slippers. Ik had hem al vaker door de stad zien fietsen, samen met zijn hond. En nu was er dan eindelijk een afspraak op neutraal terrein gemaakt. Sjoffel gekleed kwam hij aangefietst om met tegenzin (dat vertelde hij er meteen bij) een babbeltje met mij te maken.

Wat mij meteen opviel, waren de keurige handen. Zo schoon, dat ik mijn afgeknabbelde pootjes onder het tafeltje stak. De voeten in de slippers waren ook helemaal schoon. De kleding die hij aan had, waren oud, maar brandschoon, terwijl op mijn t-shirt een grote vlek kinderkwijl zat. En volgens mij, was zijn broek gestreken. Het opvallendste was de sterke zeepgeur.
Kijk, da's natuurlijk erg opvallend wanner je het over daklozen heb. Daar kun je niet omheen. Ik heb ook andere ervaringen.

We hebben een leuk gesprek gehad. In zoverre, dat hij heeft toegestemd om een middag te komen kijken op het atelier, of hij zijn creativiteit ergens in kwijt kan. En we namen afscheid met een handdruk.

Normaal gesproken wil ik zo weinig mogelijk weten over de mensen in het groepje. Ik vorm mijn eigen idee wel. Alleen praktische informatie is relevant, zoals het gebruik van middelen, en de stabiliteit van de psychische gesteldheid.
Maar nu heb ik toch een telefoontje gepleegd naar de behandelaar van deze man. Want ik ben en blijf een heel nieuwsgierig vrouwmens, en wilde toch even een verklaring voor de zeepgeur.

Wat blijkt nu, deze jongeman komt uit een zeer goede familie en heeft een eigen huis. 'S ochtends pakt hij de auto, parkeert hem in de stad waar hij zijn fiets heeft staan om zich over te leveren aan het straatleven. En 's avonds zet hij zijn fiets op slot, om in de auto te stappen en naar huis te rijden. Thuis schoont hij het boeltje op, om de volgende dag hetzelfde riedeltje te herhalen. Een dakloze, die niet dakloos is.

Ik hoop werkelijk dat deze bijzondere man donderdag komt opdagen.

Opa en Oma

Op deze dag denk ik altijd aan mijn Opa en Oma van moeders zijde. Waarom? Omdat mijn grootouders verrekte stoere mensen waren in hun tijd. Bepaalde verhalen uit de oorlog wisten  kinderen en kleinkinderen wel. Anderen kwamen later aan het licht. Sommigen hebben ze met zich meegedragen in stilte.

Zo ging Oma op "bonnen-jacht", ze jatte de bonnen uit haar werkhuizen, om zo aan voedsel te komen voor de onderduikers die in de boerderij van haar ouders zaten.
Tja, mijn Oma was een superwijffie! En wanneer ik dit zo neer zet, besef ik mijzelf dat Oma in een deuk zou hebben gelegen om deze term.
Want Oma had humor. Oma was een feestbeest, terwijl Opa altijd zijn rustige zelf bleef. Oma liet zich schminken door haar kleinkinderen en speelde indiaantje met ons in een tent die Opa keurig netjes op zijn gazonnetje zette.
Met Opa gingen we vissen totdat Oma kwam aangeraced op haar fiets met bifi-worstjes en eierkoeken met kaas. En dan was het Oma die hielp met de wormpjes.

Pas na de dood van Oma, begon Opa meer te praten. Gekscherend zeiden wij dat Oma tot dan toe altijd voor twee had gepraat, en dat Opa nu eindelijk zijn kans zag ook zijn mond te roeren.
En Opa begon te vertellen over de oorlog.
We kwamen er achter dat het niet bij een simpel bonnetjes jatten was gebleven. Opa vertelde over het verzet, over dat vreemde jongetje, die wij kenden als kleinzoon van een ver familielid. Dat bleek de kleinzoon te zijn van een stel dat bij opa en oma in huis had gezeten. De vriendschap was altijd blijven bestaan, maar kinderen noch kleinkinderen hebben dit geweten.
Op mijn vraag waarom hij dit nooit eerder verteld heeft, antwoordde hij dat ze alleen maar deden wat ze konden doen, en dat het niets speciaals was.
Ik vind het wel speciaal.

Net zo speciaal als het verhaal van dat kleine jongetje dat mijn Oma heeft gered, en waarvoor ze een onderscheiding ontving van het Carnegie Heldenfonds (Wilhelmina Heldenfonds) en die jaren in de lade van een kast heeft gelegen.

Toen mijn grootouders te werk werden gesteld in het Zwarte Woud, sloeg de rebellie toe. Mijn Oma zwoor dat ze nooit en te nimmer voor die Duitsers zou werken. Al heeft ze dat destijds niet zo netjes gebracht als ik het nu opschrijf.
En Oma kreeg een ideetje. En als Oma een idee had, dan zat het niet alleen in haar hoofd, maar ook in haar reet. (wederom: dit zijn Oma's woorden)
Oma klom op een hoge muur, en sprong er af...niet om te sterven, maar om dusdanig gewond te zijn dat ze niet hoefde te werken. Oma's plannetje werkte perfect! Ze brak een arm, een been en wat ribben. En zo werden ze terug gestuurd naar Nederland, alwaar Oma in het gips meteen ramen ging wassen in de huizen van haar "Mevrouwen"om zo door te kunnen gaan met haar "bonnetjes-jacht".

Ooit vroeg ik als klein meisje aan mijn opa, wat vrijheid nu precies was. En Opa zei: "Wanneer je jezelf beseft dat niemand jou kan vertellen wat je zou moeten denken, en dat datgene wat je denkt, door niemand afgepakt kan worden". "

Mijn grootouders... Ik ben trots hun kleinkind te zijn.

God enzo

Stelling: 

In de geestelijke evolutie van de mens, ligt het vastgelegd dat wij altijd malende zijn over antwoorden op datgene dat onze hersencellen niet kunnen verklaren, of met feiten aan te tonen valt.
Vanaf het begin van de mens zijn wij zoekende, in de natuur, in de wetenschap, in religie of in onszelf.
Zoekende naar een verklaring voor het, tot op heden, onverklaarbare.
Een vlucht als het ware, om met "het grote onbekende", dat ons instinctief angst inboezemt, om te gaan.

De mogelijkheden zijn onbeperkt. Van maatschappelijk geaccepteerde religies, tot religies die onze intelligentie op de proef stellen. Van de kracht van de zon en maan, tot aan  UFO's. Van een liefde voor ieder levend wezen, tot aan extreem egoïsme.

Onbegrijpelijk Blogland: een illusie armer

Nog steeds blog ik met veel plezier. In de winter-periode is het wat minder geweest, dat is nu eenmaal de periode waarin de winterblues hun intrede doen. En zo heb ik het één en ander "gemist" aan ontwikkelingen Blogland. Nu "mis" ik sowieso soms wel eens wat, want ik heb soms last van geestelijke blondheid. Geen probleem voor mij, ik kan er prima mee leven. Anderen zijn meestal erg vergevingsgezind als het om mijn naïeve domheid gaat.

Dat er personen zouden zijn die mij kwalijk nemen vriendschappen te ontwikkelen via mijn blog, nee, dat had ik nooit verwacht. Jaloezie is een lelijk beest.

Kijk Dames en Heren, jullie zijn me allemaal even lief. Over bepaalde onfrisse zaken neem ik mijn standpunt in, en handel daar naar. Als er kanten gekozen moeten worden, dan kies maar één kant: De mijne.
Sommige Dames en Heren heb ik in het echte leven mogen ontmoeten, en daar zijn mooie vriendschappen uit ontstaan.
Sommige Dames, (en ik hoop ook Heren), ga ik nog ontmoeten, en ik hoop dat we een gezellige avond gaan hebben, en wie weet, ontstaan daar ook wel meer dan virtuele vriendschappen uit. Ik sta altijd open voor ontmoetingen die nog in het verschiet liggen op de snelweg van het w.w.w.

Mocht ik in mijn blonderigheid gereageerd hebben, bij een vriendin, van een vriendin, die geen vriendin meer is van een andere vriendin, want zij heeft A gezegd tegen B, en die zei weer tegen C....goh...wat moet ik zeggen...het spijt me? Kom op zeg, we zitten toch niet op de lagere school! Ik weiger mijn tijd te verdoen aan het bijhouden dit soort kinderachtige vriendsschapsperikelen. Ik praat met wie ik wil, lekker puh! En ik ben een grote meid, ik hoef niet gewaarschuwd te worden voor De Grote Boze Wolf.

Conclusie na wat vervelende mailtjes:

Mijn Beste (je ziet, ik respecteer jouw identiteit, voor zover je die vrijgeeft, en knal je niet zoals jij stelt in jouw e-mail, "met naam en toenaam, inclusief IP op het net") Wil je mijn blog niet langer lezen? So be it! Geloof me, ik kan er geen traan om laten! En zoals je kunt zien, ik nagel je niet publiekelijk aan de schandpaal. Weet, Mijn Beste, dat als ik stappen zou willen ondernemen, ik iets verder zal gaan dan IP's te publiceren.
Roddels over dees en geen, worden NIET door mij op prijs gesteld. Ik heb graag de regie in eigen hand als het gaat over het beslissen wie ik wel, en wie ik niet mag. Roddel en achterklap veeg ik met een zwaai de hoek in.
Jouw angst om te reageren via de reactie-mogelijkheid, is onterecht. De Dames die bij mij reageren, zijn meer dan fatsoenlijke mensen. Je kunt ze hooguit verwijten hun eigen mening te geven. (En dat, Mijn Beste, mag op mijn blog)
Jij verwijt mij "anders te zijn gaan schrijven sinds ik tot een bepaald kliekje behoor". Nonsens, de onderwerpen variëren, net als het leven zelf, en mijn emotionele staat.
En nee, Mijn Beste, ik heb geen behoefte te behoren tot de Populaire Meiden. Wat een onzin! Waar slaat dit op? Ik ben het kleuterklas-niveau allang ontstegen....
Nogmaals, Mijn Beste, U bent een volwassen persoon en wordt geacht zich dientengevolge te gedragen. Kinderlijk vermaak, daar kan ik goed mee omgaan, infantiel gedrag echter niet.

Tot nu heb ben ik vrij cynisch geweest, maar neem volgende woorden goed in je op Mijn Beste, want dit meen ik bloedserieus....
Jouw laatste e-mail, en ik hoop dat dit ook werkelijk de laatste was, bevatte woorden die ik werkelijk niet op prijs stel. Probeer niet de moraalridder uit te hangen naar mij toe.
Maar vooral: haal het never-nooit-niet meer in je hoofd mijn kinderen waar dan ook bij te betrekken!
Mijn Beste, jij stelt dat mijn kinderen beter af zouden zijn zonder mij, en dat ik uiteindelijk heb gekregen wat ik verdiende. Ik vat dit op als een loze kreet, van iemand die er enkel en alleen op uit is mij te kwetsen. En dát Mijn Beste, dat zal je niet lukken.
Ik kan mijzelf recht in de spiegel aankijken. Kan jij dat ook?
En voor wat betreft mijn verantwoordelijkheden? Ik kan met rechte schouders mijn Heer en Schepper tegemoet treden. Kan jij dat ook?
Ik ben er trots op naar eer en geweten te handelen. Weet jij sowieso wel wat dat inhoud?

Ga in een hoekje zitten, en schaam je diep als je enige vorm van fatsoen kent!!!

Lynda's Smoelenboek

Na enig *ahum* aandringen van Lynda's kant, is dan hier mijn bescheiden bijdrage aan het enige, echte, officiële Smoelenboek:

een pietsie incognito met een kleine uk een stief-uk

Ratjeplan is Diana, net de magische grens van de 40 gepasseerd, maar nog fit, flex, fris en fruitig als een tiener. Ok, dat is een klein beetje overdreven, maar al met al zit ik lekker in mijn vel. Moeder van Grote Uk, Kleine Uk en een Ex-Stief-Uk, maar door een vreemde wending van het leven, moeder ik alleen over mijn Kleine Uk.
Een alleenstaande mama dus, absoluut niet zielig, erg trots en vaak een tikje eigenwijs. Koppig ook, soms een beetje blond door een overdosis aan naïviteit. Niet letterlijk blond, nee, een heuse rossige en ik blijf erbij dat ik mijn haren niet verf (mocht er op iemand die absurde gedachte komen) Recht-door-zee, creatief, en in tegenstelling tot veel van de Dames die graag hier meelezen, totaal smaakloos qua wonen.

Hobby's: Schilderen met stip op nummer één, dan hebben we nog: koken, breien, lezen en nog honderd andere zaken waar over het algemeen te weinig tijd voor over blijft.

Hekel aan: Kwade opzet, bewust kwetsen van anderen, fanatisme in ieder opzicht, liegen, bedriegen, besodemieteren, mensen die zich anders voordoen dan ze van binnen zijn.

Vakantieland: Ik heb er 18 jaar gewoond, gewerkt en ik heb het liefgehad: Italië. Iedere dag is er wel iets dat ik mis, zo sterk, dat ik met regelmaat nog in het Italiaans droom.

Favoriete Keuken: Ha! Tel één plus één bij elkaar op...De Italiaanse keuken! En omdat ik mijzelf graag een pluim in de reet mag steken (een ander doet het niet): Ik heb het grootste compliment ontvangen dat een Italiaanse vrouw kan krijgen. Namelijk: "Schatje, jouw pasta smaakt een beetje beter dan dat van mijn moeder"

Droom: Mijn grootste droom zou iets te persoonlijk zijn om hier zo maar neer te zetten. Maar een goede tweede keuze zou zijn: een fijne vakantie.

Levensdoel: Banaal, maar ik streef het geluk na. Krijg regelmatig de kous over de kop, maar ik zou niet anders kunnen leven dan met een hele grote vracht aan positieve insteek. Ik ben blij dat ik geleerd heb van hele kleine dingen te genieten, mijn prioriteiten in het oog te houden, en de dingen die op mijn pad komen te waarderen.

Muziek: Breed, heel breed scala...eigenlijk al naar gelang van gemoedstoestand. Van de Aïda tot R. Kelly en terug.

Boeken: Thrillers en detectives hebben mijn voorkeur.

Films: The Piano vanwege de prachtige muziek van Michael Nyman.

Geurtje: White Linen van Estéé Lauder in de winter, en Sunflowers van Elizabeth Arden in de zomer.

Favoriete Kledingstuk: Heb ik niet, werkelijk waar niet. In jeans voel ik me heerlijk, maar ook in een rokje met pumps. Één zwak heb ik echter wel...lingerie...

Motto: Het enige pad te volgen, is het pad waarop je trouw aan jezelf kunt blijven.

Pffffttt...het was een zware bevalling, maar ik hoop dat je nu heulemaals Heppie bent Lyn!