Soms....

Soms hè......Ja Soms dan gaat het even niet meer. Soms dan valt de lach van mijn gezicht, ben ik niet langer goedgebekt, klaar voor de aanval, gereed voor iedere eventualiteit.
Soms verdwijnt de ironie met het verschijnen van de maan en is er nog maar weinig over van dat stoere wijf dat de hele wereld aan kan. Soms gluur ik naar de sterren, en verdwijnt iedere vorm van kracht.

Soms, op die momenten, verfoei ik mijn ouders, die hun kinderen hebben opgezadeld met de erfenis van hun eigen ellendige relatie en de gevolgen daar van. Dan kijk ik terug, en Soms, zie ik een klein meisje dat naar niets anders verlangde dan naar geborgenheid en veiligheid, maar het nergens kon vinden. Soms denk ik, dat ik dat gevoel nog steeds mis en nog steeds zoekende ben.

Tijdens die serieuze momenten, blik ik, Soms, terug op de twee heerschappen, die willens en wetens op mijn hart hebben gestampt. Dan voel ik me bedonderd omdat ik er bij allebei voor de volle 100% ben gegaan, en dan, Soms, betrap ik mezelf erop dat ik nooit meer zo gekwetst wil worden. Soms, word ik kwaad op mijzelf omdat ik het niet heb zien aankomen, het niet heb gewild, keihard gevochten heb, maar het niet heb kunnen winnen.

En ja, Soms wil ik het bijltje erbij neer gooien, terug duiken in die zwarte poel van vergetelheid, niets meer hoeven voelen, niets meer hoeven doen. Dan is Soms de verleiding er aan toe te geven erg groot om in het niets te verdwijnen.

Want Soms, en misschien vaker dan het lijkt, mis ik mijn kleine grote meisje. Dat stuk van mijn hart dat bijna 5 jaar geleden van mijn been is afgerukt, en dat ik sindsdien nooit meer heb mogen vasthouden.
Soms speelt mijn geest wrede spelletjes met me, en denk ik haar aanwezigheid te voelen.
Soms open ik mijn mailbox, in de hoop een berichtje van haar aan te treffen.
Soms is de pijn zo intens, dat ik hem fysiek beleef. Dan trekt mijn hart in een kramp, en slaat de vrees toe dat ik er niet meer uit kom.
Soms zou ik bijna willen wensen nooit meer te hoeven houden van....
Soms realiseer ik mijzelf, dat ze niet langer dat kleine meisje meer is, en dat ik stukken van haar ontwikkeling heb gemist.
Soms is het verdriet zo intens, dat tranen niet genoeg zijn.

Ik verfoei ze, die momenten, van "Soms".....