God en ik

Mijn relatie met God heeft zo zijn ups en downs gehad. Maar we zijn eruit gekomen. We hebben een stilzwijgende afspraak gemaakt, God en ik. Hij houdt een oogje in het zeil bij mijn twee Ukken, en ik vraag hem niets meer. Nou ja...niets....Ik roep hem graag aan: "Lieve Heer, geef mij het geduld, want als U mij nu de kracht geeft, dan maak ik er een puinhoop van" En aangezien Hij niet de slechtste is, krijg ik mijn portie geduld toebedeeld.

Toen mijn oudste Uk net geboren was, heeft ze een enorm gevecht moeten leveren. Dat kleine meissie heeft geknokt, zelfs toen de artsen haar hadden opgegeven. Maanden ben ik niet van haar ziekenhuisbed geweken, en Hij ook niet. Na twee jaar, konden we weer wat rustiger ademhalen. Reden om een praatje te maken met God, en hem te bedanken voor zijn inzet.

Maar wat was ik woest op Hem, toen hij datzelfde meisje 6 jaar later uit mijn armen heeft laten rukken door Ex 1 met een volledige politie-macht achter zijn rug!! Ik heb gegild, geschreeuwd en gekrijst. Hij was niet eerlijk in zijn besluit! En ik wilde Hem niet meer zien of horen.

Eigenlijk wilde ik maar één ding: De pijn stoppen. En als dat in zou houden, dat ik ervoor zou moeten sterven...So be it. En lieve menschen, ik heb erg hard mijn best gedaan het tijdelijke voor het eeuwige te verwisselen!! Maar Hij was niet dezelfde mening toebedeeld denk ik, want ik ben er nog steeds.

Toen zijn we een dialoog aangegaan, God en ik. Ik leerde, dat Hij ook geen pasklare antwoorden had over het "waarom"... Maar dat ik wel een dosis kracht kon krijgen, om met opgeheven hoofd het leven te doorstaan. Zo sukkelden we verder totdat ik mijzelf realiseerde, dat ik weer kon genieten van het leven. Hij blij, ik blij...

En zo belanden we op de dag van vandaag. Ik zeg Hem: "Jongen, ik snap niets van je.." En Hij antwoord: "Lieverd, da's ook de bedoeling niet!" Een oud getrouwd koppel..dat zijn wij....God en ik.....