Afscheid...

Ik heb een maatje, een buddy, een soulmate. We kennen elkaar al jaren, en onze vriendschap heeft veel, heel veel doorstaan, ook al wonen we vele kilometers uit elkaar. Hij was mijn steun en toeverlaat ten tijde van de periode die ik heb doorgebracht met mijn oudste Uk in Nederland. Hij heeft het laatste jaar die ik samen met haar had, tot iets moois gemaakt. De gedachte om samen iets te beginnen, heeft meerdere malen door ons hoofd gespeeld. We waren perfect als stelletje...dezelfde ideeën, dezelfde humor, urenlange gesprekken. Maar dat ene stukje extra, was er simpelweg niet. Ik probeerde mijn leven weer op te pakken, en hij surfde van de ene uitzichtloze liefde, naar de andere. Altijd vol overtuiging, ook al zag ik vanaf het begin dat het niet klopte. Hij bleef in mijn ogen een single for life... En toen ontmoette hij P. Wederom hoteldebotel op een Brasiliaanse Dame van Oosterse afkomst... En het was goed raak!! Mijn eeuwige vrijgezelle maatje gaat samenwonen over twee weken. P. komt voorgoed naar Nederland, en trekt bij mijn stukje ziel in. En ik weet dat de zaken nu gaan veranderen.
De weinige keren dat wij afspreken met elkaar, doen we het ook goed. Kleine Uk gaat naar vriendin J., en mama gaat er een weekendje tussen uit. We delen een hotelkamer, en zelfs hetzelfde bed (waar we een melige film kijken, lange gesprekken hebben of slapen!!!!) Dat zijn "onze" weekends, waarin we de meest maffe dingen doen. Een gala-avond in een poepchique casino, wedstrijdjes Chunky Monkey eten of 4 uur achter elkaar bowlen. 'S nachts duiken we een shaormatent in om ons vol te stoppen met heul veuls knoflooksaus, en vervolgens ouwehoeren we tot de volgende ochtend. We kunnen uuuuuren op een terras zitten, hij is ook mijn shopmaatje (een man!!!), hij heeft de beste schouders om op uit te huilen, hij is de meest vriendelijke grote reus die ik ken. De manier waarop hij omging met oudste Uk, was geweldig. Tussen die twee was er meteen een hele sterke band. Hij heeft mij (onbewust) laten zien, dat-ie een goede vader zou zijn (al beweert-ie bij hoog en laag dat er nooit kleine G-tjes op deze aarde zullen lopen) Hij heeft mij een enorm stuk zelfvertrouwen gegeven. Na de klappen van Ex 1, schrok ik zelfs als de telefoon over ging. Maar G. heeft met veel geduld, gesprekken en oefeningen op de schietbaan, weer een sterk persoon van me gemaakt. Toen ik van de aardbodem moest verdwijnen, hebben hij en zijn vader 10 dagen lang gezocht naar ons in het buitenland. Één telefoontje, en ik weet dat hij er voor mij is. En dat geldt ook voor hem. Hij staat toe getroost te worden tijdens de moeilijke momenten in zijn leven. Een echte man, met emoties, goh, wat wil je nog meer!
Ach, het zal nog wel gezellig zijn met hem en zijn nieuwe vriendin. Maar het zal nooit meer zijn zoals het was. En daar zit ik nu tranen met tuiten om te janken.... Ik voel me triestig.... We sms-en elkaar suf, hij met enige twijfel, ik met (onoprechte) pep-talk, want het zal nooit meer hetzelfde zijn. En we weten het allebei.