Uit m'n dippie..

"Ikke wakkuuuhhh" roept kleine Uk zodra ze haar oogjes open doet, tijdens het kraaien van de haan. En dan ben ik dus ook 'wakkuuuhhh'. Fris en fruitig vandaag. Mijn excuses voor mijn afwezigheid, maar ik was erg druk met mijzelf ernstig zielllluuggg te voelen. Een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Vervelende familie, verdriet om mijn buddie en een toenemend gevoel van niet lekker in mijn vel zitten. Dus heb ik gisteren toegegeven aan een gigantische schranspartij, inclusief een pak chocolade-koekjes, zakken chips en wafels met slagroom uit een spuitbus. Heb zitten grienen bij 'Some Sad Songs'. Maar goed, ik ben erg goed getraind in het mijzelf trappen onder de kont te geven, en dat heb ik dan ook gedaan. De innerlijke computer is ge-reset, alle negatieve gedachten zijn met de wind weggewaaid en vrolijk gaan we weer verder waar we gebleven waren....

Bedankt voor alle lieve berichtjes (knuf Ida!!!).... Tja, het 'verliezen' van mijn maatje doet pijn. Het voelt verdomme als liefdesverdriet, maar dan met tranen over 'hoe-het-zou-kunnen-zijn' in plaats van tranen over 'hoe-het-was'. Ik geloof dat dat ene vonkje nooit is over geslagen uit angst datgene kwijt te raken wat onze vriendschap zo speciaal maakt. We hebben zelfs gesproken over samenwonen! Maar we zijn allebei gruwelijk romantisch, we hebben altijd gehoopt onze Grote Liefde te ontmoeten... Ik ben zielsgelukkig dat zijn ogen nu eindelijk stralen, ook al houdt dat in dat ik een stukje van hem kwijt zal raken. Tja..ik zie ons niet uitgebreid ons sex-leven (of het gebrek daar aan) bespreken met zijn vriendin erbij! Ik kan nooit meer, met enig goed fatsoen, op zijn schoot springen voor een Big Hug. We zijn een inhaalslag aan het maken. Het lijkt alsof de laatste onuitgesproken zaken in een rap tempo per sms moeten worden uitgewisseld. Ik wil dat hij ervoor gaat, al heb ik zo mijn twijfels (Is het afgunst? Of vrouwelijk instinct?) Maar ja, nog 10 dagen, en mijn G. wordt een eerbaar man!!

Voor wat betreft mijn Happy Family...wel, ze zijn in mijn ogen nog allemaal flink gestoord. Pappie-lief schijnt over een week of twee zijn kinders uit verschillende relaties bij elkaar te willen brengen voor een gezellig etentje. Whoehahahah!!! Mag ik effe in m'n broek pissen!!! Niet voor het samenzijn met mijn broeders en zusters hoor! Nee, het zijn de verschillende moeders waar Pa's nageslacht uit voort zijn gekomen! De meesten kunnen elkaars bloed wel drinken... Ik zie ze nu niet 'gezellieeee' met z'n allen rond de tafel zitten, te genieten van een chique etentje!! (Enne Floor...Mijn Pa doet een ook een Hummer!!!!!) Dit geweldig goede plan, heeft zo zijn weerslag op andere familie-leden. Met name Zusje zweet nu al hele peentjes. En onze moeder heeft al baldadig geroepen dat zij er ook wel bij wilt zijn. Zij heeft tenslotte de oudste rechten, vindt ze....!!!! Kortom, hilarisch telefoon-verkeer tussen Ex-en, Pa en gebroeders/ gezusters. En wie mag het allemaal regelen (lees: Wie is de idioot die zich in deze positie heeft gemanoeuvreerd vanwege haar 'open instelling') Juist, ikke...... Leest U over een week of twee in de krant: "Cat-fight uitgebroken in chique Brabantse tent", dan weet U al dat ik erbij was en mezelf een hernia heb gelachen!

Ukkie gaat als een twee-jarige speer door het leven. Wat moet de wereld toch prachtig mooi zijn op de ooghoogte van een dreumes!! Alles is een uitdaging waaraan getrokken moet worden, op gesprongen moet worden, ontdekt moet worden. Niets is veilig. Een wandelingetje van 10 minuten, loopt uit op een uur durende ontdekkingsreis. De stoeptegels moeten geteld worden. De grassprietjes moeten bestudeerd worden. De kleuren van de geparkeerde auto's moeten benoemd worden. En alles vergezeld met een lach en veel gezang. Iedere onschuldige voorbijganger krijgt een: "Hallllloooo" naar zijn donder gesmeten, en krijgt Uk niet snel genoeg een groet terug, dan heb je de poppen aan het dansen!! Parmant stapt ze op het slachtoffer af, trekt deze aan zijn of haar broek, en zegt (met een zeer geïrriteerd stemmetje) : "Heeej... Halllloooohoooo!!!!!" Duidelijke taal toch? Ook Uk kan niet tegen onbeschoftheid! (Heeft ze van papa hoor!!!)

Op het kinderdagverblijf krijg ik alleen maar lovende woorden over de ontwikkeling van Ukkepuk, en dan ben ik natuurlijk zo trots als een pauw zoals het een moederkloek betaamt. (Mag ook wel, dat is het recht dat je verwerft als moeder na 9 maanden zwangerschap en bijbehorende bevalling en alle rompslomp daarna) Vol trots kijk ik hoe mijn dochter de speeltuin terroriseert met haar 'Ikke doen!!!'. Geen angst voor knullen die twee koppen groter, en vijf jaar ouder zijn. Ze duwt ze uit (haar) weg, en beklimt vrolijk ieder attribuut. Om 's avonds 'Ikke kleine baby' te spelen. Dan is het eventjes knuffeltijd, maar vooral bedtijd.

Zo, nu eventjes bij-lezen en dan aan de slag op wat belooft, een zeer natte vrijdag te worden!!!