Recht op Verdriet

Een boos en verdrietig logje....geen zin om te lezen? Klik dan maar snel door!

Het is een universeel recht van ieder mens om verdriet te hebben. Dat niet alleen, verdriet is ook nog eens de meest persoonlijke aangelegenheid die er bestaat Er bestaat geen graadmeter om verdriet te classificeren. Kun je aan verdriet dan een waarde oordeel hangen?
Nou, bepaalde mensen wel. Hun verdriet is 'groter' of 'meer'. Anderen willen je het recht ontnemen verdriet te beleven zoals hij beleefd wordt, en wijzen je op situaties die 'erger', 'slechter' en mogelijk 'nog triester' zijn. Nog een graadje erger, zijn de mensen die je willen laten geloven dat je geen recht op verdriet hebt. Dan klinken er verwijten, of 'eigen schuld, dikke bult'-uitingen.

Ik wist, naarmate ik meer van mijzelf en mijn leven bloot gaf, dat de kans groot was, dat er mensen zouden zijn die mijn situatie zouden herkennen. Maar ik vond het het risico waard. Het is dan ook mijn eigen keuze geweest, geen halve waarheden te vermelden, of om de hete brei heen te draaien. Het schrijven, dat me al járen werd aangeraden vanwege de psycho-therapeutische waarde die eraan kleeft, is me nooit goed afgegaan, totdat ik dit blog begon. Leuke bijkomstigheid zijn al die fantastische mensen, waarbij ik het gevoel heb dagelijks op de koffie te mogen gaan.

'Ze' hebben me gevonden. 'Ze' is een groep mensen die denken het recht te hebben om mij, mijn keuzes, mijn leven te veroordelen. 'Ze' zaten samen gekloekt in mijn mailbox zaterdagmorgen. En mijn eerste reactie: Ik heb gelachen... Serieus, ik schoot in een stuip... Want met dit bijltje hak ik al vanaf  2004! Toegegeven, het was lekker rustig de afgelopen 2,5 jaar. Maar 'ze' zijn er weer, als een vlooienplaag dat resistent is tegen de gebruikelijke middelen.

En dan maak ik MIJN keuze: Ik blijf gewoon openbaar door bloggen. Mijn e-mail adres blijft ook gewoon open staan. En iedereen, maar dan ook iedereen mag vrij reageren. (En dit is een verborgen uitnodiging... kom, en reageer op mijn blog, waar jullie mening getoetst kan worden door andere lezers)

Dit zal de eerste en laatste keer zijn dat ik een blogje aan 'jullie' wijd. Kijk, een dialoog ga ik graag aan. Ook voor een pittige discussie kan ik open staan. Maar dan op voorwaarde dat we op gelijke voet starten. Want jullie kennen mij (mijn naam, de naam van mijn oudste Uk en zelfs mijn juridische casus), maar ik ken 'jullie' niet! 'Jullie' blijven (ook op de diverse gespecialiseerde fora) niets anders dan een stelletje beladen nick's. Ik voel me dan ook niet verplicht tekst en uitleg te geven over mijn keuzes.

Nog één keer, uit ik op MIJN blog, MIJN mening: Artikel 9 van het Internationaal Verdrag van de Rechten van het Kind: Kinderen van gescheiden ouders, hebben recht op omgang met BEIDE ouders. Daar LEEF ik naar. Daar STREEF ik naar. Met BEIDE kinderen!!! En met de volle 200% overtuiging!
Ik beroep me NIET (en heb nimmer een uiting gedaan in die richting) op geschreven of ongeschreven rechten als MOEDER. Goed ouderschap is NIET sexe-gebonden. Ik maak geen onderscheid tussen mannen of vrouwen. Voorop staan de rechten van ieder KIND. (En daar zou het om moeten draaien, altijd en in iedere situatie!!!)
Maar ik, als mens (En ja ik ben toevallig van het vrouwelijke geslacht ter aarde gekomen, en heb kinderen gebaard..Dat noemen ze in de volksmond 'Moeder') heb recht op verdriet!! MIJN verdriet, dat niet beter, slechter, meer, of minder is, dan dat van de buurman. MIJN beleving met de daar aan gekoppelde gedachten. Daar hoef je het niet mee eens te zijn, maar je dient het wel te respecteren, zoals ik 'jullie' verdriet respecteer.

Voor mailtjes met totaal ongefundeerde verwijten, sarcastische uitingen van persoonlijke frustratie, ben ik totaal ongevoelig geworden. Mocht het de spuigaten uit gaan lopen, wel, dan weet ik ook welke wegen te bewandelen. Tja, 'jullie' zijn niet de eerste waarmee ik te kampen heb, de originaliteitsprijs win je er niet mee.

En stoppen met bloggen....ik dacht het niet!!!!

Diana