De Gulde Middenweg met Veuls Vrolijke Pilletjes

Omdat ik een heuls verstandig meiske ben, die jullie goede raad ter harte neemt, ga ik voor de Gulde Middenweg. Een zondagse picknick op neutraal terrein. Gezellig voor de zusjes, geen verplichtingen, en wanneer de sfeer mocht omslaan, ben ik binnen een mum van tijd weer weg. Ex heeft de opdracht gekregen een passende locatie te vinden, en ik zorg voor het natje en droogje. Honden mee, een bal en een grote deken. En daarna ieder naar zijn eigen stulpje. Een "nee" kom ik niet over mijn lippen krijgen, dat voelde niet goed. Nu nog even een passend harnas om mijn hart heen leggen, en dan zal ik er klaar voor zijn.

Dat harnas zou sowieso goed van pas komen, want ik ben door mijn rug gegaan. En niet zo maar een beetje, tuurlijk niet, als ik het doe, dan doe ik het goed! Kan niet meer op of neer. En daar zijn pilletjes voor. Heul veuls pilletjes voor. En die mag ik allemaal innemen van de dokter. En daar word ik me toch een partij vrolijk van! Niet dat ik vrolijk word van pilletjes innemen hoor, neen, die pilletjes maken mij heuls vrolijk! De wereld is een stuk mooier sinds ik die pilletjes mag slikken!

Dus mochten jullie me her en der een beetje warrig tegen komen op het www, weet dan, het zijn de pilletjes!!

Avontuur bij de KFC en vinder's loon

Vandaag toog ik met een paar vriendinnen en kids richting I.KEA. Dat het geen goed idee was, dat wist ik eigenlijk al op het moment dat ik om 05:30 wakker werd gemaakt door een springend kind in bed (Kijk mama...Ikke kangoegoe!!) en een menstruatie die er volgens mijn berekeningen niet had moeten zijn. Even speelde ik met de gedachte het boeltje af te blazen. Maar ik wilde geen spelbreker zijn, al voelde ik aan mijn water dat ik niet mijn stralende zelf zou zijn.

Nu even stoom afbazen:

Om mijn tegenwerkende humeur nog zwarter te maken, zit ik al een tijdje met Ukkie's papa in mijn maag. Hij is er nog steeds van overtuigd, dat zijn levensstijl, levenskeuze en vriendsschapskeuze, geen negatieve invloed hebben op een twee-jarige. Ik vind dus van wel wanneer zijn huis afgeladen zit met minderjarige, blowende, slikkende, rokende, zuipende vaag-criminele jonge mensen, waarvan er niet ééntje zit, zonder onder behandeling te zijn van het GGZ (of er intern te zitten en het scala varieert van psychoses, gebruikers, borderliner, psychopaten, PTSS-ers, met een toef persoonlijkheidsstoornissen en een likje ADHD) Een groep mensen, waarvan ze werkelijk allemaal of vast zitten, of vast hebben gezeten (evt. jeugddetentie) werkstraffen, of bureau HALT hebben plat gelopen en er plezier in hebben elkaar regelmatig in elkaar jassen. Ik vind dat onze dochter van twee daar niet tussen thuis hoort. Hij vind dat ik hem verplicht laat kiezen tussen de mensen waar hij mee omgaat en onze dochter. Ik vraag hem alleen eerlijk te zijn over zijn keuzes, zodat ik de omgang daarop kan aanpassen. Hij HOEFT niet te kiezen. Dat-ie maar vooral door gaat met zijn levensstijl en daar gelukkig mee is, zolang onze dochter er maar geen last van heeft. Nee, Uk gaat niet naar zijn huis toe. Nee, hij komt er bij mij niet meer in omdat hij de regels die in MIJN huis gelden, negeert. Nee, hij krijgt haar niet mee, want hij liegt waar hij naartoe gaat, en met wie hij er naar toe gaat. En Ja, hij mag zijn dochter zien. Wanneer? Dat is nu zijn verantwoordelijkheid. Ik kan hem alleen zeggen dat Ik met Uk mee kom.

Einde stoom afblazen.

Goed, mijn hum was dus niet echt stralend te noemen. En in zo'n bui vreet ik. Dus een huge bucket besteld bij de KFC. En daar werd ik niet vrolijker van. Vooral niet toen mijn Uk er de brui aan gaf en een ongelooflijke scène neerzette in de ballenbak en een Spaanstalige meneer maar liep te blaten: Llora! Llora! (Duh....de hele KFC kon meegenieten van mijn huilende Uk!)

En toen gebeurde het: Het Spaanstalige gezelschap ging weg, maar ze vergaten een mannenhandtas. En een blik in die tas, vertelde ons dat er iets niet pluis was. Afgezien van de sleutels van een grote BMW én Mercedes, zaten er een boel veul vreemde bankpapieren in, een portemonnee gevuld met veuls buitenlands geld, een, artikel in het Spaans, over drugs, mobieltjes, en bleek de eigenaar van de tas een Colombiaan te zijn. Maar goed, wij zijn natuurlijk de beroerdste niet, en belden het hotel op waar ze verbleven (tja, sorry, we hebben echt ongegeneerd in de tas gesnuffeld) De politie was geen optie, want de tickets en het contract van een huurauto waren op die dag geplanned. Het hotel had echter geen gasten gehad onder de naam van de man van de bankpassen (platinum en goldcards!!) of de meneer van de identiteitsbewijzen. En toen kregen wij hele, hele vreemde (waan)ideeën. Over Colombiaanse drugscartels, over smokkel en grote auto's en over vuurwapens. Maar ook over heul veuls vinder's loon en een welverdiende vakantie in een zonnig oord om ons van alle stress te ontdoen. 

En wat doe je dan als drie mutsen in en tegen de 40??? Juist ja!! Je gaat rondjes rijden over de parkeerplaats bij de Woonboulevard, met het autosleutelsbeveiligingsopeningsding in de aanslag, en bij iedere grote Deutsche Bak klik je op het knopje...in de hoop dat de meneren zich in de buurt bevinden. Of het slim was, weet ik niet. Het leek ons, in die state of mind, het juiste om te doen. Bij rondje nummer 5, kwamen we het gezelschap tegen in een dikke vette... Audi, en ze waren overduidelijk in paniek en zoekende. Dus wij er achter aan met vriendin's Mégane. Het leek verdorrie wel een film. Drie schreeuwende wijven: "Daar zijn ze...." "Er achteraan..." "Verlies ze niet uit het oog..." "Toeter nou!!! Toeter nou!!!!"  Met een Uk die vrolijk mee schreeuwt: "Toetejen. Jaaaaa!!! Toetejen!!!!"

Enfin, na een zeer riskante inhaal-manoeuvre tot in de perfectie uitgevoerd door vriendin J., kwamen we stotterend tot stilstand. Ik jump de auto uit. Man ziet tas. Man grist tas uit hand. Man mompelt thank you. Man stapt in auto. En het gezelschap scheurt ervan door.

Daar sta je dan. Met een rothumeur, en zonder vinder's loon.....

MannenTranen

Zo, en nadat ik alle pluimen weer daar heb gestoken waar de zonnebank-straling niet bij komt, gaan we weer over tot de orde van de dag.

Morgen, om 11 uur, begeef ik me richting openbare plek om Ukkie's Papa te ontmoeten om een opbouwend gesprek te voeren over onze dochter. Al mijn argumenten en onderbouwing, zitten goed vast in mijn grijze hersencellen. Mijn standpunten zijn duidelijk, en weloverwogen. Ik ben rationeel, en zeer redelijk. Heb alle feiten bij de hand, en die zal ik zeer zeker gebruiken, mocht de situatie dat vereisen.
En ik heb me voorgenomen vooral niet te smelten bij het zien van blauwe ogen met tranen er in. Want ik kan niet tegen huilende mannen! Van een zeer standvastige, onafhankelijke, emotioneel stabiele vrouw, verander ik, als sneeuw voor de zon, in een watje. Rationeel nadenken lukt niet meer want de inhoud van mijn hoofd transformeert zich in een marshmallow-achtige substantie. Ik hoor, of zie niets meer behalve die diepe, blauwe kijkers waarin zich langzaam een helder meer van tranen vormt. En ik ben verkocht. Ik geef aan alles toe, want ik wil alleen nog maar dat het huilen stopt.
Mijn issue met MannenTranen gaat terug tot mijn kindertijd, en heb er nog steeds geen verklaring voor kunnen vinden. Het feit blijft, dat bij het zien van huilende mannen, ik spontaan mee ga huilen. Of het nu gaat over MannenTranen van geluk bij het winnen van een gouden medaille, of bij het zien van tranen tijdens een film, ik blèr mee.
En Ex 2 weet verrekte goed dat ik zeer beïnvloedbaar ben bij het zien van MannenTranen. In het verleden heeft hij daar graag misbruik gebruik van gemaakt. En dan werd er ook een hikkend en snikkend "Sorry" aan toegevoegd.
Nu zijn de "Sorry's" van Ex 2 net zoveel waard als een Eurocent. Hij strooit ermee met een nonchalance die niet te overtreffen valt, maar ik kan er niks van kopen. In 99% van de "Sorry's" kan hij niet eens aangeven wát hem nu precies spijt. En alleen een "Sorry" kan ik nog wel hebben. Maar combineer dat simpele woordje met MannenTranen, en weg is mijn eigen wil.
Nu kan ik hopen dat het morgen een stralende herfstdag is, zodat ik een strategisch plekje in de zon uit kan zoeken, een hij gedwongen wordt zijn zonnebril op te houden. Maar dat lijkt me, als voorzorgsmaatregel, niet afdoende. Of ik kan tijdens het gesprek mijn blik ergens anders op richten, wat ik echter zeer onfatsoenlijk vind, want ik heb iets met oogcontact.
Eigenlijk rest mij gewoon niets anders, dan te hopen dat Ex 2 zijn meest waardevolle troef achter de hand, niet uitspeelt.....

Kreukels

En het was leuk!! Zo nu en dan wat vreemde momenten. Zusje en ik hebben elkaar flink af zitten kraken, want  gottogottogott...wat houden wij toch van elkaar. Paps heeft zich, voor zijn begrippen, keurig netjes gedragen. Broertje is een grote vent geworden (tja als ik er 40 word, wordt hij er 20 hè) Ander Zusje was bezig met erg klein te zijn. Ander broertje was ziek, en heeft afgebeld. Geen doorsnee familie-bijeenkomst, maar ik heb gelachen, goed gegeten en heb stiekem toch een goed gevoel over dit familie-ding. Do Not Get Me Wrong!!! Het hoeft echt niet iedere week hoor! Zelfs niet iedere maand! Leuke positieve bijkomstigheid: Ik heb afgesproken met mijn 2de stiefmama om een keertje een kopske koffie te pakken. (Is de moeder van...ach...laat maar zitten...)

Maar goed, het is weer voorbij, en deze maandag (want kindloos) gaat eens gevuld worden met mijn meest favoriete tijdverdrijf: De Strijk. En bij gebrek aan bovenstaand Opwindbaar Mansexemplaar, zal ik het toch echt zelf moeten doen. Da's dan weer een nadeel van het Single Mom zijn.
Nu heb ik het nooit zo getroffen met strijkende mannen (eigenlijk met mannen in het algemeen) Ex 1 heeft in alle jaren die wij samen hebben door gebracht één keer een strijkijzer gehanteerd (vereeuwigd op foto), en één keer een maaltijd in elkaar geflanst (vereeuwigd op foto) Ex 2 zag het nut van strijken niet in. En dat moet-ie dan helemaal zelf weten, zelf ga ik toch graag kreukloos door het leven! (En als het effe kan, niet alleen qua kleding, maar ook qua gezicht) Nog één koppie leut (of twee) en dan ga ik aan de slag.

Paal en Perk

Één waardeloze en slapeloze nacht verder, met een knallende hoofdpijn en een stel overwerkte hersencellen als resultaat, ga ik paal en perk stellen, zonder mijn principes uit het oog te verliezen.

Ten eerste heb ik het balletje terug bij Ukje's Papa gelegd, want ik weiger keuzes te maken voor een ander, of een ultimatum te stellen over de rug van een kind. Hij kan dus ten allertijde contact opnemen met mij om Uk te horen of te zien. Toegegeven, in mijn woede heb ik het wat anders geformuleerd: "Neem maar contact met me op, op het moment dat jij jezelf een volwassen vent acht, evenals een verantwoordelijke vader." Maar goed, het concept is wel duidelijk, hoop ik....

De grote verandering is echter, dat hij niet langer welkom is in mijn huis, dus als hij Uk wilt zien, dan zal hij (U weet wel...het balletje) met een oplossing moeten komen waar wij afspreken. Ik ben namelijk heulemaals uitgefantaseerd. Misschien zeg ik dat verkeerd, ik ben niet langer van plan mijzelf in allerlei bochten en kronkels te wringen om hem tegemoet te komen! Voorbeeldje: Wanneer hij opbelt, omdat-ie 's middags langs wilt komen, dan verzet ik mijn eigen afspraken. (met steeds in mijn achterhoofd dat het contact tussen vader en dochter voorrang krijgt) Dat Uk naar haar papa toe gaat is geen optie vanwege een onveilige situatie (en hier moet U me maar wel, of niet, op mijn woord geloven). Maar ik wil hem niet langer hier over de vloer hebben. Ik wil niet dat er glashard tegen me gelogen wordt. Of onwaarheden tegen me verteld worden. En al zeker niet in ons appartementje! Vooropgesteld, dat ik geen engeltje ben en mijn tekortkomingen maar al te goed ken. Uit mijn mond komt heus ook wel eens een leugentje (om bestwil?!?!?!) Maar iemand willens en wetens besodemieteren? Nee... Omdat ik de omgang tussen vader en dochter moet baseren op vertrouwen. En als dat vertrouwen is gegroeid op een web van leugens, en als een kaartenhuis in elkaar dondert, tja, wat blijft er dan nog over?? Dus na de laatste 3 jaar lang te zijn meegezogen in zijn destructieve manier van leven, maak ik er een einde aan. Niet langer in mijn huis, waar mijn regels gelden, waar ik een veilige plek heb gecreëerd voor mijzelf en Uk, waar mijn normen en waarden gelden (en die zijn zo slecht nog niet!)

En ik ga me wapenen.... Ik heb dit spelletje nu al zo lang meegespeeld, maar er blijkbaar erg weinig van geleerd. Want iedere keer kijk ik in die blauwe ogen, en WIL ik hem zo graag geloven. Zoals jullie schreven in de reacties op mijn vorige blogje: Ik wil graag zien dat vader en dochter die unieke band met elkaar hebben. (Tja Dames, jullie hebben de pleisters op de virtuele zere plek gelegd!!) Ik geloof dat ik vrede kan hebben met het feit dat ik alles heb geprobeerd dat binnen mijn mogelijkheden lag, om het beste te halen dat erin zat. Maar het werkt niet.... Dagen als gisteren, wil ik niet meer. Ik bedoel, ziet U het komische van de situatie in? Jaren na dato, nog steeds pijn en verdriet veroorzaakt door een Ex? Genoeg!!! (En nu nog de straffe woorden waar maken hihihi...)

En zie hier, de therapeutische waarde van het bloggen!!! Mijn hoofdpijn is aan het wegtrekken...met een beetje hulp van een I.bruproffenneke. Graag feedback Dames!!! Jullie raad en wijsheid is meer dan welkom!!!

Met even een PS-je voor degenen die niet heel mijn situatie kennen (of simpelweg nog niet lang meelezen)..... Baseer niet jullie hele mening op één pagina, maar lees eerst terug in mijn leven en oordeel dan pas.

Puinhoop van een ander

Uk's papa heeft het weer verkloot...en ik snap het niet. Werkelijk. Het ging zo goed de laatste maanden. Langzaam begon mijn vertrouwen weer te groeien, en BOEM, hij moet het weer verzieken. Ik snap er niets van, maar ik weet wel, dat het weer een keer pijn doet. Voor de zoveelste keer. En ik vraag me af wanneer het nu eens genoeg is geweest. Ik begrijp niet waar de tranen vandaan komen, of waar de pijn nu precies zit. Ik begrijp ook geen reet van het web van leugens dat-ie om zich heen moet breien. Wat die drang binnen in hem is, om puinhopen om zich heen te creëren. Ik weet dat ik dit niet wil, maar ben zo langzamerhand doodmoe aan het raken van het zoeken naar passende oplossingen. Dit vreet energie. En ik kan die energie wel beter gebruiken. Ik weet niet wat ik nu moet voelen. Boosheid, verdriet, woede, vermoeidheid. Het komt allemaal tegelijkertijd op me af. Had graag een potje gegild, maar heb nog net genoeg gezond verstand daar niet aan toe te geven.
En dan gaan we maar weer eens aan de slag: Puinzooi van een ander ruimen... BAH!!!!

Eventjes..

Eventjes hoor....Lieve Menschen....Pffffftt...Ben geroerd door alle lieve berichtjes die jullie hebben achtergelaten op mijn laatste logje. Krijg spontaan het warme-deken-gevoel. Dank jullie wel! Ik geef toe, heb weinig animo gehad om te bloggen de laatste twee dagen. En heb dan ook bewust de laptop een weekendje rust gegeven. En nu voel ik me bijna schuldig... Het lijkt bijna alsof ik jullie heb verwaarloosd...
Zoals ik al eerder heb geschreven, met dit bijltje heb ik al vaker gehakt (en maak niet de vergissing er van uit te gaan dat het vrouwen zijn!). Heb zelfs een heuse bodyguard gehad op de dag van een zitting, wat op zich (achteraf) natuurlijk smakelijk lachen is. Het verschil tussen toen en nu, is dat ik destijds de klappen van de zweep nog moest leren. Nu ben ik een doorgewinterde 'pro'. Dus geen probleem hoor! Ik heb voor heel wat hetere vuren gestaan. Om mij er onder te krijgen, moet je van goede huize komen. Al moet ik eerlijk toegeven dat zoiets niet in mijn koude kleren gaat zitten..

En niet al het slechte komt noodzakelijkerwijs om alleen maar negativiteit te brengen. En dat heb ik maar weer eens mogen ervaren. Naar aanleiding van het hele gebeuren, heb ik een goed gesprek gehad met Ukje's Papa. De teugels kunnen wat meer gevierd worden, en morgen gaat Uk voor de eerste keer alleen naar haar vader toe. Het gaat om een paar uurtjes, en ja, er zitten een paar voorwaarden aan vast. Maar ik geloof dat dit het juiste moment is Papa en Uk wat met-z'n-tweetjes-tijd te geven. Ex helemaal in de wolken, en Uk heeft de hele wereld gebeld (Ja, ja...'t is net d'r moeder!) om te vertellen dat ze "Mogguh papa toe gaat". En het voelt goed....

Dus Dames (goh Jan, ik hoop dat je je niet aangesproken zult voelen, maar voor mij ben jij "één van ons") alles is O.K........
Ik wil jullie toch even op de late zondagavond bedanken voor alle steun en opbeurende woorden. Ik had nooit kunnen dromen, dat het opschrijven van dat wat mij bezig houd, dit teweeg zou brengen. (En nu word ik een emotionele trut) Het betekend meer voor mij dan dat jullie waarschijnlijk ooit zullen beseffen.... Dus uit de grond van mijn hart: BEDANKT, en als het zou kunnen, zou ik jullie het liefst stuk voor stuk een knuffel willen geven!!!

En vanaf morgen weer wat  ietsepietsie minder serieuze logjes hoor! Beloofd!!!!

Recht op Verdriet

Een boos en verdrietig logje....geen zin om te lezen? Klik dan maar snel door!

Het is een universeel recht van ieder mens om verdriet te hebben. Dat niet alleen, verdriet is ook nog eens de meest persoonlijke aangelegenheid die er bestaat Er bestaat geen graadmeter om verdriet te classificeren. Kun je aan verdriet dan een waarde oordeel hangen?
Nou, bepaalde mensen wel. Hun verdriet is 'groter' of 'meer'. Anderen willen je het recht ontnemen verdriet te beleven zoals hij beleefd wordt, en wijzen je op situaties die 'erger', 'slechter' en mogelijk 'nog triester' zijn. Nog een graadje erger, zijn de mensen die je willen laten geloven dat je geen recht op verdriet hebt. Dan klinken er verwijten, of 'eigen schuld, dikke bult'-uitingen.

Ik wist, naarmate ik meer van mijzelf en mijn leven bloot gaf, dat de kans groot was, dat er mensen zouden zijn die mijn situatie zouden herkennen. Maar ik vond het het risico waard. Het is dan ook mijn eigen keuze geweest, geen halve waarheden te vermelden, of om de hete brei heen te draaien. Het schrijven, dat me al járen werd aangeraden vanwege de psycho-therapeutische waarde die eraan kleeft, is me nooit goed afgegaan, totdat ik dit blog begon. Leuke bijkomstigheid zijn al die fantastische mensen, waarbij ik het gevoel heb dagelijks op de koffie te mogen gaan.

'Ze' hebben me gevonden. 'Ze' is een groep mensen die denken het recht te hebben om mij, mijn keuzes, mijn leven te veroordelen. 'Ze' zaten samen gekloekt in mijn mailbox zaterdagmorgen. En mijn eerste reactie: Ik heb gelachen... Serieus, ik schoot in een stuip... Want met dit bijltje hak ik al vanaf  2004! Toegegeven, het was lekker rustig de afgelopen 2,5 jaar. Maar 'ze' zijn er weer, als een vlooienplaag dat resistent is tegen de gebruikelijke middelen.

En dan maak ik MIJN keuze: Ik blijf gewoon openbaar door bloggen. Mijn e-mail adres blijft ook gewoon open staan. En iedereen, maar dan ook iedereen mag vrij reageren. (En dit is een verborgen uitnodiging... kom, en reageer op mijn blog, waar jullie mening getoetst kan worden door andere lezers)

Dit zal de eerste en laatste keer zijn dat ik een blogje aan 'jullie' wijd. Kijk, een dialoog ga ik graag aan. Ook voor een pittige discussie kan ik open staan. Maar dan op voorwaarde dat we op gelijke voet starten. Want jullie kennen mij (mijn naam, de naam van mijn oudste Uk en zelfs mijn juridische casus), maar ik ken 'jullie' niet! 'Jullie' blijven (ook op de diverse gespecialiseerde fora) niets anders dan een stelletje beladen nick's. Ik voel me dan ook niet verplicht tekst en uitleg te geven over mijn keuzes.

Nog één keer, uit ik op MIJN blog, MIJN mening: Artikel 9 van het Internationaal Verdrag van de Rechten van het Kind: Kinderen van gescheiden ouders, hebben recht op omgang met BEIDE ouders. Daar LEEF ik naar. Daar STREEF ik naar. Met BEIDE kinderen!!! En met de volle 200% overtuiging!
Ik beroep me NIET (en heb nimmer een uiting gedaan in die richting) op geschreven of ongeschreven rechten als MOEDER. Goed ouderschap is NIET sexe-gebonden. Ik maak geen onderscheid tussen mannen of vrouwen. Voorop staan de rechten van ieder KIND. (En daar zou het om moeten draaien, altijd en in iedere situatie!!!)
Maar ik, als mens (En ja ik ben toevallig van het vrouwelijke geslacht ter aarde gekomen, en heb kinderen gebaard..Dat noemen ze in de volksmond 'Moeder') heb recht op verdriet!! MIJN verdriet, dat niet beter, slechter, meer, of minder is, dan dat van de buurman. MIJN beleving met de daar aan gekoppelde gedachten. Daar hoef je het niet mee eens te zijn, maar je dient het wel te respecteren, zoals ik 'jullie' verdriet respecteer.

Voor mailtjes met totaal ongefundeerde verwijten, sarcastische uitingen van persoonlijke frustratie, ben ik totaal ongevoelig geworden. Mocht het de spuigaten uit gaan lopen, wel, dan weet ik ook welke wegen te bewandelen. Tja, 'jullie' zijn niet de eerste waarmee ik te kampen heb, de originaliteitsprijs win je er niet mee.

En stoppen met bloggen....ik dacht het niet!!!!

Diana

Zielespinselen

En het is Dinsdag!!!! Ik kwam gisterenavond pas laat thuis, ben op de bank geploft en daar in slaap gevallen. Maar het is voorbij, die ellendige dag. Bedankt voor alle reacties, ze hebben een zonnig kantje aan een vervelende dag gegeven!

Ik voel me wel "verplicht" enige uitleg neer te pennen over de situatie met Ex en misschien ook mijn eigen positie hierin. Niet alleen kom ik uit een vrij vreemde familie, mijn eigen leven is tot 2 jaar geleden ook erruggg aan de "vreemde" kant geweest. In alle eerlijkheid, kan en wil ik niet de hele situatie hier neerbloggen, want dan zou ik mijn stukje anonimiteit in één klap kwijt zijn. Wat ik wel kwijt wil, is dat Uk niet mijn eerste en enige kind is, ik heb nog een dochter van 12,5 in het buitenland die ik al bijna 5 jaar niet heb mogen zien vanwege kromme internationale verdragen en een Ex nummertje 1 die het tot doel heeft gesteld mijn leven tot een living hell te maken (en het is 'm bijna gelukt!!) Nog steeds strijd ik iedere dag, op allerlei niveau's, tot aan Strassbourg toe, om bepaalde wetten, en verdragen, aan te laten passen. De kans dat dit voor mij een verschil maakt is nihil, maar voor een heleboel andere vaders en moeders kan misschien in de toekomst dit leed bespaard blijven. Mijn uitgangspunt, en dat van de Verenigingen waar ik mee werk, zijn de Internationale Rechten van het Kind: Een kind heeft recht op omgang met BEIDE ouders.

Tot zover dus een donker kantje van het leven hier in 't Brabantse...

Dus nu kom ik bij Uk en Ex 2 uit....ik kan, wil en mag niet het contact tussen vader en dochter niet belemmeren, en dat is ook absoluut niet mijn bedoeling. Maar papa moet wel een voor een veilige, stabiele, kindvriendelijke situatie zorgen wanneer Uk bij hem is. Van de mensen, waarmee Uk in contact komt bij papa, verwacht ik op zijn minst dat ze geestelijk stabiel zijn, geen randcrimineeltjes zijn, en de stemgerechtigde leeftijd hebben bereikt. En als tussendoortje: er is een reden waarom alleen Ik het voogdijschap heb!!! Of papa Uk laat ontbijten met een portie chips i.p.v. een boterham, zal me een worst wezen. Als papa Uk om 23:00 uur op bed legt, is dat vervelend, maar zeker geen reden de omgang stop te zetten (wel een reden voor mij om door te flippen) Het gaat dus niet om verschillen in opvoeding, of het willen doordrijven van mijn eigen willetje wat betreft Uk. Het gaat om zaken die schade zouden kunnen toebrengen aan Uk. Dan gaan mijn nekharen recht overeind staan, en dan spring ik op de barricades. Als Ex dan, tegen alle gemaakte afspraken in, toch bewust en met opzet, zijn eigen zin doordrijft, tja, dan beroep ik me op mijn taak (recht en plicht) als verantwoordelijk ouder. 

Het is ook gedeeltelijk mijn eigen schuld, ik wil hem graag vertrouwen, ik zie hem houden van zijn dochter (maaaaarrrrr...liefde maakt je nog niet tot een goede ouder!) en ik ben een watje, makkelijk sentimenteel te overtuigen. Dus krijgt Ex kans op kans, die hij systematisch en met een vreemd genoegen, verkloot. Dan moeten we dus maar back to the basics, waar we 2 jaar geleden waren: de omgang tussen vader en dochter vindt plaats onder het toeziend oog van mama! Niet prettig voor Ex, die zich belemmerd voelt, niet fijn voor mama, die Ex over de vloer krijgt, maar wel zo veilig voor Uk. En daar draait het tenslotte om!!!

Zo, en nu mijn diepste zielespinselen open en bloot in blogland liggen, hoop ik dat de volgende blogjes een weer wat happier toon hebben. Vergeet deze uiting van sentimentaliteit dus maar snel!!!

Attack of the bloodsucking aliens en Oranje

Vannacht werd ik wakker met het vreemde gevoel geobserveerd te worden. Na het licht aan te hebben gedaan, en het huis gecontroleerd te hebben, dacht ik dat mijn rijke fantasie mij parte speelde.
Maar vanochtend stond ik voor het voldongen feit, bloodsucking aliens hebben een bezoekje gebracht aan Huize Ratjeplan. Ik (gelukkig niet Uk) ben onderworpen aan lichamelijk onderzoek door deze wezens, en ik heb de littekens om dit te bewijzen: 4 stuks, alle 4 op mijn linker bovenbeen. Onderzoek naar vastzittend cellulitus?!?! Politiek links georiënteerde aliens?!?! Ik weet het niet, maar die muggenbulten jeuken flink! En dan gaan die radartjes in mijn hersentjes langzaam draaien (heb nog maar één bak koffie op) Waarom alleen links?? Nog specifieker: Waarom alleen mijn linker bovenbeen?? Dit kan mij dus even bezig houden hè, tot aan de tweede bak koffie dan.

En van de muggen schieten mijn hersenen naar de naderende verjaardag van Uk, onvermijdelijk verbonden met het EK van twee jaar geleden. Uk's papa was net bij mij ingetrokken omdat ik de laatste maanden van mijn zwangerschap werkelijk geen stap meer kon verzetten. Ik had zelf ijdele hoop dat het wel praktisch zou zijn geweest om hem dichtbij te hebben. De uitgerekende datum naderde, en zo ook het EK. De uitgerekende datum ging voorbij en het EK begon. Iedere "belangrijke" wedstrijd werd aangekondigd met de opmerking: 'Vanavond niet hè schat!' En er waren heel veel belangrijke wedstrijden blijkbaar. Terwijl Ex zat te stuiteren op de bank vanwege het voetbal, zat ik te stuiteren op diezelfde bank vanwege het uitblijven van de bevalling. En ik kan jullie zeggen dat wij niet stuiterden op hetzelfde ritme!! Ex verlangen naar "voetbal-maten", bierzuipen, wuppies, guppies en woepies, nam toe. En bij mij nam het de zin hem de deur uit te flikkeren toe. Gelukkig kwam Nederland niet erg ver, geloof ik, en diende Uk zich niet aan tijdens een wedstrijd. Ere wie ere toekomt, Ex was mijn steun en toeverlaat tijdens de bevalling.
Nu vind ik voetbal leuk, niet iedere wedstrijd, maar ik vind het niet erg om een goede wedstrijd te bekijken. Maar de gekte erom heen, nee, daar kan ik niet in mee gaan. Afgezien van de limonade-siroop van Ukkepuk, zul je hier niets oranjes vinden. Bengel, bongels, toeters en bellen, zijn aan mij niet besteed. Geen oranje kaas bij mij in huis, of oranje chips met een oranje dipsaus. Dit jaar doe ik het WK op mijn manier. En dat is zonder bier hijsende mannen in oranje oversized t-shirts. Ik ga af op het testosteron-gehalte van de mannetjes in de straat.
Dat werkt zo: Iedere luidruchtige schreeuw, gebracht door een toenemend testosteron-gehalte dat vrij komt tijdens het voetbal kijken door de heren, dat door de muren heen komt, of over de straat galmt, kan geïnterpreteerd worden door een getraind oor. Je hebt de: OOOOOOOOOOOOOAAAAAARRRGGGHHHH (= onverwachte kans gemist dus niet de moeite waard te zappen naar de wedstrijd, hoor de desillusie in de kreet) JA..JAJA..JAJAJA...OOOOOOOOOOHHHHH (= kans gemist te horen aan de ontbrekende climax, dus niet de moeite waard te zappen naar de wedstrijd) @%$&^@&^%#)($-)_)$8 (= kutscheids, altijd de schuld van de scheids) en dan hebben we nog de Orgasmische Vreugdekreet: JA..OH..JA..OOHHH...JAAAAAAAAAAAAWHOOOOOOOOOJAAAAAAA (= is goal voor Nederland, dus eventjes zappen, ben toch wel op tijd voor de replay die 20x herhaald wordt)
Zo ga ik dus het WK doorkomen, afgaand op de oerkreten van het mannelijk geslacht in de buurt.

En nu de tweede bak koffie op is, ga ik me maar eens nuttig maken....

Knopje Deel: 2

Hij is er weer...Het knopje....
Deze keer was de aanleiding tot de omslag Ukkie's vader. Zo maar van de aardbodem verdwenen. Geen teken van leven ruim 3 weken lang. (Ik vond het al vreemd rustig) En aangezien hij pretendeert een verantwoordelijk persoon te zijn, die zich bewust is van zijn rol als vader, en zijn taken erg serieus neemt *kuch*,  heb ik er deze keer voor gekozen geen contact met hem op te zoeken. Het was niet makkelijk, want in iedere auto die voorbij zoeft, ziet Uk de auto van papa. Als de deurbel overgaat, vraagt ze hopend of papa voor de deur staat. U begrijpt al wel, dat het dan al behoorlijk borrelt in mijn moederhart. De verleiding was dan ook erg groot  het mobieltje te pakken en papa duidelijk proberen te maken dat Uk haar papa soms mist. Maar... het is me gelukt! Heb de taak van verantwoordelijk ouder op papa's bordje neer gelegd. Ik ben kalm, koelbloedig, zo in mijn Zen state of mind.

Tot vanochtend dan i.i.g....
Toen ging de telefoon....
En het was papa....
Of-ie Uk een middagje mee mag nemen naar de speeltuin....
Doodleuk....

En dan komt-ie weer hè...dat knopje... De Zen-modus sprong op off-stand. Mijn Chi lag me op de maag als een onverteerde schoenzool. Ik heb nog een poging gedaan mijn ademhaling onder controle te krijgen. Maar in plaats van 'een rustgevende zachte levenskracht' voelde ik hete gierende woede door mijn longen stromen. Mijn hersenen krijgen een energy-boost, en alles wat er in zit moet er dan ook uit. Ik verlies elk gevoel voor goed decorum, ken geen schande meer, een waas voor mijn ogen, bliksemende rooddoorlopen ogen, donderwolken boven mijn hoofd. Enfin, you get the picture...

Dom van me, maar het floepte eruit voordat ik het in de gaten had. Ik kon het niet laten, en dus toch maar even de beleefde vraag gesteld wat nu de exacte reden was om 3 weken lang niets van zich te laten horen. Het antwoord was: Ik had het druk. En daar wint hij dus niet de koel/vries-combinatie mee!!!! Ik heb al het gezonde verstand dat in mijn lichaam aanwezig was, bij elkaar geschraapt. En ik heb de bijna onmenselijke taak volbracht door er niet als een losgeslagen furie op te reageren. Ik heb het uit mijn mond gekregen om te zeggen dat ik hem wel laat weten welke dag het beste uit komt. En toen heel verstandig, rationeel, na een 'salut', de verbinding verbroken.

De kriebels uit mijn voorgaande blogje zijn spontaan uit mijn buik verdwenen. Ik ga het ook erg druk hebben komende weken. Ik ben nl. op zoek naar mijn Zen. In de vuilnisbak, of onder het bed, of waar het ding dan ook terecht mag zijn gekomen toen ik het een rottrap heb gegeven.

Woezzie op Koninginnedag

Wat me nu toch weer overkomt...!!! Moest het gewoon even eruit bloggen!!!

Mijn ex-partner, papa van uk, ligt in het ziekenhuis met een "frozen shoulder". Na een jaar lang tobben waren de artsen het er dan toch over eens, er moest worden ingegrepen. Vanwege de steeds ontoegankelijk wordende gezondheidszorg, moest er worden uitgeweken naar België tijdens Koninginnedag. Opname, nachtje ziekenhuis, operatie, nachtje ziekenhuis en weer naar huis.
Ergens tussen het einde van de operatie en dat nachtje slapen gebeurt het: de telefoon:

Ex: 'Awwooaahhhh....'(stilte)
Ik: 'Uuuuhhhh....B????'
Ex: 'Jawwooa...' (stilte)
Ik: 'Ben je een beetje woezzie?'
Ex: 'Eeeuuhhjjaaww' (stilte)
Ik: 'Alles ok?'
Ex: 'Zit GVD, in en kl..temachine' (stilte en ruimte voor interpretatie)
Ik: 'Sorry B, ik begrijp het niet helemaal....'
Ex: 'GVD, k.tmachine, ik heb dorst en mag niet drinken' (wederom stilte)
Ik: 'OK...????' "Bel me over een uurtje maar terug'
Ex: 'Nee, want dan ben ik GVD nog chagrijnig want dan heb ik nog niets gedronken.'
Ik: 'Ik hoor je wel.'
Ex: 'Lufjoe Diana'
Ik: 'Uhhhhhhhh??????????????'

5 minuten later: (nog steeds in shock van het eerste telefoontje)

Ex: 'Eeeeooohwhhaaa'(stilte)
Ik: 'Jaaaahhh........'
Ex: 'Wil je laten weten dat alles goed is...zit GVD in kl..temachine..GVD'
Ik: 'Jaaaahhh........' (ook ik voer stilte in)
Ex: 'GVD, kannie slapen zit op een stoel vastgebonden %#@**&%^G%&('
Ik: 'Jaaaahhh........' (ik doe maar geen moeite meer er iets nuttigs van te maken)
Ex: '*^%$$T&VFYT$##....en die kl...z.k naast me snurkt %&^^*^^%&^RT$'
Ik: 'Jaaaahhh........' (tja, dat heb je wel eens!!!)
Ex: 'Ben een beetje woezzie' (Goh, 't is nie waar!!!!)
Ik: 'Je hebt net net ook al gebeld'
Ex: 'Nee hoor!'
Ik: 'Ik hoor je strakjes nog wel'
Ex: 'Hou zooooooo veel van jou Diana'

5 minuten later: .............

Ik hoop dat die narcose snel uitgewerkt is. Of dat-ie snel het telefoonnummer van zijn nieuwe vriendin weet te herinneren.