Urban Survival

Geen "Survival Programma" gaat mij ongemerkt voorbij. Ik ken ze allemaal: Bear Grylls (ZAMP, ik heb iets met licht-loensende mannen), Dual Survival, Man, Woman, Wild, Ray Mears, Les Troud... You name it, I've seen them! NatGeo en Discovery hebben goede klanten aan mij.

Mocht U nu denken dat ik zelluf een Suvival-fanaat ben, dan slaat U de plank compleet mis. Ik heb niets met fysieke activiteiten, laat staan dat ik me in het zweet ga werken in the middle of nowhere, omringt door flora en fauna die mijn dood (of ernstige ziekte) kunnen betekenen.
Nee...ik vind het leuk om te zien hoe anderen dat doen. Voor een vuurtje gebruik ik mijn aansteker. Mijn voedsel hoef ik niet te slachten. Als ik koude voeten heb, gaat de verwarming een tikje hoger.
Dat neemt niet weg dat ik bewondering heb voor mensen die in staat zijn te overleven in noodsituaties. En in hoeverre het fictie is...ach...daar wil ik niet te veel bij stil staan.

(Lyn...zoiets????)

Soms, in de droomwereld voordat het lichtje 's nachts uit gaat, fantaseer ik er op los. Over hoe ik kilometers door de jungle banjer op jacht naar mijn voedsel (en kant en klaar vind). Over hoe ik een gezellige (tja, het moet er natuurlijk wél gezellig zijn!) schuilplaats creëer met wat takken en palmbladeren. (bloemetje op de zelfgefabriceerde tafel). Over het knisperende haardvuurtje dat ik op eigen kracht aan krijg...

Laten we eerlijk zijn: Mijn survival speelt zich af op een ander niveau. Hoe het hoofd boven water te houden tijdens een financiële crisis. Hoe één hond, één kind en 4 boodschappentassen in één keer boven te krijgen via 3 trappen. Hoe mijn vliegensvlugge dochter te behoeden voor auto's, fietsers en andere gevaren op de openbare weg. Hoe een maaltijd op tafel te krijgen wanneer er, tegelijkertijd, a)een hond kotst b)een kat pist c)een kind huilt d)een zus belt e)de wasmachine besluit het water te lozen in de badkamer (wat dan weer wel het drinkwater-probleem oplost)
Ik ben een kei in het laveren met de buggy in een drukke supermarkt. Mijn rechterarm heeft een abnormale spierontwikkeling door gemaakt vanwege het tillen van kinderen. Een hor zet ik zonder morren in elkaar (appeltje, eitje)

Nu nog de barbecue aan krijgen vanavond.....

Hellup.... Ik kook over!!!!

Even om U te melden dat ik het kookpunt aan het naderen ben. Mijn hoofd loopt over van alle leuke ideeën die ik her en der bij velerlei gezegende BlogDames voorgeschoteld krijg. Mooie kleuren, leuke accessoires, nieuwe nieuwigheden. Er valt heul veuls te doen in dat kleine mini-appartementje, en jammer genoeg heeft de dag maar 24 uur. En behalve aanklooien in mijn naar terpetine ruikende huiskamer, zijn er ook nog de dagelijkse verplichtingen waar aan voldaan moet worden. Om maar niet te spreken over de moederlijke taken die op mijn schouders rusten. Want Dames, met een Uk als mijn eigen bloedje, kan men niet spreken over "een uurtje doorwerken"

"Mama mag ik puzzelen" betekend eigenlijk: Mam, we gaan SAMEN puzzelen.
"Mama mag ik een boterham" wilt zoveel zeggen als: Kom Ma, ga eens een boterham met kaas klaar maken. Of nee, met pindakaas. Of beter, met worst. Of doe toch maar hagelslag.
"Mama, ik wil ook verrufuuuuh...." houdt in: Ik ga eens heerlijk vingerverven met (jawel) Mama's verf.
"Mama, ikke ook helpen"............. (no comment......)

Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op mijn hyperactieve, aandacht vragende (eisende?) Peuter, maar zo nu en kan ik wensen dat het middagdutjes-ritueel er nog in zat.
(En dan met name wanneer Uk aan het spelen is met een bout, die ik als een idioot aan het zoeken ben, terwijl de kast die ik in elkaar aan het zetten ben, en met bovennatuurlijke kracht-inspanningen bij elkaar houd, datzelfde boutje heul hard nodig heeft om niet uit elkaar te vallen)

Dus ik kook zowat over. Volgende project: Hoe een hordeur in elkaar te zetten..... En Dames, lukt me dit, dan weet ik het heel zeker: Ik heb geen vent meer nodig!

Ruimte en het verleden

En gisteren liep mijn straffe planning weer eens in de soep (geen ongebruikelijk scenario hier in huis). De groene aanslag ligt nog gezellig groen te wezen voor mijn voordeur. Daar staat tegenover, dat ik een fijn gesprek heb gehad over het concept "ruimte" en de behoefte om de ruimte in hoofd en geest om te zetten naar ruimte in huis.
Want ik bots tegen een enorm issue aan, en met mijn koppige hoofd blijf ik er maar tegenaan bonken. Ik beken: ik kan niet loslaten!!!
Enkele Dames die al een tijdje mee lezen, weten dat ik huis en haard heb moeten verlaten om na 2 jaar van omzwervingen, met één koffertje in de hand, mezelf in Nederland te vestigen. Één koffertje, na 18 jaar buitenland, en zonder tastbare herinneringen. Met als gevolg dat ik me hecht aan objecten.
Niet dat ik materialistisch ingesteld ben hoor! Absoluut niet. Het is eerder een "na-oorlogse-mentaliteit". Wanneer er twee scharen in de lade liggen, zou ik er één weg kunnen doen. Men kan tenslotte maar met één schaar tegelijkertijd knippen. Maar wat als de ene schaar kapot gaat? Dan heb ik i.i.g. een reserve-schaar liggen... Waarom zou ik een perfect uitziende koektrommel weggooien? Da's zonde.... Mijn boeken... Dames, mijn boeken zijn heilig. Ooit heb ik een halfslachtige poging gedaan om ze te verkopen via B.OL. Geen succes. Iedere keer als ik een boek wegbracht voor een habbekrats, huilde mijn hart
En dan mijn knutselspullen (waar zou ik zijn zonder mijn knutselspullen...) In ieder object, van daktegels (zo mooi om te beschilderen) tot mijn doeken, mijn verf en projecten (waar ik geen tijd voor vind) sla ik op.
Nu zou het helemaal geen probleem zijn in een eengezinswoning, of een appartement met twee slaapkamers, of zelfs met een grote schuur. Maar in een twee-kamer-flatje stapelt het boeltje zich al snel op, met als gevolg: gebrek aan ruimte. Want mijn hele ik schreeuwt om ruimte.
Vandaar dus de optie een opslagruimte te huren. Op deze manier ben ik niet verplicht het zooitje weg te kukelen, maar tijdelijk te stallen wachtend en hopend snel een nieuw huisje te kinnen huren. Het voordeel van de box die ik heb gevonden is dat het werkelijk op 5 minuten rijden vandaan is, op een adres waar ik minstens 2 keer per week langs kom. De overweging is nl., een gratis opslagplaats op 30 km. van huis? Een gratis opslagplaats op 45 km. van huis? Of 25,00 Euries per maand voor een opslag dicht bij huis? Met mijn voiture kan ik hooguit 4 dozen per keer vervoeren (en dan nog alleen als het kinderstoeltje er uit is).
Maar we gaan niet over één nacht ijs, voorlopig nog genoeg dingen te doen. En als eerste: Het groene tapijt verwijderen....

Werk in Uitvoering

Ik weet het, het is hier erg stilletjes geweest hier. Als excuus voer ik aan: computerproblemen, gebruikelijke winterdip en het gevoel niets nieuws te vertellen hebben. Maar goed, we zijn er weer, en zoals ieder jaar bij de eerste zonnestralen, vol enthousiasme en vol goede moed!!!

Om niet meteen een heel epistel neer te knallen, wat nieuws van het huizen-front: Dames, er valt geen betaalbare woning te vinden in dit stadje en omstreken. Ik reageer me een kronkel, bel me een chronisch rood oor, zonder noemenswaardig resultaat. Een telefoontje richting Woonstichting vertelde mij genoeg: Veuls, heul veuls vraag, en weinig aanbod. De schatting van de wachttijd is ongeveer nog 3 jaar. Reden om de situatie opnieuw te evalueren en keuzes te maken.
Mijn toch al kleine appartementje staat vol. En met vol, bedoel ik dat je de benen breekt over de zooi, waar simpelweg geen plek meer voor is in de weinige opbergruimte die dit huisje bezit. Probleem nummer twee is Ukkepuk. Niet dat Ukkepuk een probleem is hoor (al kan ze er wel wat veroorzaken) maar de behoeften van mijn klein eigenwijs monstertje veranderen. Soms verteld ze me dat ze moe is, alleen om in haar bedje te kunnen gaan zitten en te kunnen spelen met knuffels en ander peuterspeelgoed. Ze heeft dus duidelijk behoefte om zo nu en dan eventjes op haarzelf te zijn, en zichzelf bezig te houden.
Dus wordt het tijd ruimte te creëren voor mijn meissie. Maar waar?? Wel, we toveren de slaapkamer om tot een kinder speel-/slaapkamer. Piece of Cake hoor ik U roepen? Nou, niet echt. Want ook de slaapkamer staat vol, en met vol bedoel ik tot aan de nok toe gevuld. En er is geen ruimte om de zooi van de slaapkamer ergens anders in huis neer te planten.
Dus....ga ik deze week eens kijken naar een betaalbare opslagruimte in de buurt. Dan gaat zooi naar de opslag, inclusief mijn eigen bed. (Daar slaap ik geloof ik al 2 jaar niet meer op) Een vrolijk behangetje, een likje verf en een "groot bed" voor Uk, gezellige gordijntjes, en klaar is Clara. En dit is plan nummertje één.

Automatisch volgt plan nummer twee: de huiskamer/keuken/slaapplaats van Moeder de Gans. Ruimte Dames, ik wil zo graag wat ruimte!! Het wilde plan is om de bedbank, waar niet op geslapen wordt vanwege de extreem slechte kwaliteit, een enkeltje stort te geven. Een likje verf op mijn uitgeleefde tafel en stoelen. En ik ga op zoek naar een nieuwe bedbank.

Wilde plannen hier dus in het Brabantse. En terwijl ik het startsein heb gegeven door het kindertafeltje van Uk in de verf te zetten (staat te drogen in de badkamer, er kan dus tijdelijk iet gedoucht worden), één stoel van zijn lak te ontdoen, twee opbergkasten voor de kinderkamer in elkaar te flansen met het nodige gevloek (ze staan nu tijdelijk in huiskamer), breken wij hier onze benen. Onze hink-stap-sprong-kwaliteiten worden aardig getest om van A naar B te gaan.

En ja Dames, dan zakt de moed mij in den schoenen, want waar ben ik in vredesnaam aan begonnen!!! De katten weten zich van ellende geen raad. De hond is op de bank geïnstalleerd vanwege de knauw-objecten die op de grond slingeren en op weg naar mijn Senseo voor de ochtenddosis caffeïne, heb ik dusdanig hard mijn kleine teen gestoten, dat de nagel ervan af is gesprongen.

Maar niet getreurd, ook deze zonnige maandagochtend zal zinvol besteed gaan worden. Op het programma staat het verwijderen van de groene aanslag aan de voorkant. Bij vochtig weer glijden we richting trap, en dat kan nooit goed zijn. Tijd om de handen uit de mouwen te steken.

Teer Huidje...

Dat ik soms last heb van kriebels, had ik al eens vermeld. En ik heb er een nieuw soort kriebels bij: Zonnebank uitslag!!! De binnenkant van mijn flubberende dijen is bezaaid met grote, rode, jeukende bulten...en dat is niet prettig!! De gansche dag doorgebracht met vooral NIET krabbelen, het smeren van hydro-cortisonecrème en mezelf vervloekend over het feit dat ik zo lyrisch was over mijn aanwinst.
De dosis nep-zonlicht was iets te veel van het goede voor mijn tere huidje.....

Ho... Stop!!!

Zeg Dames..... Maak ik me daar een rondje door Blogland, schijnen er al heel wat Dames te zijn die de Herfst aan het verwelkomen zijn!! Stop!!! Da's niet de bedoeling!!! Halt Allemaal!!! Mag het nog effe zomer zijn???? In ieder geval nog twee weken, want, ja, ja, Diaan mag een weekje naar het Zeeuwse (caravan van Zusje)
De planning is om daar te gaan genieten van Zon, Zee en Zand. Ik zou graag mijn melkflessen willen laten verkleuren tot een "Latte Macchiato"-achtig iets. Ukkepuk die de ganse dag in het zwembadje zit, terwijl mama geniet van een ligstoel en een boekje. Barbeque-en, plakkerige zonnebrand en teenslippers, heb ik in mijn gedachten.
Kijk, de herfst heeft zo zijn charmes (absoluut)....Maar pas over 2 weken. Ok?? Deal?? Dan stort ik me samen met jullie over de pracht en praal die de herfst met zich mee brengt.
En na deze ode aan de zomer, ga ik maar weer eens verder met het pakken van dozen............(Auw)

Super Soaker.

En het is feest in het Brabantse.... een jaarlijks terugkerende event nl. een braderie met kermis. Voordeel van in het centrum wonen: Geen parkeerproblemen voor mij. Ik stap de deur uit en zit midden in het feestgedruis. Nadeel: Het feestgedruis gaat gepaard met de nodige geluidsoverlast (maar een kniesoor die daar op let) En bijna ieder jaar zwaait de meest gevaarlijkste, op z'n kop gaande, hysterisch makende, engste attractie pal voor mijn neus voorbij. Ook dit jaar vermaak ik mijzelf  's avonds op mijn balkonnetje door te kijken en luisteren naar gillende pubers, schreeuwende volwassenen en kotsende zatlappen. Vanaf 12:00 tot 2:00 hoor ik continue gegil dat versterkt wordt als het ondersteboven-ding naar beneden komt en weer afneemt als-ie omhoog gaat. Zwaaiende, zwiepende armen met bakjes vol krijsende vrijwillige slachtoffers er in.(zonder schoenen deze keer, want die hebben we vorig jaar aardig wat zien vliegen...)

Zo ook 4 jaar geleden. Het was een enorm warme zomer, warmer dan deze, en Ex 2 en ik sliepen van ellende op matrassen op de grond in de huiskamer met alle deuren en ramen wijd open (er liepen toen nog geen katten rond in huis) Vanwege het kabaal konden we niet slapen. Dus brachten we de avonden/nachten door op het balkonnetje..... Laat daar nu een Super Soaker liggen die mijn stiefdochtertje (dochter van ex 2) had laten liggen. Voelt U 'm al aankomen....???? Ja hoor!!! In een zeer, zeer ondeugende bui, hebben wij het ding volgeladen, en toen zijn we gaan mikken....op de mensen die op dat moment weerloos ondersteboven hingen..... (en het schaamrood stijgt mij naar de kaken als ik er aan terug denk...)

Zat ik gisteravond te genieten van een kop munt (U weet toch nog wel?? Dieet!!! Geen roseetjes....) Keek naar de sterren, de maan en de attractie....en toen kreeg ik de kriebels.....Zal ik het doen?? Neeeee....Of toch..? Maar ja, een Uk van 2 heeft nog geen Super Soaker....wel een inieminie-spetterspetter-waterpistooltje.... Toch maar eens proberen?????
Ben maar gerust hoor Dames!! Ik heb me niet als een menopausale, gestresste, verloren-jeugd-inhalende 40-er gedragen. Maar die ondeugende gedachte is er wel even geweest!!! Samen met een positieve gedachte aan een Ex......

Staking!!!!!!!!!!

Mijn grote staking is begonnen!!!! Vriendin J. is eerder terug gekomen van vakantie-adres, en past nu 2 dagen op mijn kleine Uk (die ik natúúrlijk héél, héél erg mis maar grote genade, wat is het lekker niet om de 2 minuten "MAMA!!!!" te horen roepen...)
Koe bij de horens vattende, heet ijzer smedende, heb ik mijzelf vanochtend flink in de klei gezet (gezichtsmaskertje welteverstaan), een lauwe douche van een half uur genomen en toen op de fiets gejumpt richting atelier. Heerlijk bijgekletst en zalig gedabberd met kaarsvet en ecoline... alles met een Big Smile op mijn gezicht.
Bij thuiskomst lag er een prachtig cadeau op mij te wachten van haar met een lief, lief kaartje erbij. Bedankt hoor meid!! Hij is in het echt nog mooier dan op die fantastische foto's die je maakt! (Mijn foto zal volgen.....verwacht er niet te veel van ;)
Toen een mega-salade gemaakt van eigen verse boterzachte pluksla met gerookte makreel en een rood uitje. En nu hang ik op de bank met een kop koffie, denkende hoe ik mijn avond eens zal gaan vullen WANT.....morgen kan ik UITSLAPEN!!!!! Ok, ik moet nog langs mijn haarverf-dealer hoppen om een vuurvaste schaal op te halen (en haarverf) om vervolgens 2 liter crème brulée klaar te maken (die kant-en-klaar naar de verfman retour gaat) Maar tussen het verven (Wie? Ik? Puur Natuur hoor!!!) en koken door, is de dag helemaal van MIJ en MIJ alleen......
Op het schema staan onder mijn blog-achtergrond, die morgen spontaan schijnt te verdwijnen, een rondje woonstichting om te kijken of een ander huisje zou gaan kunnen huren en 3 grijstint doeken die al maanden schreeuwen om afgeschilderd te worden. Of misschien ga ik wel niets doen.... gewoon met een boekje op mijn balkonnetje "chilluuuuhhhh". Of een puzzelboekje erbij, da's ook goed. Of ga ik aubergines klaar maken. Of misschien ga ik wel de stad in. Of toch beter bijslapen???
Maar goed, mijn lichaam is aan rust toe.....nu mijn geest er nog van overtuigen om in pauze-stand te gaan......

PlofKop, Tussen Tafellaken en Servet

En het was warm.....Heuls, Heuls, Heuls Warm, daar in die Efteling!!! Dat kan ik U wél vertellen!!!

Gelukkig was Moedertje Natuur ons vrij genadig gezind, op het heetst van de dag trok er een beschaafd wolkendek over ons hoofd, en dat maakte het weliswaar erg benauwd, maar werden we een paar uur gevrijwaard van een stekende, piekende, zinderende zon. (En we waren zo verstandig om het Sprookjesbos in te duiken)

Voor iedereen die hartelijk heeft gelachen over de enorme voorraad aan spullen die ik overal mee naartoe sjouw (want You Never Know...) : Ik ben er weer blij mee geweest! (Diep in mijn hart ben en blijf ik een bezorgde Italiaanse Mamma, en geen Coole Nederlandse Moeder) Er zijn 2 flessen zonnebrand-crème doorheen gedraaid. (Sorry hoor Dames, één vriendinnetje is een roodharige, met bleke huid en sproeten, liep in een topje en shorts rond, en had géén zonnebrand bij zich!! Da's toch vragen om 's avonds een geroosterd kind thuis te krijgen!) Mijn vriendin is diabetes-patient, en had haar pen (insuline) niet bij zich (oeps, vergeten). Dan ben ik toch blij dat ik die extra pen in de koeltas heb gestoken. Twee vreemde meiden hebben kunnen genieten van mijn voorraad pleisters en de bups aan zoute versnaperingen (gezwoten dat we hebben!!!) is op gegaan.

Wat ik zo mooi vind aan die Dametjes van Dertien, is dat ze aan de ene kant zo "groot" willen zijn, en aan de andere kant nog zo "klein"zijn. Het is heerlijk om de wereld te bekijken door hun ogen. Het is voor mij ook een manier om een idee te krijgen waar mijn eigen oudste dochter zich mee bezig houdt. Ondertussen ken ik ieder liedje van Justin Bieber (OOOHHHH JUSTIN, OHHHHH) En ik heb me een T.ena-Lady volgepist toen mijn Uk (net 2, drukt zich uit in drie-letter-zinnen) uit volle borst meezong : "Baby, Baby, Baby Noooooo, thought You'd be always mine"
De Dametjes van Dertien vroegen spontaan of ik mee wilde in De Vliegende Hollander ("Ja Diana, dat vind jij éééécht wel leuk."), dus hoppa de rij in. Heb even gecheckt of ik ergens anders moest gaan zitten/staan (je kunt je natuurlijk enorm schamen als 13-jarige) maar: "Nee, want dan vinden we het niet leuk meer."
Ik kan U vertellen, dat 13-jarige meiden, zeer goed ontwikkelde stembanden hebben!!! Grote Griebels, wat een kabaal kunnen die Dametjes produceren!!! Nadat we uitstapte (en mijn oren nog een uur hebben gepiept) moest er naar de foto gekeken worden. 3 springende pubers om me heen ("Oooh kijk, ik sta er niet leuk op..." "Jij wel" "Ik kijk zo debiel...") werd ik zelf geconfronteerd met een horror-scenario. De PlofKop!!! Zie ik daar mezelf zitten, met een rood, gebezwoten, opgeblazen gezicht. Oooohh Dames, die kilo's moeten er echt snel af!!! Het was geen charmant gezicht.....
En toen moest Diana nóg een keer mee in het gebeuren, voor de foto.....om vervolgens te moeten rennen (en ik bedoel dus echt rennen, met zo'n 35 graden) naar de Python, voor de foto........
Terwijl mijn vriendin en mijn Uk zich uitstekend vermaakte in de schaduw, met ijsjes en water, werd ik van hot naar her gesleept. Zo nu en dan rende we ze voorbij, en zag ik die schat van een vriendin van mij, hartelijk lachen...

Op de terugweg weer Justin Bieber, een stop bij de Mac (ik keek toe, de PlofKop staat in mijn geheugen gegrift!!!) en het boeltje naar huis gebracht, wilde verhalen aangehoord en toen naar huis.
Dit weekend blijft mijn Uk bij vriendin slapen, want  gisterenavond was het in mijn huisje nog 30 graden (centrum, plat dak en geen zuchtje wind) Om 22:30 stapte ik in de douche en ben op de bank, tussen 2 ventilatoren in slaap gevallen......

Hoe stond ik op vanochtend???? Met spierpijn en fluitende oren.....

Midsummernightsdream + update....

En zo ziet mijn leven er dus NIET uit!!!!!

En daar kwam zij de trap af geschreden....nog net geen 40, maar ze had voor eind twintig kunnen door gaan. Halverwege de trap aarzelde ze een momentje, en nam het tafereeltje wat haar aan het einde van de treden verwachte, in zich op. Een koel briesje liet haar natuurlijke rode lokken rond haar fijne gezichtje vallen. Haar groene ogen fonkelden bij het zien van haar geliefden, die vol verwachting naar haar op keken. De natuurlijke elegantie waarmee zij zich voortbewoog was opvallend. Haar vrolijke zomerjurkje zat als gegoten om haar welgevormd lichaam.
Eenmaal beneden aangekomen, verloor zij zichzelf in een innige omhelzing met haar fantastische geliefde terwijl haar dochters zich vol overgave aan haar voeten nestelden. Zacht zuchtend vlijde zij zich tegen zijn brede borst die haar al jaren een gevoel van veiligheid verschafte. De tijd leek stil te staan. Zij maakten zich los uit hun verstrengeling en hand in hand liepen zij naar de eettafel waar een met zorg bereidde maaltijd op hen stond te wachten. Het kaarslicht danste over hun gezichten. De vrolijke kinderstemmen vertelde hen de verhalen over de belevenissen van die dag. Teder en liefdevol keken ze elkaar aan terwijl ze genoten van een glaasje wijn. Hun ogen beloofden elkaar de wereld voor die avond. Niets kon die betovering verbreken....

Ok...en nu nog een strontluier weggooien, en hopen dat er genoeg groenvoer in de koelkast ligt om het geknor in mijn maag te stillen.

Het is een zooi in huis, Uk weigert te slapen, heb wallen tot op mijn navel en ik ga gebukt onder dieet-stress!!!

Cat On A Hot Tin Roof

Mijn barbie-huisje wordt verrijkt met het weledele gezelschap van 2 zwarte poezen/kattenbeesten. Allebei hebben ze onder dramatische omstandigheden hun intrede hier gemaakt. Eigenlijk zou het niet kunnen, met mijn kleine behuizing maar, de rottweiler, de slangen, spinnen, kameleon en gekko's zijn samen met Ex 2 vertrokken en zo kwam er wat meer ruimte beschikbaar. Het zijn dus echte huisbeesten, en komen de deur niet uit.

Met liefde heb ze allebei nog de fles gegeven. Het vrouwtje, dat als eerste in huis kwam, is een mager scharminkel gebleven. Een eigenwijs beest met een flinke portie arrogantie. Het katertje groeide al snel zijn maatje voorbij en werd omgedoopt tot 'Beer" gezien zijn enorme proporties. Een enorme knuffelkater, maar een beetje dom.
Daarom was de schok ook zo groot... Als er kattenkwaad aan zit te komen, dan verwacht ik dat van de Grote Kluns, en niet van een Elegante Dame....

Beide beesten vonden het blijkbaar te warm in huis, en hebben in een ongezien moment het hazenpad gekozen. Hoe ze het voor elkaar hebben gekregen, weet ik niet. Mijn huis lijkt wel Ford Knox, juist om dit soort escapades te voorkomen. Maar goed, die Enorme Brutus kon ik een verdieping lager oppakken. Helaas was de Charmante Lady nergens te bekennen. Nu was het al aan de late kant, en kon dus moeilijk luid schreeuwend de straat op gaan om te checken waar het beest uithing. Bij een controle op het balkon, hoorde ik een zeer zielig "Miauwwwwwww", en ja hoor, de kat zat op het platte dak. En zoals het eruit zag, kon ze er niet meer af.

Ik dus aan de slag met lekkere hapjes (het was ondertussen na middernacht) om het beest naar beneden te lokken. Maar nee hoor... Om een héél lang verhaal kort te maken, zo rond half drie in de nachtelijke uurtjes, heb ik het opgegeven. De brandweer bellen leek me niet gepast, en een ladder heb ik niet. Ik heb nog een wankelende constructie van kindertafel-met-stoel-erop geprobeerd, maar vond mijn eigen leven uiteindelijk belangrijker dan dat van een eigenwijs poezenbeest. Water en brokken het dak op gewerkt, en op hoop van zege gaan slapen. Het plan was de volgende ochtend ergens een ladder te scoren, en het beesie van het dak af te tillen...

Mijn heldhaftige optredens had ik ook achterwege kunnen laten, want vanochtend zat ze natuurlijk vrolijk miauwend voor de deur. Hoe ze heeft gedaan en wat ze vannacht heeft gedaan weet ik niet..... Ze is bekaf, heeft gegeten, gedronken en vroeg om een sigaret....
Iemand interesse een kitten te adopteren over een paar maanden????

Kriebels

Het bevalt me eigenlijk wel, dit vakantie-gevoel. Het huishouden ligt op zijn donder, de mobieltjes rinkelen nog maar weinig, en Uk loopt de godsganselijke dag in haar blote kont (mijn interpretatie van zinnelijk maken, het werkt!!) Tijd voor ontspanning. Klinkt ideaal zou je zo zeggen, maar ik heb last van Kriebels....

Type Kriebel 1 heb ik al eens beschreven. Dat zijn die vage gevoelens in de onderbuik vanwege het gemis van een manspersoon tijdens de zonnige maanden. De natuur roept en doet zijn werk goed, en tja, dat wil nog wel eens kriebelen. Wat doe je eraan? Niets.... (behalve kwijlend kijken naar leuke Heren op de tv en het bestuderen van een enkel loslopend exemplaar in het wild)

Type Kriebel 2 is een andere zaak, dat speelt zich in mijn hoofd af. Mijn hersenen hebben de neiging overuren te draaien. Zodra mijn lichaam ontspant, gaan de grijze celletjes in overdrive. Ik zie en wil doen. Maar ik heb me juist voorgenomen NIETS te doen...dilemma!!!! Wilde plannen ontspringen aan mijn brein, nieuwe dingen die ik écht nog zo graag zou willen doen in dit leven (en er komen er steeds meer bij) Het is natuurlijk wel verklaarbaar, er zijn een aantal jaren aan mij voorbij gegaan waarin ik niet bewust heb geleefd, mijn zwarte periode. En nu maak ik een gigantische inhaalslag. Een goed gevoel hoor, daar niet van, maar ik kan die HersenKriebels maar moeilijk een halt toeroepen. En dat wil nog wel eens vermoeiend zijn.

Type Kriebel 3 zijn de kriebels van ergernis. Dit type Kriebels zou ik graag uit mijn leven willen bannen. Het houdt verband met Knopjes (en deze) Ben ik nu een persoon met een kort lontje? Roep ik Vervelen Situaties over me af? Af ben ik een Menselijke Magneet met de capaciteit Vervelende Situaties naar me toe te trekken? En ondanks mijn zeer relaxte instelling, mijn hervonden Zennnnnn, kriebelt het ook vandaag weer. Een Ex die werkelijk alles voorgekauwd moet krijgen, Bilnaden, Niet Nagekomen Beloftes, Kennissen die je alleen maar hoort wanneer ze iets van je nodig hebben, Gefrustreerde Kassa-Juffen, Belastingdienst, Irritante Muziekjes tijdens ellenlange wachttijden aan de telefoon. Kortom, iedere dag krijg ik er wel één op mijn bord geschoteld. En dat kriebelt.

En zo ga ik dus deze woensdag in....al kriebelend. En om het verhaaltje compleet te maken: Ik zit onder Grote Jeukende Bulten vanwege een teveel aan zonneschijn.

Big Mama is back in Town......jammer genoeg

Beknopte samenvatting van het Grote Camping-avontuur: Zon, vééééél Zon, Zonne-allergie, Water, vééééél Water, BBQ, Zussenstrijd, Gestoorde Familie, Drinken, vééééél Drinken, Jeuk, Verkoudheid, Lachen, Humor, Familie-Frustraties, Warm, hééééél Warm.

Maar het zit er weer op....Bij thuiskomst gaf mijn thermostaat 30,2 graden aan in mijn Barbie-flatje, en wilde ik eigenlijk rechtsomkeer maken richting het Zeeuwse. Maar ja, dà kennie hè! Met moet roeien met de riemen die men heeft. Dus duik ik deze schitterende ochtend even de stad in om naarstig op zoek te gaan naar een Ukke-zwembad dat op mijn schoongepoetst balkonnetje past.
En effe tussendoor: Opper-Bilspleet zou het geld woensdag brengen (not), maandag (not) dus moet ik tussen de bedrijven door ook nog eens flink over de zeik gaan....
Er lagen bij thuiskomst ook nog wat vervelende e-mailtjes in mijn virtuele brievenbus. De toon was: Hoe-haal-je-het-in-je-hoofd-er-een-maand-tussen-uit-te-gaan.....Ik vind dat dat na 4 jaar continue vrijwilligerswerk best wel mag, eigenlijk, stiekem....(deze idioot is ook altijd de pineut met feestdagen en schoolvakanties) Ik ben nog niet "in the mood" er een gepast antwoord op te geven, dat komt wel na het telefoontje dat gepland is richting Bilnaad.

Verder hebben we weer een enerverende Familie-bijeenkomst gehad (Kinders, ik moet altijd zo lachen als mijn familie bij elkaar is) Dé opmerking van de maand, kwam deze keer van mijn moeder. Partner van Pa (je weet wel, die net mijn zusje gebaard heeft) was aan het het vertellen hoe attent en ervaren mijn vader is richting haar. (dat mag ook wel na bijna een compleet elftal op de wereld te hebben gezet!)
Roept Ma uit (lekker op z'n Brabants als stil verzet tegen het gefingeerde ABN van Pa's Partner):
"Nou dan bende Gij ok flink veraaaanderd!!"
Waarop Pa zo dom is te vragen: "Hoezo dan?"
En Ma verteld met een sadistische glimlach, dat ten tijde van mijn bevalling, compleet met totaal ruptuur, ze na 4 uur hechten, het ziekenhuis mocht verlaten samen met Pa. Het begrip en de attenties van Pa beperkte zich blijkbaar bijna veertig jaar geleden tot een: "Kunde Gij nie effe normáál lopen....!!!!" En daar ging Pa's imago als meelevende vader direct met het afwaswater de gootsteen in...!!!! Game, set en Match voor Moeders!!!

En nu gaan we over tot de orde van de dag, en draaien we een vrachtlading aan wasjes.

Tjoeketjoeketjoeke...

En het leven neemt weer het tempo van een sneltrein aan... Met het mooie weer is ook mijn energie aan het toenemen, en tja, eenmaal op dreef, wie kan mij stoppen?!?!?! Leuke projecten vallen uit de lucht, ideeën komen aangewaaid, en mijn hoofd draait overuren. Want ja, er zitten maar 24 uur in één dag, en da's niet genoeg voor de uitvoering van al mijn wilde plannen. Realistisch gezien moet ik me gelukkig prijzen als het me lukt een tiende van de broeisels in mijn hoofd uit te voeren...en dan heb ik het over een tijdsbestek van een week. Dat wordt weer plannen, selecteren en elimineren dus. Laat ik daar nou eens niet zo goed in zijn! Want alles is in mijn ogen de moeite waard om tot uitvoering te worden gebracht. Dus ga ik maar eens een lekker nachtje slapen, als mijn kleine uk dat toestaat, en morgen pak ik fris en fruitig mijn king-size agenda en ga ik aan de streep. Dingen die 'moeten', dingen die 'kunnen' en dingen 'just-for-fun'. En deze keer zal ik niet smokkelen, denk ik... Want die gangkast 'moet' toch echt een keertje uitgeruimd worden. De ramen 'moeten' echt gezeemd worden als ik van het zonnetje wil genieten. Aan de andere kant heb ik een prachtig doek liggen dat schreeuwt om aandacht en een vrolijk kleurtje. Ligt de pompoen-sjaal te smeken afgemaakt te worden. Dan hebben we nog de pick-nick in het park met Ukkie, barbeque-en bij vriendin, het afzwemmen van nichtje en de nodige afspraken.   Pffffft....kiezen!!! Ik zou er bijna moe van worden. Maar als ik nou die ene vervelende afspraak met een heel vervelende meneer uitstel tot volgende week....dan heb ik tijd voor fun stuff.
Toch maar een beetje vals spelen dan.

To be continued.....

Uit mijn plaat

Mocht ik bang zijn geweest op te vallen voor, tijdens en na het Toppers-concert, dan kwam ik toch erg bedrogen uit! 50.000 giebelende, gillende, uit hun plaat gaande mensen uit alle leeftijdscategorieën, mannen, vrouwen, kinderen... Het was fantastisch en niet zo zeer vanwege de vocale capaciteiten van de heren, maar de sfeer en alle meelallende bezoekers die in de Arena gepropt waren. Goh, kinders, wat heb ik een lol gehad! Pas om 5 uur in de ochtend lag ik in mijn bedje. Gebroken, hees, maar met een grote glimlach. Ik kan er weer een tijdje tegen aan... De tol die ik ervoor betaal is zijn prijs meer dan de moeite waard.
Werd ik ook nog eens getrakteerd op een etentje bij een super-chinees. Uit eten gaan met de Dames is altijd gieren. 2 Dames hebben een maagbandje, en de andere een gastric bypass. Ik ben de enige 'au naturel'. Wij bestellen dan ook altijd voor maar 3 personen. Maar omdat de ogen van de Dames vaak groter zijn dan hun ingeperkt maagje aan kan, zit ik na een kwartiertje met 4 borden voor mijn neus! Ik heb me dan ook het schompes gegeten aan alle lekkernijen. (zou zonde zijn het weg te moeten gooien hihihihi)
Het reisje in de Amsterdamse Metro was een ervaring op zich. Wat kunnen die wit en zilverkleurige sardientjes in blik een kabaal maken zeg! We gingen nog niet naar huis en potjes vet vlogen het treinstel door. Hier en daar een verdwaalde forens met meewarige ogen of een toerist wiens ogen juist uit de kop puilde bij het aanzien van een massa aangenaam gestoorde Nederlanders. Die hebben heel wat te vertellen thuis!
Het was reuze! Dit gezegd hebbende, ga ik me nu bezig houden met het doorprikken van blaren, en het houden van een middag-dutje. Naar alle waarschijnlijkheid, heb ik nog een weekje dutjes nodig om weer normaal uit mijn ogen te kunnen kijken.

Toppers

Even een dienstmededeling: mocht U in de buurt van Amsterdam zijn en 4 giebelende veertigers tegenkomen die zich gedragen alsof het een stelletje bakvissen zijn, schrik niet! Het betreft hier ondergetekende en company op weg naar de Toppers.
Voor alle duidelijkheid, nog ik, nog mijn gezelschap kan ook maar één noot meezingen met deze heren. Nog ik, nog mijn gezelschap kunnen worden beschouwd als 'fan'. Maar zowel ik, als mijn gezelschap zijn van plan er een zeer gezellig dagje van te maken. Alle kinders worden achtergelaten bij respectievelijke vaders of welwillende oma's. Wij trekken onze witste outfits aan, duikelen iets zilverkleurigs op (hoe haal je het in je hoofd), en vertrekken opgedirkt en wel richting onze hoofdstad om daar de boel onveilig te maken. Nu nog kijken wie de eerste is die naar het thuisfront belt om te checken hoe het met de kinderen gaat.

U is gewaarschuwd!

Zilte lucht en deo's

De bijwerkingen van plotselinge zonneschijn:

* onverklaarbare drang tot verandering: Ten tijde van onze grootmoeders, was het fenomeen "De Grote Voorjaarsschoonmaak" een algemeen maatschappelijk aanvaardbaar feit. Nu houden we ons bezig met veranderingen op emotioneel vlak, persoonlijke ontwikkeling of innerlijke groei. Het feit blijft: Zodra de zon schijnt, moet er een andere draai aan ons leven gegeven worden!

* zéér verklaarbare drang tot het verliezen van lichaamsgewicht: Bij de eerste zonnestraaltjes worden (vooral de Dames) zich bewust van de schade die de donkere wintermaanden hebben aangericht. Horrorscenario's van flubberende dijen en drillende billen in kleine bikini's nestelen zich in onze geest. De boeken van Sonja worden afgestoft, de apotheek krijgt de verpakkingen Alli niet aangesleept en grootverpakkingen anti-cellulitis-spul vliegen de toonbank over. En laten we nu eerlijk zijn, we hadden er veel eerder mee moeten beginnen!

* enorme drang te emigreren naar kust-gebieden: Wij willen weg! Eruit! Wij hebben een lichamelijke behoeft aan zilte zeelucht, aan (net iets te) warm zand, aan zout water dat ons lichaam verkoeld! Dus tijgen we massaal in onze auto's om in ellelange files te staan en hutje op mutje op het strand te gaan liggen. Want de drang te genieten van de geneugten des strands, is vele male groter dan de irritaties die we op onze reis tegen komen.

* behoefte aan ijs. Veel, groot, lekker, koud en het liefst van de gelateria in het centrum waar ik tot de conclusie kom dat ik niet de enige ben met deze behoefte, gezien de enorme rijen die tot aan de straat toe staan!

* hernieuwde zoektocht naar goed functionerende deo's: Dames in mijn situatie (7 maanden verwijdert van de 40, wat overgewicht, ruisende hormonen, en atletische toeren uithalend een peuter bij te benen) lopen het risico tijdens deze periode van het jaar op een overstimulering van de zweetklieren. En die krengen zitten overal!

* frustratie over het vinden van een passende zomer-garderobe als gevolg  van punt 2: Dat maatje extra levert  nachtmerries op! Die gewonnen kilo's moeten er af! Nu! Jammer genoeg gaat dat een ietsepietsje langzamer bij Dames zoals ik......

Mochten er mensen zijn die ook last hebben van deze acute bijwerkingen, of andere bijwerkingen ervaren, meldt het ons......