Gisteren, Vandaag en Morgen

Gisteren stond in het teken van "The Royal Wedding", want ik ben een romanticus en doe graag mijn best om te blijven geloven in sprookjes. Schep er tevens genoegen in om ongegeneerd kritisch te zijn op een dag, die eigenlijk niet voor mijn ogen bedoelt zou moeten zijn. Ik bedoel, zouden jullie het prettig vinden zo'n intiem moment te moeten delen met 2 miljard mensen?
Maar goed, de papieren zakdoeken lagen klaar voor gebruik, en Uk werd erg on-educatief verantwoord zoet gehouden met snoep, klei en wat dies meer zij. Klaar voor de jurk, het ja-woord en de kus, toen de deurbel ging. De loodgieter. Of ik wat wist van de stank bij de onderbuurvrouw, en daar wist ik niets vanaf. D.w.z. dat het hier in het appartementen-complex stinkt, tja, dat wist ik al vanaf de eerste regenbui die ik hier heb mogen beleven, getuige mijn vele telefoontjes richting woningbouw. Persoonlijk heb ik ermee leren leven. Maar dat de benedenbuuf de stank niet meer te harden vond, en actie ondernam om uitgerekend op deze dag een loodgieter naar boven te sturen, nee, dat wist ik dus niet.
Een inspectie-ronde samen met de snuffelende loodgieter leverde weinig resultaat op. (Wat in mijn ogen logisch is, want de stank komt alleen naar boven als het regent.) En van zijn gehypotiseer (ruim een kwartier lang) werd ik ook niet vrolijk. Na nog een rondje gesnuffeld te hebben aan mijn afvoerputjes, kwam de loodgieter tot de conclusie dat de stank geen oorsprong vond in mijn flat. Nader onderzoek gaat volgen.
Gisteren heeft onze Zuster een nieuw te vieren evenement in het leven geroepen: De Lurkdag. En ookal vind het woord "Lurker" erg onsympathiek in de oren klinken, ik snap de redenatie en heb dan ook mijn steun toegezegd in het uitbundig vieren van de Lurkdag (of Ontlurkdag, whatever...)

Vandaag staat in het teken van Koninginnedag, want ik mag graag over de vrijmarkt struinen en ik vind het reuze grappig ons koningshuis te zien bezigen met ordinair volksvermaak als koekhappen en zaklopen. Het sadistische kantje in mij hoopt altijd dat er iemand ongeneerd op zijn snufferd gaat, zoals ook ons gewone stervelingen wel eens kan overkomen. W.A. die struikelt over zijn klompen, een Bea, die in de plomp valt om zo te kunnen ontdekken of haar kapsel waterproof is, Max wiens jurkje omhoog waait en een stoere Z.eeman onderbroek laat zien.
Helaas gooit een verschoven ruggenwervel wat roet in het eten. Tot groot verdriet van mijn nichtje, heb ik ons plaatsje op de vrijmarkt af moeten staan. Ondanks alle heppie-pillen die mag slikken, zie ik mijzelf niet de gansche dag op de been staan om de meest onzinnige waar te slijten op straat. Geen probleem. Een alternatief tijdvullend programma ligt altijd klaar, en zo stappen we over op plan B. Zodra het handje ochtend-pillen, en de twee bakken koffie, hun werk beginnen te doen, hijs ik mijzelf uit hangende positie en wiebel langzaam richting centrum. Zo zijn we ruim op tijd terug om wederom een paar uur voor de buis te hangen.

Morgen staat in het teken van een gezellig dagje Ex en Ex-Stief-Uk, want ik ben en blijf een emotionele trut en geloof nu eenmaal dat er in ieder mens iets goeds schuilt, en haal dan ook halsbrekende emotionele toeren uit om de goede kant in de mens te zien.
Ook hier een ommezwaai in  mijn doorgaans strakke planning. Een uitgebreide picknick in elkaar flansen met een pijnlijke rug, is geen optie. Dus gaan we richting speeltuin/kinderboerderij/pannenkoekenhuis om ons daar een dagje te vermaken.

Dan zal het weer maandag zijn....

Voor komende weken, of in ieder geval tot en met de 28ste mei, zult U misschien lastig gevallen worden met ergerlijke stukjes over de Toppers. U bent gewaarschuwd!

De Twupcakes, of Twopper, of Tweeps

Vorig jaar kreeg ik een fantastisch verjaardags-cadeautje. Een avondje Toppers. En ondanks het feit dat geen van de Heren kunnen mij individueel tot hun schare fans kan rekenen, werd het een geweldige avond/nacht! Het leek erop dat ik dit jaar over ging slaan.

Tot Vandaag. Vandaag werd mijn, doorgaans saaie leventje, enorm opgefleurd. Onder de enthousiaste leiding van haar tomeloze energie gingen ik en anderen aan de slag met bieden op kaartjes voor de Toppers. En tot 2 keer toe won ik me daar toch een bieding!!! En zo komt het dat ik half liggend vanaf mijn bankje, want ruggenwervel is toch echt goed verschoven, voorpret aan het hebben ben voor komend concert.
Zet een paar Dames bij elkaar met een gemeenschappelijk zeer melig doel, en kijk wat er uit komt. T.ena-Ladies vol hoor! Toegegeven, ik ben steeds heuls vrolijk van alle pilletjes...
Van gouden ABBA-laarzen, tot elastische jurkjes. Van pruiken, tot T-shirts. Voorpret is de halve pret.

Dus: op 28 mei, om 20:30 uur, verenigen De Twupcakes, of De Twoppers, of De Tweeps (daar zijn we nog niet over uit) zich op de tweede ring van de Arena te Amsterdam. En mocht U nog zin hebben in een hilarisch avondje, of wilt U ons team willen komen versterken, en heeft U de juiste stof??? Bent U bereidt Uzelf enigszins voor Jan Joker te willen zetten? Bent U in staat alle schaamte thuis te laten, en Uzelf heulemaals te laten gaan? De Twoppers (of Tweeps, of Twupcakes) hebben nog 1 of 2 kaartjes ter beschikking....
U roept maar.....

De Gulde Middenweg met Veuls Vrolijke Pilletjes

Omdat ik een heuls verstandig meiske ben, die jullie goede raad ter harte neemt, ga ik voor de Gulde Middenweg. Een zondagse picknick op neutraal terrein. Gezellig voor de zusjes, geen verplichtingen, en wanneer de sfeer mocht omslaan, ben ik binnen een mum van tijd weer weg. Ex heeft de opdracht gekregen een passende locatie te vinden, en ik zorg voor het natje en droogje. Honden mee, een bal en een grote deken. En daarna ieder naar zijn eigen stulpje. Een "nee" kom ik niet over mijn lippen krijgen, dat voelde niet goed. Nu nog even een passend harnas om mijn hart heen leggen, en dan zal ik er klaar voor zijn.

Dat harnas zou sowieso goed van pas komen, want ik ben door mijn rug gegaan. En niet zo maar een beetje, tuurlijk niet, als ik het doe, dan doe ik het goed! Kan niet meer op of neer. En daar zijn pilletjes voor. Heul veuls pilletjes voor. En die mag ik allemaal innemen van de dokter. En daar word ik me toch een partij vrolijk van! Niet dat ik vrolijk word van pilletjes innemen hoor, neen, die pilletjes maken mij heuls vrolijk! De wereld is een stuk mooier sinds ik die pilletjes mag slikken!

Dus mochten jullie me her en der een beetje warrig tegen komen op het www, weet dan, het zijn de pilletjes!!

Voor het blok gezet: over Goud, Wierook en Mirre

Opgelet: Emo-logje.....

Twee meiden heb ik op de wereld mogen zetten, Goud en Mirre, wat tevens de tweede naam is van Kleine Uk. Wierook kwam aanwaaien samen met Ex nummertje 2. Destijds een heel klein meisje met ondergewicht vanwege alle rotte tandjes in haar mondje. Met haar platina blonde bos haar en blauwe ogen stal ze meteen mijn hart. De schrijnende situatie bij haar moeder deed pijn om aan te zien, en helaas kon en mocht ik niets doen. Heb dus maar het enige gedaan wat wel toelaatbaar was: Van haar houden.
En ik heb Wierook groter zien worden. Met toestemming van haar moeder, hebben we in het ziekenhuis haar tandjes laten trekken. En langzaam aan leerde ze alles eten, en kreeg een normaal gewicht. We hebben haar weken achtereen gestimuleerd in haar ontwikkeling. En ze liep haar achterstand ruim in. Een lieve meid, soms te volwassen voor haar leeftijd.
Mijn drie meiden.... Drie Giften die ik heb mogen ontvangen.....

En toen vertrok Ex 2 uit mijn leven. Op een lullige manier. En met zijn vertrek verdween ook Wierook uit zicht. Nog anderhalf jaar lang heb ik van alles georganiseerd om dat kleine meisje te volgen. Heb op afstand gemoederd. Er lagen altijd pakjes klaar met Sinterklaas. De kerstdagen hebben we nog samen gevierd. Ik heb haar vastgehouden, en gekoesterd. Heb met lede ogen aan moeten zien hoe Ex 2 afzakte in zijn oude manier van leven, en hoe Wierook daar getuige van was. Totdat Ex 2 er genoeg van had en mij heeft toegebeten dat ik geen enkel recht had me met zijn en haar leven te bemoeien. Ik had niets over haar te zeggen. En hij had gelijk, dat recht heb ik niet.
Mirre kan ik beschermen, Wierook niet....

Ik schaam me er niet voor; ik heb hem gesmeekt Wierook soms te mogen zien. En zoals vaak gebeurt in een separatie, kreeg ik het enge idee dat Wierook inzet werd van een strijd. Een kind dat niet het mijne is, waar ik op geen enkele manier, enige vorm van zeggenschap over heb. En dat weiger ik! Wie mij en mijn verhaal een beetje kent, weet dat ik niet zo in elkaar steek. Dat ik mezelf letterlijk bijna dood heb geknokt voor één kind, en dat ook zou doen voor het andere terwijl de situaties niet meer verschillend had kunnen zijn!

Dus nam ik afstand. Wanneer de situatie tussen Ex en mij soepel liep, kreeg ik als beloning een paar uurtjes met Wierook. Dan ging er een groot slot op mijn mond, en genoot ik. Op de momenten dat het onweerde tussen ons, bleef Wierook weg.

En dan kom ik in het heden. Jullie horen vrij weinig over de situatie tussen Ex 2 en mij. Want ik heb het opgegeven achter hem aan te rennen om hem te wijzen op zijn rol als vader. Ik heb me er bij neergelegd, dat hij ervoor kiest niet aanwezig te zijn in het leven van mijn Kleine Uk. Één keer in de maand krijg ik een telefoontje. Één keer in de twee maanden ziet Uk haar vader, ALS hij op komt dagen. Hij heeft het zelfs gepresteerd om met Sinterklaas niet op te komen dagen terwijl Ukje zat te wachten om met Papa cadeautjes uit te pakken. Pas laat in de middag heb ik hem telefonisch te pakken gekregen, en vertelde hij mij dat hij ziek was.... Hoe ziek kun je zijn dat je niet eens de telefoon op pakt om een belletje te geven dat je niet kunt komen op zo'n speciale dag?
Ukkie's Papa mag mij altijd bellen, en mag haar ten aller tijden zien, en hij kiest ervoor dat niet te doen. En zo hebben we een tijd geleefd. En het was rustig. Er was balans.

Tot gisterenavond laat....

Een telefoontje van Ex 2. Of ik een dag door wil brengen met Wierook, want ze mist mij zo..... En mijn hart brak voor de zoveelste keer.....
Want wat nu? Het liefst was had ik haar per direct opgehaald, suf geknuffeld en net als vroeger in bed gelegd en een heel boek voorgelezen. Waarom doe ik dat niet? Simpel. Het voelt als emotionele chantage, en hoe hard het ook klinkt, ik ken Ex goed genoeg om te weten dat dit niet zonder reden gevraagd wordt. Ik weet dat er concessies ten opzichte van Uk tegen over staan. En die concessies maak ik niet. Ik voel me enorm voor het blok gezet, en ervaring heeft mij geleerd dat dit vreemde gevoel meestal op waarheid berust.
Dus is mijn hart verscheurt. Ik heb de tijd genomen om er over na te denken, want het is zo ontzettend moeilijk een kind weer los te moeten laten. Zelfs al komt ze niet uit mijn baarmoeder.

Ik heb mijn gedachte laten gaan over het wel of niet plaatsen van dit logje. Aangezien ik er een nacht van wakker heb gelegen, heb ik het toch op het www gegooid. Niet vaak vraag ik jullie om een reactie. Deze keer wel. Ik zou graag jullie mening willen weten, voordat ik me hals-over-kop weer een keer in een emotionele achtbaan stort, terwijl het op dit moment juist zo lekker rustig is in ons leven.

Diana

Après nous le déluge

En mocht U nu denken dat ik na een heerlijk lang weekend weer overstap tot de orde van de dag...dan heeft U het mis! Ik ga nog twee dagen zonder enige vorm van verplichting door het leven. Après nous le déluge!!! Voor twee dagen dan hè...

Gisteren een bere-gezellig dagje Amsterdam gehad, en tot de conclusie gekomen dat ik te veel ouwehoer, te oordelen aan mijn raspende keel. En daar mijn "Ratjeplan's Promotie Plan" nog niet afgerond is, vertel ik U dat ik intens kan genieten van de stilte, maar zo nu en dan vijf kwartier in één uur kwebbel.
I know... een post in Het Smoelenboek is een vereiste, maar voordat mijn sprankelend gezichtje het WWW gaat sieren, geef ik alvast wat aanvullende informatie die wellicht van enig nut kan zijn voor alle vrijgezelle, licht-loenzende ZAMP-en die op het web rondhangen, en tussen de (pak 'm beet) 35/45 jaar zijn.

Na aanleiding van de diepe gesprekken die gisteren in heul goed gezelschap gevoerd zijn (ik kraam natuurlijk niet de hele dag onzin uit) is het misschien ook handig te weten dat ik totaal ongevoelig ben voor uiterlijk vertoon, maar veel waarde hecht aan innerlijke rijkdom en geestelijke kracht. Ik stap zonder blikken of blozen in een D.AF-je, op dezelfde manier dat ik in een M.ercedes kruip. Iemand die zijn kracht put uit een sprankelende carrière, en het leven uitsluitend als "a big deal" ziet, is niet het type voor mij. Een maatpak wordt zeker gewaardeerd, maar maakt niet de persoon tot wat hij is.

Verdere praktische informatie over smaken en voorkeuren zal t.z.t. te vinden zijn in eerder genoemd Smoelenboek.... Tipje van de sluier: Ik kan niet breien en kleppen tegelijkertijd...dus die hobby wordt in stilte beoefend, wat wel zo rustig kan zijn.

En na geproost te hebben op initiatief van Uk, zij met een kop chocomelk en ik mijn dagelijks kopje koffie, ga ik op jacht naar een paar zijwieltjes voor het nieuwe fietsje van Ukkepuk. De dag zal waarschijnlijk gevuld zijn met zware intensieve arbeid: achter een fietsende dochter aan rennen.....

De Rode Stieren liggen voor Pampus

(Da's dus NIET Us Mams!!!)

Griebels, wat heb ik gelachen tijdens het avondje uit met Us Mams. Ze had om 8 uur 's ochtends de tickets al in haar tas gedaan, zodat ze die niet zou vergeten. En om 4 uur 's middags zat ze al startklaar, zenuwachtig als een puubster, en zo melig als ik haar in een lange tijd niet heb gezien. Wilde fantasieën over hoe-wij-wel-eventjes-een-greet-and-meet-gingen-lospeuteren, waarop moeders ons vertelde dat zij tijdens het concert ging "streaken"...  Kortom, hi.la.risch.... En ik moet eerlijk toegeven, Rob zette een leuke show neer, en is live werkelijk heuls goed! En zo kwam het dat Mams en ik (zus=spelbreker) heerlijk hebben meegelald met de Gouwe Ouwe, en een traantje hebben weggepinkt bij een prachtig "Zonder Jou".

En na zo'n gezellig avondje uit, moet ik toch toegeven aardig brak te zijn. En zo hebben Uk en ik er gezellig dagje uit-en-thuis van gemaakt. In het centrum van de stad staat een speelfontein. Een enorme succesformule voor warmte, water en kleine kinderen. Een ijsje erbij en genoeg water om kleverige plakhandjes (en de rest) schoon te poetsen.

Morgen laten we het Brabantse voor wat het is, en gaan we gezellig een dagje Amsterdam doen.... Bij deze bied ik mijn excuses aan, want ik loop schandalig achter in het bij-lezen over de avonturen van de BlogLadies... Komt volgende week wel goed. Toedels!!!

Rode Stieren

De zon schijnt, mocht het U ontgaan zijn, en daarmee zijn mijn winterse, ietwat zwarte gedachten, weer terug in hun hol gekropen. Net als voorgaande jaren, ervaar ik in de lente een soort van Energy Burst. Mijn hoofd loopt over, alsof er 100 Rode Stieren een stampede aan het houden zijn in mijn hersenpan. Wilde Plannen ontluiken in mijn perfide brein, en één daarvan zou wel eens tot een leuk einde gebracht kunnen worden.
En hierbij wilde ik het graag laten. Ten eerste om de suspense langzaam tot een hoogtepunt te voeren, en ten tweede, om eventuele andere uitsteekbare ideeën ook hun ruimte te gunnen.

Ik dank U allen voor het lieve commentaar op mijn Ukkie. Het is me er eentje met gebruiksaanwijzingen, maar het is een heerlijk kind! (voor alle duidelijkheid: dat zijn ze allebei) En natuurlijk hebben ze alle goede dingen van mama! Ik ben ook een schatje..... Nee, ik loop niet over van zelfvertrouwen, ik ben bezig mijzelf te promoten. Men weet tenslotte nooit uit welke hoek dat licht loenzende manspersoon komt waaien! Het zou zo maar kunnen zijn dat een mede-blogster zo nu en dan op mijn pagina terecht komt, en, wie weet, een familielid of bekende in de aanbieding heeft! De wegen van het W.W.W. zijn ondoorgrondelijk...!!!
Zo moet U er niet van staan te kijken wanneer er tussen neus en lippen door (of misschien beter: tussen de regeltjes door) wat materiaal staat ter verheerlijking van mijzelf.

Vanavond is het de Grote Avond voor Us Mams (ik ben dol op mijn eigen vreemde familie, en mijn mamma del cuore...positief puntje) wij gaan naar Rob de Nijs (is niet mijn gebruikelijke muziekkeuze, die varieert van klassiek tot r&b).
We vertrekken ruimschoots op tijd, om Mams mee te nemen naar het frietkot uit haar jeugd (zelf prefereer ik de Italiaanse keuken, en mag best zeggen dat ik een kei in de keuken ben.)
Mijn tenue zal erg casual zijn, een stijl die mijn voorkeur heeft, al sla ik een goed figuur in tailleur en high heels, daar ik 18 jaar lang rond gehobbeld heb in Italian Style.
De avond zal gevuld zijn met veel gezang en enthousiasme. (Ben heuls enthousiast in alles dat ik onderneem, maar kan echter geen noot zingen... hetgeen mij niet doet belemmert mijn zoetgevoicde stembanden regelmatig te forceren)

Zondag zal een mama en Ukkepuk-dag, want ja, ik ben en blijf een moederkloek. Liefde voor mijn Kinders is dan ook een vereiste voor éénieder die omgang met mij blieft te hebben. Op het programma staat: Een schilderij met Uk maken (had ik al verteld dat ik aardig artistiek in elkaar steek? En daar ooit hoop mijn brood mee te verdienen?) Verder zal er een uurtje besteedt worden aan het volladen van de auto, waarmee ik maandag richting Amsterdam vertrek. Mijn rijstijl valt te omschrijven als....uuuhh...Italiaans. In Amsterdam zal ik me herenigen met vrienden-met-een-beetje-meer, omdat ik hen beschouw als zeer speciale mensen. Spontane en onverwachte ontmoetingen maken deel uit van mijn leven, en beschouw ik als kersjes op de taart. En vriendschappen zijn erg belangrijk voor mij.
Tussen de bedrijven door zal ik wat huishoudelijke taken verrichten, boodschappen halen, en andere multi-task-kwaliteiten ten toon spreiden, waaronder: bloggen, e-mails beantwoorden, uren aan de telefoon hangen en een cd-branden van K-3. Niet dat dat mijn enige interesses zijn. Heb een zeer breed spectrum aan bezigheden, die iets meer diepgang hebben dan poepluiers.

Tot zo ver de update....... Vragen???? O...en die Rode Stieren: Niet mijn ding.....

De Lijkwagen

Enkele tientallen meters naast mijn appartement staat een groot bejaardenhuis. En nog wat meters verderop is de Kerk. Een uitvaart, een rouwstoet richting Kerk en de bijbehorende lijkwagens zijn hier een frequent zicht in het straatbeeld. Net als leegstaande kamertjes in de bejaardenflat. Facts of life, waar ik me soms een beetje triest bij kan voelen.

Terwijl Uk en ik gisteren richting centrum lopen, staat een rouwstoet vast in de smalle straatjes. De deur van de lijkwagen staat open en een oude vrouw leunt naar buiten steunend op haar wandelstok. Wie de overledene ook is, zij straalt pijn uit. Haar verdriet is ingetogen, maar bijna tastbaar. Zonder geluid te maken huilt ze, terwijl familieleden staan te ruziën met de vrachtwagenchauffeur die aan het lossen is. Aan de andere kant van de auto, staan twee mannen een sigaretje te roken. In de file die achter de stoet staat, hebben mensen zelfs het lef te toeteren.

Dan trekt Uk haar handje uit de mijne, en huppelt naar de mevrouw en haar verdriet. Uk legt haar hand op de knie van de vrouw en zegt: "Niet huilen, het sonnetje schijnt...!!" De vrouw geeft Uk een aai over haar wang en glimlacht.

Nu heb ik zo'n emo-momentje al eens eerder beleefd met Ukkepuk, en iedere keer weer ben ik onder de indruk  over de kracht dat een onbevangen kind heeft.

Als de klokjes van Rome 12 slaan....

.... dan blijven de oogjes altijd zo staan!

Tja... ik heb dus wat met loensende mannen.... Dit tot grote verbazing van een enkeling...

Ik bedoel niet heuls scheel hoor!

Een beetje het "geslagen hond uiterlijk.

En zeg nu zelf....

stuk voor stuk toch de moeite waard een beschuitje met roomboter en aardbeienjam voor te smeren 's morgens vroeg!?!?!

PS-je: Ukkie noemt het scheef kijken.....

Operatie Kattenpis

Verscheidene keren heeft U al mogen meegenieten van mijn geweeklaag over mijn huisgenoten. Sinds de komst van mijn enorme hond, schijnt iedereen een beetje van slag te zijn. Met name poes en kater. Sinds enige tijd worden de kattenbakken compleet genegeerd, en wordt de behoefte gedaan daar waar ik dat absoluut niet wil. En ik word zo niet gezellig wanneer het katten-aroma me tegemoet komt bij het open slaan van de deur! Om maar niet te spreken van een verloren drol die spontaan op de grond gedeponeerd wordt. JakkieBah!!!

Omdat de katten buiten flikkeren geen optie is, want ben nu eenmaal dol op mijn beesten, en ik toch geen urine-odeurtjes in mij huis blief, ben ik tot de aanval over gegaan:

- B.iotex: Gansche huis gepoetst, en gaatjes en richeltjes gevuld: werkt niet, al ruikt het wel lekker.
- Chloor: Kattenbakken met chloor uitgedaan (dat zou ze weer richting bak moeten trekken): werkt niet.
- Kranten op plasplaatsen: nodigt uit tot extra gepis
- Aluminiumfolie: werkt niet
- Citroensap: wordt overheen gepist
- Azijn: geen effect
- Heropvoeding: enig effect, geen wondermiddel.
- Plantenspuit: functioneel, maar ze doen het nooit waar ik bij ben.
- Soda: alles wat er te poetsen valt, is gepoetst met soda: ook geen remedie.
- Kattenbakken verplaatsen: om het te vergemakkelijken hebben ze zelfs in huiskamer gestaan: noppes.

Conclusie: ik heb een brandschoon huis, maar het gezeik gaat gewoon door.

Vanochtend vroeg, nadat de hond mij vrolijk een kattendrol kwam brengen nog voor ik mijn eerste kop koffie binnen kreeg, was de maat vol. Ben linea recta naar de eerste de beste dierenwinkel gesjeesd en mijn probleem voorgelegd (had ik misschien ook iets eerder kunnen doen, maar goed, ons is errug eigenwijs).
De oplossing: Tadaaaaa!!! Één spraytje voor het verwijderen van de geurtjes, en één spraytje voor het lokken van de poezenbeesten richting bak: CatNip Spray....

En wat zijn mijn katten blij! Ze schurken tegen de kattenbak aan, ze kruipen er in en miauwen dat het een lieve lust is. Ze zijn niet meer weg te slaan bij hun wc. Sterker, ze zitten gezellig met z'n tweetjes in één kattenbak! De geur-verwijder-spray schijnt ook goed te werken. Er wordt met een grote boog om de bewerkte zone heen gelopen. En mijn hoop op een pis-vrij huis wordt met de minuut groter.

Nu mijn dochter nog zinnelijk krijgen. Zou daar ook een spraytje voor zijn?