En na 19:00 uur.... over een stijf probleem

En jullie dachten dat ik na 19:00 uur rust had? Over het algemeen wordt het dan een ietsie rustiger, MITS........

Mits de hond het dan niet op zijn heupen krijgt. 10 maanden oud is-ie nu, en hij gedraagt zich als een honden-puber inclusief de ontdekking van zijn sexualiteit. Als een bezetene rende hij gisteren na 19:00 uur door het (oppas)huis in zo'n tempo dat ook Uk er wakker van werd (sjips). Vervolgens sprak Uk de woorden: Mama, Hummer is aan het poepen.... nou Dames, het waren geen uitwerpselen dat er uit mijn hondje kwam, maar uuuhh...nou ja...uhhh...laten we zeggen een pipi. En een heuls, groot en opgezwollen pipi. De pipi raakte de grond, en nee, dat overdrijf ik niet!

Nadat ik Uk geruststellend had toegesproken, en ze gelukkig meteen weer in slaap viel, ging ik op jacht naar de hond-met-stijve-piemel die zich inmiddels overal verschool en blijkbaar flink wat pijn had. Ondertussen slaakte ik een noodkreet op Twitter, want daar zou zich vast wel een dinnetje bevinden die mij met raad en daad ter zijde zou kunnen staan. Er werd veel (uit)gelachen, maar de gouden tip zat er niet bij, en ondertussen begon mijn hormonaal gefrustreerde Chihuahua / Powderpuff zijn edele delen te bijten en likken uit pure wanhoop.

Goed, ik ben niet voor één gat te vangen en belde de dierenarts. Tot grote hilariteit van diezelfde dinnetjes op Twitter, werd er aangeraden het zaakje te koelen met ijs en te checken of (in een iets slappere toestand) de voorhuid naar voren kwam. Inmiddels was ik de wanhoop nabij, want er was natuurlijk geen ijsblokje te vinden in het (oppas)huis. En ook al ben ik redelijk goed bekend met de menselijke, mannelijke anatomie, van hondenpiemels heb ik helaas geen kaas gegeten. Beter zou het zijn om te zeggen dat ik dit opgezwollen probleempje nimmer heb waargenomen bij mijn andere reutjes.

Bij gebrek aan ijsblokjes trok ik een pak bevroren soepgroenten uit de vriezer, want a) frikandellen vond ik te insinuerend en b) de zalm diende voor het avondmaal de volgende dag. De lachsalvo's op Twitter namen toe, en tevens de bezorgdheid om het wel en wee van mijn met testosteron-gevulde hond.
Enfin, hond te pakken gekregen en de soepgroenten (gewikkeld in een zakdoek) op het stijve onderwerp in kwestie gelegd, en geloof me of niet, Hummer sloeg een zucht van verlichting. Nadat het ding voor de helft was gekrompen, heb ik nog even ge.... uuuhhh...friemelend, en het zaakje schoot op de plaats waar het hoort te zitten tot grote opluchting van iedereen.

Vijf minuten later zat de hond heerlijk aan zijn bot te knauwen alsof er nooit iets aan het handje was geweest en kon ik eindelijk de avond in rust besluiten.

Nee...ik heb er geen foto's van gemaakt. En ja, de soepgroenten heb ik weggegooid net als de papieren zakdoek. O ja.....ben ook maar gelijk uitgebreid in de douche gedoken....

Tussen 17:00 en 19:00 uur.....

Dat ik moeder zou gaan worden van een zeer actief mensje, was al wel duidelijk ten tijde van mijn zwangerschap. Mijn buik stuiterde regelmatig alle kanten op, in tegenstelling tot haar grote zus, die een stuk vriendelijker met mijn baarmoeder om ging. Vooral tussen 17:00 uur en 19:00 uur kreeg Ukke-Foetus het op haar heupen. High Kicks tegen mijn lever, touwtje springen op mijn volle blaas, pontificaal dwarsliggen, vlinderslag, schoonzwemmen....het kind bleef maar bezig. In die twee uur stuiterde ik dan ook gezellig met haar mee, totdat we van foetus naar bijna-kant-en-klare baby gingen. Toen stelde ik het niet meer zo op prijs dat mijn milt als boksbal werd gebruikt.

Helemaal grappig was het te constateren dat ze als pasgeboren Uk hetzelfde ritme aan hield. Tussen 5 en 7 werd ze actief en moest er iemand bij haar zijn. Geef het kind is ongelijk! Negen maanden lang waren ik en mijn ingewanden haar beste speelmaatjes! Wat minder grappig werd het toen ik merkte dat je als single mom best wel eens wat anders te doen hebt dan baby bezig houden in die uren. Van alles heb ik geprobeerd ter afleiding, maar Uk gaf geen krimp en eiste alle aandacht op.

En Uk werd groter. Ze is "al" 3 en wilt naar de "basisj-sjool" om te leren lezen en schrijven samen met haar prinsessen-broodtrommel. 's Ochtends heb ik een schattig lief dochtertje, en datzelfde meisje verandert nog steeds rond klokslag vijf uur in een dolleman en drijft haar moeder zo nu en dan richting een fikse zenuwinzinking. Een soort van Jekyll-Uk and Hyde-Uk zeg maar.
Want ook al het kattenkwaad is geconcentreerd in die twee uurtjes.
Dus dacht ik deze avond slim te zijn en haar in bad te gooien. Nou, eigenlijk was mijn idee een snelle douche, maar goed, een kwartiertje niet mee te hoeven rennen sprak me ook wel aan, dus werd het een bad.
En tot mijn verbazing werd het stil.....heel stil...en ik had natuurlijk beter moeten weten. Ook al reageerde ze iedere keer prompt op mijn vraag of ze nog niet verzopen was (want ja, ik houd het boeltje natuurlijk wel in het snotje) het was TE stil....

U wilt niet weten wat ik aantrof.... het schatje had IEDER flacon, IEDER potje, IEDER tubetje dat ze kon vinden uitgeknepen in bad. Inclusief een liter HONDENSHAMPOO. En dat spul schuimt! Ergens achter een berg met bubbels zag ik het koppie van mijn Uk, terwijl ze probeerde zo onschuldig mogelijk uit haar ogen te kijken. Het uitspoelen van al die zooi heeft minstens een kwartier geduurd, het opruimen van de badkamer wat langer.

En terwijl ik haar een weltrustenkus gaf, mompelde ze: Mama...is zo leuk hè...om met schuim te spelen....

Schijnzwanger en VIEZE kwakjes

De VIESpeuk

Niet ik hoor, maar de hond van zuslief. Het arme beest is naarstig aan het nestelen. Ieder vodje, piepebeestje of knuffelding wordt geacht een baby te zijn en wordt met de grootst mogelijke zorg opgepakt en naar een veilig plek gebracht. Het beestje maakt ze schoon, verzorgd ze en raakt compleet in paniek als er een "pup" verdwijnt. Want ja, haar "pups" raken wel eens kwijt hetzij door haar eigen domme gedrag, hetzij omdat de mensen om haar heen wel eens een baby verplaatsen.

Nu dacht mijn enorme Hond (ja, met hoofdletter want hij is een echte Vent) van de situatie gebruik te kunnen maken. Want Hummer dacht er geen seconde over na, en Humpte met al het enthousiasme dat een 10 maanden oude puberhond kan hebben, bovenop het arme schijnzwangere hondje (zonder hoofdletter want het beessie is net zo neurotisch als zus zelf)
Paniek in de tent, want da's VIES (met hoofdletters want zus vond het heuls erg VIES) Gekrijs en geschreeuw alom, want zo gaat dat nu eenmaal als zus het ergens niet mee eens is.
Nu heb ik alle afleveringen van The Dog Whisperer gezien (hihihi), dus greep ik ruimschoots op tijd in, maar het leed was al geleden. Zus en zwager over de zeik, want bah, jakkie, jakkiebah, da's VIES. Niet dat er angst bestond voor een heuse zwangerschap, maar het draaide er om dat.... "zij geen VIES kwakje op hun hond wilden"........

Nu kan ik de instincten van mijn loslopende, mengelmoes reutje van 2,5 kilo moeilijk bedwingen. Net als zus de hormonale puinhoop van haar loslopende Cairn Terrier teefje niet kan beïnvloeden (schat 'r op een kilo of 8....ziet U hoe dol-komisch de situatie is...) Het zijn dieren.....
Het absurde, ziekelijke sexuele gedrag van bepaalde mensen vind ik zelf meer storend.

Na lang discussiëren over "de schuldvraag" en "verantwoording", want tja, zo gaat dat nu eenmaal bij ons in de familie, altijd een gezellige boel, heb ik vandaag een prijsopgave gevraagd bij de dierenarts. Voor de sterilisatie van haar hond.....

Zie boven een recente foto van De VIESpeuk....

'T is weer voorbij, die mooie zomer.....

Tja, voor mijn gevoel is de zomer voorbij, al kan ik 'm niet echt bestempelen als zijnde "mooi".....

Ieder seizoen heeft zo zijn charmes. De warme keuren van de herfst, een boswandeling, de typische herfstgeuren. De dagen worden korter en de neiging te gaan nestelen neemt toe.
De koele winter, een sneeuwpracht, een strak blauwe vrieslucht, een kop warme chocalademelk met slagroom en tintelende vingers.

Maar om van al die schoonheid te genieten, heb ik een dosis zonlicht in de lente en zomer nodig. Mijn innerlijke batterij loopt namelijk op zonne-energie. Veel zon een paar maanden lang vergroot mijn enthousiasme gedurende de donkere maanden.
Bij gebrek aan zonlicht erger ik me gedurende herfst aan de vochtigheid, vieze schoenen en gladde straten vanwege de gevallen bladeren.
In de winter, wanneer ik het huis verlaat in het donker en thuis kom wanneer het weer donker is, gaat het nog sterker heuvelafwaarts. Koude voeten en vieze, zoute sneeuwdrap. Chagrijnige gezichten op straat en te lange avonden.

Het zou niet eerlijk zijn alleen het veranderen van de seizoenen aan te wijzen als oorzaak voor mijn herfst/winterblues. Natuurlijk spelen er ook andere, steeds terugkerende zaken mee. Maar ook hier geldt: Met wat extra energie, opgeslagen tijdens de zomer, ziet het er allemaal een stuk gezelliger uit.

Nu heb ik een jaartje of twee geleden geprobeerd de zon in huis te halen. Licht-therapie.... Dat zou het helemaal gaan worden. Ik kreeg zowaar een lichtbak toegewezen, want zo'n ding aanschaffen was onbetaalbaar. Een zonne-kuurtje dus.... Iedere morgen op een vaste tijd zette ik het ding aan om er een half uur voor te gaan zitten. (En nee Dames, geen hoop op een gebruind tintje..) Zat ik daar op de bank in een niet heuls relaxte houding voor dat zoemende ding. Heeft het geholpen? Voor geen meter, maar ik heb het geprobeerd.

De zon in pil-vorm heb ik ook getest. Van speciale anti-depressiva tot ieder mogelijk supplement dat in de handel is. Maar het wonder bleef uit. De zon als pilletje hebben ze nog niet uitgevonden.
Ontspannings-oefeningen, energie-oefeningen, sport, yoga, verplicht buiten wandelen in de regen.... You name it..... Maar niets is zo efficiënt als zonlicht in zijn pure vorm.

Ik overweeg een winterslaap in te lassen.....

De Bekentenis

Zoals vele lieve lezers van dit blog hebben gemerkt, zit er weinig regelmaat in het verschijnen van logjes bij Ratjeplan. Er zijn ook weinig reacties van mijn hand op alle leuke, gezellige en interessante blogs die ik zelf volg en graag mag lezen. (Wat overigens niet inhoudt dat ik jullie niet in het snotje houd) 

Dus, met een ietsie aan schuldgevoel, beken ik dat ik heuls druk bezig ben. Wat is het verschil met een aantal maanden geleden? Wel, ik ben heuls druk met mijzelf en dingen die ik leuk vind! Het rennen en vliegen voor een ander is omgeslagen in rennen en vliegen voor mijzelf. En om eerlijk te zijn, voelt het heerlijk bevrijdend aan! Die eieren waar ik op zit te broeden beloven op niet niet al te lang termijn uit te komen, en dat geeft voldoening. 

Voor zo ver nodig is, excuseer ik mijzelf. Mocht U geïnteresseerd zijn in wat meer updates, dan ben ik misschien op dit moment wat makkelijker te volgen op Twitter. Dit omdat het plaatsen van een kort berichtje wat meer in mijn mogelijkheden ligt dan het uitgebreid schrijven op mijn blog. 

Tot snel weer allemaal,

Diana

Ut Fietske

Toen ik op mijn achttiende aankwam in Italië, was ik zo groen als gras, onschuldig, vol geloof in het leven, de liefde, en de Rechten van de Fietser. Bij mijn terugkomst in Nederland was daar nog weinig van over. Vooral mijn visie op het fietsen in het algemeen was drastisch veranderd.

Nederlanders hebben een cultuur als het om onze stalen ros gaat. Als beginnende fietser op kleuter-leeftijd, wordt ons aangeleerd keurig op de stoep te fietsen en de handjes uit te steken. Als schoolgaande puber kreeg ik al snel door hoe ik stoer en hip op mijn stalen ros van A naar B kon komen zonder mijn kapsel te verkloten (de haarlak-periode) Als beginnend chauffeur kreeg ik van mijn rij-instructeur te horen dat de fietser altijd gelijk heeft. Er werden zelfs rijlessen ingepland op de tijden dat iedereen massaal uit school kwam om te leren hoe om te gaan met al dat fietsvolk.

En zo vertrok in naar het buitenland, met in mijn hoofd het idee dat de fietser altijd gelijk heeft. Nadat Ex 1 met eigen ogen had kunnen aanschouwen dat wij in Nederland alles op het fietske doen, kreeg ik dus een bicicletta van hem. Hij verklaarde mij voor gek, maar als Ras-Hollande wilde ik een tweewieler ter beschikking hebben.
Ik heb welgeteld 2 maanden gebruik gemaakt van die fiets. Daarna heeft-ie jaren ongebruikt in de garage gestaan. Waarom? Wel....heuls simpel:

A) Er bestaan geen fietspaden. En geloof mij, op het fietske rondkachelen in het Italiaanse verkeer is de Goden verzoeken om een dwarsleasie. Levensgevaarlijk!
B) Het prachtige glooiende Toscaanse landschap waar ik mij bevond, was doodvermoeiend om in te fietsen. De straat naar mijn toenmalige huis had een hellingspercentage van 6%, en het heuveltje erna was 3 keer zo hoog als de Vaalserberg.
C) De mentaliteit die heerst in het verkeer in Italië. (no comment.....)

Ex 1 was zo vriendelijk mij uit te leggen dat het weinig uit maakt of er sowieso "Rechten van de Fietser" bestaan of niet. Een Alfa tegen een tweewieler geeft een flinke knal waarbij de schade aan de persoon op de fiets naar alle waarschijnlijkheid groter is dan dat van de bestuurder van de Alfa. Ook werkt het qua verzekering net een ietsie anders dan in Nederland, meer een situatie van eigen-bult-dikke-schuld, want welke idioot begeeft zich in vredesnaam op de fiets in het verkeer? Tel daarbij op dat de vermoeidheid bij mij al toeslaat wanneer ik over een verkeersdrempel moet, en voilà...zie hier de redenen waarom mijn fiets-avontuur in het buitenland van korte duur was.

Dat neemt niet weg dat ik regelmatig in een deuk heb gelegen om Nederlanders die het in augustus, om 12:00 uur 's middags, bij 40 graden Celcius, nodig vonden om over de heuvels van Umbrië te fietsen. Er is een reden waarom wij een middagdutje nemen, en wel omdat het veuls te warm is om ook maar iets van lichamelijke activiteit te ondernemen. En terwijl wij in de schaduw van de olijfbomen lagen te genieten van een prachtige zomer, kwam er weer een groepje Nederlanders op de mountain-bike voorbij. Hijgende, puffende veuls te dikke dames. Zwotende en verbrande mannen in veuls te strakke wielrennersbroekjes. Rode hoofden en valpartijen, want fietsen op de niet ge-asfalteerde wegen van Umbrië is toch hele andere koek dan over het dijkje fietsen. Regelmatig vonden we een groepje mensen waarvan er eentje op de grond lag, bevangen door de hitte. En werkelijk waar, het waren allemaal Nederlanders!

Ik kijk nu dus een beetje anders tegen fietsers aan. Hoeveel gelijk een fietser ook mag hebben, het doet auw geschept te worden door een auto...

Over de Fanaticus, Voetbal en de Badmeester

We hebben er gisteren weer een feestdag van gemaakt. In de planning lag het afzwemmen van Nichtje en daarna met een gedeelte van de familie richting Kermis. Nice! Eigenlijk overbodig te vermelden dat al bij het binnenstappen bij Zusje thuis, er de gebruikelijke niet-aangename sfeer hing, maar allà, dat namen Us Mams en ik op de koop toe. We kwamen tenslotte voor het B-diploma van Nichtje.
Heul ruim van te voren werden we door Een-Zeer-Gestrest-Zusje richting zwembad gedirigeerd, alwaar wij tegen een muur van vochtige hitte en bezwoten familie-leden aan liepen. Tropisch warm, met een luchtvochtigheidsgraad van rond de volle 100%. Puffende opa's en oma's, zwotende mannen en een lading kinderen die overduidelijk een teveel aan geur-, kleur-, en smaakstoffen hadden geconsumeerd, inclusief mijn Uk. Bitch-fights om de stoelen die als van zelfsprekend niet genoeg aanwezig waren. Strategisch geplaatste tassen, jassen en zwembenodigdheden gaven aan dat de gammele tuinstoelen gereserveerd waren voor nog-niet-aanwezige-tante's. Geschreeuw, gekrijs en een twintigtal kinderen die vol zenuwen in de startblokken stonden om het water in te mogen voor het felbegeerde papiertje.

En toen maakte ik kennis met iets waarvan ik niet verwacht had dat in Nederland aan te treffen: Een Zeer Fanatieke Vader (De Fanaticus), op het Schaamtelijke af.

Nu ken ik dit fenomeen uit Italië erg goed. Maar daar betreft het de Nationale Sport, Het Voetbal. Het is eigenlijk heel gewoon dat er minstens 11 paar aan Zeer Fanatieke Vaders loopt te schreeuwen, schelden op de coach en de scheidsrechter vervloekt. Ik ben getuige geweest van vecht-partijen, van Ongecontroleerde Vaders die het veld op renden, van bedreigingen en hysterische kinderen. Ik heb gezien hoe Voetbal-Vaders door de Carabinieri van het terrein af werden verwijderd. Hoe 6-jarigen door hun Vaders/Coach/Betweter werden aangezet tot massale knok-partijtjes. Ik  heb met eigen ogen gezien hoe diep ongelukkig kleine mannetjes kunnen kijken omdat een leuk potje voetbal uitdraait op een teleurstelling, want datgene waar ze naar verlangen (de goedkeuring en waardering van hun ouders) blijft uit. En dan de scènes wanneer er een kind vervangen werd door een ander! Ouders die van de tribune af stormen om luidkeels en wild-gebarend van de coach een verklaring te eisen over de reden waarom juist hun zoon gewisseld werd. Trainers en Coaches met blauwe ogen en gekneusde ribben....een gevaarlijk baantje....

Nooit had ik kunnen dromen zo'n vader te ontmoeten in een rustig Brabants zwembad tijdens het afzwemmen van zijn 7-jarige knulletje. En ik had het geluk naast hem te mogen zitten.
Vanaf het moment dat zoonlief het water in sprong, begon deze Fanaticus langs de rand van het zwembad te ijsberen, aanwijzingen schreeuwend. De 19 andere kinderen werden op hoog volume bekritiseerd, wat natuurlijk wat tumult teweeg bracht bij andere aanwezige en heftig bezwoten familie-leden. Een Heldhaftige Zwemjuf probeerde deze Meneer tot bedaren te brengen, zonder enig resultaat. Omringende ouders begonnen onrustig te worden. De gemoederen liepen op....

En toen was daar Michel. Mijn oude zwemleraar. Wat ouder, wat grijzer en inmiddels opgewerkt tot Opper-Zwem-Hoofd, maar nog steeds errug lang en breed. Met zijn oortje in (want hij is een Zeer Moderne Zwemleraar en maakt gebruik van Oortje en Microfoon) stapte hij langzaam op de Fanaticus af en ging voor hem staan. Met een doordringende blik uit zijn blauwe ogen (had ik niet ooit een tiener-verliefdheid voor de badmeester??) legde hij zijn hand op de schouder van de opgefokte vader en maande hem tot kalmte. Toen klonk er een enorm applaus door het zwembad......

Het B-diploma is gehaald. Op naar het C. En de Kermis? Geweldig!!!!

Sekse Neutraal met een Tikje Roze

Een aantal dagen geleden stuitte ik op een artikel in de krant over het gender-neutraal of gendervrij opvoeden van kinderen. Het ontdekken, stimuleren en het niet ontlenen van een eigen identiteit door en d.m.v. alles dat in de verste verte ook maar sekse-gebonden kan zijn. En natuurlijk zijn er dan mensen op deze wereld die het altijd een stapje verder willen brengen zoals het geheim houden van de sekse van een kind. Hoort U ook de verloskundige al roepen: "Gefeliciteerd! Het is een "hetje"?"

Maar het kwaad was al geschied. Mijn nieuwsgierigheid had de prikkel ontvangen, en zo overdacht ik mijn eigen sekse neutraliteit en dat van mijn jongste spruit. (Spruit=Sekse Neutraal)
Met een kritisch gendervrij oog bekeek ik de speelgoedkast van de drie-jarige telg (Telg=Sekse Neutraal), en moest tot de conclusie komen dat er vrij weinig neutraals in te ontdekken viel. Roze voert de boventoon, en dat werd wel duidelijk nadat ik de roze slaapkamerdeur wit had geverfd. Ukkepuk (Verdomd! Sekse Neutraal!) liet me weten het maar niets te vinden die heldere witte deur, en eigenlijk moest er per direct een blik roze overheen.
De weinige poppen waar mee gespeeld wordt, zijn in het roze gehuld. De step is roze. De laatste verjaardags-aanwinsten zijn roze en ook de verjaardagstaart was op verzoek roze.
Ook het glitter-gehalte is erg hoog hier in huis. Glitterende knutsels, glitterende accessoires en tegenwoordig een glitterend gezicht dankzij Liefuh Lyndaaaah. Als een roze glitterende ekster schiet Uk af op alles dat glimt.
En ja, er worden liever rokken en jurken gedragen (roze als het effe kan) want dan kan ze zich een prinses of een ballerina wanen. Dat een kort rokje op de glijbaan niet erg praktisch is, daar is ze nu al wel achter. Het heeft wat rode billen gekost, maar we zijn er.

Tja, ik geloof dat ik mijn best zal doen het goede voorbeeld te geven door een Geëmancipeerde Vrouw te zijn: Gelijke behandeling tussen Man en Vrouw. En ja, mijn dochter mag F-16 piloot worden zoals een niet aanwezige zoon kapper zou mogen worden.

Maar dat neemt niet weg dat er essentiële biologische, chemo-fysische, anatomische en psychologische verschillen zijn tussen man en vrouw die ook in de kleine bewoners van deze aardbol naar boven komen.

Stilletjes bekijk ik mijn kleine meisje terwijl ze op het schoolplein speelt. Jongens en meisjes door elkaar. Ik zie hoe de aandacht van Uk getroffen wordt door een fiets waar een jongentjes-kleuter op zit. Terwijl ik mijzelf achter de juf verschuil, houd ik Uk in het snotje, en zie haar parmantig naar het mannetje toe stiefelen. Een discussie, wat handgebaren en het is duidelijk dat Uk zich de fiets wil toe-eigenen. Het is ook duidelijk dat de kleuter-jongen eigenlijk wel lekker op dat fietsje zit en er nog lang niet vanaf wil. Maar dan had hij niet gerekend op de charmes van mijn dochter met haar roze ballerina-jurk en haar prinsessen-rugzak! Het hoofdje gaat scheef. Ze wiebelt wat heen en weer. En knippert een paar keer met haar ogen. Een seconde later zit ze op fiets met een tevreden gezicht, het knulletje verbijstert achter zich latend. Juf en ik hebben een Tena-Lady-Momentje. Dag Gendervrije Opvoeding!

Het Non-Assertieve Bezige Bijtje

Ergens gaat het in mijn strakke planning goed fout, ik kan er alleen nog niet exact de vinger op leggen.
Gaf ik weloverwogen een aantal taken op als vrijwilliger om wat meer tijd te hebben voor het uitbroeden van mijn eieren, komen er zo maar, heuls spontaan, andere zaken aankakken waar ik (alvorens goed na te denken) "ja" tegen zeg. Dus bevond ik mijzelf deze week in een lastig parket, want een dag heeft nu eenmaal maar 24 uur, terwijl mijn planning was opgesteld voor een 36-uur-durige-werkdag.

Tussen neus en lippen door organiseerde ik de 3de verjaardag van mijn Uk, en het is geen makkelijke taak iedereen te plezieren. Ukkie's verjaardag moet nl. in etappes, op verschillende dagen gevierd worden omdat de volwassenen rondom dat kleine meissie zich opstellen als een stelletje onvolwassen, nukkige pubers.
Want als A komt, dan blijft B weg. Maar komt B dan gaat C met de kinderen later komen. Mijn familie kan de papa van Uk wel schieten, en Uk's papa heeft een hekel aan  A, B en C. Dan hebben we Ex-Schoonmoeder 2, die een jaar niets van zich heeft laten horen, opeens (via haar pleegzoon die tevens haar kleinkind is) een cadeautje liet komen, was de chaos compleet. Dan moet er nog tijd gevonden worden voor de aangenomen opa en oma, de buurvrouw, en alle andere mensen die menen dat Uk op haar verjaardag bij hen hoort te zijn.
Kortom, een zeer relaxte verjaardag werd een stressvolle strijd tegen de klok. Tel daar bij op dat ik een lastig griepje onder de leden heb, en dus niet op het maximale van mijn kunnen aan het presteren ben...

BOEM......

Het heeft iets te maken met assertiviteit en prioriteiten....dat weet ik. Nadenken voordat mijn mond ja zegt is ook een issue. Het willen plezieren van anderen, en daarbij mijzelf vergeten, klinkt mij ook bekend in de oren.

Dus gaat het een volgende gelegenheid anders aangepakt worden. Vaderdag (ook zo'n idiote gelegenheid waarbij iedereen schijnt te denken dat mijn Uk een arm vaderloos meiske is en een lading mannen af moet open om haar te laten zien dat zij genoeg vader-figuren om haar heen heeft) wordt Mama en Uk-dag.
Haar verjaardag wordt éénmalig gevierd op een door mij gekozen locatie en tijdstip. Iedereen is welkom, en heeft zich fatsoenlijk te gedragen ten opzichte van zijn mede-mens, anders mogen ze thuisblijven of worden per direct verwijderd.

Zo, en nu aan de slag om het feest van morgen te gaan voorbereiden.

Over Oma-Onderbroeken en andere Gênante Momenten...

Één van de voornemens die vallen onder het kopje "Eieren van Ratjeplan", is het serieus nemen van bepaalde fysieke klachten. En zo toog ik vol goede moed en een verwijsbrief van de huisarts naar de fysiotherapeut om te proberen nog wat te redden van mijn rug. Of op zijn minst, wat mobieler te worden en wat meer pijnvrij door het leven te huppelen. (en wat minder heppie-pilltjes te hoeven slikken)
Zo kwam het dus dat ik gisteren wederom een afspraak had met Joerie, mijn toegewezen therapeut. En dat Joerie zijn werk erg serieus nam, had ik al in de voorgaande afspraken gemerkt. Joerie houdt niet van half werk. De eerste afspraken werden gevuld met een complete anamnese en het lichten van mijn doopceel.

Nu was het een vrij chaotische ochtend. Een dochter die niet echt meewerkte tijdens het ochtend-ritueel, onvindbare sleutels, een onverwachte hoosbui.... Enfin, tijdnood. Nadat ik dochter in haar onderbroek op het kinderdagverblijf had afgegooid, sjeesde ik door naar mijn afspraak. Niet dat het mijn gewoonte is mijn dochter in haar ondergoed over straat te laten gaan hoor, maar het schatje kreeg het briljante idee een grote plas in te springen onderweg naar de auto en was tot aan haar knietjes doorweekt.

Enfin, daar zat ik dan nat te wezen in het kamertje bij Joerie, want het bleef hozen en in alle haast was ik zowel mijn jas als mijn paraplu vergeten. Een gezellig babbeltje en een kop koffie en dan op naar de tweede afspraak van de ochtend. Althans, dat dacht ik.

Dat bleek dus niet de bedoeling van Joerie te zijn. Ik werd gesommeerd me tot mijn ondergoed te strippen. En dat ik daar geestelijk en praktisch gezien niet op voorbereid was werd wel duidelijk bij het uitrekken van mijn natte kleding: Mijn billen waren gepropt in de meest on-charmante, afgewassen, onflatteuze Oma-Onderbroek die al jaren op de stapel lag om weggegooid te worden. En dat in combinatie met een zwart bh-tje dat ooit beter tijden had gekend, maakte dat ik mijzelf niet 100% comfortabel op het bankje neer vleide. Tel daar bij op dat mijn voeten flink gezwoten hadden in mijn charmante, maar synthetische schoenen en U heeft het complete plaatje. Ik heb mijzelf wel eens beter gepresenteerd.

Nu manoeuvreer ik mijzelf wel vaker in schaamtevolle-acties. Regelmatig bevind ik me in situaties waarin het maar beter is alle gêne te laten varen, en mijzelf over te leveren aan het moment en het gevoel van humor van mijn mede-mens. Spraakverwarringen, vergeetachtigheid, onnadenkendheid, persoonsverwisselingen.... ja ja....ons kent zichzelf.

Omdat ik één gênant moment per dag wel genoeg vind om met U te delen, houd ik het hierbij. Maar ben wel nieuwsgierig naar jullie momentjes van "Dat-Heb-Ik-Weer" ;)