De Puist

Ik heb een puist. Ik ben de pubertijd doorgekomen zonder puisten. Zwangerschappen zonder puisten. 39 jaren van mijn leven zonder puisten. En nu, een puist. En dit is de tweede al in een maand tijd.

Dan vraag ik me af, is dat nu echt nodig?? Ouder worden brengt al bepaalde beperkingen met zich mee, is het dan echt noodzakelijk er ook puisten aan toe te voegen?? Het is dan ook niet zo maar een puist, nee, echt zo'n megaknaller die zich niet zonder slag of stoot gewonnen geeft. Hij zit dan ook niet op een bescheiden plekje, nee, hij heeft zich gesettled midden op mijn gezicht. En ik voel me er niet charmanter op worden met dat geval in het midden van mijn poezelig hoofdje. Ik voel me aardig voor joker lopen tijdens het boodschappen halen. Ik hoor de mensen fluisteren: 'Sjezussss, wat een puistenkop'. Het K.ruidvat-meisje loopt automatisch naar de puisten-afdeling i.p.v. naar de Tena-ladies. Ik hoor het hoongelach achter mijn rug van een stel opgeschoten pubers...'Kijk, oud én puisten..!!!'
Ik denk dat ik me maar op ga sluiten in huis, met een groot badlaken over mijn hoofd en er wat oude Tina's op na ga slaan: Help, Tina, ik heb een puist!