Het is een feit: Kleine Kinderen worden groot in een veuls te rap tempo, en ik heb Uk ter lopende bevestiging. Lag ze twee jaar geleden nog vredig aan mijn borst, nu is alles "Ikke doen!!!" Ze is het besef van de wereld om zich heen aan het ontwikkelen. Er moet opgelet worden op wat er gezegd wordt, want tegenwoordig komt er met regelmaat een gevatte opmerking uit de PeuterPuber-hoek. Ze beseft verrekte goed over wie er gepraat wordt en wat er gezegd wordt! Ze is een blond mini-kopiëer-apparaat dat de wereld stilletjes bestudeerd, om vervolgens exact dezelfde actie uit te voeren. Zo betrap ik haar regelmatig met mijn bh (het eerste kledingstuk dat ik uit doe bij thuiskomst en nonchalant ergens neer gooi) of schoenen met hak waar ze zich verbazingwekkend goed mee uit de voeten weet te maken. Het eigen willetje beleeft hoogtijden in deze fase, NIET Nijntje met de koe, maar Nijntje is jarig!!! (Begrijp je dat dan niet Mama!!) Nou nee, soms begrijp ik het niet helemaal, de verbale capaciteiten zijn nog niet optimaal.
En ze is druk....druk met het ontdekken van de wereld. Actie - Reacties uitproberen. Geen knopje is meer veilig, want griebels, wat is het leuk te ontdekken wat er gebeurt als er vele malen op dat knopje wordt gedrukt! En natuurlijk moeten mama's "knopjes" ook worden getoetst, want ja, zeg nou zelf, wat is er nu leuker dan te kijken hoe ver je kunt gaan voordat mama ontploft!!
Iedere dag is een ontdekkingsreis, en ik mag met haar mee. Nieuwe woorden, nieuwe associaties, nieuwe acties. Het is een privilege door de knieën te gaan en de wereld door haar ogen te mogen bekijken. En terwijl ik de wereld op Uk-hoogte maar erg eng en groot vind met mijn volwassen brein, zo huppelt Ukkie vol vertrouwen door het leven. En de angst slaat om mijn hart. In een flits heb ik het besef van alle pijn, verdriet, angst waar ze zich nog doorheen zal moeten worstelen. En als moeder zou ik haar dat willen besparen.
Maar voorlopig ben ik blij met momenten zoals deze.... Met z'n tweetjes liggend en kroelend op de bank op een vroege zaterdagochtend, tv-kijkend...."NEEEEEJJJ NIET Nijntje Mama....Ernie en Bert!!!!!"
zaterdag 31 juli 2010
vrijdag 30 juli 2010
De Tandenfee.
Hoe het verder ging...??? Nou.....Auw!!! Ik kon dus terecht bij een Een Tandenfee in een gehucht hier boel veuls kilometers vandaan. Het was een dreutel van ongeveer anderhalve meter met extreem vrouwelijke trekjes en platina(ge)blond(eerd) haar, wat natuurlijk geen probleem is, maar ja, hij was dan ook nog eens tandarts. En wel een heel fanatieke. Hij keek, en concludeerde dat de losse helft er uit moest. Op mijn vraag of-ie het ding niet kon plakken, moest-ie hard lachen. Ik niet.... Prikje hier, prikje daar. Ik zeg: "Geeft 'r maar eentje extra hoor!!" Moest-ie ook al om lachen. Ik niet.... En toen kwam er een tang aan te pas. Na wat gewroet en gepulk kwam er een halve kies uit mijn mond. Hij blij. Ik niet.... Toen ging De Tandenfee het boeltje glad maken (want ja een mond vol kies met haken en ogen is ook geen pretje), en vond dat hij er klaar mee was. Ik voorlopig nog niet.... Want er moeten nog verschillende afspraken gaan volgen met mijn eigen tandarts alvorens ik weer met een hele kies het leven door kan gaan. Gelukkig is de achterste helft van de kies verdwenen, en loop ik niet voor Jan met de Korte Achternaam rond. Naarmate de prikjes uitgewerkt raakte, werd ik een steeds minder vrolijk. De Tandenfee heeft een puntje laten zitten die hij waarschijnlijk niet heeft gezien, maar ik wel voel. Dus liggen mijn wang en tong tot bloedens toe open (Tja had ik niet in de gaten vanwege die prikjes hè...) Om nu weer een expeditie te ondernemen richting De Tandenfee, vind ik een beetje overdreven. De ochtend waarop mijn eigen tandarts zij werkzaamheden weer hervat, lig ik in mijn slaapzak voor te deur te bivakkeren om de schade te laten herstellen. Tot die tijd doe ik het wel met een halve kies, met puntje....
PS. Het stuk kies zit veilig opgeborgen in mijn tas. Mocht-ie er alsnog aangeplakt kunnen worden.... ;)
PS. Het stuk kies zit veilig opgeborgen in mijn tas. Mocht-ie er alsnog aangeplakt kunnen worden.... ;)
donderdag 29 juli 2010
Hellup!!!!!!!!!!
Hier een noodkreet uit het Brabantse....HELLUP!!!!
Zit ik gisterenavond zeer dieet-bewust aan een lijnzaad-cracker met mager kalkoenfilet (Dank U voor de motivatie speeches), zegt mijn kies: "KRAK"!!!! En ik bedoel dus keihard: "KRAK"....Hopla, doormidden. Mijn kies doormidden!!! Één stuk zit vast, en één stuk wiebelt in de rondte.
In paniek de tandarts-praktijk gebeld, maar jammerrrr, die meneer zit zijn billen ergens te bruinen de komende twee weken. De nooddienst gebeld, en het zweet sprong me spontaan op het voorhoofd toen het bandje me vertelde dat de kosten contant betaald moesten gaan worden. Toen een nulletje (ja 0=nul net als die grammetjes) ingetoetst, het boeltje uitgelegd aan de tanden-meneer. Die vond het allemaal zo'n vaart niet lopen, en ik vertelde me doodleuk dat ik de volgende ochtend maar eventjes moest bellen om een afspraak te maken... Mocht het nog pijnlijker worden, dan zou het verstandig zijn een pa.ra.cetamolletje in te nemen. Vriendin ingeschakeld als oppas annex taxi, want deze tandenboer zit ergens in the middle of nowhere.
Zus opgebeld voor wat morele steun, want Dames, ik heb het niet zo op tandartsen. Zeker niet als die vervangende tandarts mij verteld dat-ie "het boeltje er wel even uit wipt"!!! In mijn mond wordt er nl. niets zomaar eventjes uitgewipt....Duhhh!!!! Ik zie mijzelf al zitten met een gat in mijn keurig gebitje! En ik heb het ook niet op wiebelende, gebroken kiezen in mijn mond. Daar word ik aardig kriegelig van. Maar van mijn zus (die zelf bij een angst-tandarts loopt omdat ze al doorflipt bij het horen van het woordje "tandarts") kon ik op weinig steun rekenen. Spoelen met jenever.... Ja hoor, kacheltje-lam en met een gebroken kies de nacht doorkomen leek me nu niet een goede optie. Braaf een pilletje ingenomen en toen maar gaan liggen, opstaan, tv-kijken, en weer gaan liggen....auwauwauw...en maar weer opstaan. Enfin, rond 3 uur vannacht leek die fles jenever toch wel een goed idee. Natuurlijk geen alcoholische versnapering in huis te vinden. En zo genoot ik vannacht van het onweer en heb ik vroeg het zonnetje zien opkomen vanochtend...... Nu aftellen totdat ik de praktijk kan bellen. Wordt vervolgd....
Zit ik gisterenavond zeer dieet-bewust aan een lijnzaad-cracker met mager kalkoenfilet (Dank U voor de motivatie speeches), zegt mijn kies: "KRAK"!!!! En ik bedoel dus keihard: "KRAK"....Hopla, doormidden. Mijn kies doormidden!!! Één stuk zit vast, en één stuk wiebelt in de rondte.
In paniek de tandarts-praktijk gebeld, maar jammerrrr, die meneer zit zijn billen ergens te bruinen de komende twee weken. De nooddienst gebeld, en het zweet sprong me spontaan op het voorhoofd toen het bandje me vertelde dat de kosten contant betaald moesten gaan worden. Toen een nulletje (ja 0=nul net als die grammetjes) ingetoetst, het boeltje uitgelegd aan de tanden-meneer. Die vond het allemaal zo'n vaart niet lopen, en ik vertelde me doodleuk dat ik de volgende ochtend maar eventjes moest bellen om een afspraak te maken... Mocht het nog pijnlijker worden, dan zou het verstandig zijn een pa.ra.cetamolletje in te nemen. Vriendin ingeschakeld als oppas annex taxi, want deze tandenboer zit ergens in the middle of nowhere.
Zus opgebeld voor wat morele steun, want Dames, ik heb het niet zo op tandartsen. Zeker niet als die vervangende tandarts mij verteld dat-ie "het boeltje er wel even uit wipt"!!! In mijn mond wordt er nl. niets zomaar eventjes uitgewipt....Duhhh!!!! Ik zie mijzelf al zitten met een gat in mijn keurig gebitje! En ik heb het ook niet op wiebelende, gebroken kiezen in mijn mond. Daar word ik aardig kriegelig van. Maar van mijn zus (die zelf bij een angst-tandarts loopt omdat ze al doorflipt bij het horen van het woordje "tandarts") kon ik op weinig steun rekenen. Spoelen met jenever.... Ja hoor, kacheltje-lam en met een gebroken kies de nacht doorkomen leek me nu niet een goede optie. Braaf een pilletje ingenomen en toen maar gaan liggen, opstaan, tv-kijken, en weer gaan liggen....auwauwauw...en maar weer opstaan. Enfin, rond 3 uur vannacht leek die fles jenever toch wel een goed idee. Natuurlijk geen alcoholische versnapering in huis te vinden. En zo genoot ik vannacht van het onweer en heb ik vroeg het zonnetje zien opkomen vanochtend...... Nu aftellen totdat ik de praktijk kan bellen. Wordt vervolgd....
woensdag 28 juli 2010
Over Rebellie...
Het is rebellie Dames!!! Pure rebellie....!!! Stil verzet van een bijna 40-jarig lichaam. Weet U nog Dames... De tijden waarin de favoriete spijkerbroek knelde, en een weekje geen chips of zoetigheid genoeg was om die broek weer sluitend om Uw heupen te krijgen??? Of...Toch dat leuke jurkje kopen ondanks het feit dat-ie een tikkie te strak zat, want ja, "over twee weken pas ik er toch wel in"??
Ik kan dus melden dat het op deze leeftijd niet zo soepel meer gaat!! Terwijl Floor zich bezig is met zwaar wetenschappelijk onderzoek in La Douce France (het controleren of een gebruind lichaam inderdaad slanker lijkt), ben ik wederom op de weegschaal gesprongen (nou ja, gesprongen...het is eerder teen voor teen erop zetten om de uitslag zo positief mogelijk te beïnvloeden). 0 (=nul) gram eraf!!!! Ja, ja, 0 (=nul) gram eraf!!!
Dan volgt het ritueel: er op, er af, er op, er af, verplaatsen, er op, er af, verplaatsen, er op, er af...maar het ding gaf geen krimp!! Toen de analoge weegschaal erbij gehaald en naast zijn vriendje digitaal gezet. Die was iets vriendelijker voor me, en vertelde me dat er al bijna 4 kilo af is. Toch maar weer op digitaal gaan staan, en 0 (=nul) gram eraf. Aangezien het uitgangspunt dat digitale geval was, moet ik U dus melden dat er 0 (=nul) gram af is.
Het frustrerende is dat ik werkelijk strikt mijn dieet-plan heb gevolgd. Niets, maar dan ook niets extra's. Sjongejonge...naar mijn gevoel hadden er minstens 2 kilo's af moeten zijn!!! En ja, ik voel me uitstekend, heb geen honger (alleen lekkere trek).....Het is rebellie van het ouder wordende lichaam... (Kom maar op met die pep-talk Dames)
Maar goed, in het leven draait het niet alleen om kilo's en grammetjes, ik kan U melden dat ik heerlijk in mijn vel zit tijdens deze periode van ingelaste staking. Ik fröbel wat aan in mijn huisje, onderneem leuke dingen met Ukkepuk en laat de telefoon rinkelen (Lang Leve de Nummerherkenning!!) De mailbox is langzamerhand aan het verstoppen, en ik laat het lekker zo! Er piept een mager zonnetje door het raam, de koffie smaakt goed en ik "moet"vandaag he.le.maal. niets!! Wat kan een mens zich nog meer wensen (tja een paar kilo eraf...) Ik ga vrolijk verder en vraag mijzelf af of ik er niet een extra week aan vast plak. En nu ga ik eens een blik werpen op de avonturen van de andere Dames....
Ik kan dus melden dat het op deze leeftijd niet zo soepel meer gaat!! Terwijl Floor zich bezig is met zwaar wetenschappelijk onderzoek in La Douce France (het controleren of een gebruind lichaam inderdaad slanker lijkt), ben ik wederom op de weegschaal gesprongen (nou ja, gesprongen...het is eerder teen voor teen erop zetten om de uitslag zo positief mogelijk te beïnvloeden). 0 (=nul) gram eraf!!!! Ja, ja, 0 (=nul) gram eraf!!!
Dan volgt het ritueel: er op, er af, er op, er af, verplaatsen, er op, er af, verplaatsen, er op, er af...maar het ding gaf geen krimp!! Toen de analoge weegschaal erbij gehaald en naast zijn vriendje digitaal gezet. Die was iets vriendelijker voor me, en vertelde me dat er al bijna 4 kilo af is. Toch maar weer op digitaal gaan staan, en 0 (=nul) gram eraf. Aangezien het uitgangspunt dat digitale geval was, moet ik U dus melden dat er 0 (=nul) gram af is.
Het frustrerende is dat ik werkelijk strikt mijn dieet-plan heb gevolgd. Niets, maar dan ook niets extra's. Sjongejonge...naar mijn gevoel hadden er minstens 2 kilo's af moeten zijn!!! En ja, ik voel me uitstekend, heb geen honger (alleen lekkere trek).....Het is rebellie van het ouder wordende lichaam... (Kom maar op met die pep-talk Dames)
Maar goed, in het leven draait het niet alleen om kilo's en grammetjes, ik kan U melden dat ik heerlijk in mijn vel zit tijdens deze periode van ingelaste staking. Ik fröbel wat aan in mijn huisje, onderneem leuke dingen met Ukkepuk en laat de telefoon rinkelen (Lang Leve de Nummerherkenning!!) De mailbox is langzamerhand aan het verstoppen, en ik laat het lekker zo! Er piept een mager zonnetje door het raam, de koffie smaakt goed en ik "moet"vandaag he.le.maal. niets!! Wat kan een mens zich nog meer wensen (tja een paar kilo eraf...) Ik ga vrolijk verder en vraag mijzelf af of ik er niet een extra week aan vast plak. En nu ga ik eens een blik werpen op de avonturen van de andere Dames....
zondag 25 juli 2010
En nog een berichtje...
Dames, Dank U voor de positieve feedback, ik ben meteen aan de slag gegaan. Is 't nu wat beter leesbaar??? Ik sta altijd open voor suggesties en tips (en ben niet snel op mijn teentjes getrapt)
En nu vraag ik toch ook eventjes jullie aandacht voor het Blog en de Stichting van Henriëtte en Marcel. Zij hebben gestalte gegeven aan een prachtig initiatief in de vorm van de Stichting WCL. Waarschijnlijk kennen een aantal van jullie ze al, maar ik vind het de moeite waard een speciaal stukje en een definitieve link te plaatsen naar hun Blog. Het straatleven in Europa en de problematiek die daarachter verschuilt gaat, raakt mij persoonlijk. Niet alle EU-landen hebben een sociaal stelsel als het Nederlandse. En geloof mij op mijn woord, als ik U vertel dat er op maar 1000 km. afstand van onze woonkamers ongelooflijke armoede bestaat. Ik heb dan ook een enorm respect voor deze mensen en hun familie. Zij draaien hun Stichting puur op basis van vrijwilligers. Omdat Henriëtte en Marcel zelf de goederen wegbrengen, iedere vakantie doorbrengen bij "hun" straatkinderen en opvangtehuis en ook nog eens een leuke manier hebben aangepakt hun werk te laten zien via hun Blog, vind ik het wel de moeite van het vermelden waard.
Ik zou zeggen, Dames, neem eens een kijkje. Gegarandeerd dat jullie mijn enthousiasme delen!!!!!
En nu vraag ik toch ook eventjes jullie aandacht voor het Blog en de Stichting van Henriëtte en Marcel. Zij hebben gestalte gegeven aan een prachtig initiatief in de vorm van de Stichting WCL. Waarschijnlijk kennen een aantal van jullie ze al, maar ik vind het de moeite waard een speciaal stukje en een definitieve link te plaatsen naar hun Blog. Het straatleven in Europa en de problematiek die daarachter verschuilt gaat, raakt mij persoonlijk. Niet alle EU-landen hebben een sociaal stelsel als het Nederlandse. En geloof mij op mijn woord, als ik U vertel dat er op maar 1000 km. afstand van onze woonkamers ongelooflijke armoede bestaat. Ik heb dan ook een enorm respect voor deze mensen en hun familie. Zij draaien hun Stichting puur op basis van vrijwilligers. Omdat Henriëtte en Marcel zelf de goederen wegbrengen, iedere vakantie doorbrengen bij "hun" straatkinderen en opvangtehuis en ook nog eens een leuke manier hebben aangepakt hun werk te laten zien via hun Blog, vind ik het wel de moeite van het vermelden waard.
Ik zou zeggen, Dames, neem eens een kijkje. Gegarandeerd dat jullie mijn enthousiasme delen!!!!!
Super Soaker.
En het is feest in het Brabantse.... een jaarlijks terugkerende event nl. een braderie met kermis. Voordeel van in het centrum wonen: Geen parkeerproblemen voor mij. Ik stap de deur uit en zit midden in het feestgedruis. Nadeel: Het feestgedruis gaat gepaard met de nodige geluidsoverlast (maar een kniesoor die daar op let) En bijna ieder jaar zwaait de meest gevaarlijkste, op z'n kop gaande, hysterisch makende, engste attractie pal voor mijn neus voorbij. Ook dit jaar vermaak ik mijzelf 's avonds op mijn balkonnetje door te kijken en luisteren naar gillende pubers, schreeuwende volwassenen en kotsende zatlappen. Vanaf 12:00 tot 2:00 hoor ik continue gegil dat versterkt wordt als het ondersteboven-ding naar beneden komt en weer afneemt als-ie omhoog gaat. Zwaaiende, zwiepende armen met bakjes vol krijsende vrijwillige slachtoffers er in.(zonder schoenen deze keer, want die hebben we vorig jaar aardig wat zien vliegen...)
Zo ook 4 jaar geleden. Het was een enorm warme zomer, warmer dan deze, en Ex 2 en ik sliepen van ellende op matrassen op de grond in de huiskamer met alle deuren en ramen wijd open (er liepen toen nog geen katten rond in huis) Vanwege het kabaal konden we niet slapen. Dus brachten we de avonden/nachten door op het balkonnetje..... Laat daar nu een Super Soaker liggen die mijn stiefdochtertje (dochter van ex 2) had laten liggen. Voelt U 'm al aankomen....???? Ja hoor!!! In een zeer, zeer ondeugende bui, hebben wij het ding volgeladen, en toen zijn we gaan mikken....op de mensen die op dat moment weerloos ondersteboven hingen..... (en het schaamrood stijgt mij naar de kaken als ik er aan terug denk...)
Zat ik gisteravond te genieten van een kop munt (U weet toch nog wel?? Dieet!!! Geen roseetjes....) Keek naar de sterren, de maan en de attractie....en toen kreeg ik de kriebels.....Zal ik het doen?? Neeeee....Of toch..? Maar ja, een Uk van 2 heeft nog geen Super Soaker....wel een inieminie-spetterspetter-waterpistooltje.... Toch maar eens proberen?????
Ben maar gerust hoor Dames!! Ik heb me niet als een menopausale, gestresste, verloren-jeugd-inhalende 40-er gedragen. Maar die ondeugende gedachte is er wel even geweest!!! Samen met een positieve gedachte aan een Ex......
Zo ook 4 jaar geleden. Het was een enorm warme zomer, warmer dan deze, en Ex 2 en ik sliepen van ellende op matrassen op de grond in de huiskamer met alle deuren en ramen wijd open (er liepen toen nog geen katten rond in huis) Vanwege het kabaal konden we niet slapen. Dus brachten we de avonden/nachten door op het balkonnetje..... Laat daar nu een Super Soaker liggen die mijn stiefdochtertje (dochter van ex 2) had laten liggen. Voelt U 'm al aankomen....???? Ja hoor!!! In een zeer, zeer ondeugende bui, hebben wij het ding volgeladen, en toen zijn we gaan mikken....op de mensen die op dat moment weerloos ondersteboven hingen..... (en het schaamrood stijgt mij naar de kaken als ik er aan terug denk...)
Zat ik gisteravond te genieten van een kop munt (U weet toch nog wel?? Dieet!!! Geen roseetjes....) Keek naar de sterren, de maan en de attractie....en toen kreeg ik de kriebels.....Zal ik het doen?? Neeeee....Of toch..? Maar ja, een Uk van 2 heeft nog geen Super Soaker....wel een inieminie-spetterspetter-waterpistooltje.... Toch maar eens proberen?????
Ben maar gerust hoor Dames!! Ik heb me niet als een menopausale, gestresste, verloren-jeugd-inhalende 40-er gedragen. Maar die ondeugende gedachte is er wel even geweest!!! Samen met een positieve gedachte aan een Ex......
zaterdag 24 juli 2010
Huizen
Nou Dames, ze zijn streng hier in het Brabantse Gehucht hoor! Maar goed, ik sta ingeschreven, weliswaar ben ik 4,5 jaar aan punten kwijt, maar ik mag nu mee doen met "De Loting".
Het gezegde: 'Wie niet gelukkig is in de liefde, is gelukkig in het spel' gaat voor mij helaas niet op. M.u.v. de prachtige Give Away, ben ik normaal gesproken niet snel een gelukkige winnaar. Maar wie niet waagt, wie niet wint en wie niet poept, wie niet met z'n billen in de brandnetels komt hè Floor ;-P.
Dus gaat U vooral door met het branden van kaarsjes, het prevelen van schietgebedjes of het opdreunen van positieve mantra's. Wie weet, kan ik over niet al te lange tijd ook een verhuisbericht plaatsen!
Ondanks het feit dat mijn (huur)appartement erg klein is, is het de veilige thuishaven voor mij en mijn Uk. Voordat ik hier terecht kwam, ben ik 3 jaar tijd wel 9 keer verhuist. Heen en weer tussen het buitenland en Nederland. Van mijn mijn prachtige giga-appartement (en buiten-huis-boerderij) in Italië naar mijn Barbie-appartement in het Brabantse. (En ja, U hoort het goed, een beetje pijn doet het wel hoor!) Maar er is geen plek op de wereld waar ik mijzelf zo veilig voel als hier.
- Attentie: Nu volgt er een hoog Drama-Gehalte. Wie daar geen zin in heeft tijdens de vakantie....hoppa...doorklikken!!! -
De laatste maanden in het buitenland waren een regelrechte nachtmerrie. De rechter had besloten dat Ex 1 de sleutels van het huis in moest leveren, wat hij ook braaf heeft gedaan, alleen niet allemaal. En toen ik dat kenbaar heb gemaakt aan de rechter, was hij eerder bereid Ex te geloven dan mij. Dat leverde enorm vervelende situaties op. Ex die om 3 uur 's nachts in mijn slaapkamer stond, alle waardevolle spullen weg uit de kluis, vechtpartijen.... Die laatste maanden heb ik uit angst met een mes onder mijn kussen geslapen (Als het me al lukte om te slapen) Totdat ik weg ben gevlucht naar Nederland, wat achteraf de domste beslissing van mijn leven is geweest aangezien het me mijn oudste dochter heeft gekost.
Maar goed, toen kreeg ik dit huisje toegewezen via een urgentie-procedure. En het is mijn heiligdom. Hier gelden mijn regels, alleen vriendin J. heeft een extra sleutel. Dit is mijn toevluchtsoord waar Uk en ik onszelf kunnen zijn. Het is een ratjeplan qua inrichting, omdat ik hier met niets aan kwam en alles aan moest pakken wat er op mijn weg kwam. Maar het is MIJN plekje.
Aan de ene kant zal het pijn doen dit kleine plekje op de wereld te verlaten. Aan de andere kant smacht ik naar Ruimte. Dus Dames, kruis Uw vingers.... ik zal jullie op de hoogte blijven houden van het hele gebeuren.
Het gezegde: 'Wie niet gelukkig is in de liefde, is gelukkig in het spel' gaat voor mij helaas niet op. M.u.v. de prachtige Give Away, ben ik normaal gesproken niet snel een gelukkige winnaar. Maar wie niet waagt, wie niet wint en wie niet poept, wie niet met z'n billen in de brandnetels komt hè Floor ;-P.
Dus gaat U vooral door met het branden van kaarsjes, het prevelen van schietgebedjes of het opdreunen van positieve mantra's. Wie weet, kan ik over niet al te lange tijd ook een verhuisbericht plaatsen!
Ondanks het feit dat mijn (huur)appartement erg klein is, is het de veilige thuishaven voor mij en mijn Uk. Voordat ik hier terecht kwam, ben ik 3 jaar tijd wel 9 keer verhuist. Heen en weer tussen het buitenland en Nederland. Van mijn mijn prachtige giga-appartement (en buiten-huis-boerderij) in Italië naar mijn Barbie-appartement in het Brabantse. (En ja, U hoort het goed, een beetje pijn doet het wel hoor!) Maar er is geen plek op de wereld waar ik mijzelf zo veilig voel als hier.
- Attentie: Nu volgt er een hoog Drama-Gehalte. Wie daar geen zin in heeft tijdens de vakantie....hoppa...doorklikken!!! -
De laatste maanden in het buitenland waren een regelrechte nachtmerrie. De rechter had besloten dat Ex 1 de sleutels van het huis in moest leveren, wat hij ook braaf heeft gedaan, alleen niet allemaal. En toen ik dat kenbaar heb gemaakt aan de rechter, was hij eerder bereid Ex te geloven dan mij. Dat leverde enorm vervelende situaties op. Ex die om 3 uur 's nachts in mijn slaapkamer stond, alle waardevolle spullen weg uit de kluis, vechtpartijen.... Die laatste maanden heb ik uit angst met een mes onder mijn kussen geslapen (Als het me al lukte om te slapen) Totdat ik weg ben gevlucht naar Nederland, wat achteraf de domste beslissing van mijn leven is geweest aangezien het me mijn oudste dochter heeft gekost.
Maar goed, toen kreeg ik dit huisje toegewezen via een urgentie-procedure. En het is mijn heiligdom. Hier gelden mijn regels, alleen vriendin J. heeft een extra sleutel. Dit is mijn toevluchtsoord waar Uk en ik onszelf kunnen zijn. Het is een ratjeplan qua inrichting, omdat ik hier met niets aan kwam en alles aan moest pakken wat er op mijn weg kwam. Maar het is MIJN plekje.
Aan de ene kant zal het pijn doen dit kleine plekje op de wereld te verlaten. Aan de andere kant smacht ik naar Ruimte. Dus Dames, kruis Uw vingers.... ik zal jullie op de hoogte blijven houden van het hele gebeuren.
vrijdag 23 juli 2010
I had a dream..
O ja...ik droom: DagDromen, Nachtmerries, GevoelsDromen, een enkel Erotisch Droompje.... Ik droom veel zowel in wakkere toestand als in slaapmodus. Gisterenavond lag ik tussen die 2 statussen in te dromen over hoe ik mijn droomhuis in zou richten als ik toegang zou hebben tot een onbeperkte stroom cash.
Het toeval wil dat ik in Blogland bij een flink aantal Dames ben binnen gewipt die er a) een overduidelijk gevoel aan smaak hebben. En b) hun interieur dat ook uitstraalt. Prachtige foto's van prachtige huizen van prachtige mensen. Dus begint het te borrelen in mijn koppie, en aangezien ik verrekte goed weet dat realisatie niet tot de opties behoort (mits ik spontaan heel rijk wakker word), droom ik dus weg.....
Een eigen slaapkamer voor Uk....met haar frutjes, troepjes en dingetjes zodat ik zelf weer eens in een bed kan slapen, en niet op de bank hoef te liggen. Maar vooral omdat ik dan een "volwassen" huis zou kunnen creëren.
Ruimte....indien mogelijk, veuls, heul veuls ruimte. Niet meer mijn klunzige lichaam aan ieder hoekje te hoeven stoten. Niet langer te hoeven struikelen over Kind, Kat of Klerezooi, maar alles charmant kunnen omzeilen vanwege Ruimte.
Een echte keuken. Niet langer te hoeven chilluuuh op de bank met de bloemkool-geur van het diner in mijn neus. Natuurlijk is in mijn dromen de keuken het centrale punt in huis, en van alle kook-gemakken voorzien...
En als klapstuk: De Tuin.....Ukkie die lekker buiten kan spelen, moeders in een comfortabele ligstoel en plaats voor alle plantjes die ik wil planten...
Om 12 uur vanmiddag ga ik mijn geluk proberen bij de woonstichting.... Iedere vorm van positieve energie, is welkom.....
Het toeval wil dat ik in Blogland bij een flink aantal Dames ben binnen gewipt die er a) een overduidelijk gevoel aan smaak hebben. En b) hun interieur dat ook uitstraalt. Prachtige foto's van prachtige huizen van prachtige mensen. Dus begint het te borrelen in mijn koppie, en aangezien ik verrekte goed weet dat realisatie niet tot de opties behoort (mits ik spontaan heel rijk wakker word), droom ik dus weg.....
Een eigen slaapkamer voor Uk....met haar frutjes, troepjes en dingetjes zodat ik zelf weer eens in een bed kan slapen, en niet op de bank hoef te liggen. Maar vooral omdat ik dan een "volwassen" huis zou kunnen creëren.
Ruimte....indien mogelijk, veuls, heul veuls ruimte. Niet meer mijn klunzige lichaam aan ieder hoekje te hoeven stoten. Niet langer te hoeven struikelen over Kind, Kat of Klerezooi, maar alles charmant kunnen omzeilen vanwege Ruimte.
Een echte keuken. Niet langer te hoeven chilluuuh op de bank met de bloemkool-geur van het diner in mijn neus. Natuurlijk is in mijn dromen de keuken het centrale punt in huis, en van alle kook-gemakken voorzien...
En als klapstuk: De Tuin.....Ukkie die lekker buiten kan spelen, moeders in een comfortabele ligstoel en plaats voor alle plantjes die ik wil planten...
Om 12 uur vanmiddag ga ik mijn geluk proberen bij de woonstichting.... Iedere vorm van positieve energie, is welkom.....
donderdag 22 juli 2010
Staking!!!!!!!!!!
Mijn grote staking is begonnen!!!! Vriendin J. is eerder terug gekomen van vakantie-adres, en past nu 2 dagen op mijn kleine Uk (die ik natúúrlijk héél, héél erg mis maar grote genade, wat is het lekker niet om de 2 minuten "MAMA!!!!" te horen roepen...)
Koe bij de horens vattende, heet ijzer smedende, heb ik mijzelf vanochtend flink in de klei gezet (gezichtsmaskertje welteverstaan), een lauwe douche van een half uur genomen en toen op de fiets gejumpt richting atelier. Heerlijk bijgekletst en zalig gedabberd met kaarsvet en ecoline... alles met een Big Smile op mijn gezicht.
Bij thuiskomst lag er een prachtig cadeau op mij te wachten van haar met een lief, lief kaartje erbij. Bedankt hoor meid!! Hij is in het echt nog mooier dan op die fantastische foto's die je maakt! (Mijn foto zal volgen.....verwacht er niet te veel van ;)
Toen een mega-salade gemaakt van eigen verse boterzachte pluksla met gerookte makreel en een rood uitje. En nu hang ik op de bank met een kop koffie, denkende hoe ik mijn avond eens zal gaan vullen WANT.....morgen kan ik UITSLAPEN!!!!! Ok, ik moet nog langs mijn haarverf-dealer hoppen om een vuurvaste schaal op te halen (en haarverf) om vervolgens 2 liter crème brulée klaar te maken (die kant-en-klaar naar de verfman retour gaat) Maar tussen het verven (Wie? Ik? Puur Natuur hoor!!!) en koken door, is de dag helemaal van MIJ en MIJ alleen......
Op het schema staan onder mijn blog-achtergrond, die morgen spontaan schijnt te verdwijnen, een rondje woonstichting om te kijken of een ander huisje zou gaan kunnen huren en 3 grijstint doeken die al maanden schreeuwen om afgeschilderd te worden. Of misschien ga ik wel niets doen.... gewoon met een boekje op mijn balkonnetje "chilluuuuhhhh". Of een puzzelboekje erbij, da's ook goed. Of ga ik aubergines klaar maken. Of misschien ga ik wel de stad in. Of toch beter bijslapen???
Maar goed, mijn lichaam is aan rust toe.....nu mijn geest er nog van overtuigen om in pauze-stand te gaan......
Koe bij de horens vattende, heet ijzer smedende, heb ik mijzelf vanochtend flink in de klei gezet (gezichtsmaskertje welteverstaan), een lauwe douche van een half uur genomen en toen op de fiets gejumpt richting atelier. Heerlijk bijgekletst en zalig gedabberd met kaarsvet en ecoline... alles met een Big Smile op mijn gezicht.
Bij thuiskomst lag er een prachtig cadeau op mij te wachten van haar met een lief, lief kaartje erbij. Bedankt hoor meid!! Hij is in het echt nog mooier dan op die fantastische foto's die je maakt! (Mijn foto zal volgen.....verwacht er niet te veel van ;)
Toen een mega-salade gemaakt van eigen verse boterzachte pluksla met gerookte makreel en een rood uitje. En nu hang ik op de bank met een kop koffie, denkende hoe ik mijn avond eens zal gaan vullen WANT.....morgen kan ik UITSLAPEN!!!!! Ok, ik moet nog langs mijn haarverf-dealer hoppen om een vuurvaste schaal op te halen (en haarverf) om vervolgens 2 liter crème brulée klaar te maken (die kant-en-klaar naar de verfman retour gaat) Maar tussen het verven (Wie? Ik? Puur Natuur hoor!!!) en koken door, is de dag helemaal van MIJ en MIJ alleen......
Op het schema staan onder mijn blog-achtergrond, die morgen spontaan schijnt te verdwijnen, een rondje woonstichting om te kijken of een ander huisje zou gaan kunnen huren en 3 grijstint doeken die al maanden schreeuwen om afgeschilderd te worden. Of misschien ga ik wel niets doen.... gewoon met een boekje op mijn balkonnetje "chilluuuuhhhh". Of een puzzelboekje erbij, da's ook goed. Of ga ik aubergines klaar maken. Of misschien ga ik wel de stad in. Of toch beter bijslapen???
Maar goed, mijn lichaam is aan rust toe.....nu mijn geest er nog van overtuigen om in pauze-stand te gaan......
woensdag 21 juli 2010
Kilo's en vliegtuigen
Enne hier is-ie dan, de wekelijkse marteling door mijzelf te hijsen op de weegschaal....minus 0,6 kg. (tot. min 1,8 kg.) Gaat me natuurlijk veuls te langzaam aangezien ik deze week veuls honger heb gevoeld. Dan zou er naar mijn gevoel wel een kilootje extra af mogen zijn!! Maar ja, gestaag naar beneden, en dat was de bedoeling.
Vanochtend ben ik een paar uurtjes kindloos, en die ga ik maar eens gebruiken om het boeltje thuis op te kuisen, om er vervolgens een schoonheidsslaapje aan vast te knopen. Dat brengt mij weer terug bij die 4.... (Dank jullie voor de bevestiging dat het geen pijn doet) Het is niet zo zeer het "lichamelijke verval" dat mij zorgen baart. Tja, ik hijg wat vaker als ik de trap op moet, en het verliezen van de kg. gaat niet zo snel als op mijn 20ste. Die rimpels neem ik voor lief, want ze vertellen mijn leven. Ik geloof, dat ik net als Floor, zo'n beetje ben blijven hangen op mijn dertigste en dartel zo nu en dan door het leven als een jong veulen (om er vervolgens de consequenties van te moeten betalen)
Ik geloof dat ik mezelf in de weg zit (en dat zal na vandaag wel weer over zijn, want hieperdepiep hoera: de menstruatie zet door!) De moeilijkste keuze, het kiezen voor mijzelf, heb ik eigenlijk pas zo'n 3 jaar geleden gemaakt. Dat was nl. het kiezen hoe om te gaan met het verlies van een kind, niet aan de dood, maar aan de wet en een ex. Ik ben en wil geen "slachtoffer" zijn, die rol past mij niet. En voor alle duidelijkheid, ik heb mijn oudste niet opgegeven, en ben haar zeker niet vergeten. Ik heb ervoor gekozen haar belang en rechten als kind vóór mijn belang en rechten als moeder te plaatsen. En dat houdt in: afstand nemen. Hoe om te gaan met de pijn, de woede en het verdriet, is mijn (volwassen) probleem, daar belast ik mijn kinderen niet langer mee. Klinkt makkelijk, maar is het natuurlijk niet. Het was wel enorm confronterend voor mijzelf, want, hoe vul je je leven daarna in???
Ooit gaf een heel goede therapeut (ja, ja, ik heb er wat afgelopen hoor!) een eye-opener dat ik bij me draag:
De vraag was: Stel, je zit in een vliegtuig met jouw kind en er ontstaat noodsituatie... De zuurstofmaskers komen naar beneden, en je hebt de keuze zuurstof te geven aan je niet-zelfstandig kind of jezelf. Wat doe je??? Ik antwoordde dat de zuurstof natuurlijk direct naar mijn kind ging. Waarop de therapeut mij vertelde dat het kind in dat geval gedoemd was te sterven. De redenatie erachter is simpel: Het kind kan zichzelf niet voorzien in het toedienen van zuurstof, daar zal de ouder aan moeten denken. Dus de eerste stoot Co2 gaat naar moeders, die blijft bij haar positieven en kan het masker dan afstaan aan het kind voor de benodigde zuurstof. Moraal van het verhaal: Als mama goed in haar vel zit (en goed kan functioneren), heb je het vermogen dat door te geven aan de kinderen, en weloverwogen beslissingen te nemen.
Dus streef ik naar die balans, en lekker in mijn vel te zitten. Dat komt niet alleen mijzelf ten goede, maar vooral de kinderen.
Het ongenoegen komt ook een beetje voor uit het feit dat ik, met een 2-jarige, zeer nadrukkelijk aanwezige Uk, vooral mama ben. Diana ligt in een hoekje, mama is 24 uur per dag aanwezig. Geen geklaag hoor!!! Maar zo nu en dan wil Diana ook wel weer eens het daglicht zien, en als alleenstaande moeder gaat dat wat moeilijker.
Dus gaat mama zich nu met haar grote-mensen-verantwoordelijkheden bezighouden....De Afwas!!!!
Vanochtend ben ik een paar uurtjes kindloos, en die ga ik maar eens gebruiken om het boeltje thuis op te kuisen, om er vervolgens een schoonheidsslaapje aan vast te knopen. Dat brengt mij weer terug bij die 4.... (Dank jullie voor de bevestiging dat het geen pijn doet) Het is niet zo zeer het "lichamelijke verval" dat mij zorgen baart. Tja, ik hijg wat vaker als ik de trap op moet, en het verliezen van de kg. gaat niet zo snel als op mijn 20ste. Die rimpels neem ik voor lief, want ze vertellen mijn leven. Ik geloof, dat ik net als Floor, zo'n beetje ben blijven hangen op mijn dertigste en dartel zo nu en dan door het leven als een jong veulen (om er vervolgens de consequenties van te moeten betalen)
Ik geloof dat ik mezelf in de weg zit (en dat zal na vandaag wel weer over zijn, want hieperdepiep hoera: de menstruatie zet door!) De moeilijkste keuze, het kiezen voor mijzelf, heb ik eigenlijk pas zo'n 3 jaar geleden gemaakt. Dat was nl. het kiezen hoe om te gaan met het verlies van een kind, niet aan de dood, maar aan de wet en een ex. Ik ben en wil geen "slachtoffer" zijn, die rol past mij niet. En voor alle duidelijkheid, ik heb mijn oudste niet opgegeven, en ben haar zeker niet vergeten. Ik heb ervoor gekozen haar belang en rechten als kind vóór mijn belang en rechten als moeder te plaatsen. En dat houdt in: afstand nemen. Hoe om te gaan met de pijn, de woede en het verdriet, is mijn (volwassen) probleem, daar belast ik mijn kinderen niet langer mee. Klinkt makkelijk, maar is het natuurlijk niet. Het was wel enorm confronterend voor mijzelf, want, hoe vul je je leven daarna in???
Ooit gaf een heel goede therapeut (ja, ja, ik heb er wat afgelopen hoor!) een eye-opener dat ik bij me draag:
De vraag was: Stel, je zit in een vliegtuig met jouw kind en er ontstaat noodsituatie... De zuurstofmaskers komen naar beneden, en je hebt de keuze zuurstof te geven aan je niet-zelfstandig kind of jezelf. Wat doe je??? Ik antwoordde dat de zuurstof natuurlijk direct naar mijn kind ging. Waarop de therapeut mij vertelde dat het kind in dat geval gedoemd was te sterven. De redenatie erachter is simpel: Het kind kan zichzelf niet voorzien in het toedienen van zuurstof, daar zal de ouder aan moeten denken. Dus de eerste stoot Co2 gaat naar moeders, die blijft bij haar positieven en kan het masker dan afstaan aan het kind voor de benodigde zuurstof. Moraal van het verhaal: Als mama goed in haar vel zit (en goed kan functioneren), heb je het vermogen dat door te geven aan de kinderen, en weloverwogen beslissingen te nemen.
Dus streef ik naar die balans, en lekker in mijn vel te zitten. Dat komt niet alleen mijzelf ten goede, maar vooral de kinderen.
Het ongenoegen komt ook een beetje voor uit het feit dat ik, met een 2-jarige, zeer nadrukkelijk aanwezige Uk, vooral mama ben. Diana ligt in een hoekje, mama is 24 uur per dag aanwezig. Geen geklaag hoor!!! Maar zo nu en dan wil Diana ook wel weer eens het daglicht zien, en als alleenstaande moeder gaat dat wat moeilijker.
Dus gaat mama zich nu met haar grote-mensen-verantwoordelijkheden bezighouden....De Afwas!!!!
dinsdag 20 juli 2010
time-management, chaos en balans
Jaren geleden, toen mijn hart nog in het buitenland vertoefde, had ik een héél leuke baan. Het vroeg nogal wat organisatie, maar jongens, ik was goed in wat ik deed. *zei-zij-met-enige-trots* Het uithangen van de perfecte mama, partner, werknemer, kokkin, schoonmaakster, lover, vriendin, schoondochter vereiste nogal wat management. En alles was dan ook altijd tot in de puntjes gepland en georganiseerd. De spullen op mijn bureau hadden hun vaste plaats, boodschappenlijstjes werden keurig afgewerkt en het huishouden liep op rolletjes. Mijn leven was een goed ge-oliede machine.
En dan gebeuren er dingen die je niet in de hand hebt, en van het leventje dat was, bleef niets over. Complete chaos. 's Ochtends niet weten waar je 's avonds zal slapen. Laat staan weten wat morgen je brengt.... En zo heb ik een aantal jaren geleefd.
Je zou dus kunnen zeggen dat ik het leven op verschillende manieren heb ervaren, behalve in balans. Ik kan en wil niet terug naar het leven waarin ik 18 jaar lang werd geleefd. Maar ik heb in de periode van puinhopen wel ontdekt, dat ik toch bepaalde zekerheden in het leven nodig heb.
Ik merk dat ik de laatste periode errrrug ontevreden ben. En laten we eerlijk zijn, ik kan niet alles blijven gooien op de PMS. En waarschijnlijk is ontevredenheid niet eens het juiste woord....het is eerder een gevoel van onrust. Er kriebelt iets in mij en het is niet de drang naar een heftige ontmoeting met de door mij bestelde ZAMP (waar blijft-ie nou Lynda?!?!) Ik voel dat er iets moet veranderen, maar ik kan nog niet de vinger op de juiste plek leggen. Ik vermoed dat het die 4 is die er aan zit te komen. Goh, 40, klinkt als aardig wat. En zoals de zaken er nu met 39,5 uitzien, ga ik niet tevreden naar die Big 4 toe.
Het wordt tijd voor iets nieuws....Wat, dat weet ik nog niet. Ik vertrouw er altijd op dat goede ideeën vanzelf wel op mijn pad komen als het moment dáár is.
En aan de andere kant (O wat zit het leven toch vol tegenstrijdigheden!!!) zou ik het graag wat rustiger aan willen doen. Maar ook dat is niet de juiste term....reorganiseren en beter "managen" klinkt al beter. (Uuuhmm Prioriteiten stellen Diana, Prioriteiten...) Maar eerst op naar twee weken staking. De familie zit her en der verspreid in verschillende vakantie-landen, dus daar heb ik komende tijd geen last van.
En dan gebeuren er dingen die je niet in de hand hebt, en van het leventje dat was, bleef niets over. Complete chaos. 's Ochtends niet weten waar je 's avonds zal slapen. Laat staan weten wat morgen je brengt.... En zo heb ik een aantal jaren geleefd.
Je zou dus kunnen zeggen dat ik het leven op verschillende manieren heb ervaren, behalve in balans. Ik kan en wil niet terug naar het leven waarin ik 18 jaar lang werd geleefd. Maar ik heb in de periode van puinhopen wel ontdekt, dat ik toch bepaalde zekerheden in het leven nodig heb.
Ik merk dat ik de laatste periode errrrug ontevreden ben. En laten we eerlijk zijn, ik kan niet alles blijven gooien op de PMS. En waarschijnlijk is ontevredenheid niet eens het juiste woord....het is eerder een gevoel van onrust. Er kriebelt iets in mij en het is niet de drang naar een heftige ontmoeting met de door mij bestelde ZAMP (waar blijft-ie nou Lynda?!?!) Ik voel dat er iets moet veranderen, maar ik kan nog niet de vinger op de juiste plek leggen. Ik vermoed dat het die 4 is die er aan zit te komen. Goh, 40, klinkt als aardig wat. En zoals de zaken er nu met 39,5 uitzien, ga ik niet tevreden naar die Big 4 toe.
Het wordt tijd voor iets nieuws....Wat, dat weet ik nog niet. Ik vertrouw er altijd op dat goede ideeën vanzelf wel op mijn pad komen als het moment dáár is.
En aan de andere kant (O wat zit het leven toch vol tegenstrijdigheden!!!) zou ik het graag wat rustiger aan willen doen. Maar ook dat is niet de juiste term....reorganiseren en beter "managen" klinkt al beter. (Uuuhmm Prioriteiten stellen Diana, Prioriteiten...) Maar eerst op naar twee weken staking. De familie zit her en der verspreid in verschillende vakantie-landen, dus daar heb ik komende tijd geen last van.
zondag 18 juli 2010
Kort, Heeeeel Kort Lontje....
Vandaag heb ik ze allemaal afgewerkt, Ma, Zus en Zwager, Pa en Vriendin. 9 van de 10 keer heb ik bolle lol, zie er de humor van in en vermaak ik me wel. Maar er is altijd die éne keer dat het niet gaat zoals het hoort.
En dat was dus vandaag....
De dag begon al slecht, de koffie was op (een errug, errug slechte start dus). Vervolgens liet ik alles uit mijn handen kletteren, stootte tenen en ellebogen tegen alles wat los en vast zat, en zat er een fikse hoofdpijn aan te komen. In de (leen)auto van vriendin werd Uk strontvervelend, zo erg, dat ik ben gestopt om eens flink uit mijn voegen te barsten.
Zus was niet op de afgesproken plek en 20 minuten te laat (en die 20 minuten duurden errug lang met een krijsend kind in het zitje) Toen zus eindelijk op kwam dagen, was haar eerste reactie: "Wa ziede Gij eruit zeggg!!!" "Bende moe soms?" (Ik moe? Nee hoor! Fris, Fit en Fruitig, dat zie je toch Kreng!)
Ma vond twee kleinkinderen toch wel vermoeiend en begon te zeiken over mijn oudste dochter (lees=verwijten naar mijn hoofd te slingeren) En als het lontje dan al kort is, en je begint over mijn oudste Uk, tja, dan kan ik nog wel eens fel uit de hoek komen, want de keren dat we (mijn familie en ik) elkaar gezien hebben in die 18 jaar buitenland, zijn op één hand te tellen. Nou ja, er zit zoveel verleden achter, en er borrelen op zo'n moment aardig wat jaartjes ellende, als ik er dat uit zou gooien, zou het hek van de dam zijn.
Op na de volgende martelgang (ja, ja...de sfeer zat er al goed in..!!!) Richting Vader met de hele bups. In een nieuw huis, met een compleet nieuwe inrichting een 2-jarige loslaten, ervaar ik als erg stress-vol. Kind gefrustreerd, ik gefrustreerd en vriendin van Pa nog meer gefrustreerd, want O Tjemig Zeg!!! Kleine Uk nieste....!!! En wat nou als de Baby-Born ook ziek werd zo'n twee dagen voor vertrek naar vakantieland????
Nog een aardig portie opvoedkundige tips van Vader aan moeten horen (toch knap voor een man met 9 kinderen, waarvan hij er niet eentje tot aan de pubertijd heeft grootgebracht) en toen was ik het aardig zat aan het worden.
Bij terugkomst op het vertrekpunt (Huis van Zus) scheen (volgens Zus) mijn (leen)hond de kater van Zus de stuipen op het lijf gejaagd te hebben en werd er een hysterische zoektocht georganiseerd. Na een uur bleek het beest gewoon braaf in huis te zitten.
Eenmaal thuis, hoppa, Uk naar bed en ma onder de douche. Een blik in de spiegel leert mij dat ik wederom puisten op mijn gezicht aan het kweken ben, en toen heb ik maar eens diep gezucht....
Het ligt niet aan mij!!!! Het is de PMS!!!!!!
En dat was dus vandaag....
De dag begon al slecht, de koffie was op (een errug, errug slechte start dus). Vervolgens liet ik alles uit mijn handen kletteren, stootte tenen en ellebogen tegen alles wat los en vast zat, en zat er een fikse hoofdpijn aan te komen. In de (leen)auto van vriendin werd Uk strontvervelend, zo erg, dat ik ben gestopt om eens flink uit mijn voegen te barsten.
Zus was niet op de afgesproken plek en 20 minuten te laat (en die 20 minuten duurden errug lang met een krijsend kind in het zitje) Toen zus eindelijk op kwam dagen, was haar eerste reactie: "Wa ziede Gij eruit zeggg!!!" "Bende moe soms?" (Ik moe? Nee hoor! Fris, Fit en Fruitig, dat zie je toch Kreng!)
Ma vond twee kleinkinderen toch wel vermoeiend en begon te zeiken over mijn oudste dochter (lees=verwijten naar mijn hoofd te slingeren) En als het lontje dan al kort is, en je begint over mijn oudste Uk, tja, dan kan ik nog wel eens fel uit de hoek komen, want de keren dat we (mijn familie en ik) elkaar gezien hebben in die 18 jaar buitenland, zijn op één hand te tellen. Nou ja, er zit zoveel verleden achter, en er borrelen op zo'n moment aardig wat jaartjes ellende, als ik er dat uit zou gooien, zou het hek van de dam zijn.
Op na de volgende martelgang (ja, ja...de sfeer zat er al goed in..!!!) Richting Vader met de hele bups. In een nieuw huis, met een compleet nieuwe inrichting een 2-jarige loslaten, ervaar ik als erg stress-vol. Kind gefrustreerd, ik gefrustreerd en vriendin van Pa nog meer gefrustreerd, want O Tjemig Zeg!!! Kleine Uk nieste....!!! En wat nou als de Baby-Born ook ziek werd zo'n twee dagen voor vertrek naar vakantieland????
Nog een aardig portie opvoedkundige tips van Vader aan moeten horen (toch knap voor een man met 9 kinderen, waarvan hij er niet eentje tot aan de pubertijd heeft grootgebracht) en toen was ik het aardig zat aan het worden.
Bij terugkomst op het vertrekpunt (Huis van Zus) scheen (volgens Zus) mijn (leen)hond de kater van Zus de stuipen op het lijf gejaagd te hebben en werd er een hysterische zoektocht georganiseerd. Na een uur bleek het beest gewoon braaf in huis te zitten.
Eenmaal thuis, hoppa, Uk naar bed en ma onder de douche. Een blik in de spiegel leert mij dat ik wederom puisten op mijn gezicht aan het kweken ben, en toen heb ik maar eens diep gezucht....
Het ligt niet aan mij!!!! Het is de PMS!!!!!!
zaterdag 17 juli 2010
Food en Non-Food
Een week lang is mijn leven gevuld geweest met het reilen en zeilen van de 13-jarige (dochter van vriendin J.) totdat ik haar vrijdag als unaccompanied minor op het vliegtuig heb gegooid. (Pa en Ma waren een week eerder vertrokken) Werkelijk een schatje...druk, echt vet 13, kamer vol met Justin Bieber, blauwe nagellak en beginnende puistjes, maar ook een lieve, slimme meid met een lekker gevoel voor humor. Er is echter één groot probleem: Eten....
Even wat voorgeschiedenis: Vriendin J. heeft een maagbandje, en een vreselijke, bijna ziekelijke relatie met voedsel. Ze werkt werkelijk alles wat ze niet zou kunnen eten vanwege dat bandje, naar binnen, om het er vervolgens vrolijk uit te braken. MacDonald's, patat, chinees staat werkelijk (en ik overdrijf écht niet) 10 keer per week op tafel (lunch en diner) Ze heeft geen plezier in koken, en is ook niet van plan te gaan koken. Ze "lusten" werkelijk errug weinig. Alles is "vies".
Haar 13-jarige dochter, prematuurtje, deel van tweeling waarvan het andere meisje helaas is overleden, is graatmager. Met haar 13 jaren zit ze nog op maatje 146. Vreet zich een ongeluk aan alles wat gefrituurd is en heeft helaas de slechte eetgewoonten van haar ouders over genomen.
Zelf hebben bij mij de jaren in Italië er flink ingehakt qua voedsel en voedselmentaliteit. Laat mij maar aanmodderen in die keuken, het liefst voor 20 man en ik zet wel wat lekkers op tafel hoor!!! Ik ben dol op slow-food, vers, liefde, passie en gezelligheid.... Voor alle duidelijkheid, voor "ut gemakkie" kook ik ook wel eens simpel, en een chineesje op zijn tijd sla ik echt niet af.....maar voedsel is voor mij experimenteren, voelen, ruiken, proeven, kijken, horen (logisch die 15 kilo aan overgewicht..!!!) Mijn beide Ukken, (kon) en kan ik werkelijk alles voorzetten.
Tja, en toen had ik een probleem, want, wat maak je klaar voor een kind dat maar 3 soorten groenten eet: worteltjes extra fijn uit pot, rode kool uit pot en tot pulp gekookte bloemkool met een halve liter jus uit een pakje???? Geen rijst, pasta, soep....Alleen kipfilet. Geen eieren, kaas of salade...NIETS!!! (op de BBQ gooit ze een frikandel!!!) Dat werd dus een keertje patat, een keertje MacDonalds, en toen was ik er wel klaar mee. Ik weet dat het niet mijn probleem is, en ik weet dat ik me niet met de tafelmanieren van een ander kan bemoeien. Maar wat een ellende zeg!!! Wat enorm geest-beperkend!!! Nu gaat ze met een vriendinnetje en haar ouders 2 weken naar het buitenland.....ze wilt niet gaan vanwege het eten!!!!
Nu is vriendin J. een ware vriendin. Kleine Uk is kind aan huis, heeft haar eigen bedje, speelgoed en kledingkast. Een geweldig gezin, en ik zou ze niet willen missen in mijn leven. Maar dat gedoe met dat eten, daar word ik gek van. Zou weigert Ukkie nu nog langer ei-geel te eten, want dat is "vieeeeessss" (van vriendin J.!!!) Dat zal wel weer over gaan hoor, maar ik vind het zo niet nodig. Mijn dochter eet salades en verse haring met ui (het kind is gek op rauwe ui) en dat wil ik graag zo houden. Ze knabbelt aan rijpe komkommers die ze van de plant afplukt en juicht als ik zeg dat we verse pesto gaan maken. Op haar bordje ligt geen berg appelmoes of mayonaise om de smaken te verbergen.
Ja, ik weet het, ik ben een zeikerd. Maar genieten van goed voedsel is één van de dingen die ik mijn kinderen graag mee wil geven. Net als het genieten van mooie muziek, of één van de vele andere mooie zaken die het leven kan bieden als je jezelf ervoor open stelt.....
Even wat voorgeschiedenis: Vriendin J. heeft een maagbandje, en een vreselijke, bijna ziekelijke relatie met voedsel. Ze werkt werkelijk alles wat ze niet zou kunnen eten vanwege dat bandje, naar binnen, om het er vervolgens vrolijk uit te braken. MacDonald's, patat, chinees staat werkelijk (en ik overdrijf écht niet) 10 keer per week op tafel (lunch en diner) Ze heeft geen plezier in koken, en is ook niet van plan te gaan koken. Ze "lusten" werkelijk errug weinig. Alles is "vies".
Haar 13-jarige dochter, prematuurtje, deel van tweeling waarvan het andere meisje helaas is overleden, is graatmager. Met haar 13 jaren zit ze nog op maatje 146. Vreet zich een ongeluk aan alles wat gefrituurd is en heeft helaas de slechte eetgewoonten van haar ouders over genomen.
Zelf hebben bij mij de jaren in Italië er flink ingehakt qua voedsel en voedselmentaliteit. Laat mij maar aanmodderen in die keuken, het liefst voor 20 man en ik zet wel wat lekkers op tafel hoor!!! Ik ben dol op slow-food, vers, liefde, passie en gezelligheid.... Voor alle duidelijkheid, voor "ut gemakkie" kook ik ook wel eens simpel, en een chineesje op zijn tijd sla ik echt niet af.....maar voedsel is voor mij experimenteren, voelen, ruiken, proeven, kijken, horen (logisch die 15 kilo aan overgewicht..!!!) Mijn beide Ukken, (kon) en kan ik werkelijk alles voorzetten.
Tja, en toen had ik een probleem, want, wat maak je klaar voor een kind dat maar 3 soorten groenten eet: worteltjes extra fijn uit pot, rode kool uit pot en tot pulp gekookte bloemkool met een halve liter jus uit een pakje???? Geen rijst, pasta, soep....Alleen kipfilet. Geen eieren, kaas of salade...NIETS!!! (op de BBQ gooit ze een frikandel!!!) Dat werd dus een keertje patat, een keertje MacDonalds, en toen was ik er wel klaar mee. Ik weet dat het niet mijn probleem is, en ik weet dat ik me niet met de tafelmanieren van een ander kan bemoeien. Maar wat een ellende zeg!!! Wat enorm geest-beperkend!!! Nu gaat ze met een vriendinnetje en haar ouders 2 weken naar het buitenland.....ze wilt niet gaan vanwege het eten!!!!
Nu is vriendin J. een ware vriendin. Kleine Uk is kind aan huis, heeft haar eigen bedje, speelgoed en kledingkast. Een geweldig gezin, en ik zou ze niet willen missen in mijn leven. Maar dat gedoe met dat eten, daar word ik gek van. Zou weigert Ukkie nu nog langer ei-geel te eten, want dat is "vieeeeessss" (van vriendin J.!!!) Dat zal wel weer over gaan hoor, maar ik vind het zo niet nodig. Mijn dochter eet salades en verse haring met ui (het kind is gek op rauwe ui) en dat wil ik graag zo houden. Ze knabbelt aan rijpe komkommers die ze van de plant afplukt en juicht als ik zeg dat we verse pesto gaan maken. Op haar bordje ligt geen berg appelmoes of mayonaise om de smaken te verbergen.
Ja, ik weet het, ik ben een zeikerd. Maar genieten van goed voedsel is één van de dingen die ik mijn kinderen graag mee wil geven. Net als het genieten van mooie muziek, of één van de vele andere mooie zaken die het leven kan bieden als je jezelf ervoor open stelt.....
De Wereld een Ketsebal
Ik zie de wereld vandaag aan voor "unnuh Ketstebal". Voor de niet-Brabanders onder ons: Ik ben doorgedraaid, doorgeflipt, lijd aan een chronische slaap-achterstand, loop op mijn laatste loodjes... Zelfs een overdosis aan ochtend-cafeïne helpt niet meer....
Gisteren de 13-jarige op het vliegtuig gezet richting ouders en dat mag dan erg simpel klinken, wel Dames, dat was het dus niet!!! Het was een hele onderneming, die de ganse dag, avond en gedeelte van de nacht heeft ingenomen. Natúúrlijk stonden er ellenlange files. Natúúrlijk had het vliegtuig een mega-vertraging. Natúúrlijk raakte het schatje haar tas kwijt op het vliegveld (ja, ja....compleet met ID) Natúúrlijk was het meissie he.le.maal hyper-de-pieper, en sloeg dat, natúúrlijk, over op mijn Uk (die ik, bij nader inzien, beter bij Zusje had kunnen droppen)
Bij thuiskomst in Huize Vriendin, had de hond zijn ongenoegen eruit gescheten, en de kat vond het nodig her en der wat haarballen te deponeren. En dat alles op een zeer laat tijdstip. En ik liep zodanig te tollen van de slaap, dat ik het zonder te morren heb opgeruimd, en dat wil wat zeggen!!!
Vanochtend was Uk (natúúrlijk) om 6 uur in den morgenuren, klaarwakker, stond ik 2 uurtjes later al bij de supermarkt alwaar ik gedachteloos wat spullen in de kar heb geflikkerd (Wat moet ik in vredesnaam met 3 pakken hagelslag?!?!?!)
Eindelijk thuis, dacht ik eventjes achterstallige pc-dingetjes af te werken, maar bij het zien van 72(!!!!) mailtjes in mijn in-box, is de moed definitief verdwenen.
Ik tel de minuten af om het kleine mensje met goed fatsoen op bed te kunnen gooien. (Slaapie-slaapie doen schatje??? Alsjeblief schatje, bedje liggen???) Jammer genoeg krijg ik nog steeds een verontwaardigd: "Ikke wakkuuuh!!!!" te horen.
De deurbel staat al uit, net als mobieltjes 1 en 2 en de stekker is uit de vaste telefoon getrokken. Nu is het wachten op het startsein, of beter gezegd, het slaapsein.
Gisteren de 13-jarige op het vliegtuig gezet richting ouders en dat mag dan erg simpel klinken, wel Dames, dat was het dus niet!!! Het was een hele onderneming, die de ganse dag, avond en gedeelte van de nacht heeft ingenomen. Natúúrlijk stonden er ellenlange files. Natúúrlijk had het vliegtuig een mega-vertraging. Natúúrlijk raakte het schatje haar tas kwijt op het vliegveld (ja, ja....compleet met ID) Natúúrlijk was het meissie he.le.maal hyper-de-pieper, en sloeg dat, natúúrlijk, over op mijn Uk (die ik, bij nader inzien, beter bij Zusje had kunnen droppen)
Bij thuiskomst in Huize Vriendin, had de hond zijn ongenoegen eruit gescheten, en de kat vond het nodig her en der wat haarballen te deponeren. En dat alles op een zeer laat tijdstip. En ik liep zodanig te tollen van de slaap, dat ik het zonder te morren heb opgeruimd, en dat wil wat zeggen!!!
Vanochtend was Uk (natúúrlijk) om 6 uur in den morgenuren, klaarwakker, stond ik 2 uurtjes later al bij de supermarkt alwaar ik gedachteloos wat spullen in de kar heb geflikkerd (Wat moet ik in vredesnaam met 3 pakken hagelslag?!?!?!)
Eindelijk thuis, dacht ik eventjes achterstallige pc-dingetjes af te werken, maar bij het zien van 72(!!!!) mailtjes in mijn in-box, is de moed definitief verdwenen.
Ik tel de minuten af om het kleine mensje met goed fatsoen op bed te kunnen gooien. (Slaapie-slaapie doen schatje??? Alsjeblief schatje, bedje liggen???) Jammer genoeg krijg ik nog steeds een verontwaardigd: "Ikke wakkuuuh!!!!" te horen.
De deurbel staat al uit, net als mobieltjes 1 en 2 en de stekker is uit de vaste telefoon getrokken. Nu is het wachten op het startsein, of beter gezegd, het slaapsein.
woensdag 14 juli 2010
Plons......
Herinneren jullie nog dat ik hard, héél hard heb geroepen een maandje "vrij" te nemen???? Ik denk dat ik te hard heb geroepen.... Her en der wordt er een beroep op me gedaan, want tja, Diana is toch vrij!!
Komende 10 dagen ren ik me dus suf,van hot naar her, schuif een afspraak door naar overmorgen om ruimte te maken voor een afspraak morgen. Dagen waarin ik gezelschap heb van een 13-jarige, 3 katten, 1 hond en ik heen en weer zal vliegen tussen 2 huizen.
Ik heb echter wel een noodplan staan pruttelen op het gas..... Over twee weken ga ik alsnog een pauze nemen. Sssssssssstttt, niet verder vertellen!!!! Ik ga spijbelen....net doen alsof ik het héél druk heb, om vervolgens mijn dikke kont op de bank te parkeren. Jullie zijn ervan op de hoogte, niemand anders weet van mijn snode plannen...Nog eventjes door bikkelen, en dan kan ik mijn Zennnnnnnnnnn opladen.
En Dames, ik had geen idee dat bloggen zo verslavend kon werken!! Ik heb het gemist en mezelf afgevraagd hoe het met deze en gene Blog-Lady ging...
Ik ga me dus maar eens verdiepen in jullie verhalen, maar niet nu. Uk slaapt, 13-jarige is aangekleed en wel richting feest vertrokken, en ik duik in het enorme ligbad van vriendin..... Ja Dames, U kunt mij wakker maken voor een warm bad, een goed boek en een Martinietje. (Nu is dat Martinietje niet aan de orde, U weet wel...dieet) maar het boekje heb ik al klaar liggen, zachte handdoeken ook, net als een grote fles zalig riekende badschuim en een tube scrub-crème! 13-jarige heeft me een pot met body-lotion in m'n handen gestopt ("OOOHHH Diana, die móét je écht gebruiken!! Gewoon záááááálig weet je...") en dat doe ik dan ook braaf, want die 13-jarigen, controleren!!! Er zitten echter wel "glimmertjes" in die prut. Mocht U dus in het Zuiden des Lands zijn morgen, en ziet U een glimmende en glitterende Brabantse Schone wandelen....nou, dat ben ik dus! Van kilometers ver te herkennen, ook in het donker.
Plons..............
Komende 10 dagen ren ik me dus suf,van hot naar her, schuif een afspraak door naar overmorgen om ruimte te maken voor een afspraak morgen. Dagen waarin ik gezelschap heb van een 13-jarige, 3 katten, 1 hond en ik heen en weer zal vliegen tussen 2 huizen.
Ik heb echter wel een noodplan staan pruttelen op het gas..... Over twee weken ga ik alsnog een pauze nemen. Sssssssssstttt, niet verder vertellen!!!! Ik ga spijbelen....net doen alsof ik het héél druk heb, om vervolgens mijn dikke kont op de bank te parkeren. Jullie zijn ervan op de hoogte, niemand anders weet van mijn snode plannen...Nog eventjes door bikkelen, en dan kan ik mijn Zennnnnnnnnnn opladen.
En Dames, ik had geen idee dat bloggen zo verslavend kon werken!! Ik heb het gemist en mezelf afgevraagd hoe het met deze en gene Blog-Lady ging...
Ik ga me dus maar eens verdiepen in jullie verhalen, maar niet nu. Uk slaapt, 13-jarige is aangekleed en wel richting feest vertrokken, en ik duik in het enorme ligbad van vriendin..... Ja Dames, U kunt mij wakker maken voor een warm bad, een goed boek en een Martinietje. (Nu is dat Martinietje niet aan de orde, U weet wel...dieet) maar het boekje heb ik al klaar liggen, zachte handdoeken ook, net als een grote fles zalig riekende badschuim en een tube scrub-crème! 13-jarige heeft me een pot met body-lotion in m'n handen gestopt ("OOOHHH Diana, die móét je écht gebruiken!! Gewoon záááááálig weet je...") en dat doe ik dan ook braaf, want die 13-jarigen, controleren!!! Er zitten echter wel "glimmertjes" in die prut. Mocht U dus in het Zuiden des Lands zijn morgen, en ziet U een glimmende en glitterende Brabantse Schone wandelen....nou, dat ben ik dus! Van kilometers ver te herkennen, ook in het donker.
Plons..............
Big Mama is back in (Blog) Town
Nieuwe ronde, nieuwe kansen....net de laptop opgehaald, nog niets gelezen.....eerst oppas-kind de deur uitwerken richting schoolfeest (is al een uur bezig met tutten)
Bij de weg...het schijnt dat chilluuuuh "out" is, maar we zijn er nog niet over uit wat nu weer "in" is.....Iemand meer uptodate??????
Maar goed....first things first......de stand is: (trommelgeroffel graag......) minus 1,2 kg. En ik ben dik tevreden!
Toch een grappig idee gewicht te verliezen met een dieet van mega-goed-gevulde-salades en eieren en spek. Nu begint het pas echt goed....vanaf vandaag minder Kcal, en minder vet (wat blijft er dan nog over?????)
Zal jullie snel verder op de hoogte houden. Hier dartelt op dit moment een 13-jarige rond die al wel 20 keer naar beneden is gekomen met de vraag: "Staat dit beter, of toch dat eerste jurkje? Nee, die broek! Ja, ik denk dat ik toch maar die zwarte aan trek...of toch maar mijn spijkerbroek..."
Bij de weg...het schijnt dat chilluuuuh "out" is, maar we zijn er nog niet over uit wat nu weer "in" is.....Iemand meer uptodate??????
Maar goed....first things first......de stand is: (trommelgeroffel graag......) minus 1,2 kg. En ik ben dik tevreden!
Toch een grappig idee gewicht te verliezen met een dieet van mega-goed-gevulde-salades en eieren en spek. Nu begint het pas echt goed....vanaf vandaag minder Kcal, en minder vet (wat blijft er dan nog over?????)
Zal jullie snel verder op de hoogte houden. Hier dartelt op dit moment een 13-jarige rond die al wel 20 keer naar beneden is gekomen met de vraag: "Staat dit beter, of toch dat eerste jurkje? Nee, die broek! Ja, ik denk dat ik toch maar die zwarte aan trek...of toch maar mijn spijkerbroek..."
maandag 12 juli 2010
Computer Problemen
M'n laptop heeft een trauma overgehouden aan het intensief bloggen tijdens het WK.... Ik kan jullie even niet zien, niet lezen maar zal jullie niet vergeten...Met een speciale gedachte aan Madelief.
Ik hoop woensdag weer online te zijn om jullie de beloofde dieet- update te geven....
De Toedels
Vandaag is Zwart...
Na 7 uur slapeloos te hebben liggen woelen, mezelf afvragend :"Waar ging het mis?" "Te weinig Oranje in Blogland?" "Niet het goede merk BitterBallen?"
heb ik mijzelf dan toch uit bed gehesen......
Heb voor alle zekerheid nog een keer gecontroleerd of het echt waar was. En ja hoor, het Oranje Festijn is over. Hier en daar nog een dwalende (lees: Zeer Beschonken) ziel, een hoopje Verlaten Vuvuzela's liggen hun lot af te wachten onder mijn balkon.
Het is een triest aanzicht.
Even was de wereld Oranje gekleurd.....
Vandaag zal een deel van de Nederlandsche Bevolking rondlopen met een zwart humeur.
Maar Jongens, jullie hebben het goed gedaan!!!! Dapper strijdend ten onder gegaan!! Wij zijn trots op jullie!!! Bedankt voor deze geweldige weken!!!
zondag 11 juli 2010
Oranje
Om "bad luck" te vermijden, want zij heeft ons ervoor gewaarschuwd, vandaag alles oranje. Ik zou niet graag de oorzaak willen zijn van een falend Nederlands Elftal vanwege een gebrek aan "oranje"..
(Kijk Lynda...Allllllus Oranje!!! Ga je nu op zoek naar mijn ZAMP??? Gewoon, eentje voor éénmalig gebruik...just for fun.)
NATUURLIJK(!!!!!!!) gaan we winnen!!!!!! Al hebben Octopus Paul, en de Voorspellende Duif Pepeloen van Marijke Helwegen een andere uitslag voorzien. Mijn katten geloven onvoorwaardelijk in een Nederlandse overwinning.
Waar ik stiekem op hoop, is dat het lot beslist wordt tijdens de wedstrijd. Niet alleen omdat ik dat een "mooiere" overwinning vind, maar ook omdat wij onze dieet-plannen even opzij mogen zetten, en vanaf het einde van de NATUURLIJK gewonnen wedstrijd, tot aan middernacht, onbeperkt mogen schransen....
(Floor, ik smeek je, bak vooral die BitterBallen!!!! Je maakt er je lief, kinders, mij en het hele Nederlandsche Volluk gelukkig mee....)
Ook belooft het vandaag wederom een zéér warme dag te worden, waarin we heul veuls zullen zwoten aan zwembadjes.
Ik ga hangen daar waar de temperatuur uit te houden valt, waarschijnlijk ge-sandwiched tussen 2 ventilatoren.
Sunflower-lief, ik ben je niet vergeten hoor!!!! Wat ik wel was vergeten is dat ik een speciaal ratjeplan-e-mail-adres had aangemaakt, maar die niet automatisch had doorgeschakeld naar mijn andere adressen!! (SORRYYYYY!!!!) Dus fotootje hierboven, is speciaal voor jou meid!!! (Ook al lijken ze meer op Gerbera's volgens mij.....)
Het bloggen is reuze gezellig met jullie allemaal in de buurt!!!!!
En Nu: HUP HOLLAND HUP.............................
zaterdag 10 juli 2010
PlofKop, Tussen Tafellaken en Servet
En het was warm.....Heuls, Heuls, Heuls Warm, daar in die Efteling!!! Dat kan ik U wél vertellen!!!
Gelukkig was Moedertje Natuur ons vrij genadig gezind, op het heetst van de dag trok er een beschaafd wolkendek over ons hoofd, en dat maakte het weliswaar erg benauwd, maar werden we een paar uur gevrijwaard van een stekende, piekende, zinderende zon. (En we waren zo verstandig om het Sprookjesbos in te duiken)
Voor iedereen die hartelijk heeft gelachen over de enorme voorraad aan spullen die ik overal mee naartoe sjouw (want You Never Know...) : Ik ben er weer blij mee geweest! (Diep in mijn hart ben en blijf ik een bezorgde Italiaanse Mamma, en geen Coole Nederlandse Moeder) Er zijn 2 flessen zonnebrand-crème doorheen gedraaid. (Sorry hoor Dames, één vriendinnetje is een roodharige, met bleke huid en sproeten, liep in een topje en shorts rond, en had géén zonnebrand bij zich!! Da's toch vragen om 's avonds een geroosterd kind thuis te krijgen!) Mijn vriendin is diabetes-patient, en had haar pen (insuline) niet bij zich (oeps, vergeten). Dan ben ik toch blij dat ik die extra pen in de koeltas heb gestoken. Twee vreemde meiden hebben kunnen genieten van mijn voorraad pleisters en de bups aan zoute versnaperingen (gezwoten dat we hebben!!!) is op gegaan.
Wat ik zo mooi vind aan die Dametjes van Dertien, is dat ze aan de ene kant zo "groot" willen zijn, en aan de andere kant nog zo "klein"zijn. Het is heerlijk om de wereld te bekijken door hun ogen. Het is voor mij ook een manier om een idee te krijgen waar mijn eigen oudste dochter zich mee bezig houdt. Ondertussen ken ik ieder liedje van Justin Bieber (OOOHHHH JUSTIN, OHHHHH) En ik heb me een T.ena-Lady volgepist toen mijn Uk (net 2, drukt zich uit in drie-letter-zinnen) uit volle borst meezong : "Baby, Baby, Baby Noooooo, thought You'd be always mine"
De Dametjes van Dertien vroegen spontaan of ik mee wilde in De Vliegende Hollander ("Ja Diana, dat vind jij éééécht wel leuk."), dus hoppa de rij in. Heb even gecheckt of ik ergens anders moest gaan zitten/staan (je kunt je natuurlijk enorm schamen als 13-jarige) maar: "Nee, want dan vinden we het niet leuk meer."
Ik kan U vertellen, dat 13-jarige meiden, zeer goed ontwikkelde stembanden hebben!!! Grote Griebels, wat een kabaal kunnen die Dametjes produceren!!! Nadat we uitstapte (en mijn oren nog een uur hebben gepiept) moest er naar de foto gekeken worden. 3 springende pubers om me heen ("Oooh kijk, ik sta er niet leuk op..." "Jij wel" "Ik kijk zo debiel...") werd ik zelf geconfronteerd met een horror-scenario. De PlofKop!!! Zie ik daar mezelf zitten, met een rood, gebezwoten, opgeblazen gezicht. Oooohh Dames, die kilo's moeten er echt snel af!!! Het was geen charmant gezicht.....
En toen moest Diana nóg een keer mee in het gebeuren, voor de foto.....om vervolgens te moeten rennen (en ik bedoel dus echt rennen, met zo'n 35 graden) naar de Python, voor de foto........
Terwijl mijn vriendin en mijn Uk zich uitstekend vermaakte in de schaduw, met ijsjes en water, werd ik van hot naar her gesleept. Zo nu en dan rende we ze voorbij, en zag ik die schat van een vriendin van mij, hartelijk lachen...
Op de terugweg weer Justin Bieber, een stop bij de Mac (ik keek toe, de PlofKop staat in mijn geheugen gegrift!!!) en het boeltje naar huis gebracht, wilde verhalen aangehoord en toen naar huis.
Dit weekend blijft mijn Uk bij vriendin slapen, want gisterenavond was het in mijn huisje nog 30 graden (centrum, plat dak en geen zuchtje wind) Om 22:30 stapte ik in de douche en ben op de bank, tussen 2 ventilatoren in slaap gevallen......
Hoe stond ik op vanochtend???? Met spierpijn en fluitende oren.....
Gelukkig was Moedertje Natuur ons vrij genadig gezind, op het heetst van de dag trok er een beschaafd wolkendek over ons hoofd, en dat maakte het weliswaar erg benauwd, maar werden we een paar uur gevrijwaard van een stekende, piekende, zinderende zon. (En we waren zo verstandig om het Sprookjesbos in te duiken)
Voor iedereen die hartelijk heeft gelachen over de enorme voorraad aan spullen die ik overal mee naartoe sjouw (want You Never Know...) : Ik ben er weer blij mee geweest! (Diep in mijn hart ben en blijf ik een bezorgde Italiaanse Mamma, en geen Coole Nederlandse Moeder) Er zijn 2 flessen zonnebrand-crème doorheen gedraaid. (Sorry hoor Dames, één vriendinnetje is een roodharige, met bleke huid en sproeten, liep in een topje en shorts rond, en had géén zonnebrand bij zich!! Da's toch vragen om 's avonds een geroosterd kind thuis te krijgen!) Mijn vriendin is diabetes-patient, en had haar pen (insuline) niet bij zich (oeps, vergeten). Dan ben ik toch blij dat ik die extra pen in de koeltas heb gestoken. Twee vreemde meiden hebben kunnen genieten van mijn voorraad pleisters en de bups aan zoute versnaperingen (gezwoten dat we hebben!!!) is op gegaan.
Wat ik zo mooi vind aan die Dametjes van Dertien, is dat ze aan de ene kant zo "groot" willen zijn, en aan de andere kant nog zo "klein"zijn. Het is heerlijk om de wereld te bekijken door hun ogen. Het is voor mij ook een manier om een idee te krijgen waar mijn eigen oudste dochter zich mee bezig houdt. Ondertussen ken ik ieder liedje van Justin Bieber (OOOHHHH JUSTIN, OHHHHH) En ik heb me een T.ena-Lady volgepist toen mijn Uk (net 2, drukt zich uit in drie-letter-zinnen) uit volle borst meezong : "Baby, Baby, Baby Noooooo, thought You'd be always mine"
De Dametjes van Dertien vroegen spontaan of ik mee wilde in De Vliegende Hollander ("Ja Diana, dat vind jij éééécht wel leuk."), dus hoppa de rij in. Heb even gecheckt of ik ergens anders moest gaan zitten/staan (je kunt je natuurlijk enorm schamen als 13-jarige) maar: "Nee, want dan vinden we het niet leuk meer."
Ik kan U vertellen, dat 13-jarige meiden, zeer goed ontwikkelde stembanden hebben!!! Grote Griebels, wat een kabaal kunnen die Dametjes produceren!!! Nadat we uitstapte (en mijn oren nog een uur hebben gepiept) moest er naar de foto gekeken worden. 3 springende pubers om me heen ("Oooh kijk, ik sta er niet leuk op..." "Jij wel" "Ik kijk zo debiel...") werd ik zelf geconfronteerd met een horror-scenario. De PlofKop!!! Zie ik daar mezelf zitten, met een rood, gebezwoten, opgeblazen gezicht. Oooohh Dames, die kilo's moeten er echt snel af!!! Het was geen charmant gezicht.....
En toen moest Diana nóg een keer mee in het gebeuren, voor de foto.....om vervolgens te moeten rennen (en ik bedoel dus echt rennen, met zo'n 35 graden) naar de Python, voor de foto........
Terwijl mijn vriendin en mijn Uk zich uitstekend vermaakte in de schaduw, met ijsjes en water, werd ik van hot naar her gesleept. Zo nu en dan rende we ze voorbij, en zag ik die schat van een vriendin van mij, hartelijk lachen...
Op de terugweg weer Justin Bieber, een stop bij de Mac (ik keek toe, de PlofKop staat in mijn geheugen gegrift!!!) en het boeltje naar huis gebracht, wilde verhalen aangehoord en toen naar huis.
Dit weekend blijft mijn Uk bij vriendin slapen, want gisterenavond was het in mijn huisje nog 30 graden (centrum, plat dak en geen zuchtje wind) Om 22:30 stapte ik in de douche en ben op de bank, tussen 2 ventilatoren in slaap gevallen......
Hoe stond ik op vanochtend???? Met spierpijn en fluitende oren.....
vrijdag 9 juli 2010
Klaar voor de start....?!?!?!
* T.ena-Ladies formaat supersize : check (voorraad strategisch verdeeld over twee tassen - ik vrees dat de geboorte van de jongste zijn sporen heeft achtergelaten - hoesten en lachen zijn uit den boze)
* Luiers en attributen voor Uk : check (voorraad strategisch verdeeld over twee tassen)
* Flessen water, hervulbaar : check
* Drinken voor Uk : check
* Zéééér makkelijke schoenen : check (plus een extra paar)
* Verschoning dochter i.v.m. veel voorkomende ongelukjes : check
* Nog een extra verschoning voor dochter i.v.m. een waarschijnlijk tweede ongelukje : check
* Derde verschoning voor kind, want je weet maar nooit : check
* Chips en versnaperingen voor het kleine monster : check (ik zweer het, ik heb er alleen maar aan geroken!!!!!)
* Broodjes en ander voedsel voor mijn vreetwormpje : check (die hoeft nog niet te lijnen, en zo te zien heeft ze de bouw van Ex 2, en hoeft ze waarschijnlijk nimmer nooit niet aan haar lijn te denken!!!)
* Fruit en ander gezond voedsel : check (alsof Uk een appel naar binnen zal werken!! Die ziet het frietkot en roept hard: "Fikkadellllll")
* Tut/Speen : check (U gelooft toch niet dat ik met een krijsend kind de hort op ga!?!?!? In noodgevallen, en als de Wet op Geluidsoverlast wordt overschreden, gaat Tut/Speen hoppa..het mondje in)
* Noodvoorraad tampons : check (Ik kan geen plan meer trekken op die Ka Uu Tee- menstruatie - menopauze?!?!?!)
* zonnebrand-crème voor Ukkepuk : check
* zonnebrand-crème voor mama : check (Tja, U dacht toch niet dat ik weer aan de cortisonen ga vanwege zonnebubbels op mijn lijfje!?!?!) En dat brengt mij bij:
* Vestje voor mama : check (zie bovenstaande reden)
* Zonnebril, zwart voor mij, roze voor Uk : check
* Portemonee : *stilte* eeuuuhhhh *zoek* eeeuuuhh.....ja!!! : check
* Papieren : in de portemonnee : check
* Verrek!!!! Voedsel voor mijzelf : *ren-en-graai-in-koelkast* : check (ook zo'n fenomeen hè...hier in ut Brabaaanssuh noemen wij het ding ijskast, maar ik werd iedere keer verbeterd door Ex 2. -Export Rotterdammer- Maar ik dwaal af...)
* Koffie.....ja, nog een kop koffie....ik MOET er twee op hebben, één voor het linker, en één voor het rechteroog.....OK : check
* Fotocamera : Where The F... ligt dat ding....Shit....Batterijen, nou ja, die haal ik onderweg wel...Er zit geen kaart in mijn camera!!!!!!!!.................Aaaaaaaaaarrrghhhhhhh!!! (Zit-ie gewoon in het tasje natuurlijk)
* Sleutels......sleutels???.....SLEUTELS!!!!! : check
* @)%&@^*0$$!##....De katten voorzien van water en brokken : check
* O ja : DOCHTER....pfffffffffffftttt.....was vergeten dat ze bij vriendin sliep.... : check
Nou...zo heb ik alles geloof ik. Zo niet : het POEP!!!! Ik ga een relaxed dagje naar de Efteling! Had ik al verteld dat ik lichtelijk chaotische neigingen heb?????
* Luiers en attributen voor Uk : check (voorraad strategisch verdeeld over twee tassen)
* Flessen water, hervulbaar : check
* Drinken voor Uk : check
* Zéééér makkelijke schoenen : check (plus een extra paar)
* Verschoning dochter i.v.m. veel voorkomende ongelukjes : check
* Nog een extra verschoning voor dochter i.v.m. een waarschijnlijk tweede ongelukje : check
* Derde verschoning voor kind, want je weet maar nooit : check
* Chips en versnaperingen voor het kleine monster : check (ik zweer het, ik heb er alleen maar aan geroken!!!!!)
* Broodjes en ander voedsel voor mijn vreetwormpje : check (die hoeft nog niet te lijnen, en zo te zien heeft ze de bouw van Ex 2, en hoeft ze waarschijnlijk nimmer nooit niet aan haar lijn te denken!!!)
* Fruit en ander gezond voedsel : check (alsof Uk een appel naar binnen zal werken!! Die ziet het frietkot en roept hard: "Fikkadellllll")
* Tut/Speen : check (U gelooft toch niet dat ik met een krijsend kind de hort op ga!?!?!? In noodgevallen, en als de Wet op Geluidsoverlast wordt overschreden, gaat Tut/Speen hoppa..het mondje in)
* Noodvoorraad tampons : check (Ik kan geen plan meer trekken op die Ka Uu Tee- menstruatie - menopauze?!?!?!)
* zonnebrand-crème voor Ukkepuk : check
* zonnebrand-crème voor mama : check (Tja, U dacht toch niet dat ik weer aan de cortisonen ga vanwege zonnebubbels op mijn lijfje!?!?!) En dat brengt mij bij:
* Vestje voor mama : check (zie bovenstaande reden)
* Zonnebril, zwart voor mij, roze voor Uk : check
* Portemonee : *stilte* eeuuuhhhh *zoek* eeeuuuhh.....ja!!! : check
* Papieren : in de portemonnee : check
* Verrek!!!! Voedsel voor mijzelf : *ren-en-graai-in-koelkast* : check (ook zo'n fenomeen hè...hier in ut Brabaaanssuh noemen wij het ding ijskast, maar ik werd iedere keer verbeterd door Ex 2. -Export Rotterdammer- Maar ik dwaal af...)
* Koffie.....ja, nog een kop koffie....ik MOET er twee op hebben, één voor het linker, en één voor het rechteroog.....OK : check
* Fotocamera : Where The F... ligt dat ding....Shit....Batterijen, nou ja, die haal ik onderweg wel...Er zit geen kaart in mijn camera!!!!!!!!.................Aaaaaaaaaarrrghhhhhhh!!! (Zit-ie gewoon in het tasje natuurlijk)
* Sleutels......sleutels???.....SLEUTELS!!!!! : check
* @)%&@^*0$$!##....De katten voorzien van water en brokken : check
* O ja : DOCHTER....pfffffffffffftttt.....was vergeten dat ze bij vriendin sliep.... : check
Nou...zo heb ik alles geloof ik. Zo niet : het POEP!!!! Ik ga een relaxed dagje naar de Efteling! Had ik al verteld dat ik lichtelijk chaotische neigingen heb?????
donderdag 8 juli 2010
Soms... het vervolg
Soms overkomt het je gewoon....een speciale ontmoeting, met een speciaal iemand.
Het overkomt mij standaard op momenten dat ik er niet op bedacht ben, het niet verwacht, of dat ik er van overtuigd ben zo iemand niet te verdienen of waard ben.
Maar toch zijn ze er, die mensen met een beetje meer.
Als je naar ze op zoek gaat, zul je ze niet vinden. Ze zijn er zo maar.... Opeens in je leven. Soms voor even. Soms wat langer.
Maar die éne herinnering, de éne les, de juiste woorden op het juiste moment, die éne knuffel, blijven mij altijd bij. En zijn aanleiding om een goed gevoel in mijn hart te beleven.
Is het een woord? Een gebaar? Of misschien een bepaald gevoel? Een blik of geur? Who knows....
Ik wil ook niet te lang stil staan bij het waarom, want alleen al die positieve boost die ik van mensen-met-een-beetje-meer krijg, is genoeg om een slechte dag tot een goede dag te maken.
Een lach wordt een traan, of een traan wordt een lach, en het voelt goed.
Thanks Floor!!!!
Het overkomt mij standaard op momenten dat ik er niet op bedacht ben, het niet verwacht, of dat ik er van overtuigd ben zo iemand niet te verdienen of waard ben.
Maar toch zijn ze er, die mensen met een beetje meer.
Als je naar ze op zoek gaat, zul je ze niet vinden. Ze zijn er zo maar.... Opeens in je leven. Soms voor even. Soms wat langer.
Maar die éne herinnering, de éne les, de juiste woorden op het juiste moment, die éne knuffel, blijven mij altijd bij. En zijn aanleiding om een goed gevoel in mijn hart te beleven.
Is het een woord? Een gebaar? Of misschien een bepaald gevoel? Een blik of geur? Who knows....
Ik wil ook niet te lang stil staan bij het waarom, want alleen al die positieve boost die ik van mensen-met-een-beetje-meer krijg, is genoeg om een slechte dag tot een goede dag te maken.
Een lach wordt een traan, of een traan wordt een lach, en het voelt goed.
Thanks Floor!!!!
woensdag 7 juli 2010
Houston...we have a problem....
Ja....want het is toch ECHT 2-3 geworden, en we gaan toch ECHT die finale spelen!!!!!!!!
Mijn vreugde werd echter al snel overstemd door: A) Feestende, gillende, krijsende, toeterende voelbalfans (dat heb je als je in het centrum woont) en B) De wetenschap dat er een WK-Finale van Nederland gespeeld zou moeten worden, zonder hapjes en drankjes?!?!?!?!?!
Toch maar even met mijn collega-mede-dieetster overleggen hoe we dat nou weer aan gaan pakken!!!!
Floor....we have a (biiiiiiiiiiggggg) problem.....
En dan een kleine dienstmededeling: Ik zou het leuk vinden een "dieet-boekje" binnen dit blog neer te zetten (voor zo ver ik niet afdwaal naar andere onderwerpen) Iemand enig idee hoe ik het aan kan pakken?? Gewoon, een blogje in blog, waarop je zou kunnen klikken en kijken wat er op tafel staat? (En zonder dat mijn gekoesterd bloggie een alleen nog maar om het lijnen draait? Er zijn nog zoooooo veel andere leuke dingen in het leven!!!!)
En toen: Zoals beloofd ben ik vanochtend ook braaf aan het rekken en strekken gegaan. Het voelt allemaal errrruggg stram en stijf aan, maar over een paar weken beweeg ik als een prima ballerina. Automatisch schiet mijn hoofd in Zennnnnnn-stand, en herhaal ik braaf (opgelet Lynda!!!): Ik ben de beeldhouwer van mijn eigen lichaam (whoehhhhaaaa-proesttttt-kuch) Ik loop altijd het risico mijn artistieke talenten te overschatten, en zie bij wijze van spreken mijn BBB-zone met de minuut slinken. Om vervolgens voor de spiegel te moeten constateren dat dat die broek toch nog wel verdacht strak zit om de zone die ik zojuist met liefde heb bewerkt.
Vervolgens: Ongelooflijk, maar ik ga a.s. vrijdag wéér een dagje richting Efteling!!! Ik werd gevraagd als chauffeur te fungeren voor de dochter van een vriendin en haar vriendinnenkliekje. En het leek vriendin wel een leuk idee met z'n drietjes (zij, ik en Uk) het sprookjesbos in te duiken. En kinds dat ik word van de Efteling, kinds, niet normaal!! Waarschijnlijk omdat er een heleboel mooie herinneringen kleven aan zo'n dagje uit. Samen met opa en oma en met de kleinkinders een dagje weg. Broodjes gebakken ei mee, en pakjes chocolademelk. Een mopperende opa met enorme pretogen en een oma die heerlijk gek kon doen. Wat een zalige momenten om aan terug te denken....
Vrijdag dus de hort op, en dat levert een hersenkraker op. Dat het niet helemaal botert in mijn koppie, is jullie al wel duidelijk denk ik. Tussen al mijn eigenaardigheden zit er eentje tussen die wel eens roet in het eten zou kunnen gooien voor wat betreft mijn zelfbeheersing op voedsel-gebied. Zodra nl.ik de deur uitga (en het maakt niet uit waar naar toe), heb ik honger, moet ik plassen of heb ik dorst. Je kunt er de klok op gelijk zetten, en vrienden, bekenden en familie houden er dan ook rekening mee als ze met mij op stap gaan. Voor vertrek wordt er het lijstje doorgelopen: "Ga plassen, heb je gegeten en drink nog een glas water want ik stop niet!!!!" Natuurlijk wordt er dus wel gestopt en wel bij het eerste het beste tankstation vanwege een knorrende maag, volle blaas of droge mond. Over die blaas en dorst maak ik me niet zo'n zorgen, dat komt wel goed. Maar die honger jongens, die honger!!! Complete braadstukken kunnen op zo'n dag in mijn maag verdwijnen zonder dat het de bodem raakt! Voorraden T.ena-ladies in de tas, kranen met stromend water genoeg, en de maag zet ik op non-actief.....
Tja, om dan al te zondigen..... want....Hououououston!!!!! We have a problem next Sunday!!!!!!!!
Mijn vreugde werd echter al snel overstemd door: A) Feestende, gillende, krijsende, toeterende voelbalfans (dat heb je als je in het centrum woont) en B) De wetenschap dat er een WK-Finale van Nederland gespeeld zou moeten worden, zonder hapjes en drankjes?!?!?!?!?!
Toch maar even met mijn collega-mede-dieetster overleggen hoe we dat nou weer aan gaan pakken!!!!
Floor....we have a (biiiiiiiiiiggggg) problem.....
En dan een kleine dienstmededeling: Ik zou het leuk vinden een "dieet-boekje" binnen dit blog neer te zetten (voor zo ver ik niet afdwaal naar andere onderwerpen) Iemand enig idee hoe ik het aan kan pakken?? Gewoon, een blogje in blog, waarop je zou kunnen klikken en kijken wat er op tafel staat? (En zonder dat mijn gekoesterd bloggie een alleen nog maar om het lijnen draait? Er zijn nog zoooooo veel andere leuke dingen in het leven!!!!)
En toen: Zoals beloofd ben ik vanochtend ook braaf aan het rekken en strekken gegaan. Het voelt allemaal errrruggg stram en stijf aan, maar over een paar weken beweeg ik als een prima ballerina. Automatisch schiet mijn hoofd in Zennnnnnn-stand, en herhaal ik braaf (opgelet Lynda!!!): Ik ben de beeldhouwer van mijn eigen lichaam (whoehhhhaaaa-proesttttt-kuch) Ik loop altijd het risico mijn artistieke talenten te overschatten, en zie bij wijze van spreken mijn BBB-zone met de minuut slinken. Om vervolgens voor de spiegel te moeten constateren dat dat die broek toch nog wel verdacht strak zit om de zone die ik zojuist met liefde heb bewerkt.
Vervolgens: Ongelooflijk, maar ik ga a.s. vrijdag wéér een dagje richting Efteling!!! Ik werd gevraagd als chauffeur te fungeren voor de dochter van een vriendin en haar vriendinnenkliekje. En het leek vriendin wel een leuk idee met z'n drietjes (zij, ik en Uk) het sprookjesbos in te duiken. En kinds dat ik word van de Efteling, kinds, niet normaal!! Waarschijnlijk omdat er een heleboel mooie herinneringen kleven aan zo'n dagje uit. Samen met opa en oma en met de kleinkinders een dagje weg. Broodjes gebakken ei mee, en pakjes chocolademelk. Een mopperende opa met enorme pretogen en een oma die heerlijk gek kon doen. Wat een zalige momenten om aan terug te denken....
Vrijdag dus de hort op, en dat levert een hersenkraker op. Dat het niet helemaal botert in mijn koppie, is jullie al wel duidelijk denk ik. Tussen al mijn eigenaardigheden zit er eentje tussen die wel eens roet in het eten zou kunnen gooien voor wat betreft mijn zelfbeheersing op voedsel-gebied. Zodra nl.ik de deur uitga (en het maakt niet uit waar naar toe), heb ik honger, moet ik plassen of heb ik dorst. Je kunt er de klok op gelijk zetten, en vrienden, bekenden en familie houden er dan ook rekening mee als ze met mij op stap gaan. Voor vertrek wordt er het lijstje doorgelopen: "Ga plassen, heb je gegeten en drink nog een glas water want ik stop niet!!!!" Natuurlijk wordt er dus wel gestopt en wel bij het eerste het beste tankstation vanwege een knorrende maag, volle blaas of droge mond. Over die blaas en dorst maak ik me niet zo'n zorgen, dat komt wel goed. Maar die honger jongens, die honger!!! Complete braadstukken kunnen op zo'n dag in mijn maag verdwijnen zonder dat het de bodem raakt! Voorraden T.ena-ladies in de tas, kranen met stromend water genoeg, en de maag zet ik op non-actief.....
Tja, om dan al te zondigen..... want....Hououououston!!!!! We have a problem next Sunday!!!!!!!!
dinsdag 6 juli 2010
De Lijn en Dieet Give Away
Lieve, lieve, lieve Dames, het klinkt misschien een beetje vreemd, maar ik moet jullie echt bedanken vanuit de grond van mijn hart. Zo af en toe een stukje van mijzelf blootgeven via dit blogje, werkt therapeutischer dan het hele scala aan hulpverleners dat ik voorbij heb zien komen.
Het is een natuurwet zwaktes te verbergen. Ooit een gewonde antilope horen zeggen: "Hé jongens, vandaag blijf ik een dagje in de bush liggen met een paracetamolletje en mijn knallende koppijn" ??? Dan staat er een battalion aan woeste leeuwen klaar hem als tandenstoker te gebruiken.
Zo leef ik al sinds mijn jeugd....verberg de momenten van zwakte met een lach, en maak je vooral groter dan je bent. Er staat altijd wel iemand klaar van die penibele situaties te profiteren.
Maar niet getreurd, geloof me, I am a survivor (met zo nu en dan een dipje)
Maar ja, morgen is het zo ver (ja Dames, noteer het in Uw agenda, I.phoniiieee of kalender) Floor en Diana gaan aan de lijn. Het heeft eventjes geduurd, maar de knopen zijn doorgehakt, de kop is er af... No more Bitterballen (zakken vette friet, bergen chips, vet is bah, suiker ook, eigenlijk alles wat lekker is) voor ons!! Komende periode zult U knettergek worden van geouwehoer over salades, protesterende magen, dipjes, kilo's die niet willen verdwijnen, zoete trek, probleem zones en wat dies meer zij... Wij zuchten en steunen, en horen U graag met ons mee zuchten en steunen (of doen alsof, dat mag ook) Die voorgenomen 15 kilo's gaan eraf...het liefst Nu en Meteen.
Voor alle Dames die zich zorgen maken (wat liiiieeeffff!!!) het zal op een gezonde en verantwoorde manier geschieden. Ik (kan natuurlijk niet voor Floor spreken) heb een vrij realistisch zelfbeeld, en verwacht natuurlijk geen wonderen....maaaarrr....het is soms wel zo fijn om te dagdromen en bepaalde zaken met ironie te behandelen. Vrees dus niet, zolang onze hersenen nog niet aangetast worden door een calorie-gebrek, hoeft U zich geen gat in de broek te schrikken!
Het eerste euvel is al overwonnen, want lijnen is net als de verschillende hoeveelheden tandpasta in de supermarkt....wat wordt het?!?!?! S.onja-en (sorry, ik houd niet van de term S.onja-proof, errrug onsympathiek), Calorie-arm (snelle resultaten die er binnen 2 weken bij mij weer aan zitten), Dr. F.rank of Dr. C.ohen...(de laatste is alleen weggelegd voor échte doorzetters) toch maar weer aan de A.tkins (hele leuke resultaten, alleen mis ik mijn boterhammen zo erg) of misschien een hulpmiddel als A.lli (Sjesus, wat is dat spul duur zeg!!)?????
En de winnaar is geworden.....A.tkins!! (Yeah..Juig..Schreeuw) Kleine specificatie: Een weekje A.tkins, om in snel ketose te raken, daarna de "light" versie (dus niet onbeperkt vetten naar binnen werken) en een hogere dosis koolhydraten vanwege mijn voornemen iedere dag te gaan bewegen......
Klinkt mooi toch???
Uitmisplaatste trots (sorry Floor) ga ik hier niet mijn huidige gewicht neerknallen, tja, mijn pinpas en gewicht beschouw ik als zeer privé. Wel kan ik U mededelen dat het streven minus 15 kg. is, al spring ik een gat in de lucht bij minus 10 kg. Ik zal dan ook braaf de "min"-tekens vermelden of het nu om centimeters of grammen gaat. (Ik ga er zeer moedig niet van uit dat er "plus"-tekens bijkomen, toch Floor???)
Voor een ge-update motivatie-lijst: check: hier. Misschien overbodig en ter herhaling: Wij horen vooral graag hoe goed we het doen, hoe fantastisch wij zijn, hoe knap het is. Schaam U niet ons doorzettingsvermogen te loven. Iedere verloren kilo zal aanleiding zijn voor veel gejubel en gejuig, het staat U vrij met ons mee te feesten (mits zonder Bitterballen of Kroketten , ja, die van D.obben...) Leg vooral de nadruk op het verjongende effect van het ontbrekende gewicht (jááááááááren jonger lijken wij, met de energie van een jong veulen...)
Oehoeoeoooo....schiet me nou toch een leuk idee in mijn krakkemikkerige hersenpan:
De Dieet Give Away!!!!! *effe denken hoor*.................
Hier is-ie dan: Bij verlies van de eerste 5 kilo, ga ik mijn eerste Give Away organiseren. Wat, weet ik nog niet, maar keep tuned! De beste pep-talkers maken dubbel kans (een win-win-situatie hihihihi) En er zullen er meer volgen.....
En dan natuurlijk De Wedstrijd vanavond.....Kleine Uk zal dan op bed liggen, en ik installeer me op de bank met een laatste vracht aan frituur (Ja Ja, U voelt 'm al aan komen...van Dob.......) want morgen is het zo ver....
En goh, laat ik eens een keertje het realistische voor het fantastische inruilen: We gaan winnen!!!!!
Het is een natuurwet zwaktes te verbergen. Ooit een gewonde antilope horen zeggen: "Hé jongens, vandaag blijf ik een dagje in de bush liggen met een paracetamolletje en mijn knallende koppijn" ??? Dan staat er een battalion aan woeste leeuwen klaar hem als tandenstoker te gebruiken.
Zo leef ik al sinds mijn jeugd....verberg de momenten van zwakte met een lach, en maak je vooral groter dan je bent. Er staat altijd wel iemand klaar van die penibele situaties te profiteren.
Maar niet getreurd, geloof me, I am a survivor (met zo nu en dan een dipje)
Maar ja, morgen is het zo ver (ja Dames, noteer het in Uw agenda, I.phoniiieee of kalender) Floor en Diana gaan aan de lijn. Het heeft eventjes geduurd, maar de knopen zijn doorgehakt, de kop is er af... No more Bitterballen (zakken vette friet, bergen chips, vet is bah, suiker ook, eigenlijk alles wat lekker is) voor ons!! Komende periode zult U knettergek worden van geouwehoer over salades, protesterende magen, dipjes, kilo's die niet willen verdwijnen, zoete trek, probleem zones en wat dies meer zij... Wij zuchten en steunen, en horen U graag met ons mee zuchten en steunen (of doen alsof, dat mag ook) Die voorgenomen 15 kilo's gaan eraf...het liefst Nu en Meteen.
Voor alle Dames die zich zorgen maken (wat liiiieeeffff!!!) het zal op een gezonde en verantwoorde manier geschieden. Ik (kan natuurlijk niet voor Floor spreken) heb een vrij realistisch zelfbeeld, en verwacht natuurlijk geen wonderen....maaaarrr....het is soms wel zo fijn om te dagdromen en bepaalde zaken met ironie te behandelen. Vrees dus niet, zolang onze hersenen nog niet aangetast worden door een calorie-gebrek, hoeft U zich geen gat in de broek te schrikken!
Het eerste euvel is al overwonnen, want lijnen is net als de verschillende hoeveelheden tandpasta in de supermarkt....wat wordt het?!?!?! S.onja-en (sorry, ik houd niet van de term S.onja-proof, errrug onsympathiek), Calorie-arm (snelle resultaten die er binnen 2 weken bij mij weer aan zitten), Dr. F.rank of Dr. C.ohen...(de laatste is alleen weggelegd voor échte doorzetters) toch maar weer aan de A.tkins (hele leuke resultaten, alleen mis ik mijn boterhammen zo erg) of misschien een hulpmiddel als A.lli (Sjesus, wat is dat spul duur zeg!!)?????
En de winnaar is geworden.....A.tkins!! (Yeah..Juig..Schreeuw) Kleine specificatie: Een weekje A.tkins, om in snel ketose te raken, daarna de "light" versie (dus niet onbeperkt vetten naar binnen werken) en een hogere dosis koolhydraten vanwege mijn voornemen iedere dag te gaan bewegen......
Klinkt mooi toch???
Uit
Voor een ge-update motivatie-lijst: check: hier. Misschien overbodig en ter herhaling: Wij horen vooral graag hoe goed we het doen, hoe fantastisch wij zijn, hoe knap het is. Schaam U niet ons doorzettingsvermogen te loven. Iedere verloren kilo zal aanleiding zijn voor veel gejubel en gejuig, het staat U vrij met ons mee te feesten (mits zonder Bitterballen of Kroketten , ja, die van D.obben...) Leg vooral de nadruk op het verjongende effect van het ontbrekende gewicht (jááááááááren jonger lijken wij, met de energie van een jong veulen...)
Oehoeoeoooo....schiet me nou toch een leuk idee in mijn krakkemikkerige hersenpan:
De Dieet Give Away!!!!! *effe denken hoor*.................
Hier is-ie dan: Bij verlies van de eerste 5 kilo, ga ik mijn eerste Give Away organiseren. Wat, weet ik nog niet, maar keep tuned! De beste pep-talkers maken dubbel kans (een win-win-situatie hihihihi) En er zullen er meer volgen.....
En dan natuurlijk De Wedstrijd vanavond.....Kleine Uk zal dan op bed liggen, en ik installeer me op de bank met een laatste vracht aan frituur (Ja Ja, U voelt 'm al aan komen...van Dob.......) want morgen is het zo ver....
En goh, laat ik eens een keertje het realistische voor het fantastische inruilen: We gaan winnen!!!!!
maandag 5 juli 2010
Soms....
Soms hè......Ja Soms dan gaat het even niet meer. Soms dan valt de lach van mijn gezicht, ben ik niet langer goedgebekt, klaar voor de aanval, gereed voor iedere eventualiteit.
Soms verdwijnt de ironie met het verschijnen van de maan en is er nog maar weinig over van dat stoere wijf dat de hele wereld aan kan. Soms gluur ik naar de sterren, en verdwijnt iedere vorm van kracht.
Soms, op die momenten, verfoei ik mijn ouders, die hun kinderen hebben opgezadeld met de erfenis van hun eigen ellendige relatie en de gevolgen daar van. Dan kijk ik terug, en Soms, zie ik een klein meisje dat naar niets anders verlangde dan naar geborgenheid en veiligheid, maar het nergens kon vinden. Soms denk ik, dat ik dat gevoel nog steeds mis en nog steeds zoekende ben.
Tijdens die serieuze momenten, blik ik, Soms, terug op de twee heerschappen, die willens en wetens op mijn hart hebben gestampt. Dan voel ik me bedonderd omdat ik er bij allebei voor de volle 100% ben gegaan, en dan, Soms, betrap ik mezelf erop dat ik nooit meer zo gekwetst wil worden. Soms, word ik kwaad op mijzelf omdat ik het niet heb zien aankomen, het niet heb gewild, keihard gevochten heb, maar het niet heb kunnen winnen.
En ja, Soms wil ik het bijltje erbij neer gooien, terug duiken in die zwarte poel van vergetelheid, niets meer hoeven voelen, niets meer hoeven doen. Dan is Soms de verleiding er aan toe te geven erg groot om in het niets te verdwijnen.
Want Soms, en misschien vaker dan het lijkt, mis ik mijn kleine grote meisje. Dat stuk van mijn hart dat bijna 5 jaar geleden van mijn been is afgerukt, en dat ik sindsdien nooit meer heb mogen vasthouden.
Soms speelt mijn geest wrede spelletjes met me, en denk ik haar aanwezigheid te voelen.
Soms open ik mijn mailbox, in de hoop een berichtje van haar aan te treffen.
Soms is de pijn zo intens, dat ik hem fysiek beleef. Dan trekt mijn hart in een kramp, en slaat de vrees toe dat ik er niet meer uit kom.
Soms zou ik bijna willen wensen nooit meer te hoeven houden van....
Soms realiseer ik mijzelf, dat ze niet langer dat kleine meisje meer is, en dat ik stukken van haar ontwikkeling heb gemist.
Soms is het verdriet zo intens, dat tranen niet genoeg zijn.
Ik verfoei ze, die momenten, van "Soms".....
Soms verdwijnt de ironie met het verschijnen van de maan en is er nog maar weinig over van dat stoere wijf dat de hele wereld aan kan. Soms gluur ik naar de sterren, en verdwijnt iedere vorm van kracht.
Soms, op die momenten, verfoei ik mijn ouders, die hun kinderen hebben opgezadeld met de erfenis van hun eigen ellendige relatie en de gevolgen daar van. Dan kijk ik terug, en Soms, zie ik een klein meisje dat naar niets anders verlangde dan naar geborgenheid en veiligheid, maar het nergens kon vinden. Soms denk ik, dat ik dat gevoel nog steeds mis en nog steeds zoekende ben.
Tijdens die serieuze momenten, blik ik, Soms, terug op de twee heerschappen, die willens en wetens op mijn hart hebben gestampt. Dan voel ik me bedonderd omdat ik er bij allebei voor de volle 100% ben gegaan, en dan, Soms, betrap ik mezelf erop dat ik nooit meer zo gekwetst wil worden. Soms, word ik kwaad op mijzelf omdat ik het niet heb zien aankomen, het niet heb gewild, keihard gevochten heb, maar het niet heb kunnen winnen.
En ja, Soms wil ik het bijltje erbij neer gooien, terug duiken in die zwarte poel van vergetelheid, niets meer hoeven voelen, niets meer hoeven doen. Dan is Soms de verleiding er aan toe te geven erg groot om in het niets te verdwijnen.
Want Soms, en misschien vaker dan het lijkt, mis ik mijn kleine grote meisje. Dat stuk van mijn hart dat bijna 5 jaar geleden van mijn been is afgerukt, en dat ik sindsdien nooit meer heb mogen vasthouden.
Soms speelt mijn geest wrede spelletjes met me, en denk ik haar aanwezigheid te voelen.
Soms open ik mijn mailbox, in de hoop een berichtje van haar aan te treffen.
Soms is de pijn zo intens, dat ik hem fysiek beleef. Dan trekt mijn hart in een kramp, en slaat de vrees toe dat ik er niet meer uit kom.
Soms zou ik bijna willen wensen nooit meer te hoeven houden van....
Soms realiseer ik mijzelf, dat ze niet langer dat kleine meisje meer is, en dat ik stukken van haar ontwikkeling heb gemist.
Soms is het verdriet zo intens, dat tranen niet genoeg zijn.
Ik verfoei ze, die momenten, van "Soms".....
zondag 4 juli 2010
Eureka.....!!!!!
Na aanleiding van een stukje van haar, schoot mij een gebeurtenis in mijn hoofd waar ik nu nog steeds om in een deuk lig.
Italië, zo'n 15 jaar geleden, ik (toen nog) happy met Ex 1 (dacht ik). Komen mijn ma en zeer verbitterde vrijgezelle tante op bezoek. De temperaturen lagen tegen het kookpunt aan, maar we moesten en zouden richting Siena rijden om de stad te bezichtigen. Ex 1. vond ons maar een stelletje goed gestoorde Nederlanders, want het was werkelijk weer om op apegapen te liggen in de schaduw met veuls, heel veuls drinkbare vloeistoffen in de buurt. Maar goed, wij, hupsa-hopla, op sight-seeing-tour. Wie houdt ons tegen!!!!
Na een half uurtje stad lopen, gutste het zweet in watervallen van ons lijf. Na een uur, sopten we in onze schoenen. Na anderhalf uur begonnen we werkelijk serieuze symptomen van uitdroging te vertonen. De stoom sloeg van ons lijf... Inmiddels waren we bij het oude stadhuis aangekomen. Oooh's en Aaah's (je kent het wel...) en toen plakte onze tong aan het gehemelte vast.
Om iets van schaduw op te zoeken, gingen we naar binnen (tante wilde de toren beklimmen, dacht het niet!) en we keken wat rond..
Opeens hoorde we mijn tante schreeuwen: "EUREKA!!!!!!.......Ik heb het stromend water ontdekt!!!!!!!"
En tante en moeders begonnen er lustig op los te spetteren met het water dat uit de muur leek te stromen in het centrale gedeelte van het prachtig bouwwerk. Ze hadden veel bekijks, vanwege het vrolijke gespatter, zo dachten zij. En ma en tante spraken zich vol verbazing uit over het feit dat niemand anders zich kwam verkoelen. (Gniffel, domme Italianen, gniffel....)
Roept Ex 1.: "Diana, kun je je moeder en tante eventjes uitleggen dat zij zich aan het verfrissen zijn met het water uit een middel-eeuws openbaar urinoir?"
Midsummernightsdream + update....
En zo ziet mijn leven er dus NIET uit!!!!!
En daar kwam zij de trap af geschreden....nog net geen 40, maar ze had voor eind twintig kunnen door gaan. Halverwege de trap aarzelde ze een momentje, en nam het tafereeltje wat haar aan het einde van de treden verwachte, in zich op. Een koel briesje liet haar natuurlijke rode lokken rond haar fijne gezichtje vallen. Haar groene ogen fonkelden bij het zien van haar geliefden, die vol verwachting naar haar op keken. De natuurlijke elegantie waarmee zij zich voortbewoog was opvallend. Haar vrolijke zomerjurkje zat als gegoten om haar welgevormd lichaam.
Eenmaal beneden aangekomen, verloor zij zichzelf in een innige omhelzing met haar fantastische geliefde terwijl haar dochters zich vol overgave aan haar voeten nestelden. Zacht zuchtend vlijde zij zich tegen zijn brede borst die haar al jaren een gevoel van veiligheid verschafte. De tijd leek stil te staan. Zij maakten zich los uit hun verstrengeling en hand in hand liepen zij naar de eettafel waar een met zorg bereidde maaltijd op hen stond te wachten. Het kaarslicht danste over hun gezichten. De vrolijke kinderstemmen vertelde hen de verhalen over de belevenissen van die dag. Teder en liefdevol keken ze elkaar aan terwijl ze genoten van een glaasje wijn. Hun ogen beloofden elkaar de wereld voor die avond. Niets kon die betovering verbreken....
Ok...en nu nog een strontluier weggooien, en hopen dat er genoeg groenvoer in de koelkast ligt om het geknor in mijn maag te stillen.
Het is een zooi in huis, Uk weigert te slapen, heb wallen tot op mijn navel en ik ga gebukt onder dieet-stress!!!
En daar kwam zij de trap af geschreden....nog net geen 40, maar ze had voor eind twintig kunnen door gaan. Halverwege de trap aarzelde ze een momentje, en nam het tafereeltje wat haar aan het einde van de treden verwachte, in zich op. Een koel briesje liet haar natuurlijke rode lokken rond haar fijne gezichtje vallen. Haar groene ogen fonkelden bij het zien van haar geliefden, die vol verwachting naar haar op keken. De natuurlijke elegantie waarmee zij zich voortbewoog was opvallend. Haar vrolijke zomerjurkje zat als gegoten om haar welgevormd lichaam.
Eenmaal beneden aangekomen, verloor zij zichzelf in een innige omhelzing met haar fantastische geliefde terwijl haar dochters zich vol overgave aan haar voeten nestelden. Zacht zuchtend vlijde zij zich tegen zijn brede borst die haar al jaren een gevoel van veiligheid verschafte. De tijd leek stil te staan. Zij maakten zich los uit hun verstrengeling en hand in hand liepen zij naar de eettafel waar een met zorg bereidde maaltijd op hen stond te wachten. Het kaarslicht danste over hun gezichten. De vrolijke kinderstemmen vertelde hen de verhalen over de belevenissen van die dag. Teder en liefdevol keken ze elkaar aan terwijl ze genoten van een glaasje wijn. Hun ogen beloofden elkaar de wereld voor die avond. Niets kon die betovering verbreken....
Ok...en nu nog een strontluier weggooien, en hopen dat er genoeg groenvoer in de koelkast ligt om het geknor in mijn maag te stillen.
Het is een zooi in huis, Uk weigert te slapen, heb wallen tot op mijn navel en ik ga gebukt onder dieet-stress!!!
zaterdag 3 juli 2010
Cat On A Hot Tin Roof
Mijn barbie-huisje wordt verrijkt met het weledele gezelschap van 2 zwarte poezen/kattenbeesten. Allebei hebben ze onder dramatische omstandigheden hun intrede hier gemaakt. Eigenlijk zou het niet kunnen, met mijn kleine behuizing maar, de rottweiler, de slangen, spinnen, kameleon en gekko's zijn samen met Ex 2 vertrokken en zo kwam er wat meer ruimte beschikbaar. Het zijn dus echte huisbeesten, en komen de deur niet uit.
Met liefde heb ze allebei nog de fles gegeven. Het vrouwtje, dat als eerste in huis kwam, is een mager scharminkel gebleven. Een eigenwijs beest met een flinke portie arrogantie. Het katertje groeide al snel zijn maatje voorbij en werd omgedoopt tot 'Beer" gezien zijn enorme proporties. Een enorme knuffelkater, maar een beetje dom.
Daarom was de schok ook zo groot... Als er kattenkwaad aan zit te komen, dan verwacht ik dat van de Grote Kluns, en niet van een Elegante Dame....
Beide beesten vonden het blijkbaar te warm in huis, en hebben in een ongezien moment het hazenpad gekozen. Hoe ze het voor elkaar hebben gekregen, weet ik niet. Mijn huis lijkt wel Ford Knox, juist om dit soort escapades te voorkomen. Maar goed, die Enorme Brutus kon ik een verdieping lager oppakken. Helaas was de Charmante Lady nergens te bekennen. Nu was het al aan de late kant, en kon dus moeilijk luid schreeuwend de straat op gaan om te checken waar het beest uithing. Bij een controle op het balkon, hoorde ik een zeer zielig "Miauwwwwwww", en ja hoor, de kat zat op het platte dak. En zoals het eruit zag, kon ze er niet meer af.
Ik dus aan de slag met lekkere hapjes (het was ondertussen na middernacht) om het beest naar beneden te lokken. Maar nee hoor... Om een héél lang verhaal kort te maken, zo rond half drie in de nachtelijke uurtjes, heb ik het opgegeven. De brandweer bellen leek me niet gepast, en een ladder heb ik niet. Ik heb nog een wankelende constructie van kindertafel-met-stoel-erop geprobeerd, maar vond mijn eigen leven uiteindelijk belangrijker dan dat van een eigenwijs poezenbeest. Water en brokken het dak op gewerkt, en op hoop van zege gaan slapen. Het plan was de volgende ochtend ergens een ladder te scoren, en het beesie van het dak af te tillen...
Mijn heldhaftige optredens had ik ook achterwege kunnen laten, want vanochtend zat zenatuurlijk vrolijk miauwend voor de deur. Hoe ze heeft gedaan en wat ze vannacht heeft gedaan weet ik niet..... Ze is bekaf, heeft gegeten, gedronken en vroeg om een sigaret....
Iemand interesse een kitten te adopteren over een paar maanden????
Met liefde heb ze allebei nog de fles gegeven. Het vrouwtje, dat als eerste in huis kwam, is een mager scharminkel gebleven. Een eigenwijs beest met een flinke portie arrogantie. Het katertje groeide al snel zijn maatje voorbij en werd omgedoopt tot 'Beer" gezien zijn enorme proporties. Een enorme knuffelkater, maar een beetje dom.
Daarom was de schok ook zo groot... Als er kattenkwaad aan zit te komen, dan verwacht ik dat van de Grote Kluns, en niet van een Elegante Dame....
Beide beesten vonden het blijkbaar te warm in huis, en hebben in een ongezien moment het hazenpad gekozen. Hoe ze het voor elkaar hebben gekregen, weet ik niet. Mijn huis lijkt wel Ford Knox, juist om dit soort escapades te voorkomen. Maar goed, die Enorme Brutus kon ik een verdieping lager oppakken. Helaas was de Charmante Lady nergens te bekennen. Nu was het al aan de late kant, en kon dus moeilijk luid schreeuwend de straat op gaan om te checken waar het beest uithing. Bij een controle op het balkon, hoorde ik een zeer zielig "Miauwwwwwww", en ja hoor, de kat zat op het platte dak. En zoals het eruit zag, kon ze er niet meer af.
Ik dus aan de slag met lekkere hapjes (het was ondertussen na middernacht) om het beest naar beneden te lokken. Maar nee hoor... Om een héél lang verhaal kort te maken, zo rond half drie in de nachtelijke uurtjes, heb ik het opgegeven. De brandweer bellen leek me niet gepast, en een ladder heb ik niet. Ik heb nog een wankelende constructie van kindertafel-met-stoel-erop geprobeerd, maar vond mijn eigen leven uiteindelijk belangrijker dan dat van een eigenwijs poezenbeest. Water en brokken het dak op gewerkt, en op hoop van zege gaan slapen. Het plan was de volgende ochtend ergens een ladder te scoren, en het beesie van het dak af te tillen...
Mijn heldhaftige optredens had ik ook achterwege kunnen laten, want vanochtend zat ze
Iemand interesse een kitten te adopteren over een paar maanden????
donderdag 1 juli 2010
Beschuitjes en Weegschalen
Wat een poep-benauwde dag vandaag zeg! Volgens mij heb ik een zwembad van olympische afmetingen volgezwoooten! Er is om eerlijk te zijn extreem weinig uit mijn handen gekomen, veel gehangen (op de bank, want ja, zonne-bulten hè) en heb mijn gedachten in z'n vrij gezet. En dan weet ik dus nooit waar die hersenen van mij naar toe willen gaan.
Vandaag, al hangend dus, kwam ik uit bij de levensvraag: "Waarom valt een beschuit altijd met de besmeerde zijde naar beneden?" Gevolgd door: "Waarom lijkt de heenreis altijd langer te duren dan de terugreis?" Ik geef toe, geen hersenspinselen van een groot kaliber, maar desalniettemin een interessant onderwerp op een zeer warme dag, zwooootende op de bank met enorm jeukende joekels die mijn goddelijk lichaam teisteren.
Waarschijnlijk speelt het gebrek aan Kcal-letjes ook een rol. Jajaja....ik ben een stoer wijf, wat ik zeg doe ik ook, en neem dus maar een beperkt aantal Koolhydraatjes en KiloCalorietjes tot mij in de stille hoop mijn "lovehandles" te reduceren. Er is toch niemand die er gebruik van maakt, whoehahahaha!!!
Ik mag dan een zeer gelukkig mens zijn, en werkelijk niet ontevreden met datgene het leven mij schenkt, maar ja, die extra kilootjes storen mij dusdanig dat een radicaal renovatie-plan toch echt een noodzakelijk kwaad is. Niet allen vanwege de gezondheid (krakende knieën, gammele rug, stramme benen, ademnood) of vanwege een boost voor mijn zelfvertrouwen. Maar ook voor mijn garderobe.....Kinders, ik heb helaas-pindakaas niet de optie een compleet nieuw gevulde kledingkast aan te schaffen in mijn huidige maat!!! Mijn kledingkast bevat kleren in maat 38 tot 44 (met heimelijk wat 46jes er tussen) Alles daarboven zou opnieuw aangeschaft moeten worden, en dat gaat mijn eer, en portefeuille te boven!!!
Dus ben ik aan de slag gegaan.....met een teruggevonden I.ris-cheque heb ik een analoge weegschaal aangeschaft. Ruim een maand geleden heb ik voor een habbekrats zo'n digitaal ding gekocht, maar iedere keer als ik mijn grote teen bewoog, kwam er spontaan 1,5 kilo bij. En daar word ik niet vrolijk van!!! Nu alleen nog de moed verzamelen daadwerkelijk op het weeggeval te springen en noties te maken van de stand der zaken. En held als ik ben, heb ik het stiekem uitgesteld tot morgen.....want je weet tenslotte maar nooit of de kilo's als sneeuw voor de zon verdwenen tijdens een zwoele zomernacht!!!
Ik heb i.i.g. een eerste stap gezet, en zit dus nu, zoals het een rechtgeaarde vrouw op dieet betaamt, te snakken naar een zak chips, een reep chocolade en een fles C.ola (Light, dat dan weer wel, van gewone C.ola krijg ik nog meer dorst) De snack-komkommertjes (eigen kweek!) liggen klaar, maar ik heb visioenen van toastjes met salades en een wit biertje met citroen....of bitterballen...of een enorm bord risotto met een berg parmezaanse kaas....of...
De eerste dagen zijn het vervelendstesteste...dus Dames, kom maar op met die pep-talk!!! Van Cobi verwacht ik wel een passend liedje (You know, het innerlijk muziekkanaal...) en Floor wil geloof ik ook "gezellieeee" mee-afzien...(You Go Girl!!)
Iedere suggestie, hart-onder-de-riem, dieetproof-recept, of zo maar op- of aanmerkingen zijn welkom....ik ga nog maar eens een glas water naar binnen zwiepen, afvalstoffen enzo....gevulde maag enzo....
Abonneren op:
Posts (Atom)